اسلام در محدوده‌ی آسیای صغیر

The unborn · 26/2/21

در قرن اولیه《بلاد روم》اصطلاح عمومی بود که بر کشورهای مسیحی که مجاور و نزدیک‌ سرزمینهای اسلامی بودند، اطلاق می گردید. بعد از فتح ملازگرد و پیروزی سلجوقیان بر امپراتوری روم شرقی، عملاً سرزمین های پهناور آسیای صغیر به حوزه ممالک اسلامی اضافه گردید و از آن پس در آثار جغرافیایی مسلمانان اصطلاح روم صرفاً به سرزمین آسیای صغیر اطلاق گردید.[۱]
سلجوقیان روم
آلب ارسلان، فاتح ملازگرد، پسر عم خود سلیمان بن قتلمش، را به آسیای صغیر فرستاد. وی قونیه را به عنوان مرکز حکومت خود برگزید. حکومت سلجوقیان در روم بیش از دو قرن پایید و شاخه‌ای از خاندان سلجوقی حتی تا مدتها بعد از فروپاشی پیکره اصلی امپراتوری سلجوقیان بر آسیای صغیر فرمانروایی کردند.
همزمان با حمله مغولان به ممالک اسلامی در سال ۶۱۶ هجری سلطان علاءالدین کیقباد اول به تـ*ـخت سلطنت روم نشست. وی بدون توجه به حمله مغولان مملکت خود را از شمال و جنوب تا سواحل بحراسود و دریای مدیترانه توسعه داد.
با این همه مرگ زودرس او در سال ۶۳۴ هجری و فقدان سلطان نیرومندی در میان جانشینان و عامل مهمی در انحطاط دولت سلجوقیان روم بود. کیخسرو دوم پسر و جانشین سلطان متوفی، پادشاهی بی‌کفایت بود و اطرافیان آزمندش بر وی تسلط کامل داشتند. بر اثر سوء مدیریت در کشور و رفتار خشن عمال حکومت و اشتهای سیری ناپذیر مأمورین مالیات، مردم به رهبری شیخ ترکمنی به نام بابا اسحاق سر به شورش برداشتند. دامنه شورش چنان وسیع بود که ارتش سلجوقی قادر به اتطفای آن نبود. فقط در اثر خوش اقبالی کیخسرو، سلجوقیان در ضمن عقب‌نشینی توانستند رهبر متهور جنبش را بکشند و پس از آن نیروهای حکومتی در سال ۶۳۸ هجری به زحمت شورش مزبور را مهار کردند.[۲] اما مصایب دولت سلجوقیان روم به این ختم نشد و هنگامی که نشانه های ضعف دولت سلجوقی در نتیجه شورش مزبور هویدا گردید، مغولان حمله خود را به آناطولی آغاز کردند. مغولان در اولین اقدام خود در سال ۶۳۹ هجری شهر ارزروم را فتح کردند و بعد از آن به رهبری بایجو نویان عازم فتح نواحی دیگر آناطولی شدند. تلاش سلطان کیخسرو دوم همراه با هشتاد هزار نفر از سپاهیانش در جلوگیری از ارتش مغولان بی‌نتیجه ماند. مغولان عاقبت در سال ۶۴۱ هجری در کوسع داغ در حوالی قونیه سلجوقیان را به طور قطع شکست دادند. بعد از آن کیخسرو و امیران آناطولی سلسله مغولان را پذیرفتند و دولت سلجوقیان روم خراجگزار مغولان شد.[۳]
منبع: تاریخ ما

The unborn · 26/2/21

مرگ کیخسرو و رقابت و دسیسه کاری سیاستمداران جاه طلب دولت سلجوقی زمینه را برای دخالت مغولان و اشغال نظامی آناطولی هموار ساخت. در این دوره برجسته ترین سیاستمدار آنآناطولی معین الدین سلیمان پروانه بود. که توانسته بود نظر مغولان را به خود جلب کند. سلاطین بعدی سلجوقی عمدتاً دست‌نشانده او محسوب می شدند. در سایه درایت معین‌الدین برای مدتی آرامش نسبی در آناطولی برقرار شد. ترکان مسلمان که فرصت مناسبی برای مقابله با مغولان مشرک به دست آورده بودند با سلطان مسلمان مصر علیه مغولان متحد شدند. کار تا جایی پیش رفت که بنا به دعوت معین الدین، بایبرس در سال ۶۷۵ هجری به آناطولی آمد و بعد از اخراج مغولان بر تـ*ـخت سلطنت آناطولی جلوس کرد. اما مصریان بعد از مدت کوتاهی آناطولی را ترک کردند. پس از این حادثه در سال ۶۷۶ هجری اباقاخان، فرمانروای مغولان ایران، به آناطولی لشکر کشید و یاغیان را به سختی تنبیه کرد. معین الدین پروانه معزول و کشته شد.[۴]
پس از مرگ وی آناطولی مستقیماً زیر نظر فرمانداران و سرداران مغول قرار گرفت. با اینکه ظاهراً سلسله سلاجقه ایران تا سال ۷۰۸ هجری به حیات خود ادامه داد، اما دستگاه اداری و ارتش سلجوقی عملاً از بین رفت.
علی رغم همه این مسائل آناطولی در طول قرن هفتم و هشتم هجری در مقایسه با دیگر نواحی و بلاد اسلامی که تحت تهاجم و سیطره مستقیم مغولان قرار گرفته بودند، شرایط مناسب‌تری داشت.[۵] آناطولی در این دوره از شرایط مناسبی برای پرورش حیات شهری برخوردار بود. منطقه آناطولی در دوره تهاجم مغول نسبتاً از تاخت و تاز و آسیب مغولان در امان مانده بود. در دوره‌ای که اکثر شهرهای خراسان، جبال و آذربایجان گرفتار مناقشات نظامی و ویرانگر بودند در شهرهای آسیایی صغیر زندگی عادی جریان داشت و آرامش حکم‌فرما بود. به همین علت بسیاری از سرمایه های اقتصادی، علمی و فرهنگی به شهرهای آناطولی منتقل شد تا موجبات رونق شهرهای این ناحیه را فراهم آورد. از این گذشته در دوره استیلای مغولان تجارت بین‌المللی و کلان، رونقی تمام یافته بود.

The unborn · 26/2/21

اکثر شهرهای آناطولی در کنار جاده‌های اصلی تجاری قرار داشتند که به بنادر مهمی در دریای سیاه یا دریای مدیترانه منتهی می شد. علاوه بر این رشد تجارت باعث ایجاد و توسعه صنایع و تولیدات کالایی شهرهای این ایالت شده و جریان زندگی مدنی رونقی تمام بخشید. به طوری که مهمترین مشخصه شهرهای آناطولی در قرون هفتم و هشتم هجری قوت تشکیلات اصناف در این شهرها می‌باشد که غالباً در جماعت های فتیان و اخیان و فرق مختلف صوفیه بروز یافته بود. در همه شهرهای آناطولی بدون استثنا چنین گروه‌های فعال بودند و قدرتی تمام یافته بودند. اداره امور اکثر شهرهای آناطولی در دست این گروه ها بود و حتی در برخی از شهرها و حکومت شهر نیز در اختیار رهبران این گروه ها قرار داشت.
با این همه عواملی هم موجبات اختلال حیات شهری را در آناطولی فراهم می‌آورد. معمولاً در اکثر شهرهای آناطولی دسته بندی های اطلاعاتی مذهبی، صنفی، عمومی وجود داشت. رقابت و دشمنی این گروه ها گاهی اوقات تا حدی پیش می‌رفت که باعث ایجاد جنگ‌های خونین و ویرانی شهرها می گردید.
منطقه آناطولی از لحاظ نظامی وضعیت بخش خصوصی داشت. این منطقه در سرحدات غربی ایلخانان قرار داشت و معمولا از جانب همسایگان غربی مورد تهدیدات و تهاجمات دشمنان قرار می‌گرفت. شهرهای این ایالت بارها از طرف لشکریان مصر و شام مورد توجه تهاجم قرار گرفتند. درگیری پایان ناپذیر مغولان با مسیحیان صدمات بسیاری به شهرهای این ناحیه وارد آورد. معمولاً در لشکرکشی های متقابل شهرهای آناطولی در معرض عبور لشکریان قرار می‌گرفت و یا حتی به عرصه کارزار تبدیل می‌شدند. به همین جهت مغولان و لشکریان آنان در این منطقه حضور دائمی داشتند و اغلب حاکمان این ایالت و شهرهای آن از میان نظامیان مغول انتخاب می‌شدند. در اکثر شهرهای این ناحیه قلعه ها و ساختارهای نظامی وجود داشت و شهرها عمدتاً حصارهای مستحکم و متعددی داشتند.

The unborn · 26/2/21

از طرف دیگر عشایر و طوایف بخش عمده‌ای از ساکنان آناطولی را تشکیل می‌دادند. این طوایف گروه‌های نظامی پرقدرتی را تشکیل می دادند و همه آنها مدعی کسب قدرت و حکومت در نواحی مختلف این ایالت بودند. گذشته از ضربات و صدماتی که حضور این طوایف به مناطق مسکونی و شهرها وارد می آورد؛ رقابت ها و درگیری های نظامی بین طوایف مدعی قدرت باعث ایجاد آشفتگی های دائمی در این ایالت می‌شد و جریان عادی تجارت و زندگی شهری را به ویژه در مناطق غربی این ایالت مختل می‌کرد. با این حال حیات شهری در منطقه آناطولی رشد چشمگیری کرد.
آناتولی بعد از برچیده شدن بساط حکومت سلاجقه به وسیله یک خط فرضی از مجرای رود قزل ایرماق از شمال به جنوب به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد. بخش شرقی مستقیماً زیر سلطه ایلخانان باقی ماند. در حالی که سرزمین های غربی بین امیرنشین های دهگانه ترکمن تقسیم گردید. ترکمن‌ها مهاجران تازه واردی بودند که در اثر یورش مغولان از سرزمین های شرقی به آناطولی مهاجرت کرده بودند. بای‌ها یا بیگ ها رهبران این طوایف ترکمن با پذیرش سیادت و تابعیت سلاطین سلجوقی روم عمدتاً در مرزها و نواحی کوهستانی همجوار با امپراتوری در حال سقوط بیزانس استقرار می‌یافتند. بیگ های ترکمن به سرعت تحت تعلیم و تلقین باباهای صوفی که عقاید افراطی، مذهبی داشتن به دین اسلام مشرف شدند. این تازه مسلمانان ترکمن که لبریز از ایمان خالصانه و بی پیرایه اسلامی شده بودند به جهت ترویج اسلام در بلاد کفر، به جهاد علیه دولت – شهرهای ثروتمند، اما ناتوان و مبتذل امپراتوری بیزانس پرداختند. به همین جهت فتوحات ترکمن‌ها عنوان غزا یا جنگ برای ایمان پیدا کرد و آنان را “اوج غازی” یعنی جنگنده برای ایمان خوانده اند. هر کدام از این طوایف با ثروت کلانی که از راه غلبه بر دولت – شهرهای تجاری و ثروتمند بیزانسی به دست آورده بودند، در مرزهای آناطولی اساس امیرنشین های مستقلی را پی افکندند. این امیرنشین ها عموماً به توافق سلاطین سلجوقی و شاهان ایلخانی ایران معترف بودند و به عنوان امیران تابع از آنان خلعت و پرچم منظور قاضی دریافت می‌کردند. اما در حقیقت مستقل بودند. به طوری که گاهی از اوقات اتفاق می‌افتد که با سلاطین مسلمان مصر علیه ایلخانان ایران همکاری می‌کردند و فراریان سـ*ـیاسی، رهبران جنبش های دینی و مخالفان ایلخان را پناه می دادند

The unborn · 26/2/21

در ابتدای قرن هشتم هجری و با فروپاشی قطعی دولت سلاجقه روم، ده امیرنشین مستقل ترکمن در آناطولی تشکیل شد‌.
امیرنشین قرامان
ایالات قرامان بزرگترین و قویترین و بادوام ترین امارت از امیرنشین های دهگانه آسیای صغیر بود. قلع شهر لارنده کرسی این ایالت به مناسبت نام ایالت بود که به مناسبت نام ایالت قرارمان نیز نامیده می‌شد.[۷]
بنیانگذار این دودمان کریم الدین قرامان بن نوره یا《نور صوفی》بود. وی که در سال ۶۲۵ هجری توسط سلطان سلجوقی، علاءالدین کیقباد اول، به حکومت سرزمین‌های تازه تسخیر شده گماشته شده بود.پس از در گذشت قره مان در سال ۶۶۰ هجری پسرش محمد بای جانشین او شد. محمد بای علیه سلاجقه روم طغیان کرد و موفق شد در سال ۶۷۵ هجری قونیه را تصرف نماید. در زمان تسلط وی زبان ترکی به جای زبان فارسی برای نخستین بار در آناطولی رسمیت یافت.[۸] عاقبت محمد بای به دست غیاث الدین کیخسرو سوم سلجوقی شکسته و کشته شد.[۹]
با سقوط دولت ایلخانان در ایران قره مانیان تحت رهبری محمود بیگ دوباره قدرت گرفتند و توانستند در سال ۷۳۶ هجری مجدداً قونیه را تصرف نمایند. ابن بطوطه در این زمان از ایالت قرامان دیدن کرده و با سلطان آن ملاقات نموده است. وی این ایالت را در کمال آبادی و سلطان آن را در نهایت حشمت و قدرت توصیف می‌کند.[۱۰] تا سال ۷۹۳ هجری قرامانیان در اوج قدرت بودند. به طوری که اغلب فرمانروایان این امیرنشین لقب سلطان الاعظم و سید سلاطین العرب و العجم را داشتند. امرای قرامانی خویشاوند سلاطین عثمانی بودند و در ابتدا روابط بسیار نزدیکی با آنها داشتند. علاءالدین بیگ امیر قرامان در سال ۷۸۳ هجری با دختر سلطان مراد اول عثمانی ازدواج کرد. اما این روابط باعث نشد که قرامان از سـ*ـیاست توسعه طلبی عثمانی ها در امان بماند. در سال ۷۹۳ هجری این ایالت توسط عثمانیان تصرف شد و همه اعضای خاندان قره مان اسیر شدند.

The unborn · 26/2/21

شکست عثمانی در نبرد آنکارا به دست تیمور باعث احیای مجدد سلسله قره مانیان گردید. تیمور در سال ۸۰۵ هجری محمد قره مانی را از زندان بروسه آزاد کرد و به قلمرو پیشین بازگرداند. از این زمان به بعد تاریخ این سلسله مشحون از یک سلسله اتحادها و درگیری‌های نظامی بین این امیرنشین با دولت عثمانی، مصر و امیرنشین های همجوار است. در این دوره قره مانیان جدی ترین رقیب عثمانی ها در آناطولی محسوب می شدند. آخرین حکمران بزرگ قره مانی تاج الدین ابراهیم دوم، به جرگه قدرت‌های مخالف توسعه‌طلبی دولت عثمانی پیوست. بدین ترتیب اتحادیه ای متشکل از پاپ، اوزون حسن آق قویونلو و امیر قره مان علیه دولت عثمانی به وجود آمد. بعد از مرگ ابراهیم و با شیوع منازعات داخلی در درون حکومت قره مانی قدرت این امیرنشین رو به افول گذاشت. اختلافات داخلی باعث مداخله عثمانی در این حکومت گردید و عاقبت سلطان محمد دوم عثمانی در سال ۸۸۰ هجری سلسله قره مان را برانداخت و سرزمین‌های آن دولت جذب مستملکات دولت عثمانی گردید.[۱۱]
امیر نشین تکه یا بنی تکه
امیر نشین تکه در کنار بحر روم قرار داشت. ظاهراً در قلمرو امیر تکه مهمترین شهرهای دو بندر مشهور علایا و انطالیه بودند. این دو بندر مهمترین و بزرگترین بنادر آسیای صغیر برای ارتباط و داد و ستد با اسکندریه بود.[۱۲] ابن بطوطه از این دو شهر دیدن کرده و آنها را به بزرگی، زیبایی و رونق اقتصادی ستوده است.[۱۳] بنیانگذار این سلسله یکی از امرای سلاجقه به نام تک بک یا تک یاسا بود و در زمان حکومت سلاجقه روم در انتاکیه علم استقلال بر افراشت. اطلاعات مورخان درباره این سلسله مختصر و مبهم است. گویا بعد از تک بک اولاد او تا مدتها تحت عنوان《سلطان سواحل و امیر سواحل》در این ناحیه حکومت می‌کردند. مطابق مورخین یونس بک، خضر بک، محمود بک، و محمد بک از جمله این حکام این خاندان بوده اند.[۱۴] گویا امرای تکه از لحاظ اهمیت و اعتبار نسبت به دیگر امیرنشین های آناطولی در درجه دوم اهمیت قرار داشته اند[۱۵] و غالباً تحت تابعیت دیگر امرای بزرگتر نظیر امیرنشین قره مان قرار داشته اند. به طوری که ابن بطوطه که در سال ۷۳۳ هجری از این امیرنشین دیدن کرده است آن را تحت تابعیت امیر قره مان ذکر می‌کند. بنا به قولی بایزید اول در سال ۷۹۵ بنا به قول دیگری عثمان چلبی در سال ۸۳۰، قلمرو تکه را به تصرف عثمانی‌ها در آورده‌اند. و این سلسله را منقرض ساخته اند

The unborn · 26/2/21

امیر نشین حمید یا بنی حمید
امیر نشین حمید در شمال امارات تکه قرار داشت. شهر اگریدور مرکز آن و شهرهای انطاکیه، بقشهر، بردور، آق شهر از دیگر شهرهای آن محسوب می شدند.[۱۷] حمید بک موسس این سلسله، رئیس یکی از قبایل ترکمان بود که بعد از انقراض سلجوقیان روم اعلام استقلال کرد. پس از مرگ وی پسرش فلک الدین دنداربک توانست حوزه قلمرو خود را توسعه بخشیده، شهر اگریدور را فتح نماید. وی این شهر را به عنوان مرکز حکومت خود نوسازی و تجدید عمارت نمود. به طوری که بعد ها این شهر به فلک آباد مشهور گردید. تاریخ این سلسله همانند دیگر امیرنشین های درجه دوم آناطولی آشفته و مبهم است گویا تیمورتاش چوپانی والی آناطولی در زمان ایلخانان برای مدتی این امیر نشین را متصرف شده است، اما بعد از شورش تیمورتاش و فرار او به مصر، خضربک پسر دنداربک در سال ۷۲۸ هجری مجدداً بخش اعظم مستملکات خود را پس گرفته است. جانشین وی به نام نجم الدین اسحاق که ابن بطوطه با وی ملاقات کرده است،[۱۸] چند بار مورد تهاجم امرای قرامان گرفت. تهدید دائمی قرامانیان باعث گردید امرای بنی حمید خود را تحت حمایت سلاطین عثمانی قرار دهند. گویا حسین بک آخرین امیر بنی حمید در سال ۷۹۳ هجری به دست ایلدرم بایزید عثمانی به قتل رسیده باشد. با انقراض این سلسله مستملکات آن بین عثمانی ها و قره مانیان تقسیم گردید

امیرنشین گرمیان
امیرنشین گرمیان یا جرمیان در شمال و غرب امارات قرار داشت. مرکز این امیرنشین شهر کوتاهیه بود که به زمان امیر گرمیان تجدید امارات شده بود.[۲۰] اما مهم‌ترین و بزرگ‌ترین شهر این ناحیه لاذق بود که به دلیل نحر های فراوانی که در آن شهر جاری بود ترکها به آن دینزلو می‌گفتند. ابن بطوطه هر دو شهر کوتاهیه و لاذق را دیده است، می گوید برخلاف کوتاهیه که در زمان وی ویران و مسکن راهزنان بوده است، شهر لاذق شهری بزرگ با بازارهای نیکو و هفت مسجد زیبا است. وی صنایع این شهر به ویژه پارچه بافی آن را ستوده است.[۲۱]

The unborn · 26/2/21

گرمیان در اصل نام یک قبیله ترک بود که در خدمت سلجوقیان روم بودند. اعضای این قبیله در اواخر قرن هفتم به غرب آناطولی مهاجرت کرده در کوتاهیه یا حکومت مستقلی را تشکیل دادند. زوال سلجوقیان روم به موسس این سلسله یعقوب بیگ فرصت داد تا وسیع ترین و قدرتمندترین امیرنشین ترک را در این زمان، در آناطولی به وجود آورد. یعقوب موفقیت‌هایی نظامی زیادی به دست آورد. وی بر امیران مجاور، مانند بنی آیدین سلطه داشت و امپراتور بیزانس به وی خراج می‌داد. اما بعد از مرگ وی دست بنی گرمیان از سواحل دریای اژه کوتاه شد و قلمرو آنها محدود گردید. سلیمان شاه نوه یعقوب دختر خود دولت خاتون را به ازدواج این ایلدرم بایزید عثمانی درآورد و مجبور شد شهر کوتاهیه را به عنوان جهاز دخترش به عثمانیان ببخشد. جانشین سلیمان، یعقوب دوم توسط ایلدرم بایزید عثمانی در نبرد شکسته و اسیر شد. ولی تیمور بعد از پیروزی بر ایلدرم بایزید عثمانی در نبرد آنکارا مجدداً به قلمرو خود باز گرداند. روابط یعقوب دوم با سلاطین عثمانی بسیار حسنه بود. وی به خاطر خطری که از جانب قرامانیان متوجه متصرفات او بود به عثمانیان پناهنده شده بود. یعقوب دوم آخرین امیر این دودمان محسوب می‌شد. چون فرزند پسر نداشت طبق وصیتش تمام قلمرو خود را به سلطان مراد عثمانی بخشید. او در سال ۸۳۲ هجری در گذشت و با وفاتش دولت قره مانیان منقرض شد.

امیر نشین منتشا
در غرب امارت تکه و در ساحل بحرالروم، امیرنشین منتشا قرار داشت .حاج بهاءالدین منتشا از طایفه های کردی الاصل بود و حکومت سواحل را در زمان سلجوقیان داشت. منتشا بک پسر وی در سال ۷۰۰ هجری با انقراض سلاجقه روم حکومت مستقلی را تشکیل داد.[۲۳] ابن بطوطه در سال ۷۳۳ هجری از این منطقه عبور کرده است. وی شجاع الدین ارخان بک جانشین منتشا و پسرش ابراهیم بک ملاقات و در این امارت سه شهر مجاور یکدیگر به نام های مغله، میلاس و برجین را توصیف کرده است. شهر مغله کرسی این امارت و امیر منتشا در آن ساکن بود.[۲۴] تاریخ امرای این سلسله چندان روشن نیست. گویا این امیرنشین نیز سرنوشتی مشابه با دیگر امیرنشین های درجه دوم آناطولی داشته است.

The unborn · 26/2/21

یکی از امرای این خاندان به نام الیاس در سال ۷۹۱ هجری به حکومت رسید. هنگامی که منتشا مورد تهاجم ایلدرم بایزید عثمانی قرار گرفت. الیاس مجبور به فرار شد. اما با شکست ایلدرم بایزید از تیمور، الیاس بک مجدداً به حکومت بازگشت‌. وی تا زمانی که زنده بود در حکومت منتشا باقی ماند. پس از وفات الیاس در سال ۸۲۴ هجری پسران او به حکومت رسیدند. عاقبت در سال ۸۲۹ هجری سلطان مراد دوم عثمانی، پسران الیاس را شکست داد و آنها را اسیر کرد. بدین ترتیب خاک منتشا ضمیمه قلمرو عثمانی می گردد.

امیر نشین آیدین
در شمال منتشا امیرنشین آیدین قرار داشت. شهر آیدین که به گوزل حصار معروف بود، از حیث اهمیت شهری درجه دوم محسوب می‌شد دو بندر ازمیر و ایاسلوق همان افسوس باستانی – از بنادر مهم این امیرنشین محسوب می‌شدند.[۲۶]
محمد بیگ پدر آیدین در دولت سلاجقه روم مقام امیر سواحل داشت. بعد از او پسرش آیدین بیگ نیز به همین مقام دست یافت. آیدین بیگ موسس این سلسله در سال ۷۰۰ هجری اعلان استقلال نمود. بعد از مرگ وی در سال ۷۳۴ هجری پسرش محمد بیگ به تـ*ـخت آیدین جلوس کرد.
عمر بیگ معروف به امور بیگ از بزرگترین سلطان آیدین است. وی در سال ۷۴۱ هجری به حکومت رسید. در طول حکومت خود بارها از طریق دریا به جنوب اروپا حمله برد. حملات او چندان دول مسیحی غرب را در فشار و زحمت انداخته بود که عاقبت سلاطین اروپایی ناگزیر شدند برای مقابله با ناوگان آیدین تحت رهبری پاپ نیروی دریایی صلیبی متحدی تاسیس نمایند. متحدان صلیبی موفق شدند در سال ۷۴۵ هجری ناوگان اموربیگ را شکست دهند و شهر ازمیر را تصرف نمایند. بعد از این شکست اموربیگ به قلعه ای حصین در نزدیکی ازمیر پناهنده شد و از آنجا به مقابله با صلیبیان پرداخت. عاقبت وی پس از یک سلسله زد و خورد در سال ۷۴۹ هجری در میدان نبرد علیه صلیبیان کشته شد. بعد از مرگ امور بیگ، برادرش عیسی بیگ به تـ*ـخت حکومت آیدین نشست.

The unborn · 26/2/21

عیسی بیگ در برابر حمله عثمانی ها، ترجیح داد که تسلیم شود و اراضی آیدین را به ایلدرم بایزید عثمانی واگذار نماید. اما پس از شکست عثمانی از تیمور در نبرد آنکارا سلسله آیدین مجدداً احیا شد. امور بیگ دوم آخرین امیر آیدین قدرت دفاع از مستملکات خود را در برابر تهاجم دیگر امیرنشین ها نداشت. در دوره حکومت او بسیاری از اراضی این امیرنشین به تصرف دولت های همجوار درآمد. با مرگ او در سال ۸۰۶ هجری این سلسله منقرض شد.

امیر نشین صاروخان
در شمال ازمیر شهر بزرگ مغنیسه قرار داشت. این شهر در سال ۷۱۳ هجری به تصرف امیر صاروخان درآمد. و به عنوان مقر او مرکز امیرنشین صاروخان گردید.[۲۸]
امیر صاروخان توانست یک نیروی عظیم دریایی تشکیل دهد و با شکست دادن دوک نشین های مسیحی که تابع ونیزیها بودند، آنها را وادار به پرداخت جزیه کند. اما صاروخان زمانی که از جانب عثمانی ها تهدید شد و به همراه امیر آیدین با امپراتور بیزانس یک معاهده دفاعی علیه اسمانی منعقد نمود. صاروخان در سال ۷۴۹ هجری در گذشت و جانشینان او به جهت مقابله با تهاجم عثمانی با قرامانیان متحد شدند با پیشروی ایلدرم بایزید عثمانی در آناطولی، امیرنشین صاروخان برای مدتی ضمیمه قلمرو عثمانی شد.
اما بعد از نبرد آنکارا و در اثر سـ*ـیاست احیای ملوک الطوایف تیمور، این سلسله دوباره احیا شد.آخرین امیر صاروخان خضر شاه نام داشت که در سال ۸۱۳ هجری به دست سلطان محمد چلبی عثمانی اعدام گردید و با مرگ او دولت بنی صاروخان منقرض گردید.

امیر نشین قراسی
در شمال امارت صاروخان سرزمین امیر قره سی (قراصی) قرار داشت. دو شهر برغمه و بالیکسرای مرکز این امیرنشین بودند. موسس این دولت، قراسی بیگ یا قراعیسی بیگ یکی از سرداران و فرماندهان نظامی سلجوقیان روم بود.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

مدیر ارشد بازنشسته رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین