M O B I N A
سرپرست بخش فرهنگ و ادب
عضو کادر مدیریت
کاربر V.I.P انجمن
سرپرست بخش
ناظر کتاب
منتقد انجمن
- عضویت
- 3/4/21
- ارسال ها
- 25,243
- امتیاز واکنش
- 64,123
- امتیاز
- 508
- سن
- 19
- محل سکونت
- BUSHEHR
- زمان حضور
- 272 روز 9 ساعت 46 دقیقه
تاریخچه منبت‌کاری
واژه منبت به معنای کنده‌کاری روی چوب است که سابقه دیرینه دارد. شاید بتوان آغاز منبت‌کاری را زمانی دانست که انسان نخستین با ابزاری برنده، چوبی را تراشیده است. منبت‌کاری روی چوب از قدیم در ایران مرسوم بوده است. در کتیبه‌هایی که از زانه‌ی داریوش در تـ*ـخت جمشید به دست آمده، سخن از پرداخت دستمزد به هنرمندانی است که روی درهای چوبی کنده‌کاری می‌کرده‌اند. البته مدارک معتبری از پیشینیان این هنر در دست نداریم و دلیل این امر آن است که عمر چوب کوتاه است و بر اثر مرور زمان از میان می‌رود اما در کشور ما آثاری از منبت‌کاری‌های نسبتا قدیمی به جای مانده که بر روی درب مقبره‌های ائمه اطهار و نیز منبرها انجام شده است. دلیل سالم ماندن این آثار هم احترام مذهبی مردم به این اماکن و هم بیدزدایی آن‌ها است. پاره‌ای از این آثار 900 تا 1000 سال قدمت دارند.
کهن‌ترین درب چوبی منبت‌کاری شده اکنون در موزه‌ی اکبرآباد «هندوستان» حفظ می‌شود. این درب متعلق به کاخ سلطان محمود در غزنه است. در موزه‌های ایران نیز چند درب چوبی متعلق به قرن‌های چهارم و پنجم هجری موجود است. کنده‌کاری این درب‌ها به صورت شاخ و برگ و کتیبه‌های مختلف با آیه‌های قرآن مجید است. مطالعه‌ی دقیق این درب‌های چوبی نشان می‌دهد که هنر منبت‌کاری و هنر گچبری از نظر موضوع تزئینات، زیاد اختلاف نداشته‌اند.
در حقیقت همان تحولی که از دوره‌ی ساسانیان تا دوره‌ی اسلامی در گچبری‌ها دیده می‌شود در کنده‌کاری روی چوب نیز به چشم می‌خورد. آثاری از چوب‌های منبت‌کاری شده در دوره‌های پیش از اسلام در دست نیست و آثاری از منبت‌کاری دوره‌ی اسلامی باقی‌مانده متعلق به بناهای مذهبی است.
در عصر تیموریان هنر منبت‌کاری به همان شیوه هروش دوره‌های قبلی و مغول ادامه یافت. در دوره‌ی صفویان منبت‌کاری مانند سایر هنرهای دیگر ایران رو به کمال رفت و منجر به خلق شاهکارهای زیادی شد. در اصفهان مساجدی از عهد صفویان وجود دارند که درب‌هایشان هنوز دست نخورده و سالم باقی مانده‌اند مانند درب مدرسه‌ی سلطان حسین.
آرامگاه شاهزاده حسین در قزوین نیز درب زیبایی دارد که از دوره‌ی شاه طهماسب باقی‌مانده است. یکی از زیباترین آثار منبت‌کاری شده ایران رحلی است که در موزه «متروپولیتن» نیویورک نگهداری می‌شود و علاوه بر تزئینات شاخ و برگ به سبک ساسانی، نام دوازده تن از ائمه معصومین و تاریخ 761 قمری نیز بر روی آن دیده می‌شود. منبت‌کاری‌های دیگری نیز به دست هنرمندان ایرانی برای آرامگاه امیر تیمور و مسجد شاه زند در سمرقند به وجود آمده که آثارش امروزه هنوز باقی است.
در دوره‌ی زند و قاجار، هنر ظریف و زیبای منبت‌کاری از رونق افتاد. ساختن درب‌های منبت یا قطعات بزرگ جای خود را به اشیا کوچک‌تری مانند رحل و قاب آیینه داد. در عصر حاضر هنر منبت‌کاری همچنان رواج دارد و در گوشه و کنار ایران هنرمندان بسیاری به آن مشغول هستند اما متأسفانه رفته‌رفته استفاده از نقوش اصیل که شامل طرح‌های اسلیمی و ختایی یا گل‌وبوته است رو به فراموشی می‌رود و طرح‌های خارجی جای آن‌ها را می‌گیرد. اگر این شیوه به همین شکل ادامه یابد، هنر منبت ایران در مقایسه با منبت کشورهای هند، پاکستان و تایلند عقب خواهد ماند.
در نوعی از این هنر به جای آن که زمینه چوب را کنده‌کاری کنند و نقش مورد نظر را برجسته سازند، چوب‌های مختلف را با رنگ‌های گوناگون طبیعی آن بریده، پهلوی هم قرار می‌دهند. این کار شباهت زیادی به هنر موزاییک دارد. در این گونه جدید از چوب‌های شمشاد برای رنگ زرد و عناب برای رنگ قرمز استفاده می‌کنند. زمینهی کار، بیشتر از چوب گردو یا ریشه‌ی درختان جنگلی است که خود دارای نقوش زیبایی هستند. جالب اینجاست که تکنیک کار با قدیم تفاوت چندانی نکرده است البته از 200 تا 300 سال پیش تاکنون پیشرفت‌هایی در مورد نحوه‌ی ساختن ابزار حاصل شده اما روش کار تغییر چشمگیری نداشته است.
واژه منبت به معنای کنده‌کاری روی چوب است که سابقه دیرینه دارد. شاید بتوان آغاز منبت‌کاری را زمانی دانست که انسان نخستین با ابزاری برنده، چوبی را تراشیده است. منبت‌کاری روی چوب از قدیم در ایران مرسوم بوده است. در کتیبه‌هایی که از زانه‌ی داریوش در تـ*ـخت جمشید به دست آمده، سخن از پرداخت دستمزد به هنرمندانی است که روی درهای چوبی کنده‌کاری می‌کرده‌اند. البته مدارک معتبری از پیشینیان این هنر در دست نداریم و دلیل این امر آن است که عمر چوب کوتاه است و بر اثر مرور زمان از میان می‌رود اما در کشور ما آثاری از منبت‌کاری‌های نسبتا قدیمی به جای مانده که بر روی درب مقبره‌های ائمه اطهار و نیز منبرها انجام شده است. دلیل سالم ماندن این آثار هم احترام مذهبی مردم به این اماکن و هم بیدزدایی آن‌ها است. پاره‌ای از این آثار 900 تا 1000 سال قدمت دارند.
کهن‌ترین درب چوبی منبت‌کاری شده اکنون در موزه‌ی اکبرآباد «هندوستان» حفظ می‌شود. این درب متعلق به کاخ سلطان محمود در غزنه است. در موزه‌های ایران نیز چند درب چوبی متعلق به قرن‌های چهارم و پنجم هجری موجود است. کنده‌کاری این درب‌ها به صورت شاخ و برگ و کتیبه‌های مختلف با آیه‌های قرآن مجید است. مطالعه‌ی دقیق این درب‌های چوبی نشان می‌دهد که هنر منبت‌کاری و هنر گچبری از نظر موضوع تزئینات، زیاد اختلاف نداشته‌اند.
در حقیقت همان تحولی که از دوره‌ی ساسانیان تا دوره‌ی اسلامی در گچبری‌ها دیده می‌شود در کنده‌کاری روی چوب نیز به چشم می‌خورد. آثاری از چوب‌های منبت‌کاری شده در دوره‌های پیش از اسلام در دست نیست و آثاری از منبت‌کاری دوره‌ی اسلامی باقی‌مانده متعلق به بناهای مذهبی است.
در عصر تیموریان هنر منبت‌کاری به همان شیوه هروش دوره‌های قبلی و مغول ادامه یافت. در دوره‌ی صفویان منبت‌کاری مانند سایر هنرهای دیگر ایران رو به کمال رفت و منجر به خلق شاهکارهای زیادی شد. در اصفهان مساجدی از عهد صفویان وجود دارند که درب‌هایشان هنوز دست نخورده و سالم باقی مانده‌اند مانند درب مدرسه‌ی سلطان حسین.
آرامگاه شاهزاده حسین در قزوین نیز درب زیبایی دارد که از دوره‌ی شاه طهماسب باقی‌مانده است. یکی از زیباترین آثار منبت‌کاری شده ایران رحلی است که در موزه «متروپولیتن» نیویورک نگهداری می‌شود و علاوه بر تزئینات شاخ و برگ به سبک ساسانی، نام دوازده تن از ائمه معصومین و تاریخ 761 قمری نیز بر روی آن دیده می‌شود. منبت‌کاری‌های دیگری نیز به دست هنرمندان ایرانی برای آرامگاه امیر تیمور و مسجد شاه زند در سمرقند به وجود آمده که آثارش امروزه هنوز باقی است.
در دوره‌ی زند و قاجار، هنر ظریف و زیبای منبت‌کاری از رونق افتاد. ساختن درب‌های منبت یا قطعات بزرگ جای خود را به اشیا کوچک‌تری مانند رحل و قاب آیینه داد. در عصر حاضر هنر منبت‌کاری همچنان رواج دارد و در گوشه و کنار ایران هنرمندان بسیاری به آن مشغول هستند اما متأسفانه رفته‌رفته استفاده از نقوش اصیل که شامل طرح‌های اسلیمی و ختایی یا گل‌وبوته است رو به فراموشی می‌رود و طرح‌های خارجی جای آن‌ها را می‌گیرد. اگر این شیوه به همین شکل ادامه یابد، هنر منبت ایران در مقایسه با منبت کشورهای هند، پاکستان و تایلند عقب خواهد ماند.
در نوعی از این هنر به جای آن که زمینه چوب را کنده‌کاری کنند و نقش مورد نظر را برجسته سازند، چوب‌های مختلف را با رنگ‌های گوناگون طبیعی آن بریده، پهلوی هم قرار می‌دهند. این کار شباهت زیادی به هنر موزاییک دارد. در این گونه جدید از چوب‌های شمشاد برای رنگ زرد و عناب برای رنگ قرمز استفاده می‌کنند. زمینهی کار، بیشتر از چوب گردو یا ریشه‌ی درختان جنگلی است که خود دارای نقوش زیبایی هستند. جالب اینجاست که تکنیک کار با قدیم تفاوت چندانی نکرده است البته از 200 تا 300 سال پیش تاکنون پیشرفت‌هایی در مورد نحوه‌ی ساختن ابزار حاصل شده اما روش کار تغییر چشمگیری نداشته است.
هنر و صنایع دستی منبت‌کاری
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
