اشعار سید طه صداقت

SAEEDEH.T · 23/11/20

از من که دور میشدی،
صدایت را در حنجره ام جا میگذاشتی،
اشکت را در چشمم جا می گذاشتی،
اندوهت را در دلم جا می گذاشتی...
از من که دور میشدی،
روحی را در روحی جا می گذاشتی،
قلبی را در قلبی جا می گذاشتی،
من را در من جا می گذاشتی...
از من که دور میشدی،
پرچمی از پیراهنت را
در وطنی، خاکی، خانه ای،
جا می گذاشتی...

SAEEDEH.T · 23/11/20

تو واژه های کدام زبانی؟
ترجمه کدام شعری؟
نقشه کدام سرزمینی؟
هویّتِ کدام جامعه ای؟
نام کدام کهکشانی؟
ستاره کدام سیاره ای؟
روشنایِ کدام نوری؟
یا جاذبه کدام خاکی؟
کیستی که اینگونه ای؟
که دوست داشتنت
رهایی ندارد...

SAEEDEH.T · 23/11/20

لیلا! بیا دست های خیال را بگیریم،
غریبانه روی ماه قدمی بزنیم،
کنار لکه های مهتاب فرشی بیندازیم،
استکانی روشنایی بنوشیم
شهابی به یادگار برداریم
آفتابی به صورتمان بتابانیم،
چندسال نوری روی تپه ای بایستیم
و به هیاهوی زمین لبخند بزنیم؛
لیلا ! بیا دست های خیال را بگیریم...

SAEEDEH.T · 23/11/20

آیینه منی ای شب،
چقدر خسته می بینمت ،
موهای سفیدت ستاره ها ،
گودی چشم هایت دو سیاه چال،
و خمیدگی قامتت ،
هلال ماه است،
آیینه منی ای شب،
چقدر خسته می بینمت...

SAEEDEH.T · 23/11/20

من درخت بودم ،
با شاخه های امن.
تو برگ بودی ،
با خال های زرد.
تاج شدی روی سرم، بالای بالا.
خواستم ببینمت،
به باد گفتم نزدیکت کند،
ناگهان از روی شانه های
پاییزی اش دانه دانه
پریدی و رفتی...
بیداریِ غم انگیزی بود.

SAEEDEH.T · 23/11/20

تو الآنی ؛ اتفاقی ، در حالِ رُخ دادنی ،
باید سریع دوستت داشت .
تو الآنی !
خونی، جَرَیانی، مستقیمی؛
زمانی، ساعتی، سریعی...
هندسه ای،خطی،صافی؛
دریایی،موجی،بالایی...
تو الآنی ، فُرصتی ! کَمی...
در حالِ رُخ دادنی...
باید سریع دوستت داشت

SAEEDEH.T · 23/11/20

دلم برایت تنگ شد ،
به زندگی که نگاه کردم
دلم برایت تنگ شد ؛
اتاق تو را سکوت کرده بود،
بالشت ها صدایت را
خوابیده بودند،
گنجشک ها جیک جیکت
می کردند ،
عنکبوت تو را می بافت ،
گلها عطرت را می دادند،
باد هوهویَت می کرد،
ابرها غصه ات را می خوردند
و من که می دیدم
همه جا هستی
تو را می تپیدم.
دلم برایت تنگ شد...

SAEEDEH.T · 23/11/20

هوای زمین آلوده است.
خدا نگهدارت ،
فردا عازم عطاردم!
به سیاره ای دیگر خواهم رفت.
آنجا ، نسیم هایش
از جاده موهایت عبور نمی کنند؛
ابر ها اشک هایی نیستند
که تبخیر شده اند،
ساکنینش ، مردمانِ زمختی هستند،
که هیچ وقت شبیهت نخواهند بود!
شب های آنجا آرام است ،
چون به ماهی نگاه می کنم ،
که تو آن را نخواهی دید.
با تمام اینها ،
گاهی ولی منتظرم باش .
سعی می کنم
با شهاب سنگی
به شیشه اتاقت کوبیده شوم ؛
آن لحظه ، پنجره را که باز کردی
هوایی را که هدیه می آورم
استشمام کن .
هوای زمین آلوده است...

SAEEDEH.T · 23/11/20

نمی شناسمت! ؛
گویی کویر که آب را
نمی شنامت ،
یا سوگ که خنده را
و خواب که آفتاب را
نمی شناسمت... ؛
نمی شناسمت که تازه ای،
که دوستت دارم !

SAEEDEH.T · 23/11/20

زندگی، زندگی...
آخ زندگی ...
مگر زندگی غیر از صوتِ خوشِ آواز
خش دار خروس های روستایی بود
که شجریان می خواندند؟
یا رایحه ای به جز عطرِ نیمروهای
طلایی شده در روغن حیوانی ؟
و هوا،هوا...
آخ هوا...
که هوا مگر غیر از سکوت آرام برف
روی دانه های انار بود ؟
یا تق تق تشنگیِ گنجشکک هایی
که از حوض ، آب می نوشیدند؟
و گرما،گرما...
آخ گرما...
که گرما مگر غیر از مهربانی بود؟
یا خِرخِر خوابِ زمستانی دسته جمعی؟
و مرگ،مرگ.
امان از مرگ.
که مرگ مگر سِوایِ سیاهیِ پلک هایمان است
روی گرما و هوا و زندگی ؟

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین