بیوگرافی آکیرا کوروساوا | کارگردان_تهیه کننده_نویسنده

SelmA · 7/3/23

فیلم درسو اوزالا که اوایل قرن بیستم در صربستان از اقمار شوروی سابق ساخته شد، تنها فیلم کوروساوا بود که در خارج از ژاپن و به زبان غیر ژاپنی ساخته شد. این فیلم اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی را برای او به‌ همراه آورد.

پس از آن «کوروساوا» به‌همراه «جورج لوکاس» و «فرانسیس فورد کوپولا» فیلم « کاگه‌ موشه » را ساختند که این فیلم موفق شد جایزه نخل طلای جشنواره کن را در سال ۱۹۸۰ به‌دست آورد.

اما بزرگ‌ترين پروژه فيلم‌سازی سال‌های پايانی اين كارگردان بی ترديد فيلم آشوب بود كه نسخه سينمايی از شاهكار شاه لير شكسپير محسوب می شد. اين فيلم كه نامزدی بهترين كارگردانی اسكار را برای كوروساوا به‌همراه آورد.

آکیرا کوروساوا افسانه ای سینمای ژاپن در ششم سپتامبر ۱۹۹۸ در سن ۸۸ سالگی بر اثر سکته مغزی در توکیو چشم از جهان فرو بست. پس از مرگ او آخرین پروژه اش به نام پس از باران توسط نزدیکترین دوستش تاکاشی کوئیرو به سرانجام رسید.

20 شاهکار کوروساوا

۱– هفت سامورایی ۱۹۵۴ Seven Samurai

شاید قرار گرفتن «هفت سامورایی» در صدر هر لیست در مورد آکیرا کوروساوا امری عادی به نظر برسد، اما این فیلم استثنایی شایسته هر تحسینی است که دریافت می‌کند؛ و یا حتی بیشتر از همه آن‌ها. زمان فیلم ۲۰۷ دقیقه است اما هرگز کند به نظر نمی‌رسد چراکه از هر قاب خود در جهت گسترش کاراکترها، ایجاد کشش و تعمق در تفسیرهای تفکربرانگیزش بر شکاف طبقاتی، استفاده می‌کند.

SelmA · 7/3/23

کارگردانی کوروساوا کاملاً حیرت‌انگیز است؛ مخصوصاً توجهش به جزئیات. او زمان زیادی را برای وارسی این دهکده صرف می‌کند و مشخص می‌کند که جنگ‌جویان چگونه قصد دارند با راهزنان مبارزه و آن‌ها را تهدید کنند. تا وقتی که نبردها در حال انجام هستند، ما محیط پیرامونی و همچنین عملکرد کاراکترها را می‌شناسیم و از آن جایی که کاراکترها به‌طرز شگفت‌آوری با جزئیات شکل گرفته‌اند، یک علاقه ریشه‌ای خالص در تماشای قهرمانان وقتی که به پیروزی می‌رسند، وجود دارد. (همچنین هرگاه که یکی از آن‌ها جانش را از دست می‌دهد، حس همدردی را برمی‌انگیزد.)
درباره «هفت سامورایی» می‌توان صفحه‌ها نوشت؛ بدون آن‌که هرگز سخنی رو به اتمام رود اما این فیلمِ بی‌نهایت مجذوب‌کننده شایستگی این را دارد که به‌عنوان یکی از نقاط تحول تاریخ هنر قرن بیستم نیز شناخته شود.

۲ – راشومون ۱۹۵۰ Rashomon

آکیرا کوروساوا در این فیلم با دو داستان کوتاه از نویسنده بدبین، ریونوسوکه آکوتاگاوا، کار می‌کند. او داستان یک قتل در جنگل را روایت می‌کند و بیان می‌دارد که چگونه احزاب مختلف درگیر در این ماجرا، نسخه‌های خودشان را از آن‌چه رخ داده است، ارائه می‌کنند. او در این مسیر به بررسی ماهیت نسبی واقعیت و بی‌میلی انسان به روراست بودن حتی با خودش می‌پردازد.

«راشومون» برای دو سال به نتایج چشم‌گیری در گیشه سینمای ژاپن دست یافت. پس از آن در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز نمایش داده شد (بدون اطلاع کوروساوا؛ او در زمان پذیرش این فیلم مشغول فیلم‌برداری «ابله» The Idiot بود.) و بی‌درنگ اثرش را بر چشم‌انداز این سینما به جای گذاشت. رئیس استودیو دایئی، ماساایچی ناگاتا، نسبت به تولید آن، تردید داشت اما متعاقباً برای نبوغش آن را تشویق کرد. این، آکیرا کوروساوا، فیلم‌نامه‌نویس شینوبو هاشیموتو و استفاده اعجاب‌انگیز از دوربین توسط کازوئو میاگاوا بود که باعث شد چنین فیلمی پدید آید و تاریخ همچنان به قدردانی از آن ادامه می‌دهد.

۳ – بالا و پایین ۱۹۶۳ High and Low

ممکن بود «بالا و پایین» در دستان کارگردان دیگری، به یک فیلم ژانری خوب تبدیل می‌شد (به‌بیانی، یک سرگرمی نظام‌نامه‌ای پلیسی سفت‌وسخت) اما تحت هدایت کوروساوا، به یکی از تفکربرانگیزترین تصاویر متحرک دهه ۱۹۶۰ بدل می‌گردد.

کوروساوا از چارچوب ژانری استفاده می‌کند (یک آدم‌ربا پسر یک تاجر ثروتمند را هدف قرار داده است) به این جهت که تنگناهای اخلاقی به وجود آورد و گزاره‌های اجتماعی زننده ارائه کند. یکی از دوستان پسر مرد ثروتمند به‌اشتباه ربوده شده است اما جنایت‌کار همچنان اصرار دارد که تاجر این باج را بپردازد یا در غیر این صورت مسئولیت مرگ این کودک با دستان خودش را بپذیرد. زمانی که پلیس درگیر این ماجرا می‌شود، این فیلم شروع به کنکاش در نقاط ضعف تاریک توکیو می‌کند و از این امراض اجتماعی که در دوران پساجنگ ژاپن بر افراد کم‌برخوردار اثر می‌گذاشتند، پرده برمی‌دارد. «بالا و پایین» به‌لحاظ فنی بی‌عیب‌ونقص است و نمای پایانی این فیلم در جایگاه یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین پایان‌های تاریخ سینما قرار می‌گیرد.

SelmA · 7/3/23

۴ – یوجیمبو ۱۹۶۱ Yojimbo

«یوجیمبو» احتمالاً خالص‌ترین فیلم سرگرم‌کننده در مجموعه آثار آکیرا کوروساوا است و از نظر چگونگی به تصویر کشیدن خشونت، نقطه مقابل «آشوب» قرار گرفته است. سامورایی بی‌استاد و کم‌حرفِ توشیرو میفونه، با تبه‌کاران یک شهر فاسد دست‌وپنجه نرم می‌کند. او اغلب به دنبال یک قتل، لطیفه‌ای را زمزمه می‌کند. (بعد از کشتن سه مرد و رها کردن بازوی چهارمی، او به نجار شهر می‌گوید که سه تابوت آماده کند، مکثی می‌کند و بعد می‌گوید احتمالاً چهارتا نیاز باشد آنگاه که خون‌ریزی این مرد نقص‌عضو‌شده منجر به مرگ او می‌شود) هیچ‌یک از قربانیان او با همدردی دیده نمی‌شوند و فیلم هرگز تظاهر به “واقع‌بینانه” بودن نمی‌کند و البته به‌طور سرخوشانه‌ای (و تعمداً) سرگرم‌کننده است.

و اجازه بدهید بگوییم که موسیقی متن ماسارو ساتو، به همان اندازه سرزنده و به‌یادماندنی است.

۵ – آشوب ۱۹۸۵ Ran

در صحنه آغازین «آشوب»، یک افسر عالی‌رتبه به‌نام هیدتورا ایچیمونجی، را می‌بینیم که در حال تعقیب کردن است و یک گراز وحشی را ذبح می‌کند. درست هنگامی که کمان او کشیده و آماده پرتاب می‌شود، فیلم به عنوان اصلی‌اش کات می‌خورد و ما را از تماشای این لحظه واقعی که حیوان بی‌نوا کشته شده است،‌ فرو می‌گذارد. این، یکی از معدود لحظات شفقت کوروساوا است که او به مخاطبش ارزانی می‌دارد؛ در فیلمی که بدون شک آزاردهنده‌ترین و مخوف‌ترین اثر اوست.

SelmA · 7/3/23

آکیرا کوروساوا با الهام از «شاه لیر» شکسپیر به سوژه یک پیرمرد در زمان‌های متغیر برمی‌گردد. ایچیمونجی یک زندگی جنگی و پر از خون و خون‌ریزی داشته است و حالا با مسئولیتی که پسرانش بر عهده گرفته‌اند (و در مقابل او تغییر کرده‌اند) گذشته‌اش برای تسخیر او بازگشته است. تجربه‌های وحشتناک ایچیمونجی (او می‌بیند که مردانش کشته می‌شوند و از پادشاهی وی طرد می‌گردند) به‌شدت خشونت و ظلمی را که او در زمان جوانی به دیگران تحمیل کرده بود، بازتاب می‌دهند؛ به‌جز خشونتی که اکنون برای او مهیا شده است.

آکیرا کوروساوا در نوشتن صحنه معروف حمله به قلعه، تعیین کرد که این صحنه را “بدون صداهای واقعی” پخش خواهد کرد و این موسیقی که روی آن قرار گرفته، “مانند قلب بودا، در ضرب‌هایی از پریشانی‌های عمیق میزان شده است.

این آوازخوانی از یک ملودی پر از غم و اندوه به‌مانند هق‌هق گریه است و رفته‌رفته همان‌طور که تکرار می‌شود، اوج می‌گیرد؛ مثل چرخه‌های زیست‌کاری. سپس در انتها مثل فریادی از این بودای بلندمرتبه، به صدا در می‌آید.” او هیچ راه‌حلی برای این مساله که چرا در طول نسل‌ها، این مردان به کشتن یکدیگر ادامه می‌دهند، ارائه نمی‌کند. در عوض اعمال خشونت‌بار را وحشتناک و غیرانسانی نمایش می‌دهد.

۶ – کاگه‌موشا ۱۹۸۰ Kagemusha

«کاگه‌موشا» به چند دلیل یکی از جذاب‌ترین فیلم‌های آکیرا کوروساوا به‌لحاظ تاریخی بوده است. اولین دلیل احتمالاً این است که در زمان ناامیدکننده‌ترین بخش از دوران فعالیت حرفه‌ای این کارگردان پدید آمده است. کوروساوا این فیلم‌نامه را با ستاره فیلم «زاتوایچی» Zatoichi، شینتارو کاتسو، به نگارش درآورد؛ با این پیش‌زمینه ذهنی که نقش اصلی را برای او در پی داشته باشد. کاتسو پذیرفت اما این دو در روز اول فیلم‌برداری مشاجره کردند و در نهایت تاتسویا ناکادای جایگزین این بازیگر شد.

«کاگه‌موشا» قرار بود توسط کازوئو میاگاوا فیلم‌برداری شود؛ کسی که پیش‌تر «راشومون» و «یوجیمبو» را برای کوروساوا فیلم‌برداری کرده بود. (علاوه‌بر آن، او فیلم‌برداری «اوگتسو مونوگاتاری» Ugetsu برای کنجی میزوگوچی و «علف‌های شناور» Floating Weeds برای یاسوجیرو اوزو را به انجام رسانده بود) متاسفانه میاگاوا در انتها به دلیل عوارض سلامتی ناگهانی مجبور شد کار خود را به‌عنوان یک مشاور خلاق ادامه دهد. همچنین یک مشکل دیگر وجود گردبادها بود که برای چندین روز، تولید کار را متوقف کرده بودند و هزینه‌های چندهزار دلاری را فقط در یک روز به همراه داشتند. با این وجود این فیلم تحت این شرایط به نتیجه مطلوبی رسید و به اثر به‌واقع قابل‌توجهی بدل گشت.

«کاگه‌موشا» همچنین به خاطر مضامین متابعتش منحصربه‌فرد است. بسیاری از ریسک‌های قبلی کوروساوا، پیرامون ایستادگی‌های فردی در مقابل سیستم بوده‌اند؛ این مورد فیلمی درباره یک مرد سرکش است که خود را با سیستم وفق می‌دهد. یک دزد محکوم انتخاب شده است تا به‌عنوان بدل یک رزمنده ایفای نقش کند. زمانی که این رزمنده توسط یک تیرانداز کمین‌کرده دشمن کشته می‌شود، او مسئولیت‌های محول‌شده این مرد مرده را برعهده می‌گیرد و در این روند، میراث این رزمنده را تکریم می‌کند و از نظر عاطفی تحت تاثیر سیستم فئودالی قرار می‌گیرد.

SelmA · 7/3/23

کاگه‌موشا» همچنین به‌لحاظ فیزیکی یکی از زیباترین فیلم‌های کوروساوا است که با یک پالت رنگی باشکوه مملو گشته است. این بهره‌گیری کارگردان از مسیری دور و دراز و متعلق به ده سال قبل‌تر در فیلم «دودسکادن» Dodesukaden آمده بود.

– سگ ولگرد ۱۹۴۹ Stray Dog

یک شاهکار خارق‌العاده درباره سربازی که به یک کارآگاه تبدیل می‌شود؛ کسی که تپانچه‌اش توسط یک جیب‌بر دزدیده شده است. او در می‌یابد که اسلحه‌اش احتمالاً در بازار سیاه فروخته شده است و حالا برای دزدیدن و کشتن مردم در سراسر توکیو استفاده می‌شود. این مرد یک ماموریت شخصی را برای به دست آوردن آن طرح‌ریزی می‌کند و سرانجام با کمک یک کارآگاه ارشد، درمی‌یابد مردی که از اسلحه‌اش استفاده می‌کرده نیز یک سرباز سابق بوده است (کسی که موفق نشده مجدداً با جامعه ارتباط برقرار کند و بدین ترتیب از کوره در رفته است.)
به‌مانند بسیاری از فیلم‌های پساجنگ کوروساوا، این کارگردان از چارچوب ژانری بهره می‌برد برای آنچه که احتمالاً یک فیلم سرگرم‌کننده معمولی به نظر بیاید. او مشاهداتی تند و تلخ درباره زمان‌هایی که خود می‌زیسته است، می‌سازد. آکیرا کوروساوا علاوه‌بر به تصویر کشیدن دو سرباز که تصمیم می‌گیرند در مسیرهای مختلفی قدم بردارند، فقر شدیدی که در ژاپن پساجنگ حاکم بود، را نیز به نمایش می‌گذارد. همچنین در فیلم تعدادی ضربه هوشمندانه در تلاشی حرفه‌ای برای “دموکراتیک کردن” ژاپن نیز وجود دارد. به‌عنوان مثال: یک مجرم تهدید می‌کند که از کارآگاهان به دلیل دنبال کردن او شکایت می‌کند، او از یک عمل “غربی” که در ژاپن مجدداً اعمال شده، سوءاستفاده می‌کند تا از این طریق بتواند با وجود اقدامات مجرمانه‌اش فرار کند.

SelmA · 7/3/23

۸ – دوئل بی‌صدا ۱۹۴۹ The Quiet Duel
پس از اعتصاب اتحادیه‌های کارگری در استودیوی توهو در سال ۱۹۴۸، آکیرا کوروساوا شروع به در اختیار گذاشتن مهارت‌هایش به دیگر کمپانی‌های فیلم‌سازی کرد. برای دایئی، او این درام تفکربرانگیز و نگران‌کننده را ساخت؛ این فیلم درباره یک دکتر است که به‌طور تصادفی به بیماری سیفلیس دچار می‌شود و این در حالی است که در طول جنگ روی یک بیمار عمل جراحی انجام می‌دهد. وقتی به خانه باز می‌گردد، ناامیدانه سعی می‌کند بیماری خود را مخفی نگه دارد، به‌خصوص از نامزدش. او تصمیم می‌گیرد با این دختر ازدواج نکند تا مبادا او نیز به این بیماری مبتلا شود. (مقید کردن امیال و خواسته‌هایش برای این خوبی از آنچه که پیرامون او وجود دارد)

«دوئل بی‌صدا» همچنین یکی از جذاب‌ترین کاراکترهای زن کوروساوا را نیز به نمایش می‌گذارد؛ یک پرستار بدگمان که توسط نوریکو سنگوکو نقش‌آفرینی شده است. او در ابتدا از این پزشک ناخشنود بود اما بعدها پس از آن‌که به رازش پی می‌برد و فداکاری او برای دیگران را مشاهده می‌کند، احترام زیادی برای او قائل می‌شود.

۹ – ابله ۱۹۵۱ The Idiot
آنچه مانع حضور «ابله» در بین پنج فیلم برتر این لیست می‌شود، متاسفانه این واقعیت است که مثل «سانشیرو سوگاتا» Sanshiro Sugata، بخش قابل‌توجهی از این فیلم از بین رفته است. کات اصلی کوروساوا، ۲۶۵ دقیقه زمان برده بود اما در دسترس‌ترین نسخه‌ای که امروزه موجود است، تنها ۱۶۶ دقیقه زمان دارد و استفاده از نوشته‌های میانی برای توضیح بخش‌هایی از داستان به مخاطب ضرورت پیدا کرده است. برای حتی نسخه ناقصش نیز این مساله شرم‌آور است. این اقتباس از رمان فیودور داستایفسکی یکی از غیرعادی‌ترین و سرمست‌کننده‌ترین فیلم‌های تماشایی در بین مجموعه آثار کوروساوا است.

SelmA · 7/3/23

آکیرا کوروساوا صحنه‌پردازی رمان را به شمالی‌ترین نقطه ژاپن از جزیره هوکایدو (یکی از “غربی‌شده‌ترین” مناطق ژاپن) تغییر می‌دهد. آهنگ‌ساز فومیو هایاساکا، یک موسیقی به‌شدت “روسی” ارائه می‌کند. این فیلم همچنین مسلماً یکی از گیراترین گروه‌های بازیگری در بین تمام فیلم‌های کوروساوا را نیز به نمایش می‌گذارد. اکثریت افراد “شرکت سهامی” کوروساوا در این فیلم ظاهر می‌شوند؛ به‌همراه تعدادی چهره جدید (از جمله چیکو هیگاشییاما که از فیلم «داستان توکیو» Tokyo Story شهرت پیدا می‌کند) که جذاب‌ترین آن‌ها، اما ستسوکو هارا است؛ شیرین و دوست‌داشتنی، بازیگر «از جوانی گله‌ای نداریم» No Regrets for Our Youth. او کاملاً مقابل تیپ است و در نقش یک زن خشن و دمدمی‌مزاج که به‌واسطه ستم این جهان پیرامونی‌اش ساخته شده، ظاهر گشته است. (طبق گزارش‌ها، همه رخت‌ولباس‌های تماماً سیاه او پس از لباس‌های جین سفارشی ماریا کاسارس از «اورفه» Orpheus کوکتو مدل شد.)

کوروساوا «ابله» را برای کمپانی شوچیکو ساخت و چهل سال بعد، برای ساختن فیلم «راپسودی در ماه اوت» Rhapsody in August، به این استودیو بازگشت. در این زمان او در محفظه‌های‌شان به دنبال ۱۰۰ دقیقه گمشده فیلمش (فیلم‌های خام) می‌گشت. افسوس که این صحنه‌ها تا به امروز پیدا نشده‌اند.

SelmA · 7/3/23

۱۰ – ریش‌قرمز ۱۹۶۵ Red Beard
«ریش‌قرمز» آخرین فیلم سیاه‌وسفید آکیرا کوروساوا و آخرین فیلمی است که او با توشیرو میفونه همکاری می‌کند. نزدیک به دو سال زمان برای ساخت این فیلم نیاز بود و تولید آن به‌واسطه چندین بحران بزرگ سر صحنه به تاخیر انداخته شد. (اما در نهایت ثابت شد که ارزش این همه دردسر را داشته است) نتایج نهایی یکی از بهترین دستاوردهای این کارگردان را فراهم آورده است. یوزو کایاما، کسی که یک نقش مکمل در «سانجورو» Sanjuro را برعهده داشت، مقابل میفونه روی صحنه می‌رود و آن را را با گرانش‌های فوق‌العاده‌اش به اجرا درمی‌آورد. همچنین یک فوق‌العاده دیگر نیز در این فیلم وجود دارد و آن، کیوکو کاگاوا است؛ در نقش یک بیمار روانی که صحنه مهمش در این فیلم به قدری استخوان‌سوز و موثر است که احتمالاً آرزو می‌کنید یک فیلم کامل درباره او وجود داشته باشد.

۱۱ – از جوانی گله‌ای نداریم ۱۹۴۶ No Regrets for Our Youth
این ملودرام پساجنگی دقیقاً از همان دسته فیلم‌هایی بود که برای سانسورکننده‌های آمریکایی جذابیت پیدا کرد؛ کسانی که صنعت فیلم ژاپن پس از جنگ جهانی دوم را کنترل می‌کردند.

