دلنوشته آرزو مطار | Hnnaneh کاربر انجمن رمان ۹۸

حنانه سادات میرباقری · 22/8/20

نام اثر: آرزو مطار *
سطح: متوسط
نام نگارشگر: حنانه سادات میرباقری
ویراستار: Asal_Zinati
ژانر: عاشقانه، اجتماعی
مقدمه:
سوگند به عشقی که همچو شراره‌ای آتشین در دلم رخنه کرده است؛ من آماده‌ام تا همچو عقابی، پرواز را آغاز کنم. آغاز پروازی پرشور که با مهری ناگسستنی در آسمان‌ها شروع می‌شود!
اوج گرفتن آسان است، لیک شروع سخت است! اما می‌دانی، ذوق رسیدن به آرزو‌هایم، سوقم می‌دهد به سوی پرواز.
من حاضرم تا بی‌کران‌ها حتی بی ‌بال پرواز کنم و عین افسانه‌ ققنوس از بین بروم!
توضیحات:
دوستان سلام.
اول از همه بابت وقتی که می‌زارین و سایت رمان ۹۸ تشکر می‌کنم و بعد آرزو دارم از این دلنوشته خوشتون بیاد و با لایکاتون به من انگیزه بدین. اگر یه توضیح کوتاه در موردش بخوام بگم، می‌شه گفت این دلنوشته ایده جدیدی در مورد یه نوع دغدغه اجتماعی داره که با طبعی عاشقانه نوشته شده. خب بسم الله، بازم ممنون و مرسی.
*مطار: پرواز

حنانه سادات میرباقری · 22/8/20

گاه شده، می‌گوییم پر و بالم را شکسته‌اند؛
گاه شده، می‌گوییم دست و بالم را بسته‌اند.
اما این‌ها همه در دنیای واقعیست!
گاه هم باید، وال پرواز خود را خود در دنیای خود سازی.
پس جوری ساز که توانی تا فراز فلک اوج بگیری.
اوج گرفتن کار یاکریم نیست، کار عقاب است! همان پرنده‌ای که هنگام باران، بالاتر از ابر پرواز می‌کند.
اما یادت باشد پرواز، فقط مخصوص پرداران نیست!
پرواز یعنی آزادی مطلق ذهنی که می‌تواند دنیایی بسازد بی هیچ نقصی!
*فلک: آسمان
*وال: پر

حنانه سادات میرباقری · 23/8/20

پرنده را که می‌بینم، بیش از پیش آرزوی مطارم رو پیش خود بزرگ می‌کنم؛
هـ*ـوس چرخیدن روی سحاب سفید و پاک را بیش از پیش می‌پرستم‌؛
اوج گرفتن در فراز قله ابر کوه را تصور می‌کنم و آرام می‌گیرم.
شاید نتوانم پرواز کنم، اما با آرزوی پرواز اوج خواهم گرفت!
*سحاب: ابر

حنانه سادات میرباقری · 23/8/20

هر چه شوق پار و پریدن بیشتر باشد، ارتفاع سقوط هم بیشتر می‌شود.
پس نخست ایستادن را بیاموز، سپس راه رفتن و بعد پریدن را‌؛ بعد از آن توانی برای پرواز آماده شوی.
آخر پرواز را که با پرواز شروع نمی‌کنند!

حنانه سادات میرباقری · 23/8/20

قدم‌هایت را محکم بگذار، پاهایت را تا می‌توانی بکوب و سخت راه برو.
اما طرفدار پرواز باش!
گاه لازم است استوارانه با پای روی زمین، در اعماق دنیا و ذهن خودت، بال پروازت را بسط دهی و اوج بگیری!
*بسط: گسترش

حنانه سادات میرباقری · 24/8/20

شوق پار، تمنای عروج، رجای پرواز...
همه و همه به معنای آرزوی پرواز است، اما هیچ کدام معنا نمی‌کند اشتیاق پریدن را؛
هیچ‌ کلمه و آوایی نیست که بی اغراق شرح دهد شوق پرواز را!
شوق و اشتیاق پریدن برای پرواز را فقط زمانی درک می‌کنی که پر و بالت را چنان در منتهای گردون باز کنی که فراموش کنی تو یک آدم هستی!
*منتها: اوج
*عروج، پار: پرواز
*تمنا، رجا: آرزو
*گردون: آسمان

حنانه سادات میرباقری · 24/8/20

شاپرک جان، نیمی از عمرم به سبب دیدن و بال زدن آن یال‌های زیبایت کیش و مات شد و نیم دیگرش در هـ*ـوس غوطه‌وری روی ابرهایی به رنگ برف تلف شد.
مگر چقدر عمر هست که در طلب آرزویی از دنیا برویم؟
بس است صبر و کیمیایی! آخر راه کامیابی در مسیر قصر خود ساخته و اقبال خود بافته است.
بس است ناگفته ماندن آرزوهای به ظاهر محال!
زین پس می‌خواهم بال زنان تا اوجِ فلک بالا برم. آنقدر بالا و بزرگ که اگر حال بشری بداند، مرا دیوانه بخواند! پس مبارک بادا، بگذار بخوانند. ذره‌ای برایم اهمیتی ندارد. آخر آنها که نمی‌دانند، اوج قدرت در دست دیوانگان است و نه عاقلان!

حنانه سادات میرباقری · 24/8/20

آرزوهای من شاید عجیب باشند، اما مسلماً شایان مجاب شدن هستند. حال اصلا مگر آرزوی من چقدر ناشناخته است؟ کجایش عجیب است که دلم هوای پر زدن دارد؟ کجای این گمراه می‌کند مردمان را که سرم در خیال خود می‌پروراند داشتن دو بال سفید رنگ که ز طلوع تا راس غروب باز بماند و پر بزند؟
اصلا حتی اگر عجیب هم باشد، دلک من رها نمی‌کند هوای موج سواری، روی رنگین کمان هفت رنگ را.
*شایان: لایق
*مجاب: پذیرا شدن

حنانه سادات میرباقری · 24/8/20

می‌دانی چرا پرنده بودن را دوست دارم؟
بگذار ساده بگویم؛ دلم هوای بی دغدغه‌ی پرنده را دوست دارد که بی ‌توجه به زیر پایش اوج می‌گیرد.
آخر در نگاه معصومانه یک پرنده در اوج، جهان چیزی نیست مگر رنگ‌های درهم طنیده!
دنیای او آسمانش است و بس.
کار ندارد میان دنیای دیگر چه می‌گذرد؛ میان جهانی که اگر دقیق بنگری چیزی نیست جز لکه‌ای به رنگ لاجوردی...
حال من هم می‌خواهم بی‌ توجه شَوم به زیر پایم، بی‌ توجه شَوم به دغدغه‌هایی که مال من نیست و بیخیال اوج بگیرم!
آسمان پرواز من هم بزرگ است و مهم این است که من چقدر پرنده شَوم...

حنانه سادات میرباقری · 24/8/20

قبل از هر پروازی، هر چقدر می‌خواهی صبر کن؛
فکر کن، صبر کن، تمرین کن و بپرس و بترس!
اما وقتی پریدی، وقتی بال‌هایت را گشودی محض پرواز، دیگر وقتی برای تلف کردن نیست.
آن زمان ترسیدنت مباح و کنار کشیدنت حرام است!
دیگر آن زمان باید تا زمان مرگ اوج بگیری و بالا بروی و گر جز این شد، بدان بازی نکرده، باخته‌ای و بس...
*محض: برای

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین