مشاعره با اشعار علیرضا آذر

Parmida_viola · 8/10/21

moh@mad گفت:
توی چشمت چقدر آدم ها
داس ها را به باغ من زده اند
سیب بکری برای خوردن نیست
تا ته باغ را دهن زده اند

دل به دریا زده‌ای پهنه سراب است نرو!
برف و کولاک زده، راه خراب است نرو!

moh@mad · 8/10/21

Parmida_viola گفت:
دل به دریا زده‌ای پهنه سراب است نرو!
برف و کولاک زده، راه خراب است نرو!

وای از این مرد زرد پاییزی
وای از این فصل خشک پا خوردن
وای از این قرصهای اعصابی
وقت هر وعده بیست تا خوردن

Parmida_viola · 8/10/21

moh@mad گفت:
وای از این مرد زرد پاییزی
وای از این فصل خشک پا خوردن
وای از این قرصهای اعصابی
وقت هر وعده بیست تا خوردن

نیمه ای از غمم برای تو تا

خودکشی مال هر دومان باشد

moh@mad · 12/10/21

Parmida_viola گفت:
نیمه ای از غمم برای تو تا

خودکشی مال هر دومان باشد

دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست
یک عاشق ِاین گونه از این دست کجاست

Saba hosseinzadeh · 27/1/22

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده ، داد بکش

هی تکانم بده ، نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم

طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار ، خطرناک ترین دودم باش

شعله آ*غو*ش کنم حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن

هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز

مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین ، زحمت آوار نکش

نفست باز گرفت ، این همه سیگار نکش

آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند ، منم

آنقدر داغ به جانم ، که دماوند منم

توله گرگی ، که در اندیشه ی شریانِ منی

کاسه خونی، جگری سوخته مهمان منی

چَشم بادام ، دهان پسته ، زبان شیر و شکر

جام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر

moh@mad · 22/2/22

Saba hosseinzadeh گفت:
چمدان دست تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده ، داد بکش

هی تکانم بده ، نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم

طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار ، خطرناک ترین دودم باش

شعله آ*غو*ش کنم حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن

هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز

مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین ، زحمت آوار نکش

نفست باز گرفت ، این همه سیگار نکش

آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند ، منم

آنقدر داغ به جانم ، که دماوند منم

توله گرگی ، که در اندیشه ی شریانِ منی

کاسه خونی، جگری سوخته مهمان منی

چَشم بادام ، دهان پسته ، زبان شیر و شکر

جام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر

ریشه به خونابه و خون میرسد
میوه که شد بمب جنون میرسد
محض خودت بمب منم ، دور تر !
می ترکم چند قدم دور تر !
از همه ی کودکی ام درد ماند
نیم وجب بچه ولگرد ماند