M O B I N A
سرپرست بخش فرهنگ و ادب
عضو کادر مدیریت
کاربر V.I.P انجمن
سرپرست بخش
ناظر کتاب
منتقد انجمن
- عضویت
- 3/4/21
- ارسال ها
- 24,702
- امتیاز واکنش
- 63,861
- امتیاز
- 508
- سن
- 19
- محل سکونت
- BUSHEHR
- زمان حضور
- 273 روز 8 ساعت 23 دقیقه
همان طور که جان ویلسون فاستر در کتاب خود «داستان احیای ادبیات ایرلند؛ یک هنر جن زده» (۱۹۸۷) می نویسد میان عبارت های «احیای ادبیات ایرلند» و «رنسانس ایرلندی» تمایز بارزی وجود دارد زیرا رنسانس ادبی ایرلند خود به طور عمده ریشه در ارتباطات ادبیات ایرلند با اسلاف سلتیک خود دارد و اهالی ادبیات برای کنکاش در زوایای جریان نوزایی فرهنگی باید زمینه ادبی یادشده(مربوط به قرن ۱۹) را فراموش کنند. با این همه رنسانس ایرلندی کماکان ادامه دارد و به قوت خود باقی است. ریچارد فالیس نخستین شخصیت فرهنگی است که در کتاب خود «رنسانس ایرلندی» (۱۹۷۷) (یک کتاب تاریخی ادبی که وقایع پس از سال های دهه ۱۹۴۰ ادبیات ایرلند را دربر دارد) به این نوزایی اشاره کرده است. با اینکه به نظر می رسد اطلاعات موجود در کتاب فالیس با گذشت سال ها قدیمی شده باشد، این نوشتار کماکان ارزش خود را برای پژوهشگران و دانشجویان تازه کار حفظ کرده است. در این کتاب که آن را می توان در شمار آثار معتبر مربوط به تاریخ ادبیات ایرلند به شمار آورد چهره های شناخته شده ادبیات به اندازه کافی بررسی شده اند، در عین حال که کتاب فالیس اثری «تاریخی» نیست، کتاب تاریخی دقیقی محسوب می شود و با اینکه از نظر ادبی چندان کامل نیست باز هم در نوع خود بی رقیب است. کتاب دیگری که در قواره های کتاب فالیس می گنجد کتاب «ادبیات آنگلو- ایرلندی» (۱۹۸۲) نورمن جفرز بوده که به عنوان یک کتاب ادبی تاریخی دیگر دارای نقاط قوت بسیاری از جمله برخورداری از نثری قوی و فاخر است. پیش از این دو نفر، در سال ۱۹۱۶ ارنست بوید کتاب «رنسانس ادبی ایرلند» را نوشت (و در سال ۱۹۲۲ آن را ویرایش کرد) که این اثر به خاطر نظرهای انتقادی پیرامون آثار گوناگون ادبی درخور توجه است. سایر کتاب های نوشته شده در این زمینه عبارتند از؛ «تاریخچه ادبیات ایرلند؛ نگاهی به گذشته» (۱۹۶۷) - اثری یکتا و محبوب همگان- نوشته فرانک اوکانر، «ادبیات مدرن ایرلند ۱۸۰۰ تا ۱۹۶۷» موریس هارمن، «راهنمای مطالعه ادبیات آنگلو- ایرلندی»، «تاریخچه ادبیات آنگلو-ایرلندی از آغاز تا امروز» (۱۹۸۲) راجر مک هیو و موریس هارمن و جدیدترین کتاب در این میان «تاریخچه ادبیات ایرلندی (۱۹۸۶) با ویرایش جدید (۱۹۹۴) نوشته سیموس دین.
یک محقق برای ساختن چارچوب پژوهش ادبی تاریخی خود می تواند از پژوهش ژرف و کامل ریچارد فینران در زمینه «کتاب شناسی و تحقیق در مطالعات ادبیات آنگلو- ایرلندی» (۱۹۷۶) و همچنین نوشتار مکمل آن «مطالعه یی نو پیرامون نویسندگان آنگلو- ایرلندی» (۱۹۸۲) بهره مند شود. فینران در این دو نوشته به چهره های شناخته شده ادبیات ایرلند و آثار نویسندگان قرن نوزدهم مثل اسکار وایلد، جرج مور، جرج برنارد شاو، دبلیو بی ییتز، جی ام سینج، جیمز جویس، شان ا. کیسی و همین طور نمایشنامه نویسان، شعرا و داستان نویسان مدرن می پردازد. علاوه بر چنین کتاب هایی می توان به موارد دیگری مثل واژه نامه های مختلف همچون «واژه نامه زندگینامه نویسندگان ایرلندی» بردی و کلیو (۱۹۶۷)، «واژه نامه یی از زندگینامه های ایرلندی» (۱۹۷۸) هنری بویلان و از همه مفیدتر «واژه نامه ادبیات ایرلندی» رابرت هوگان که در سال ۱۹۹۶ دوباره ویرایش شد، اشاره کرد. کتاب «سـ*ـیاست ادبیات ایرلند» (۱۹۷۲) پس از گذشت بیست و چند سال هنوز به اهمیت خود باقی است و «قلب از سنگ می شود؛ ادبیات انقلابی ایرلند از پارنل تا مرگ ییتز ۱۸۹۱ تا ۱۹۳۲» پیتر کاستلو (۱۹۷۷) نیز اثر تاثیرگذار دیگری است. کتاب «جنسیت در نوشته های ایرلندی» دیوید کیرنز و تونی ابرایان جانسن (۱۹۹۰) نیز در نوشته های زیادی مورد استناد قرار گرفته است و «زنان ایرلندی نویسنده؛ سنتی مجهول» آن اونز ویکز نیز اثر ارزشمند دیگری در مورد ادبیات در حال رشد کشور ایرلند است. خواندن کتاب «اعتلا و سنن تاریخ ادبیات آنگلو- ایرلندی از ۱۷۳۹ تا ۱۹۳۹» (۱۹۸۵) به عنوان یک اثر برجسته فرهنگی نوشته شده در این زمینه بر هر پژوهشگر تاریخ ادبیات ایرلند بایسته و ضروری می نماید. «سرای بزرگ ایرلند؛ واقعیت و بازنمایی» (۱۹۹۱) ژاکلین ژنت مجموعه یی است از نوشته های ادبی که همان طور که از عنوانش برمی آید کلیه جنبه های تاریخی و ادبی مربوط به ادبیات ایرلند را دربر می گیرد. ادوارد هیرش نیز در «رعیت ایرلندی خیالی» (۱۹۹۱) روال کتاب ژنت را دنبال می کند.
در زمینه ادبیات طنز ایرلند چند کتاب درخور توجه هستند. «سنن طنز ایرلندی» (۱۹۶۲) ویوین مرسیر، «کتاب کفرآمیز طنز ایرلندی» (۱۹۸۲) دیوید کراوس و «ایرلندی خنده دار» (۱۹۸۴) مورین واترز از این جمله هستند. در این میان محتوای کتاب «روان سرسخت؛ طنز در آثار زنان نویسنده ایرلندی» (۱۹۹۵) تریزا اوکانر که مقالاتی چند را دربردارد چندان با عنوان آن مطابقت ندارد. جان ویلسون فاستر نیز در کتاب «داستان احیای ادبیات ایرلند» (۱۹۸۷) مبحث طنز در ادبیات ایرلند را بررسی می کند و به خود ادبیات و نوشته های ادبی مربوطه نمی پردازد. وی در واقع انگاره احیا را به مثابه اصلی از اصول یکپارچه کردن هرگونه اثر ادبی خلق شده در این دوران تلقی می کند. او به نویسندگانی همچون جیمز جویس، جرج مور، دنیل کورکری و برینسلی مک نامارا اشاره می کند و آنان را از مخالفان حرکت احیای ادبی در نظر می گیرد. «داستان ایرلندی مدرن» (۱۹۵۰) ویوین مرسیر کماکان کتاب ارزشمندی است و همچون پایان نامه دکترای وی تحت عنوان «واقع گرایی در داستان های آنگلو- ایرلندی بین سال های ۱۹۱۶ تا ۱۹۴۰» که در سال ۱۹۴۳ برای کالج ترینیتی دوبلین نوشت برخی از خوانندگان را شگفت زده می سازد. ارزش کار مرسیر در این است که وی تنها بازبین آثار ادبی ماسبق خود به حساب می آید. «نیروها و مضامین داستان نویسی اولستری» (۱۹۷۴) فاستر تنها مطالعه کیفی در این زمینه محسوب می شود که به طور انحصاری بر ادبیات شمال ایرلند متمرکز شده است. در حالی که مک کرانین در کتاب خود «رمان انگلو-ایرلندی» (۱۹۸۰) بیشتر بر داستان کوتاه و رمان تاکید دارد جیمز مک کاهالان در «رمان ایرلندی؛ تاریخی انتقادی» (۱۹۸۸) به طور عمده بر رمان تمرکز می کند. «رمان ایرلندی در زمان ما» (۱۹۷۶) پاتریک ریفرویدی و موریس هارمن و «رمان نویسان معاصر ایرلند» (۱۹۹۰) رودجر ایمهوف مجموعه یی از مقالات در مورد روال رمان نویسی پس از جویس هستند. «دشمنی عظیم، اتاق کوچک؛ رمان تاریخی ایرلندی» (۱۹۸۳) اثر کاهالان، مصداق بررسی دقیق تاریخ ادبی است.
یک محقق برای ساختن چارچوب پژوهش ادبی تاریخی خود می تواند از پژوهش ژرف و کامل ریچارد فینران در زمینه «کتاب شناسی و تحقیق در مطالعات ادبیات آنگلو- ایرلندی» (۱۹۷۶) و همچنین نوشتار مکمل آن «مطالعه یی نو پیرامون نویسندگان آنگلو- ایرلندی» (۱۹۸۲) بهره مند شود. فینران در این دو نوشته به چهره های شناخته شده ادبیات ایرلند و آثار نویسندگان قرن نوزدهم مثل اسکار وایلد، جرج مور، جرج برنارد شاو، دبلیو بی ییتز، جی ام سینج، جیمز جویس، شان ا. کیسی و همین طور نمایشنامه نویسان، شعرا و داستان نویسان مدرن می پردازد. علاوه بر چنین کتاب هایی می توان به موارد دیگری مثل واژه نامه های مختلف همچون «واژه نامه زندگینامه نویسندگان ایرلندی» بردی و کلیو (۱۹۶۷)، «واژه نامه یی از زندگینامه های ایرلندی» (۱۹۷۸) هنری بویلان و از همه مفیدتر «واژه نامه ادبیات ایرلندی» رابرت هوگان که در سال ۱۹۹۶ دوباره ویرایش شد، اشاره کرد. کتاب «سـ*ـیاست ادبیات ایرلند» (۱۹۷۲) پس از گذشت بیست و چند سال هنوز به اهمیت خود باقی است و «قلب از سنگ می شود؛ ادبیات انقلابی ایرلند از پارنل تا مرگ ییتز ۱۸۹۱ تا ۱۹۳۲» پیتر کاستلو (۱۹۷۷) نیز اثر تاثیرگذار دیگری است. کتاب «جنسیت در نوشته های ایرلندی» دیوید کیرنز و تونی ابرایان جانسن (۱۹۹۰) نیز در نوشته های زیادی مورد استناد قرار گرفته است و «زنان ایرلندی نویسنده؛ سنتی مجهول» آن اونز ویکز نیز اثر ارزشمند دیگری در مورد ادبیات در حال رشد کشور ایرلند است. خواندن کتاب «اعتلا و سنن تاریخ ادبیات آنگلو- ایرلندی از ۱۷۳۹ تا ۱۹۳۹» (۱۹۸۵) به عنوان یک اثر برجسته فرهنگی نوشته شده در این زمینه بر هر پژوهشگر تاریخ ادبیات ایرلند بایسته و ضروری می نماید. «سرای بزرگ ایرلند؛ واقعیت و بازنمایی» (۱۹۹۱) ژاکلین ژنت مجموعه یی است از نوشته های ادبی که همان طور که از عنوانش برمی آید کلیه جنبه های تاریخی و ادبی مربوط به ادبیات ایرلند را دربر می گیرد. ادوارد هیرش نیز در «رعیت ایرلندی خیالی» (۱۹۹۱) روال کتاب ژنت را دنبال می کند.
در زمینه ادبیات طنز ایرلند چند کتاب درخور توجه هستند. «سنن طنز ایرلندی» (۱۹۶۲) ویوین مرسیر، «کتاب کفرآمیز طنز ایرلندی» (۱۹۸۲) دیوید کراوس و «ایرلندی خنده دار» (۱۹۸۴) مورین واترز از این جمله هستند. در این میان محتوای کتاب «روان سرسخت؛ طنز در آثار زنان نویسنده ایرلندی» (۱۹۹۵) تریزا اوکانر که مقالاتی چند را دربردارد چندان با عنوان آن مطابقت ندارد. جان ویلسون فاستر نیز در کتاب «داستان احیای ادبیات ایرلند» (۱۹۸۷) مبحث طنز در ادبیات ایرلند را بررسی می کند و به خود ادبیات و نوشته های ادبی مربوطه نمی پردازد. وی در واقع انگاره احیا را به مثابه اصلی از اصول یکپارچه کردن هرگونه اثر ادبی خلق شده در این دوران تلقی می کند. او به نویسندگانی همچون جیمز جویس، جرج مور، دنیل کورکری و برینسلی مک نامارا اشاره می کند و آنان را از مخالفان حرکت احیای ادبی در نظر می گیرد. «داستان ایرلندی مدرن» (۱۹۵۰) ویوین مرسیر کماکان کتاب ارزشمندی است و همچون پایان نامه دکترای وی تحت عنوان «واقع گرایی در داستان های آنگلو- ایرلندی بین سال های ۱۹۱۶ تا ۱۹۴۰» که در سال ۱۹۴۳ برای کالج ترینیتی دوبلین نوشت برخی از خوانندگان را شگفت زده می سازد. ارزش کار مرسیر در این است که وی تنها بازبین آثار ادبی ماسبق خود به حساب می آید. «نیروها و مضامین داستان نویسی اولستری» (۱۹۷۴) فاستر تنها مطالعه کیفی در این زمینه محسوب می شود که به طور انحصاری بر ادبیات شمال ایرلند متمرکز شده است. در حالی که مک کرانین در کتاب خود «رمان انگلو-ایرلندی» (۱۹۸۰) بیشتر بر داستان کوتاه و رمان تاکید دارد جیمز مک کاهالان در «رمان ایرلندی؛ تاریخی انتقادی» (۱۹۸۸) به طور عمده بر رمان تمرکز می کند. «رمان ایرلندی در زمان ما» (۱۹۷۶) پاتریک ریفرویدی و موریس هارمن و «رمان نویسان معاصر ایرلند» (۱۹۹۰) رودجر ایمهوف مجموعه یی از مقالات در مورد روال رمان نویسی پس از جویس هستند. «دشمنی عظیم، اتاق کوچک؛ رمان تاریخی ایرلندی» (۱۹۸۳) اثر کاهالان، مصداق بررسی دقیق تاریخ ادبی است.
جن زدگان دوبلین
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
