دل نوشته جانان | هلیا فکوری کاربر انجمن رمان ۹۸

هلیا فکوری · 22/9/21

جانا دیوانه شده‌ام یا واقعاً عطرت اطرافم را پر کرده؟
تلخی عطرت را از یک فرسخی هم تشخیص می‌دهم اما...
اه! باز هم رویا برایم خاطره ساخته، که وجودت را نزدیک خود حس می‌کنم و برای این وجودِ رویایی ذره‌ذره جان می‌دهم!
بس نیست زجر و دیوانگی؟
چه از این جان بی‌جان می‌خواهی جانا؟

هلیا فکوری · 22/9/21

اشک می‌ریزم برای وجود نامرئیت!
حِست می‌کنم، آن هم در رویای خام!
دگر تحملم لبریز شده.
تمامش می‌کنم!
آری به این زندگی خاتمه می‌دهم.
زندگی که نه!
به این جهنم خاتمه می‌دهم.
چه مانده برای منِ عاشق که بخواهم بمانم جز زجر عشق!

هلیا فکوری · 22/9/21

باد نوازش می‌کند موهایم را!
از سردی باد لرزی بر تنم می‌نشیند.
اواخر عمرم نیز با زجر به اتمام می‌رسد!
قدم بر‌می‌دارم به سمت آخر دنیا.
لبه‌ی پرتگاه می‌ایستم و به سرنوشتم نگاه می‌کنم!
ارتفاعش بلند است همانند بخت سیاه من!
بختی که سیاهی‌اش نگذاشت با رنگ‌های دیگر آشنا گَردم!

هلیا فکوری · 26/9/21

چشم می‌بندم و تصویری از یک دختر جلوی چَشمانم جان می‌گیرد!
- به نظرت جنون از سر عشق چطوریه؟
- چیزی به نام جنون از سر عشق وجود نداره!
- یعنی می‌خوای بگی من جنون‌وار عاشقت نیستم؟
- حس دوست داشتن و وابستگی بیش نیست... !
***
آری حماقت آن روز‌ها مرا به این روز انداخت!
همان جنونی که تو اِنکارش کردی، مرا به مرگ وادار کرد!

هلیا فکوری · 27/9/21

اَشکانم، دیدگانم را تار می‌کنند.
چه بر سرم آوردی جانا که مرگ را برگزیدم؟
خدا جانم گناهم عاشقی بود؟
یا حماقت؟
قطعاً احمق من بودم که عاشق دیوی چو او شدم!
پروردگارا مگر تو آن نویسنده‌ی سرنوشت نیستی؟
چطور دل به آن بزرگیَت آمد که این‌گونه سیاه نِویسی دفتر زندگی‌ام را؟!

هلیا فکوری · 27/9/21

با پای برهنه قدم بر می‌دارم بر سنگ‌ریزه‌ها و به پرتگاه نزدیک می‌شوم.
چشم بر ظُلمت جهان می‌بندم و آماده‌ و با آ*غو*ش باز انتظار مرگ را می‌کشم.
قطره اشکی دوباره از چشمانم می‌چکد و صدایش در گوشم زنگ می‌زند!
- مگه نگفتم اون مروارید‌ها رو خرج نکن... !

هلیا فکوری · 30/9/21

نه!
باز هم خیال؟
دوباره رویاست!
این واقعی نیست.
اما باز صدایش مرا از رویا بیرون آورد.
- برگرد!
جانانم همیشه زورگو بود و پر ابهت!
- خواهش می‌کنم!
چه بغضی چنگ می‌زند بر گلویت که ملتمسانه کلمات را کنار هم به خط می‌کنی؟
چه بر سرت آمده جانا که این‌گونه سخن می‌گویی با منِ مجنون؟!

هلیا فکوری · 30/9/21

با همان چشمان بسته به سمت صدا برگشتم.
تحمل نگاه به جانانم را نداشتم اما قلبم برای یک لحظه نگاهش بی‌تابی می‌کرد.
نکوب بر من، این همان دیوی‌ست که تو را خرد کرد!
این‌گونه دیوانه‌وار نکوب بر جانم!
صدایش در گوشم نجوا کرد:
- دریغ نکن چشم‌های آبیت رو از من!

هلیا فکوری · 30/9/21

تحملم طاق شد و چشم گشودم، اما اشکانم مانع دیدن جانانم شدن!
بَس است! بُگذارید عشقی که تَب‌دارم کرده را ببینم.
با انگشتانم پسشان زدم و به جانانم خیره شدم.
چقدر شکسته شده بود! مگر خوشبخت نبود با عروس‌اش؟
مگر نباید اکنون وسط مراسم عروسی‌اش باشد؟
این‌جا چه می‌کنی جانا؟

هلیا فکوری · 30/9/21

چشمانش نگران به نظر می‌رسید!
یعنی نگرانم شده؟!
خوشی وصف ناپذیر به جانم منتقل شد.
خواستم به جان گیرم جانم را که لحظه‌ای نور چیزی چشمم را زد!
دقت که کردم...
نه!
دوباره نه!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین