مشاعره با حرف پ

Mahii · 19/1/22

حنانه سادات هاشمی گفت:
پستی دیوار قربی می شود

فصل او درمان وصلی می بود

...
پیش از آن کایام پیری در رسد

گردنت بندد به حبل من مسد

....

پای بر دنیا نه و بر دوزخ چشم نام و ننگ

دست در عقبی زن و بر بند راه فخر و عار

پیش از آن کاندر جهان باغ می و انگور بود

از نوشیدنی لایزالی جان ما مخمور بود

ما به بغداد جهان لاف انا الحق میزدیدم

پیش از این کا ن دار و گیر و نکته منصور بود

پرسید یکی که عاشقی چیست ؟

گفتم که چو ما شوی بدانی
پری به دیدن دیوانه میگردد رام
پریوشا تو ز دیوانه می کنی پرهیز؟

moh@mad · 20/1/22

Mahii گفت:
پیش از آن کاندر جهان باغ می و انگور بود

از نوشیدنی لایزالی جان ما مخمور بود

ما به بغداد جهان لاف انا الحق میزدیدم

پیش از این کا ن دار و گیر و نکته منصور بود

پرسید یکی که عاشقی چیست ؟

گفتم که چو ما شوی بدانی
پری به دیدن دیوانه میگردد رام
پریوشا تو ز دیوانه می کنی پرهیز؟

پای من در سر کوی تو به گِل رفت فرو
گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری!

کشتیِ خواب به دریاچه اشکم گم شد
تو به چشم که نشینی دل دریا داری

Mahii · 20/1/22

moh@mad گفت:
پای من در سر کوی تو به گِل رفت فرو
گر دلت سنگ نباشد گِل گیرا داری!

کشتیِ خواب به دریاچه اشکم گم شد
تو به چشم که نشینی دل دریا داری

پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ

عمر چون بسر رسد چه بغداد و چه بلخ

moh@mad · 21/1/22

Mahii گفت:
پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ

عمر چون بسر رسد چه بغداد و چه بلخ

پس بزن پرده شب را که بر امد خورشید
سبدی نور به تاریکی دنیا پاشید
زندگی فرصت تکرار ندارد ای دوست
باید امروز از این دشت گلی خوشبو چید

Sh@bnam · 21/1/22

moh@mad گفت:
پس بزن پرده شب را که بر امد خورشید
سبدی نور به تاریکی دنیا پاشید
زندگی فرصت تکرار ندارد ای دوست
باید امروز از این دشت گلی خوشبو چید

پرواز من به بال و پر توست زینهار
مشکن مرا که میشکنی بال خویش را

moh@mad · 24/1/22

Sh@bnam گفت:
پرواز من به بال و پر توست زینهار
مشکن مرا که میشکنی بال خویش را

پر روئی که من دیدم هم خلقند مفتونش
مسیحایی که من دارم همه شهرند بیمارش

Mahii · 24/1/22

moh@mad گفت:
پر روئی که من دیدم هم خلقند مفتونش
مسیحایی که من دارم همه شهرند بیمارش

پردهٔ صبر می درد عارضش از نظاره ای

خون عقیق می خورد لعل وی از مکیدنی

moh@mad · 27/1/22

Mahii گفت:
پردهٔ صبر می درد عارضش از نظاره ای

خون عقیق می خورد لعل وی از مکیدنی

پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد
که شوق افزون شود چون روزگاری در میان افتد

به خود دادم قرار صبر بی او یک دو روز اما
از آن ترسم که ناگه روزگاری در میان افتد