M O B I N A
سرپرست بخش فرهنگ و ادب
عضو کادر مدیریت
کاربر V.I.P انجمن
سرپرست بخش
ناظر کتاب
منتقد انجمن
- عضویت
- 3/4/21
- ارسال ها
- 24,702
- امتیاز واکنش
- 63,858
- امتیاز
- 508
- سن
- 19
- محل سکونت
- BUSHEHR
- زمان حضور
- 273 روز 8 ساعت 22 دقیقه
نویسنده این موضوع
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُم (بقره183)
«اي مؤمنان! همانگونه كه روزه را بر اقوام پيش از شما واجب كرديم بر شما نيز واجب ساختيم»
گر چه در اينجا در ميان مفسران اسلام، نظرات گوناگون است كه آيا روزه در ميان اقوام پيشين،تنها اختصاص به اهل كتاب (يهود و نصاري) داشت يا در ميان ساير امتها و پيروان مذاهب نيز بوده است؟! بعضی از مفسران معتقند كه منظور از تشبيه در آيۀ فوق (همانگونه كه روزه را بر اقوام پيش از شما واجب) تعيين وقت روزه از لحاظ زمان است.[1]
ولی معروف بين مفسران و دانشمندان اين است كه اين تشبيه مربوط به اصل روزه دار ميان اقوام پيشین نيز واجب بوده است و اين آيه كاری به وقت وشرايط آن ندارد.
به هرحال به عقيده اكثر مفسران و دانشمندان، عبادت روزه در ميان امتها و پيروان مذاهب و اقوام پيشين بوده است، مانند مصری ها، يوناني ها، رومانی ها و هندي ها و همچنين در ميان مذاهب زمينی (ساختگی) نيز بوده است مانند صابئ ها، مانوی ها، برهمائی، بودائی ها، و همچنين در ميان مذاهب آسمانی مانند يهودی ها، و مسيحيان وجود داشته است.
در تاريخ آمده است «مصريهاي» پيشين به عنوان پرستش بت خود بنام «لايسيس» روزه ميگرفتند.
و«يوناني ها» بعنوان عبادت و پرستش بت كشاورزي بنام «ذيميتر» روزه ميگرفتند. ومردم «روماني» به روزه گرفتن زياد، شهرت داشتند به اين ترتيب كه آنها چند روز معيني را به عنوان پرستش خداي (ساختگي) خود بنام «لزفس» كه همان ستاره مشتري است، وخداي «سيريس ذيميتر» روزه ميگرفتند، ونيز هر زمان كه بر آنها بلا وگرفتاري نازل ميشد بخاطر طلب رحمت ولطف خدا روزه ميگرفتند.
اما «هندي ها» كه در روزه گرفتن غلو ميكردند چه آنكه آنها هميشه در بيشترروزها،روزه بودند وبخاطر بدست آوردن خشنودي خدايان خوديادوري از غضب آنها يا بخاطر تقرب به درگاه آنها و براي برآمدن نيازهايشان از غذا و آشاميدنيها خودداري مينمودند.
روزه صابئي ها، مانوي ها، برهمايي ها و بوداييها
روزه در ميان اين مذاهب، دستور واجبي بود چنانكه امروز در ميان يهود و نصاري معمول و واجب است.
در مورد صابئيها ابن نديم در بخش نهم كتاب الفهرست خود مينويسد: آئين حراني ها كه معروف به صابئي است آئيني است كه بر پايه تقديس ستارهها استوار است، اين آدين بر پيروانش سي روز، روزه را واجب ميكند چه آنكه آنها ماه را براي احترام به كره ماه، روزه ميگيرند، كه 9 روزه آن را به خاطر احترام و تقديس پروردگار بخت كه به عقيده آنها ستاره مشتري است و 7 روز آن را بخاطر گرامي داشتن خورشيد كه به نظر آنها پروردگار نيكيها است، اختصاص ميدادند.
روزه آنها عبارت است از: خودداري از همه خوردنيها و آشاميدنيها از طلوع خورشيد تا غروب آن.
«اما آئين مانوي»، آئيني است كه در قرن سوم ميلادي در ايران ظاهر شد و مؤسس آن «ماني» در سنه 242 ميلادي ادعاي پيامبري كرد ( و كتابي بنام ارژنگ ارائه داد).
ابن نديم «الفهرست» مينويسد: مانويها داراي انواع بسياري روزه هستند كه به وقتهاي مخصوصي از گردش خورشيد و ماه اختصاص دارد، هر گاه خورشيد وارد قوس شد، و همه قرص ماه روشن گشت دو روز پشت سر هم بي آنكه بين آن افطار كنند، روزه ميگيرند، و وقتي كه ماه (در شب نخست) ديده شد. دو روزه ميگيرند، سپس اگر قرص ماه روشن شد و خورشيد وارد «جدي» گرديد، دو روز روزه ميگيرند، سپس وقتي كه ماه ديده شد و خورشيد وارد «دلو» گرديد و از ماه هشت روز گذشت، سي روز روزه ميگيرند. و روزه آنها مانند روزه صابئي ها است
« اما آئين برهمائي»، آئيني است كه در هند بوجود آمده و هم اكنون در آنجا پيروان بسياري دارد . اين آئين روزه را در دو روز معتدل ( اول بهار و پاييز) و بر طبقه كاهنين (روحانيان خود) واجب كرده است و پيروان اين مذهب در روزهاي اول تابستان و اول زمستان و روز اول و چهاردهم از هر ماه قمري و همچنين در وسط گرفتگي خورشيد،روزه و عبادت هائي را انجام ميدهند،وهمچنين روزهاي را ميگيرند كه «اوب ياس» نام دارد.
«و اما آئين بودايي»، آئيني است كه روزه را از طلوع آفتاب تا غروب در چهار روز از هر ماه قمري واجب كرده است و آن روزها را روزهاي «يوبازاتا» ناميدهاند: و آن روزهاي: اول، نهم، پانزدهم و بيستو دوم مي باشد، همچنان كه استراحت كامل در اين روزها را واجب نموده است و دست به هر كاري حتي آماده كردن و پختن غذا را براي افطار حرام كرده است، از اينرو روزهگيران غذاي افطارشان را قبل از طلوع خورشيد در هر روز از اين روزهاي چهارگانه، آماده ميسازند[2]
«اي مؤمنان! همانگونه كه روزه را بر اقوام پيش از شما واجب كرديم بر شما نيز واجب ساختيم»
گر چه در اينجا در ميان مفسران اسلام، نظرات گوناگون است كه آيا روزه در ميان اقوام پيشين،تنها اختصاص به اهل كتاب (يهود و نصاري) داشت يا در ميان ساير امتها و پيروان مذاهب نيز بوده است؟! بعضی از مفسران معتقند كه منظور از تشبيه در آيۀ فوق (همانگونه كه روزه را بر اقوام پيش از شما واجب) تعيين وقت روزه از لحاظ زمان است.[1]
ولی معروف بين مفسران و دانشمندان اين است كه اين تشبيه مربوط به اصل روزه دار ميان اقوام پيشین نيز واجب بوده است و اين آيه كاری به وقت وشرايط آن ندارد.
به هرحال به عقيده اكثر مفسران و دانشمندان، عبادت روزه در ميان امتها و پيروان مذاهب و اقوام پيشين بوده است، مانند مصری ها، يوناني ها، رومانی ها و هندي ها و همچنين در ميان مذاهب زمينی (ساختگی) نيز بوده است مانند صابئ ها، مانوی ها، برهمائی، بودائی ها، و همچنين در ميان مذاهب آسمانی مانند يهودی ها، و مسيحيان وجود داشته است.
در تاريخ آمده است «مصريهاي» پيشين به عنوان پرستش بت خود بنام «لايسيس» روزه ميگرفتند.
و«يوناني ها» بعنوان عبادت و پرستش بت كشاورزي بنام «ذيميتر» روزه ميگرفتند. ومردم «روماني» به روزه گرفتن زياد، شهرت داشتند به اين ترتيب كه آنها چند روز معيني را به عنوان پرستش خداي (ساختگي) خود بنام «لزفس» كه همان ستاره مشتري است، وخداي «سيريس ذيميتر» روزه ميگرفتند، ونيز هر زمان كه بر آنها بلا وگرفتاري نازل ميشد بخاطر طلب رحمت ولطف خدا روزه ميگرفتند.
اما «هندي ها» كه در روزه گرفتن غلو ميكردند چه آنكه آنها هميشه در بيشترروزها،روزه بودند وبخاطر بدست آوردن خشنودي خدايان خوديادوري از غضب آنها يا بخاطر تقرب به درگاه آنها و براي برآمدن نيازهايشان از غذا و آشاميدنيها خودداري مينمودند.
روزه صابئي ها، مانوي ها، برهمايي ها و بوداييها
روزه در ميان اين مذاهب، دستور واجبي بود چنانكه امروز در ميان يهود و نصاري معمول و واجب است.
در مورد صابئيها ابن نديم در بخش نهم كتاب الفهرست خود مينويسد: آئين حراني ها كه معروف به صابئي است آئيني است كه بر پايه تقديس ستارهها استوار است، اين آدين بر پيروانش سي روز، روزه را واجب ميكند چه آنكه آنها ماه را براي احترام به كره ماه، روزه ميگيرند، كه 9 روزه آن را به خاطر احترام و تقديس پروردگار بخت كه به عقيده آنها ستاره مشتري است و 7 روز آن را بخاطر گرامي داشتن خورشيد كه به نظر آنها پروردگار نيكيها است، اختصاص ميدادند.
روزه آنها عبارت است از: خودداري از همه خوردنيها و آشاميدنيها از طلوع خورشيد تا غروب آن.
«اما آئين مانوي»، آئيني است كه در قرن سوم ميلادي در ايران ظاهر شد و مؤسس آن «ماني» در سنه 242 ميلادي ادعاي پيامبري كرد ( و كتابي بنام ارژنگ ارائه داد).
ابن نديم «الفهرست» مينويسد: مانويها داراي انواع بسياري روزه هستند كه به وقتهاي مخصوصي از گردش خورشيد و ماه اختصاص دارد، هر گاه خورشيد وارد قوس شد، و همه قرص ماه روشن گشت دو روز پشت سر هم بي آنكه بين آن افطار كنند، روزه ميگيرند، و وقتي كه ماه (در شب نخست) ديده شد. دو روزه ميگيرند، سپس اگر قرص ماه روشن شد و خورشيد وارد «جدي» گرديد، دو روز روزه ميگيرند، سپس وقتي كه ماه ديده شد و خورشيد وارد «دلو» گرديد و از ماه هشت روز گذشت، سي روز روزه ميگيرند. و روزه آنها مانند روزه صابئي ها است
« اما آئين برهمائي»، آئيني است كه در هند بوجود آمده و هم اكنون در آنجا پيروان بسياري دارد . اين آئين روزه را در دو روز معتدل ( اول بهار و پاييز) و بر طبقه كاهنين (روحانيان خود) واجب كرده است و پيروان اين مذهب در روزهاي اول تابستان و اول زمستان و روز اول و چهاردهم از هر ماه قمري و همچنين در وسط گرفتگي خورشيد،روزه و عبادت هائي را انجام ميدهند،وهمچنين روزهاي را ميگيرند كه «اوب ياس» نام دارد.
«و اما آئين بودايي»، آئيني است كه روزه را از طلوع آفتاب تا غروب در چهار روز از هر ماه قمري واجب كرده است و آن روزها را روزهاي «يوبازاتا» ناميدهاند: و آن روزهاي: اول، نهم، پانزدهم و بيستو دوم مي باشد، همچنان كه استراحت كامل در اين روزها را واجب نموده است و دست به هر كاري حتي آماده كردن و پختن غذا را براي افطار حرام كرده است، از اينرو روزهگيران غذاي افطارشان را قبل از طلوع خورشيد در هر روز از اين روزهاي چهارگانه، آماده ميسازند[2]
تاريخچه روزه در یک نگاه
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
آخرین ویرایش توسط مدیر: