رمان هیجان خطر مرگ (جلد دوم خاطرات نوجوانی) | Hannaneh کاربر انجمن رمان ۹۸ | صفحه 2 | رمان ۹۸

حنانه سادات میرباقری · 2020-07-06

انجمن رمان نویسی | سایت انجمن رمان 98 پارت نهم حوا هم، که ناظر کل کارهام بود؛ از اونور سرش رو گذاشت کاپوت و متفکرانه گفت: -قصد رفتن نداشتن، فکر کنم ما رو گم کردن؛ چون این مسیر جدید بود. خندم شدت گرفت و گفتم: -اینهم برای اینکه یاد بگیرن، دنبال ما نباشن! ملیسا با استرسی مخفی، شونهای بالا انداخت و بعد اشارهای به هلیا و مبینا که جلوتر از ما رفته بودن سراغ رختکن، آروم ادامه داد: -بریم لباس عوض کنیم. با تنفس هوای خوب و خلوت باشگاه، با ذوق خطاب به ملیسا و حوا گفتم: -تا رختکن میدوییم. ملیسا بلاخره تکخندی کرد و گفت: -پس بریم از پشت سر هلیا اینها در بیایم. سری تکون دادم و نگاهم رو دادم به حوا که اونم با شوق گفت: -بریم... آروم شمردم: -یک، دو، سه... دستهامون رو رها کردیم و بدو بدو دوییدیم، تا رسیدیم به هلیا و مبینا. در حالی که نفس نفس میزدیم، اونها رو هم دنبال خودمون کشوندیم تا اینکه رسیدیم جلوی رختکن. با خنده گفتم: -ببینیم کی زودتر حاضر میشه. با نگاهی به هم دوییدیم سمت کمدهامون و بعد برداشتن لباسهامون، رفتیم توی رختکن. با سرعت نور، مانتوم رو دراوردم و کت مشکیم رو روی بولیزم پوشیدم، که حوا کلاهش رو از کنارم برداشت و از رختکن زد بیرون و بلند گفت: -دخترها بجنبین اه، دلم برای خزان تنگ شده. کفشهای پاشنه بلندم رو با چکمههای بلند مشکیم عوض کردم و بعد برداشتن کلاهم، زدم بیرون و درحالی که جلوی آینه ایستاده بودم و موهایم رو با کلاهم مرتب میکردم، با خیالی راحت گفتم: -حوا وایستا خب. دستکشهای سفیدش رو، از تو جیب کتش درآورد و نوبتی تقهای به در همه زد؛ که زود باشین. بالاخره وقتی من از جلوی آینه کنار رفتم، در رختکنها باز شد و همه زدن بیرون. نگاهی بهشون کردم و بعد سوتی، با خنده گفتم: -سوارکارهای کی بودیم ما؟ زدیم زیر خنده و راه افتادیم سمت اصطبل. تیپ من مشکی بود و حوا تیپش سرمهای، ملیسا طوسی، هلیا شکلاتی و تیپ مبیناهم همرنگ اسبش، قهوهای بود. در واقع مدل کت و شلوارهای سواری کاریمون، یکی بود؛ اما رنگهاشون فرق داشت. وقتی به اصطبل رسیدیم، بعد سلام و علیک با آشناهامون؛ هر کدوم به ترتیب، جلوی اسبهامون ایستادیم. اول من، کنارم حوا، بعد ملیسا و در آخرم مبینا و هلیا. در اصطبل رو باز کردم و با هورزاد روبهرو شدم. خیلی آروم شونه اسبم رو برداشتم و آروم روی پوست سفید و موهای زردش کشیدم و زمزمه کردم: -سلام هورزاد جونم، حالت خوبه؟ با شیههای که کشید، تبسم ریزی کردم و یاد اون مزاحم افتادم. این چه عملیاتی هست که انقدر مهمه؟! یعنی اعضای اون باند چه کسایی میتونن باشن و چه کارهایی کردن؟ شونه رو با اکراه کنار گذاشتم و آروم پام رو توی رکاب قرار دادم. با یک حرکت نشستم روی زین هورزاد و از تو اصطبل اومدم بیرون. با بیرون اومدن من، دخترها هم یکی یکی، با اسبهاشون اومدن بیرون. حوا روی خزان بود، که اسبی سفید با لکههای مشکی بود. ملیسا هم با هورداد اومد که اسبی تمام سفید بود. بعد از سوار شدن اون دوتا، لبخندی زدم که هلیا با اسب مشکیاش، و مبیناهم با اسب قهوهایش اومد. با تبسمی ملیح رو به همشون گفتم: -بریم؟ با گفتن بریم همزمان همشون، افسار هورزاد رو گرفتم و طبق عادتمون از اصطبل شروع کردیم چهار نعل رفتن؛ تا خود زمین.