کامل شده کفش بلورین | کانی کاربر انجمن رمان ۹۸

کانی؛ · 23/2/23

به امید همان کفش بلورین زنده‌ام!
گر ساعت ۰۰ رسید و طلسم‌ها شکست؛ باور دارم کفش بلورینم هنوز مانده است، ولی می‌دانم آن را در جنگل میان گِل‌ها جا گذاشته‌ام اگر چه از جنگل عبور نکردم ولی می‌دانم این چنین است پیچیدگی‌های زندگی‌ام.
در این زندگی نیاز دارم به نوری، نوری که دیگر مشعشع نیست، دیگر نوری برای امید...

کانی؛ · 23/2/23

دل‌ها تنگ‌تر می‌شوند، امیدها در میان این‌همه غموض ناپدید شدند.
انگار این خط پایان است امّا من در انکار آن هستم، بر چنین عقیده‌ای هستم که کفش بلورین بعد از ساعت ۰۰ هنوز مانده است اگر بمیرم پیدایش می‌شود؛ و همانا که نوش دارو بعد از مرگ سهراب.
کفش بلورین قصد نجاتم را نداری؟

کانی؛ · 23/2/23

فقط کفش بلورین می‌تواند نور امیدم باشد در این همه تاریکی.
وقتی که خودم این را می‌گویم... نجوایی درونم می‌گوید:
‹دروغ‌ها قشنگ هستند›.
ولی خودم نمی‌توانم با خود دروغ بگویم؛ انگار بچه‌ای هستم که تازه سیندرلا دیده است و بر این باور است که پری‌ها او را نجات داده‌اند و خط ساعت ۰۰ کفش...

کانی؛ · 23/2/23

دیگر واقعاً این همه بدبختی دلم را می‌زند، بدبختی‌ها به دلم زد؛ آخر آدم چه‌قدر گنجایش دارد؟ این همه؟ غیر ممکن است.
غیر ممکن است همیشه در داستان معجزه‌ای رخ می‌دهد و بدبختی‌ها تمام می‌شوند، پایان‌ها کلیشه‌ای هستند و اما پایان من؟ چه‌گونه پایانی برایم رقم خورده است؟
خدایا می‌شود...

کانی؛ · 23/2/23

به قول دیگران آدم دل‌تنگ چیزهای نداشته‌اش نمی‌شود؛ ولی بذار من به آن اضافه کنم که آدم حسرت چیزهای نداشته‌اش رو می‌خورد دقیقاً عین من، حسرت آن کفش بلورینی که نمی‌دانم که مفقودالاثر شده یا از همان اول هیچ وجود خارجی نداشت را می‌خورم؛ به هرحال آدمیزاد است ساخته دست خدا، چه بخواهی و چه نخواهی نمی‌توانیم کامل باشیم.
من اما...

کانی؛ · 23/2/23

در تمام طول عمرم من ‹فلین رایدر› را باور کردم، او دزد بود ولی می‌توانست یکی را دوست بدارد؛ بزرگ‌ترین اشتباه زندگیم همان زود باور کردن بود، آخر کدام آدمی به فلین رایدر باور می‌کند؟ کسی که با به دنبال بودن یه اسب به برج رسید، خدای من فاجعه است فاجعه.
فلین رایدری که یک اسب او را به برج رساند و پرنسی که با...

کانی؛ · 23/2/23

کفش بلورین دل‌تنگت نمی‌شوم که نداشتم‌ت، بلکه حسرتت را می‌خورم که من تو را داشتم ولی با فریب و مکار‌های بانو ترمین از دستت دادم، غصه نخور بالاخره این همه غم و غصه روزی قصه می‌شود و قصه شد این کفش بلورین.
همیشه دیده‌ام پایان خوش ولی این دیگری فرق می‌کند، انگار باید در آن پوسید تا با مرگ پایان خوش را اعلام کرد.

کانی؛ · 23/2/23

دیگر قصه‌گوها، غصه‌گو شدند،
دیگر درد‌ها بی‌درمان شدند،
دیگر دار‌ها قرار نیست بی سر شوند،
دیگر دار‌ها بیدار نشدند،
دیگر پایان‌ها کلیشه شدند،
دیگر قصر‌ها خواب ماندند،
ولی این پایان دیگر کلیشه نیست، نه جادویی نجات دهنده شد و نه دردها درمان فقط ناتوان شدم، دیگر نایی برای جنگیدن در این...

کانی؛ · 23/2/23

کانی«دِلوان»:' با برداشتن پرچم سفید در این جنگ ناتمام به دنبال کفش بلورین دیگر نگشتن، برای نجاتم به این برد و باخت خاتمه می‌دهم؛ چیزی برای از دست دادن ندارم پس می‌گذارم این بار را شما ببرین!'
شروع: ۲۰۲۳.۱.۱۹ ساعت ۱۹
پایان: ۲۰.۲۳.۱.۲۵ ساعت ۰۰

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین