سقوط | آلبر کامو

SelmA · 9/3/23

من زندگی را دوست دارم، ضعف حقیقی من همین است. به حدی دوستش دارم که از آنچه جز خود زندگی است هیچ گونه تصوری ندارم. اشراف نمی‌توانند خود را ببینند مگر با کمی فاصله نسبت به خود و زندگی خود. اگر ضرورت ایجاب کند جان می‌سپرند، شکسته شدن را به خم شدن ترجیح می‌دهند. ولی من خم می‌شوم، زیرا همچنان خود را دوست دارم.

SelmA · 9/3/23

حالا دیگر خیلی دیر شده است. همیشه خیلی دیر است. خوشبختانه!

SelmA · 9/3/23

چه بسیار جنایت‌ها فقط برای این روی داده که عامل آن‌ها قادر به تحمل قصور خویش نبوده است!

SelmA · 9/3/23

تقریبا؟! ، جواب بی نظیری است! صحیح هم هست؛ ما در هر چیز فقط تقریباً هستیم.

SelmA · 9/3/23

"وای بر شما اگر همه از شما خوب بگویند!" آه! کسی که این را گفته کلامش زر بوده است! .

SelmA · 9/3/23

اگر همه کس اسرار نهان خود را فاش و حرفه ی حقیقی و هویت خود را اعلام می‌کرد، ما سرگیجه می‌گرفتیم!

SelmA · 9/3/23

آه! آقا، ما آدم بد و نابابی نیستیم، فقط روشنایی را گم کرده ایم.

SelmA · 9/3/23

سانسور همان چیزی را که نهی می‌کند به فریاد بلند اعلام می‌دارد.

SelmA · 9/3/23

ما نمی‌توانیم بی گناهی هیچ کس را تأیید کنیم، در صورتی که می‌توانیم به طور قطع مجرمیت همه کس را مسلم بدانیم. هر انسانی گواهی است بر جنایت همه ی انسان‌های دیگر.

SelmA · 9/3/23

چون احتیاج داشتم که دوست بدارم و دوستم بدارند، تصور کردم که عاشق شده ام. به عبارت دیگر خودم را به حماقت زدم.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین