عاشقانه‌های سمیه صباح

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

ما اسیرانِ زمانیم و زمان، زندانِ ما
ما غریبانِ کویریم و کویر، درمانِ ما

پاکبازیم و دَر عالم پادشاهی می کُنیم
چون که جامِ خسرو و جمشید باشد زانِ ما

آتشی سوزان فکنده دَر سَرایِ لامکان
شعله یِ عشقِ فروزان دَر دل و دَر جانِ ما

گوشه یِ چشمی زِ یار، اِکسیرِ زندگانی است
این خراب آبادِ مُندَک، جَنَّتُ الرِّضوانِ ما

گَر تو را میلِ وصالِ حضرتِ معشوق هست
بَرخیز و نعلِین کُن بُرون! این گوی و این میدانِ ما

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

طلسمِ تنهایی، مرا از هَم گُسسته
امکانِ بودنم بِه ماندنِ تو بَسته

آیا نخواهی از قفسْ رهایی اَم را
آیا نمی بینی همه شیدایی اَم را

سَبزی، بِه رنگِ برگِ کاج و سروِ مجنون
اِی از تَبارِ نرگسِ شهلا و اَفسون

وِی آن که هَر سپیده با صَد نغمه و شور
دادی سلامِ گَرم بِه رویِ غنچه و نور

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

موجی که دَر مثنویِ چشمت خُروشَد
عقل از سَرم رُبوده و دین می فروشَد

نازِ نگاهت، نیزه دَر قلبم فرو کَرد
آینه یِ ذهنِ منْ با تو روبرو کَرد

آه! منْ دوست دارم پَر کِشم تا بارِگاهت
سیب و گُل و ستاره چینم دَر پناهت

شبانگاهان، اِلهه یِ ماهِ تو باشم
ایزدبانویِ عشق و دِلخواهِ تو باشم

پژواکِ آوایِ تو، جاری بَر لبانم
زمزمه یِ بارانِ احساسِ نهانم

نقشِ رُخَت دَر برکه یِ رویا درخشید
چَرخی زَد و قاصدکِ یادِ تو رقصید

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

من می آیم
دَر اِمتدادِ تیره یِ شب
با دستهایِ خالی.
دار و ندارم،
یک خیال است؛
دشتی دارد و آسمانی و آیینه ای،
و بی زمان است.

حس می کُنَم
سنگینیِ سایه اَت را
که گُذَر می کُنَد
از برهنگیِ این دشت.

بُغضِ غریبِ آسمان،
شکسته؛
وَ دِهلیزِ اندیشه،
خیسِ تَرَنُّمِ یادت شده.

دَر آیینه یِ خیال،
به تماشا می نشینم
تو را.
از تبارِ درختی
وَ سبز،
بِه رنگِ برگ هایِ سروِ نقره ای
که هَر سپیده دَم با شور
سلام می دهند بِه نور.

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

چه عشقی می خروشد
دَر امواجِ دریایِ دیدِگانت،
بگذار، دوره بیفتم
بِه پایِ این دو گویِ افسونگَر،
تا گَردَم
ایزدبانویِ مثنویِ اساطیریِ چشمهایِ خنیاگَر.

نگاه کُن مرا!
نگاهت را دوست می دارم؛
نگاهت، دیدن دارد،
وَ دَر آن،
می تَپَد زندگی....

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

صدایت را دوست می دارم؛
صدایت، شنیدن دارد،
وَ پژواکش،
جاری
دَر زمزمه یِ آبیِ آرامِ
احساسم،
وَ می شِکَنَد
سکوتِ پرچین هایِ
اِمکان
وَ
تنهایی اَم را.

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

دستهایت را دوست می دارم؛
بویِ رویش می دهند و نوبهار؛
گَرم اَند و بیقرارِ گُلدان،
مثلِ آفتاب و باران.
دستهایت،
دانه یِ عشقی کاشتند
-بی رنگ-
دَر قلبِ بی تاب،
روزِ پیوندِ
مِهر و ماه و ترانه؛
شمع و گُل و پروانه
ساغرانداز و ساغر و دِلِ دیوانه
وَ مشرقِ دامنم
سرخوش شد
از عطرِ یاسِ رازقی.
آه ... جاودانه جوان خواهم بود؟
آه ... خاطره ای خواهم شُد برایِ فرداها؟

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

جاده هایِ مختوم بِه تو
وَ کوچه باغهایِ سرشار از بویِ زنبق هایِ وحشی
فرسوده اند
زیرِ قدمهایم.
اینک،
آلاچیقِ رویا،
پُر از
قاصدکهایِ یادِ "تو" است،
وَ من می آیم

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

بِه حَق، قَصرِ نور، مَنزِلِ مادر است
چو عاشقْ تَرینْ دِل، دِلِ مادر است

فروغی که قلبْ را مُرَصَّع کَردِه
بِه خورشیدِ جان، حاصلِ مادر است

صدفهایِ مِهر، صیدِ کَمندَش؛ قاف
و سیمابِ عشق، ساحلِ مادر است

طراوت، سِرِشک، شبنَمِ تَر، باران
که دریا و موج، هَمدِلِ مادر است

شقایقْ تبار، گوهرِ مینویی
نَفَسْ..مَه..زمین... سائلِ مادر است

کُنَد دشتِ عُمْر، در معرض نیلوفر
خوشا نوبهارْ! مَحفِلِ مادر است

ASaLi_Nh8ay · 28/2/20

تو پادِشاهِ قلب و مَنَمْ که مرغی اسیرِ عشقِتَمْ
خودَمْ فَدایِ عشقِ تو، خاکِ ایوانِ آنْ بهشتِتَمْ
گِدایِ دلشکَسته یِ زار و خسته و دشتِ تشنه یِ
یِ قطرهْ از کَرانه یِ کالِ هفت آسِمونِ چشمِتَمْ

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین