دل نوشته پنجره‌ای رو به تنهایی | حسینعلی مبینی‌کشه کاربر انجمن رمان ۹۸

حسینعلی مبینی کشه · 28/12/23

بسم هو

نام دل‌نوشته: پنجره‌ای رو به تنهایی
نگارشگر: حسینعلی مبینی کشه
ژانر: تراژدی
مقدمه:
دنیایِ تنهایی‌‌هایم؛ زنده به دنیائی‌ست، که از دارِ دنیا؛ زنده به چهاردیواری‌ایست، گِرداگِرد!
جداره‌هائی استوار، که جوان‌مردانه؛ حاجبِ یگانگی‌هایم، از دنیائی ناشناخته شده‌اند.
سپری در برابرِ تهاجمِ اَغیار!
جان‌پناهی برای دفعِ سمومِ انظار!
مامنی امن، مقابل سِیلِ گفتار!

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

او یارِ مهربانِ من‌ست.
یار ندیدن‌ها و دیده نشدن‌هایم!
یارِ نگفتن‌ها و نشنیدن‌هایم!
یارِ رفت و آمد نشدن‌هایم!
اوست که به صد چشمِ تنهائی‌اش، تنهائیِ مرا می‌بیند و من هم تنها او را می‌بینم.
اوست که به هزار پژواکِ تنهائیم، هم‌زبانِ من است؛ وقتی که سخنش می‌گویم.
و به هر سَمت که گام برمی‌دارم؛ تنها اوست که با من گام برمی‌دارد.
اوست، کسِ بی‌کسی‌هایم!

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

اما چندی‌ست، که حالِ چهاردیواریِ تنهائیم خوب نیست!
چهاردیواریِ مهربانم، به زهرِ خجرِ پنجره‌ای ناخوانده، زخم برداشته. زخمی به پهنای سـ*ـینه‌ی یکی از همان دیوارهای وفادار! خنجرِ زهردارِ پنجره‌ای چشم‌چران؛ که تمام هستی‌ام را به حراجِ رسوائی گذارده. آنی‌ست که بر بادِ فنا رود، هر آن‌چه که در این تنهائی‌ها اندوخته بودم.

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

آه پنجره؛ چگونه این‌چنین جفا توانی کرد، بر هستیِ تنهائیم؟
چگونه این‌چنین بی‌رحمانه فرو توانی کرد، خنجری بر سـ*ـینه‌ی محرم اسرارم؟
او که این‌چنین می‌آزاری‌اش؛ تنها پناه من‌ست.

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

اما چه کنم که دیگر، دیوارِ تنهائی‌ام، زخم برداشته.
حالش بد است.
آن‌قدر بد که دیگر، او درکی از من ندارد، و من هم حسی از او نمی‌گیرم.
آری؛ حالِ من هم، مثل حالِ تنهائیم بد است.
گوئی آن‌که به سـ*ـینه‌ی دیوارِ تنهائیم خنجر زده؛ آن‌چنان فرو برده؛ که خون‌آلودخنجرش، از پشتِ من سر برآورده!

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

و دیگر تنها شدم! تنهائیم مرا با پنجره‌ای ناشناخته تنها گذارد و رفت!
برق چشمانِ پنجره؛ آن‌چنان کمندی از نور بر گردنم افکنده بود، که جبرش جز بیرون کشیدنم از تاریکیِ تنهائیم نبود.
و تنم آلامِ خجری بود، که گوئی از پشتم؛ زجرآلود سر بر می‌آورد.
می‌گریستم.
حالا من مانده بودم و نگاه‌های وهم‌آلودِ آن‌سوی آن روزنِ بی‌رحم؛ که به نوائی غریب، اما...

حسینعلی مبینی کشه · 29/12/23

و اکنون جسته، و در دنیائی بودم که از آن گریزان بودم.
دیگر تنم هم، فارغ از هر دردی، آسوده بود و در پشتم؛ به‌جای آن دردِ تنهائی؛ دو سبک‌بالی برای پرواز حس می‌کردم.
پرواز در آ*غو*ش گرم و بی‌کرانِ آسمانی مقدس؛ به نامِ "مادر".
(روزِ آن کس که عذابِ پروردن ما را در بطنِ تنهائیش، تنها بدوش کشید؛ بر همه‌ی مادران مبارک‌باد.)

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

دل نوشته پنجره‌ای رو به تنهایی | حسینعلی مبینی‌کشه کاربر انجمن رمان ۹۸

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

حسینعلی مبینی کشه

عضو تازه وارد انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین