M O B I N A
سرپرست بخش فرهنگ و ادب
عضو کادر مدیریت
کاربر V.I.P انجمن
سرپرست بخش
ناظر کتاب
منتقد انجمن
- عضویت
- 3/4/21
- ارسال ها
- 24,702
- امتیاز واکنش
- 63,864
- امتیاز
- 508
- سن
- 19
- محل سکونت
- BUSHEHR
- زمان حضور
- 273 روز 8 ساعت 32 دقیقه
هنر پاپیه ماشه (از واژه‌ی فرانسوی papier mache) یا لاک‌سازی یا روغن‌سازی، در کشور ما پیشینه‌ای طولانی دارد. پیش از ظهور اسلام، ایرانیان با این هنر آشنایی داشته اند و برای حفاظت چوب در مقابل آسیب حشرات و حفظ اشیاء چوبی در مقابل حرارت و رطوبت، آن را در معماری به کار می بردند.
مادهٔ اصلی پاپیه ماشه، از صمغ درخت سرو کوهی به نام سندروس گرفته شده که با حشرهٔ قرمز تیره رنگ به لاک که عوام آن را قرمز می نامیدند، ممزوج می کردند و برای رنگ آمیزی و دوام بیشتر چوب از آن استفاده می کردند. پاپیه ماشه در فرهنگ های لغت به معنای کاغذ فشرده شده است و معمولاً به اشیایی مقوایی اطلاق می شود که سطح آنها با نقاشی تزیین شده و با لاک مخصوص پوشش یافته است، سابقهٔ این هنر که آن را نقاشی روغنی یا نقاشی لاکی می نامیدند، مانند دیگر هنرها و صنایع دستی ایران کاملاً مشخص نیست و عده ای بر این باورند که از ناحیهٔ چین به ایران آمده و رفته رفته رواج یافته است.
حال آنکه وجود بعضی آثار قدیمی، از جمله ظرف چوبی رباط شریف یا صندوق امامزاده ها و تیرهای چوبی منقش در زیارتگاه ها و آثار متفاوت دیگری که به نحوی روغن کاری شده و به ندرت دیده می شود، نمونه های بارزی است که نشان می دهد هنر لاکی از زمان های دور در ایران معمول بوده و آثار آن نیز مشاهده شده است.
در سال ۱۹۷۸، ضمن کاوش های موزهٔ متروپلیتن نیویورک در حین خاک برداری خرابه های کاخی که کاروانسرای رباط شریف بر روی آن ساخته شده بود (حوالی نیشابور)، پایهٔ جعبه ای چوبی کشف شد که در قرن دوازدهم میلادی ساخته شده بود. بدنهٔ پایه، دارای تصاویر انسان به رنگ های مشکی، زرد، قرمز و سبز است. قسمت بالای آن به علت تأثیر عوامل خارجی، در هم پیچیده است؛ ولی بر میانهٔ بدنهٔ پایه، هفت صورت انسانی مشاهده می شود که در حال نواختن سازهای موسیقی هستند. تصاویر روی آن را بیشتر منبت کاری، سپس رنگ آمیزی کرده اند و شباهت زیادی به هنر سفال سازی و فلزکاری قرن دوازدهم میلادی دارد. این شیء هنری، تنها اثر چوبی این دوران است که بدین صورت باقی مانده و بهترین معرف هنر نقاشی آن عصر به شمار می رود که با لعاب لاک و روغن، صیقلی و جلا داده شده و به همین علت، از آسیب پوسیدگی مصون مانده است.اکنون این شیء در موزهٔ تاریخی مشهد نگهداری می شود.
در دورهٔ تیموری (قرن نهم قمری)تعدادی جلد لاک معتاد در دربار سلطان حسین میرزا در هرات ساخته شده که قدیمی‌ترین نمونه های به جا ماندهٔ جلدهای لاکی است و در کتابخانهٔ توپ قاپی استانبول نگهداری می شود. طرح این جلدها، لاکی با نقش سنتی لچک و ترنج است. تا پیش از اواخر سدهٔ یازدهم قمری، نمونه ای از قلمدان لاکی نمی بینیم؛ البته شاید هم نمونه ای باقی نمانده باشد. از اواسط عصر صفوی، صنعت قلمدان‌سازی روغنی که مزین به نقاشی نفیس و دلپذیر مجالس بود، در ایران رواج یافت.
بیشتر قلمدان های اولیه، مستطیل شکل با در لولایی و نقوش افقی بود که ظاهراً بعدها از طرح های عمودی استفاده کردند.
مادهٔ اصلی پاپیه ماشه، از صمغ درخت سرو کوهی به نام سندروس گرفته شده که با حشرهٔ قرمز تیره رنگ به لاک که عوام آن را قرمز می نامیدند، ممزوج می کردند و برای رنگ آمیزی و دوام بیشتر چوب از آن استفاده می کردند. پاپیه ماشه در فرهنگ های لغت به معنای کاغذ فشرده شده است و معمولاً به اشیایی مقوایی اطلاق می شود که سطح آنها با نقاشی تزیین شده و با لاک مخصوص پوشش یافته است، سابقهٔ این هنر که آن را نقاشی روغنی یا نقاشی لاکی می نامیدند، مانند دیگر هنرها و صنایع دستی ایران کاملاً مشخص نیست و عده ای بر این باورند که از ناحیهٔ چین به ایران آمده و رفته رفته رواج یافته است.
حال آنکه وجود بعضی آثار قدیمی، از جمله ظرف چوبی رباط شریف یا صندوق امامزاده ها و تیرهای چوبی منقش در زیارتگاه ها و آثار متفاوت دیگری که به نحوی روغن کاری شده و به ندرت دیده می شود، نمونه های بارزی است که نشان می دهد هنر لاکی از زمان های دور در ایران معمول بوده و آثار آن نیز مشاهده شده است.
در سال ۱۹۷۸، ضمن کاوش های موزهٔ متروپلیتن نیویورک در حین خاک برداری خرابه های کاخی که کاروانسرای رباط شریف بر روی آن ساخته شده بود (حوالی نیشابور)، پایهٔ جعبه ای چوبی کشف شد که در قرن دوازدهم میلادی ساخته شده بود. بدنهٔ پایه، دارای تصاویر انسان به رنگ های مشکی، زرد، قرمز و سبز است. قسمت بالای آن به علت تأثیر عوامل خارجی، در هم پیچیده است؛ ولی بر میانهٔ بدنهٔ پایه، هفت صورت انسانی مشاهده می شود که در حال نواختن سازهای موسیقی هستند. تصاویر روی آن را بیشتر منبت کاری، سپس رنگ آمیزی کرده اند و شباهت زیادی به هنر سفال سازی و فلزکاری قرن دوازدهم میلادی دارد. این شیء هنری، تنها اثر چوبی این دوران است که بدین صورت باقی مانده و بهترین معرف هنر نقاشی آن عصر به شمار می رود که با لعاب لاک و روغن، صیقلی و جلا داده شده و به همین علت، از آسیب پوسیدگی مصون مانده است.اکنون این شیء در موزهٔ تاریخی مشهد نگهداری می شود.
در دورهٔ تیموری (قرن نهم قمری)تعدادی جلد لاک معتاد در دربار سلطان حسین میرزا در هرات ساخته شده که قدیمی‌ترین نمونه های به جا ماندهٔ جلدهای لاکی است و در کتابخانهٔ توپ قاپی استانبول نگهداری می شود. طرح این جلدها، لاکی با نقش سنتی لچک و ترنج است. تا پیش از اواخر سدهٔ یازدهم قمری، نمونه ای از قلمدان لاکی نمی بینیم؛ البته شاید هم نمونه ای باقی نمانده باشد. از اواسط عصر صفوی، صنعت قلمدان‌سازی روغنی که مزین به نقاشی نفیس و دلپذیر مجالس بود، در ایران رواج یافت.
بیشتر قلمدان های اولیه، مستطیل شکل با در لولایی و نقوش افقی بود که ظاهراً بعدها از طرح های عمودی استفاده کردند.
پیشینۀ تاریخی پاپیه ماشه
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