این فیلم افرادی را به نمایش می‌گذارد که در مقابل نظامی‌گری (میلیتاریسم) موضع می‌گیرند و یک زن آزاداندیش در مرکز این روایت قرار گرفته است. این اثر همچنین اولین فیلم واقعاً ویژه در دوران فعالیت حرفه‌ای کوروساوا است.

SelmA · 7/3/23

بازیگر اصلی ستسوکو هارا، یکی از بهترین اجراهای خالصانه خود را ارائه می‌کند؛ در نقش یک زن جوان که در جست‌وجوی چیزهای گران‌بهایی برای خودش است و این در حالی است که کشورش طی یک دوره دوازده‌ساله با تحولات عظیمی روبرو می‌شود. گرچه او با افراد متفکر سـ*ـیاسی در ارتباط است، اما هدف اصلی‌اش (به‌مانند بسیاری از قهرمانان کوروساوا) یافتن فردیت، غایت و خودشکوفایی مخصوص به خودش است.

با نگاهی دوباره به گذشته، کوروساوا در مورد این فیلم گفت: “من در آن زمان اعتقاد داشتم كه برای احیای دوباره ژاپن احترام به”خود” باید ضرورت داشته باشد. من هنوز هم به آن باور دارم. من زنی را به تصویر کشیدم که چنین حسی از “خود” را حفظ کرد.”

۱۲ – بدها راحت می‌خوابند ۱۹۶۰ The Bad Sleep Well
آکیرا کوروساوا به‌طور گسترده به خاطر فیلم‌های سامورایی و تاریخی‌اش شناخته می‌شود اما او تعدادی فیلم قدرتمند با صحنه‌پردازی دوران مدرن نیز ساخته است که به موضوعات معاصر می‌پردازند. در مورد «بدها راحت می‌خوابند» او فساد شرکتی را هدف قرار می‌دهد. از آن‌جایی که کوروساوا مرتباً با سوژه‌های جدید گلاویز می‌شد، او فرصت‌های تازه‌ای را در اختیار بازیگرانش قرار می‌داد. در این فیلم توشیرو میفونه در نقش یک آدم گردن‌کلفت غیرقابل تحمل فراتر از حد معمول ظاهر نشده است بلکه این‌بار او سرد و حیله‌گر است.

SelmA · 7/3/23

۱۳ – فرشته سرخوش ۱۹۴۸ Drunken Angel
آکیرا کوروساوا و دیگر نویسنده این فیلم، با یک مسئله بغرنج و پیچیده مواجه شدند: طرح داستانی «فرشته سرخوش» به رابـ*ـطه‌ای بین یک یاکوزا مسلول و پزشکی اشرافی که تلاش می‌کرد او را درمان کند، مربوط می‌شد. اما آن‌ها فقط توانستند یکی از این کاراکترها را به شکلی قانع‌کننده بنویسند. یاکوزا در هر پیش‌نویس، سفت‌وسخت از آب در می‌آمد اما چیزی در مورد دکتر وجود نداشت.

در نهایت کوروساوا دریافت که با پرداخت دکتر به‌مانند یک انسان خوش‌قلب و فرشته‌وار، این داستان به اثری بسیار “سیاه و سفید” بدل می‌شود؛ بیش از حد درباره خیر آشكار در برابر شر آشكار. به‌جهت تصحیح آن، کوروساوا عاقلانه این دکتر را به یک فرد معتاد مبتذل تغییر داد و به او سایه‌های خاکستری بخشید و باعث شد پویایی‌اش با این یاکوزا جذاب‌تر شود؛ اکنون این دو مرد خصایص مشترکی داشتند.

این حرکت نبوغ‌آمیز به ارتقا «فرشته سرخوش» کمک کرد و آن را به یک درام درجه‌یک درباره کاراکترهایی که محصولات جانبی محیط پیرامونی‌شان هستند، تبدیل نمود؛ یک جامعه پر از محلات ویران‌شده، بیماری و جنایات سازمان‌یافته (همه فاکتورهایی که در ژاپن بعد از جنگ تکثیر شدند) بهره‌برداری کوروساوا از این محیط برای نمادگرایی اثر خود شگفت‌آور است.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین