مجموعه اشعار خزان‌ خیس | ر.ناصر کاربر انجمن رمان ۹۸

P.E.G.A.H · 27/3/22

شب عُریانی‌ بود
از شبی می‌گویم
که در آ*غو*ش گرفته من را
و منی پر، ز بدی‌های وجود...
***
شب تا آخر صبح
می‌شود غرق سکوت
غرق در ماه نحوس
غرق در درد فرود
و منی پر ز سرود!
***
شب با همهمه‌اش
می‌شود یار بروز
می‌شود غرق غرور
که چنین کام گشود
در پسِ اقرار شهود
***
شبِ بی‌تابی بود
از شبی می‌گویم
که کشید آن دستش
پشت پایِ پلکش
و منی همراهش
تا آخر صبح
***
شب پر شده بود
از آه و فسوس
درد بی سوز
که در آن دمدمه‌اش
پشت دیوار دلم
با صدای رسا
خواندمش آرامش
چو شنیدش‌ شب رفت
و منی ماندم و سرسید پگاه!

P.E.G.A.H · 27/3/22

و من آن دخترک خیره به در
با چراغی ز امید و سر به سر
می‌روم کنج گِل آلود حیات
می‌نویسم آرمان‌های بَرات
قلمم تاک به تاک می‌چرخد
چرخ گردون عجبش می‌رقصد
در نگاهم جستن و پرواز است
در دلم شوری از این وداع است
عاقبت اوج گرفتم در هدف
دخترک شد زن، هم‌چو بی‌صدف!
*بی‌صدف: کنایه از آزادگی

P.E.G.A.H · 27/3/22

دل‌خوشی‌ها کم نیست، مثلاً این خورشید
زندگی باید کرد، زندگی چون رخشید
***
به در و دیوارش، چو که باید نوشت
زندگی آتش عشق، زندگی حال سرشت

P.E.G.A.H · 27/3/22

قدری بیا با بودنت مجنون‌ترینم کن
آ*غو*ش بگشا در دلت، امشب عجینم‌ کن
***
قدری بیا با من بمان، صامت‌ترینم کن
از شوقِ وصلم در سرت، عابد نعیمم‌ کن
***
قدری بیا با بـ*ـو*سِه‌ات بلواترینم کن
تکرار کن بر لَبت، پروا شهینم‌ کن
***
*بلوا: کنایه از بهم ریختگی
*پروا: مخفف پرواز
*پروا شهین: پرواز‌ِ شاهین

P.E.G.A.H · 27/3/22

زنی آرام می‌رقصید
به پشتِ پای معشوقش
ز هر گردش به دورِ خود
نگاه دردِ معطوفش
نمایان بود ز بی‌دل‌ها
زمانِ کامِ مرغوبش
چو دید دلبر نخواهد دید
شکست چَشمان مرطوبش‌
به هر ساز دُهل مردی
چنان رقصید در رویش
نماند آخر زنی عاشق
به زیر خاک پهلویش!

P.E.G.A.H · 28/3/22

و زنی با چشمان نمناک
و پلک‌های تاب‌دار
و نگاه براق
با چمدانی ز اشک
گام به چهل می‌نهد!
***
گیسوان سفید شبیخون زده
بر کلاغی موهایش
به مانند خاکستره ذغال گون
به رنگ نیلگون رویتش‌ را
به مثل پختگی آجر در کوره در آورده
***
کاش، کاش‌هایش
دلالت بر حسرت جوانی دارد
و این میانسالی، آرمان‌های فراموش شده
و آه‌های نوید دهنده است
که ای زن بلند شو و تا ایستگاه بعدی
به مانند ماراتون در دویدن تلاش کن!
***
و زنی با چشمان حزین
و تابیده دل نومیدی
خود را به دست مرگ رها می‌کند!
و پیکره‌ی پر آهش به آسمان کشیده می‌شود
کاش که این‌گونه تسلیم نمی‌شد!

P.E.G.A.H · 28/3/22

زنی را می‌شناسم من!
که در کنج نگاهش مَرد
و آن صوت صدایش درد
و اینک در پس خانه
به دنبال دلِ دانه
چنان می‌خندد انگاری
شده عاشق به آن جانی!
چو زندانی به زندانی
چنان می‌رقصد آزادی!
*دل دانه : کنایه از دلخوشی کودکش

P.E.G.A.H · 28/3/22

میانِ پختن و شستن
به فکر خوردن و خفتن
چنان دیدم زبان عشق
که گویی دل به آن رُفتن
نگاهی در پس دل‌دار
گرفت دنیای در رِشتن!

P.E.G.A.H · 28/3/22

غزل‌بانو‌یی که مستش بود‌
به کنج دل غزل مش بود
نرقصید و رهایی کرد
پگاهم پر ز آهی کرد
غزل‌بانو ندانست عشق
چنان رفت که نباید غِش
و لیکن آن جدایی یافت
به پشت سر رهایی یافت!

P.E.G.A.H · 28/3/22

چنان عشقی که من دیدم
وداع آخرش با درد
نگاهِ مهرش آخر سرد
به پشتِ دنجِ آن چشمم
زبان خامُشش پُر فرد
منم تنگِ نگاهِ او...
ندیدم عاقبت‌ چون مَرد!
رها کردم چنین عشقی
برفتم‌ کنجِ جایی سرد!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

شاعر انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین