در حال تایپ - رمان رویین دل | fatim808 کاربر انجمن رمان 98 | صفحه 2 | رمان ۹۸

فاطمه بیابانی · 2020-07-14

انجمن رمان نویسی سایت دانلود رمان "پارت نهم" زنگ در شرکت رو زدم، دقایقی طول کشید که در باز شد و بعد منشی رنگین کمونی بابا نمایان شد. یعنی اگه میتونستم همونجا عق میزدم. اگه دست میزدی به صورتش دستت داخل یه کیلو کرم فرو میرفت، اه چندش! کاشکی حداقل با این همه رنگ روغن خوشکل بود! سلام آرومی کردم و از کنارش رد شدم. مثل اینکه میدونست من میام چون مثل همیشه جلوم رو نگرفت بگه خانم تینو وایسین خبر بدم با اون صدای تو دماغیش! آدمی نیستم که از بقیه ایراد بگیرم ولی این دختره! الله و اکبر... تقه ای به در زدم و وارد شدم. -سلام بابا. -سلام. صداش از ته چاه درآومد، خیلی آروم انگار که مجبور باشه جواب بده. ناراحت شدم از این بیتوجهی بابا ولی چیزی نگفتم. آهسته روی کاناپه مشکی رنگ کنار میز نشستم. دستهام رو توی هم فقل کردم. استرس داشتم، نمیدونم چرا؟ طبق عادت همیشگیم وقتی استرس داشتم، تند تند آب دهنم رو قورت میدادم. بالاخره به حرف اومد: -خب تینو، یک چیزهایی هست که تو باید بدونی. تا اومد ادامه حرفش رو بگه گوشیش زنگ خورد. گوشی رو برداشت با دیدن اسم روی صفحه یک تای ابروش بالا رفت. بپر ابهام سلام کرد: -سلام. هر دقیقه نفسهاش تند تر و رنگش قرمز تر میشد. ترسیدم و رفتم سریع لیوان آبی دستش دادم که آب رو یک نفس قورت داد. گوشی رو پرت کرد طرف دیوار، که هزار تیکه شد! قلبم داشت از سـ*ـینهام بیرون میزد، نمیدونم چه کسی پشت خط بود که بابارو با حرفهاش اینقدر آزرده کرده بود. چشمهای قرمز و ملتهبش رو بهم دوخت. این طرز نگاه کردن رو دوست نداشتم، این نگاه، نگاه بابای مهربون من نبود! بیشتر شبیه کسی بود که یک عمری نفرتش رو پنهون کرده و حالا نمایان! نمیدونم، نمیدونم گیجم گیج! آروم از بابا فاصله گرفتم. میترسیدم از این بابا! از اون شب نحس که ازش کتک خوردم دیگه برام اون بابای مهربون نبود. ترسیده شدم! لیوان آب دیگهای خورد. یک بار، دوبار، سه بار! پنج تا لیوان آب رو یک نفس سر کشید. باصدایی گرفته بدون نگاه کردن به من با صدای خش دار گفت: -برو خونه تینو. انگار منتظر همین بودم که مثل قرقی در رفتم. شاید باید وایمیستادم و بابام رو آروم میکردم اما نمیتونستم؛ میترسیدم از این مردی که عشق دخترش بود! الان هم هست اما کمی کمرنگ شده. دلم رو شکسته بود و هیچ عذری برای کارش نداشت، بلکه خیلی حق به جانب بود. انگار که کار درستی کرده باشه! نگاه آخر رو به در اتاق کردم و ناراحت از در شرکت بیرون اومدم. عصبی دستم رو روی صورتم گذاشتم و گفتم: -هوف هم بابا عصبی شد هم اون چیزی که میخواست بهم بگه رو نگفت. از رمضون هم خداحافظی کردم. چون هوا بسی خوب بود تصمیم گرفتم یه مسیری رو پیاده برم؛ از اونجا که خونه ساغر نزدیک اینجا بود، میخواستم برم دنبالش تا شاید بتونه با دلقک بازیش روحیمرو عوض کنه. هنزفریم رو گذاشتم تو گوشم و به راه افتادم. آروم آروم با آهنگ زمزمه میکردم. {دلم گرفته... کسی نیست که ببینه غروبا چجوری اشک، روی گونم میشینه… الهی که بمیرم، بشم خاطره واست! یا لعنت بشه به اون که، به قلبم پشت پا زد! } دستی به صورتم کشیدم، اشکهام همینجوری میومدن. شاید مسخره بیاد ولی کم محلی بابا به من خیلی واسم گرون تموم شد. کاشکی حداقل امروز میومد میگفت که چه کار کردم که همچین تنبیه سختی برام درنظر گرفته. اشکهام رو پاک کردم، دیگه حوصله پیاده رویهم نداشتم. یه تاکسی دربست گرفتم تا دم در خونه ساغر. یه پراید سفید مرتب، که پیرمردی راننده اش بود. -سلام. پیرمرد با لحن شادی گفت: -سلام به روی ماهت بابا جان، چرا اینقدر بی حال، دنیا دو روزه، غمها رو بریز دور بهش فک نکن دخترم. دستم بیاختیار به سمت صورتم رفت، چقدر قیافم تابلو بود که راننده هم فهمید وضعم داغونه! سعی کردم لبخند بزنم. -ببخشید پدر جان. چشم سعیام رو میکنم. لبخند شیرینی زد که دلم رو گرم کرد. از توی آیینه اون چشمهای قهوهای سوختهاش رو که زیر یک عالمه چروک ریز و درشت بود رو، بهم دوخت و گفت: -همیشه شاد باشی بابا جان. لبخندی روی لـ*ـبهای ریزم نشوندم و گفتم: -مرسی. دیگه تا مقصد هیچ حرفی نزدم. چشمهام رو بستم و سعی کردم روزهای خوبمون رو یادم بیارم. یادمه کلاس چهارم یا پنجم ابتدایی بودم، یه روز تو مدرسه دعوا کردم، زدم سر یکی از بچهها رو با آجر شکستم. وقتی بابا اومد کلی عصبانی شد، ولی نه کتکم زد نه دعوام کرد؛ فقط تا یه هفته باهام حرف نمیزد. حاضر بودم بمیرم ولی بابا بهم بیمحلی نکنه؛ ولی ایندفعه کاری نکرده بودم که هم کتک خوردم و هم بیمحلی بابا نصیبم شد. با صدای راننده سرم رو که تکیه داده بودم به پنجره رو برداشتم. از توی آیینه نگاهم کردم گفت: -رسیدیم بابا جان. لبخندی زدم، اما تلخ! گفتم: -خیلی ممنون. چقدر تقدیم کنم؟ -برو بابا جان، کرایه نمیخوام، فقط کاری کن حال دلت خوب بشه. چشمهای خاکستری رنگم گرد شد و با تعجب گفتم: -ولی؟ لبخندی زد و دستی به ریش یک دست سفید مرتبش کشید و گفت: -برو دخترم خدانگه دارت. لـ*ـبهام به لبخندی باز شد، اما این دفعه واقعی بود، اون هم از مهربونی این پیرمرد! -ممنونم. از ماشین پیاده شدم، درش رو بستم. فکرش رو نمیکردم کسی پیدا بشه اینقدر مهربون باشه، که واسه اینکه من حالم خوب نبود، کرایه که حق مسلمشه رو نگیره! به آسمون آبی نگاه کردم و گفتم: -هی خدا کرمت رو شکر! پیچیدم داخل کوچه فرعی. به نفس نفس افتاده بودم دیگه. اوف بترکی ساغر اینجا هم جا بود رفتی خونه خریدی؟ اه! کوچه کلا سر بالایی بود، واسه همین تا بخوای برسی به ته کوچه اب اجدادت میاد جلو چشمت. بالاخره رسیدم. هن هن کنان زنگ در رو فشار دادم، همینجوری گرفتمش. میدونستم ساغر تا لنگ ظهر میخوابه خواستم بیدارش کنم. اون موقع که مامانش بود نمیزاشت خیلی بخوابه! دیروز مامانش رفت زیارت امام رضا اینم دیگه ول شده. چند بار پشت سر هم زنگ زدم فایده نداشت. گوشیم رو از داخل کیفم دراوردم و زنگ زدم بهش. یک بار، دو بار، سه بار! نچ جواب نمیده! یه نگاه به کوچه خلوتشون کردم، یه نگاه به دیوار خونشون. لبخندی خبیث زدم. چادرم رو دراوردم و گذاشتم تو کیفم. هر چند حالم خوب نباشه ولی نمیزارم تو بخوابی ساغر، فکر کردی! کیفم رو پرت کردم اون طرف دیوار که روی درخت گیر کرد، از اونجایی که بدنم خیلی زود ترمیم میشه، خیلی بدن درد نداشتم ولی خب بازم یکمی جای زخم هام تیر میکشید، انگار که کوفته بود بدنم با این حال یه پام رو گذاشتم روی آجر شکسته اولی، پای دیگم هم کنارش، دستهام رو به آجرها قلاب کردم و از دیوار بالا رفتم. روی لبه دیوار نشستم، همین که خواستم برم پایین یادم به سالی افتاد که الان مطمئنا بازه و رفتن من به داخل حیاط مساوی میشه با تیکه تیکه شدنم! کیفم رو از روی درخت بید مجنون بزرگی که کنار دیوار بود برداشتم. آروم برعکس شدم و با یه جهش پایین پریدم که پهلوم تیر کشید و مچ پام هم درد گرفت، آخی گفتم و دستم رو، روی پهلوم گذاشتم، کیفم رو تو بـ*ـغلم جمع کردم و آروم آروم از تو باغچه جلو رفتم. چون میدونستم سالی پشت خونه نمیره، از تو باغچه حیاط رو دور زدم و رفتم حیاط پشتی. دسته در رو کشیدم، دیدم باز نمیشه! ای خدا! ساغر دستم بهت برسه کشتمت دخترهی خرس! با لگد و مشت افتادم به جون در. با حرص شروع کردم داد زدن: -آهای؟ ساغر! پاشو چقدر میخوابی؟ بابا لنگ ظهره! اینقدر مشت زدم تو در که دو تا دستهم قرمز شد. یه سایهای دیدم داره میاد طرف در. رفتم پشت دیوار قایم شدم، تا اومد بیرون مثل زامبی افتادم رو سرش و موهاش رو کشیدم. همونطور که موهاش رو میکشیدم، با حرص و عصبانیت گفتم: -بیشعور نفهم، بزغاله، دوساعته دارم زنگ میزنم! تو به خرس گفتی زکی. همینجوری من غر میزدم اونم زیر دستم به فنا میرفت، بعد از ده دقیقه که خوب خالی شدم دست هام رو از تو موهاش در اوردم، پره مو بود. همه موهاش رو کنده بودم. یه نگاه به ساغر کردم که دیدم قیافش شده شبیه گوجه، قرمز! فرار رو ترجیح دادم. دست به پهلو شروع کردن به دوییدن، ساغرم پشت سرم داد میزد و غر غر میکرد: -تینو بیشعور جرئت داری وایسا! بلالت میکنم همه موهام رو کندی! مگه من چقدر مو دارم که تو نصفم کندی؟ د وایسا بلال شده! دیدم دیگه صداش نمیاد فکر کردم بیخیال شده، وایسادم و چشمهام رو برای لحظه ای از درد پهلوم بستم اما سریع بازش کردم و پشت سرم رو نگاه کردم که سکته رو زدم. سالی با اون قیافه ترسناکش مثل یه غول بزرگ پشت سرم بود، ساغرم پشت سرش برام ابرو بالا مینداخت. آب دهنم رو قورت دادم و دستم رو تهدید وار براش تکون دادم: -ساغر اگه بخوای با سالی تلافی کنی بد بلایی سرت میارم. میدونی که میترسم ازش. شونه بالا انداخت یعنی به من چه! یه قدم من عقب میرفتم یه قدم سالی با اون دندونهای سفیدش جلو میومد! ترسیده و با رنگی زرد کرده گفتم: -ساغر به این سگ زشت سیاهت بگو بره اونور. ساغر دستهاش رو توهم قلاب کردم و گفت: -پسرم خیلیم خوشگله! حالا که بهش توهین کردی عمرا. بعدم وایساد نازش کردن، منم از فرصت استفاده کردم و الفرار. با اینکه بدنم کوفته شده بود اما الان جونم مهم تر بود پس شروع کردم به دوییدن! سالیم از دست ساغر در رفت و پشت سرم مثل اسب میدویید. صدای پارس وحشتناکش اینقدر بلند بود که با هر پارسش میپردم بالا و ساغرم اون ور حیاط از خنده پخش زمین شده بود. درختی روبه روم بود که مثل تارزان ازش بالا رفتم و پناه گرفتم. نفس نفس میزدم و با دست راستم پهلوم گرفته بودم، فقط امیدوارم خونریزی نکنه دوباره! اون پیرمرده کجاست که بهش بگم حالم خوب شد، اصلا عالی! همینجوری عین چسب، خودم رو چسبونده بودم به درخت، سالیم هی اون پایین پارس میکرد. با نفس نفس داد زدم: -ساغر بیا اینو بگیر ببرش. بخدا دیگه خونت نمیام. این رو با لحن زای گفتم. دیگه داشت اشکم در میومد. ساغر با خنده اومد سالی رو گرفت و بردش؛ و بعد بستش به درخت تنومندی که توی حیاط بود. منم آروم آروم از درخت پایین اومدم. پاهام سست شده بود. یه لحظه که به درخت نگاه کردم دهنم مثل گاراج باز موند! و تنها سوالی که داشتم، من چجوری رفتم بالای این درخت؟ میگن ادم وقتی میترسه هیچی حالیش نیست، راست میگن! آروم آروم با رنگ و رویی که مطمئنم پریده رفتم سمت در پشتی. در باز بود، از تو آشپزخونه لیوان آبی برداشتم، چند تا قندم توش انداختم و خوردم. حالم یکم جا اومد، ولی تلافیش رو سرت درمیارم، قوزمیت! صداش اومد: -چطوری تارزان؟ عصبی غریدم: -حرف نزن ها که میزنم پرست میکنم. دستهاش رو به حالت تسلیم بالا آورد و قیافش رو کج کرد. پشت چشمی نازک کردم و گفتم: -قیافت رو کج و کوله نکن ها، خودت کجی کلا! حیف من که اومدم اینجا تا تو حالم رو خوب کنی بدتر شد که! بعد هم خودم رو با شستن لیوان شیشهای روبه روم سرگرم کردم. اومد روبه روم دستهام رو گرفت و با ناراحتی گفت: -ببخشید خواهری. چی شدی تو؟ از دیروز تا حلا هر چی زنگ میزنم جواب نمیدی. امروزم که اینجوری شد. چی شده تینویی؟ حال خوبم دوباره خراب شد. اشک توی چشمای خاکستریم جمع شد و آماده فرود اومدن. من رو تو حصار دستهاش گرفت و گفت: -گریه نکنی ها، دلم میگیره! بیا بریم بشینیم بگو چی شده؟ شیر آب رو بستم و باهم روی صندلی میز نهار خوری آشپزخونه خوشگل مدرنشون نشستیم. منتظر نگام کرد و گفت: -خب بگو. لـ*ـب برچیدم و گفتم: -دلم گرفته. دستهای سفید و نرمم رو گرفت و گفت: -چرا قربونت برم؟ با چشمهایی لباب از اشک گفتم: -ساغر بابام من رو زد میفهمی؟ من رو زد! و اشکهام جاری شد، ساغر هینی کشید و زیر لـ*ـب گفت: -امکان نداره. بابات تو رو خیلی دوست داره. با صدایی که میلریزد و حس ترس توش مشهود بود گفتم: -ولی دیگه نداره، تو چشماش یه کینه قدیمیه. شونه بالا انداختم و ادامه دادم: -نمیدونم شاید خیالاتی شدم. ساغر با حالت نمایشی دستهاش رو تو هوا تکون داد و گفت: -بله دیوونه شدی رفته! احتمالا دستش تو سرت نخورده؟ با گیجی پرسیدم: -چطور؟ لبخند دندون نمایی و زد گفت: -آخه خیلی شیک میزنی. کینه چی چیه؟ مگه میشه پدر از بچش کینه به دل بگیره؟ حرفها میزنیا! سرم رو تو دستهام گرفتم و نالیدم: -نمیدونم ساغی نمیدونم! ساغر دستم رو گرفت و بلندم کرد و با یه لحن شاد و سرزنده گفت: -پاشو ببینم واسه چیزی که صحت نداره برای من غمبرک زده. پاشو برای خواهرت یه نیمرو خوشمزه درست کن تا دلی از عزا دربیاره! و بعد لبخند دندون نمایی زد و آروم آروم از آشپزخونه خارج شد. سری از روی تاسف برای جای خالیش تکون دادم. روسریم رو از سرم درآوردم و موهای بلندم رو روی شونم انداختم. رفتم از تو یخچال دو تا گوجه برداشتم و شستمشون و بعد ریز خوردشون کردم. تخم مرغ هم از داخل یخچال سفید دو در داخل آشپزخونه برداشتم. از اونجایی که یا من پیش ساغرم یا ساغر پیش من، جای همه وسایل هارو میدونم. انگار که خونه خودمونه. از داخل کابینت چوبی خوشگلشون ماهیتاپه هم برداشتم و گذاشتم روی گاز بدون شعله که سمت راستم بود. با دکمه ریزی که داشت روشنش کردم و حرارتش رو روی متوسط گذاشتم. یه پیاز بزرگ از کابیت زیر گاز برداشتم و ریز با چاقوی دسته زردی که از جا قاشقی صورتیشون برداشته بودم، خوردش کردم و ریختمش داخل ماهیتابه؛ و بعد تخم مرغ ها رو شکستم داخلش. گوجهها رو هم به مخلوطم اضافه کردم و خوب با قاشقی که از جاقاشقی برداشتم بهمش زدم. صدای جیلز و ویلیز همراه شد با صدای آهنگ خوندن ساغر. -بابا من ترو میخوامت دلی، بگو چرا اینقدر خوشگلی! نکشی مارو... یکی زدم تو سرش که صداش قطع شد. همچین تو حس رفته بود که کنترل ال ای دی اتاقش رو دستش گرفته بود و به عنوان میکروفون ازش استفاده میکرد. با خنده گفتم: -یه استیج با تماشاچی کم داری فقط. و بعد زدم زیر خنده. ساغر با چشمهای چپ شده نگاهم میکرد. سعی کردم خندهام رو کنترل کنم. یهو باز فاز عوض کرد. کنترل رو گرفت تو دستش و چشمای قهوهای سوختش رو بست. یه چرخشی به موهای کوتاهش داد و شروع کرد: -نرو، که سخته حالو روزم، الان سخته بدوزم... تا گفت بدوزم از خنده پخش زمین شدم. روی سرامیکهای قهوهای آشپزخونه نشستم و حالا نخند کی بخند. بریده بریده گفتم: -سا...غر، خدا...یی نخون وقتی بلد نیستی! باز روده بر شدم از خنده. همچین با حس هم میخوند، یکی ندونه فکر میکنه خواننده متن رو اشتباه خونده! خودشم خندهاش گرفته بود ولی پرو پرو دستهاش رو زیر بـ*ـغلش زد و گفت: -خانم متنش همینه. نگاهش کردم، چشمهام رو مستقیم تو چشماش انداختم و گفتم: -خفه بمیر بابا. بعدم اداشو دراوردم: -خانم متنش همینه. مثل خودش دهنمم کج کردم و دستهام رو زیر بـ*ـغلم زدم. ساغر با دهن باز بهم نگاه میکرد. دهنش مثل ماهی باز و بسته میشد ولی هیچی نمیگفت. دستم رو زیر چونش گذاشتم ویه تای ابروی نازکم رو بالا دادم و دهنش رو بستم. -پشه میرفت توش. بعدم یه لبخند دندون نما زدم که دندونهای ارتودنسیم معلوم شد. اخ تازه رفته بودم رنگشون رو عوض کرده بودم خیلی قشنگ شده بود! بنفش رنگ مورد علاقه من. بالاخره صداش در اومد: -تو الان ادای منو دراوردی؟ چشمهام رو گشاد کردم و گفتم: -هوف خدایی هنوز گیر اونی؟ باز رفت تو شک. آروم گفت: -ولی چه قشنگ درآوردیا! خندهام گرفته بود. زیر ماهیتاپه رو خاموش کردم و برای ساغر تعظیم کوتاهی کردم و گفتم: -باعث افتخاره خانم. یکی زد تو سرم که گل و بلبل تو سقف دیدم. با حالت شکی نگاهش کردم که گفت: -درسته قشنگ درآوردی ولی بار آخرت باشه! بعدم چند بار پلک زد و ماهیتاپه رو از دستم کشید و برد روی میز. به خودم اومدم و منم رفتم نشستم روی صندلی چوبی میزنهارخوری. حالا من ماهیتاپه رو بکشم سمت خودم ساغر بکشه سمت خودش. هی من میکشیدم هی ساغر! آخرم عصبی شدم و داد زدم: -اه بتمرگ بیا اینجا بشین. و به صندلی چوبی کنارم اشاره کردم. وقتی عصبی میشم خیلی ترسناک میشم چون پوست سفیده صورتم قرمز میشه و چشمهامم همینطور. میشم انگار خون آشام ها! ساغر آروم اومد کنارم نشست و غذاش رو خورد. تا اخر نیمرو رو خوردیم. دستی به شکمم کشیدم و آخیشی از اعماق وجودم گفتم. ساغر همینجوری که داشت با نون کف ماهیتابه رو قشنگ تمیز میکرد، زیر چشمی نگاهی بهم کرد و گفت: -بایدم آخیش بگی، همش رو تو خوردی! چشمهام از شدت تعجب اندازه دو تا توپ شد! با حرص و تعجب گفتم: -من همش رو خوردم؟ من؟! باید فیلم ازت میگرفتم تا ببینی چجور افتادی بودی رو غذا! لقمه پر روغنش رو توی دهنش گذاشت و با دهن پر گفت: -حرف نزن، شکموی بد ترکیب! به سرفه افتاد، ترسیدم و سریع از جام بلند شدم، رفتم پشتش و محکم تو کمرش زدم! یک بار، دو بار، سه بار! هنوز داشت سرفه میکرد، با تمام قدرتم با مشت کوبیدم تو کمرش. ساغر داشت زیر دستم بال بال میزد. یهو از زیر دستم بلند شد و رفت سمت شیر آب و شروع کرد، قلپ، قلپ آب خوردن! حالش که جا اومد یک نگاه خشمگین بهم کرد که فاتحهام رو خوندم، آروم آروم از آشپزخونه اومدم بیرون و دویدم سمت طبقه بالا! دستم رو به لبه راهپله طلایی رنگ گرفتم و با قدمهای بلند، خودم رو رسوندم به اتاقی که هر وقت میومدم اینجا، وسایلم رو داخل اون اتاق میذاشتم. درش رو بستم و قفلش کردم. صدای داد و بیداد ساغر رو میشنیدم اما جواب ندادم. میدونستم اگه جوابش رو بدم، باز دعوامون میشه و اون عصبی تر! همیشه همچین موقعهایی یکی دو ساعتی برای خودش غر میزد و به طرفش ناسزا میگفت، بعد دیگه درست میشد. منم باید این دوساعت اینجا بمونم، تا ساغر خانم عقدههاش خالی بشه تا منو به رگبار نبنده! رفتم سمت میز کامپیوتر، لپتاب روش رو روشن کردم، منتظر شدم تا لود بشه! اتاق خیلی تاریک بود، برای همین رفتم پرده رو کشیدم و پنجره رو باز کردم تا هوای اتاق عوض بشه! اما نمیدونم چیشد، یا حتی چی بود، فقط میدونم صورتم از درد جمع شد. دستم رو روی شکمم گذاشتم و از درد خم شدم، خون بود که از لابه لای انگشتهام جاری شده بود! روی دو زانو نشستم، تنم تحمل وزنم رو نداشت. داشتم از حال میرفتم، قطرههای عرقی که از پیشونیم به پایین میاومد رو حس میکردم. دراز کش روی زمین افتادم، با صدایی تحلیل رفته بود، ساغر رو صدا میزدم، اون هم از پشت در با گریه از من میخواست در رو باز کنم. دستم رو روی زخمم فشار دادم تا از خون ریزیش جلوگیری کنم، اما چندان موفق نبودم. از درد اشکم در اومده بود! داشتم اشهدم رو میخوندم که ساغر با گریه وارد اتاق شد. سرم رو توی بـ*ـغلش گرفت و گریه میکرد. سعی کردم برای آخرین بار لبخند بزنم، اما جون لبخند زدنم نداشتم! با صدای تحلیل رفتهای با درد گفتم: -ساغر! ساغر با گریه گفت: -جون ساغر، جونم! تحمل کن الان اورژانس میاد. نمیخواد حرف بزنی! میدونستم با این حجم خونی که ازم رفته، احتمال اینکه زنده بمونم خیلی کمه، برای همین با درد گفتم: -ساغر، فقط اون که بهم تیر زد رو پیدا کن و ازش بپرس چرا؟! جوابم، گریه شدید ساغر بود! چشمهام داشتن بیفروغ میشدن! حالم اصلا خوب نبود، دختر ضیعفی نبودم، ولی کم خونی شدید داشتم و حالا هم کلی خون ازم رفته بود! با درد لبخند زدم، چشمهام رو بستم. ساغر هی میزد تو گوشم و با گریه ازم میخواست نخوابم؛ ولی من نمیتونستم، دلم خواب میخواست، یه خواب عمیق! پس خوابیدم. *** خودم رو بین زمین و آسمون حس میکردم، صدای آشنایی شنیدم: -تینو؟! سرم رو برگردوندم، اما کسی نبود، فقط یه خیابون بود که انتها نداشت، دورتا دورشم پر بود از بوتههای بزرگ کاکتوس! بازم صدام کرد: -تینو، من اینجام! بازم سرم رو به طرف صدا چرخوندم، صداش برام خیلی آشنا بود. حتی بوی عطر تنش رو هم حس میکردم، اما نمیدیدمش! با صدایی لروزن و ترسیده گفتم: -آقا، شما کجایین؟ - من همینجام پشت سرت! به پشت سرم نگاه کردم، به جز اون خیابون هیچ چیز دیگهای نبود! ترسیدم، مردمک چشمهام از ترس و وحشت میلرزید! با ناله گفتم: -تروخدا خودت رو به من نشون بده! صدایی نیومد، بازم صداش کردم: -آقا؟ بازم هیچ صدایی نیومد، دور خودم چرخیدم و ناله کردم: -خدا! *** -آقای دکتر فکر کنم داره کابوس میبینه! -طبیعیه خانم! دستم رو به سرم گرفتم، به شدت درد میکرد و این من رو آزار میداد! صدای ساغر رو شنیدم که با خوشحالی داد زد: -دکتر، دکتر! بهوش اومد! سعی کردم چشمهام رو بازکنم، به سختی فراوون چشمهای خاکستریم رو باز کردم، همه جا تار بود! چند بار پلک زدم تا دیدم بهتر شد. چهرهی خندون ساغر اولین چیزی بود، که دیدم! و بعد دکتر که پیرمردی با ریش های پرفسوری و موهای جوگندی بود، کنارم ایستاد و با لحن شوخی گفت: -تینو خانم، خسته نشدی اینقدر خوابیدی؟! با درد گفتم: -دکتر یکی دو روز که این حرفهارو نداره! ساغر پقی زد زیر خنده و متعجبتر از همیشه بهش نگاه میکردم. یک تای ابروم رو بالا دادم و گفتم: -ساغر چرا میخندی؟ با تهموندههای خنده گفت: -خانم شما یک ماهه که بیهوشی! با تعجب و حیرت گفتم: -نه! ساغر ادام را درآورد و گفت: -آره! -خب چرا؟ مگه یدونه تیر بیشتر خوردم؟ به جای ساغر دکتر با اون صدای مردونهاش جواب داد: -دخترم، درسته که یک تیر بیشتر نخوردی! اما همون یدونه تیر هم خیلی به بافت های بدنت آسیب زده بود، عمل سختی داشتی! سرم رو تکان دادم. دکتر بعد از دادن دستور به پرستار از اتاق بیرون رفت وپرستار هم به دنبالش! من موندم و ساغر! با صدایی که توش کنجکاوی موج میزد گفتم: -ساغر، بابام توی این یک ماه میومد بهم سر بزنه؟! سرش رو پایین انداخت. غمگین شدم و گفتم: -نیومد؟ سرش رو به چپ و راست تکون داد! جوشش اشک رو تو چشمهام حس میکردم، قلبم شکست از اینکه بابام، تنها تکیه گاهم، کسی که میگفت تو هر شرایطی پشتم رو خالی نمیکنه، حالا یک ماهه که نیومده من رو ببینه! نیومده ببینه دخترش زنده است یا مرده؟! دستم رو دراز کردم و دست ساغر رو گرفتم، گذاشتم رو قلبم، با چشمهای اشکی و قلبی که درد داره گفتم: -میزنه؟ ساغر ناراحت بود و خسته! خوشحالیش در آنی فروکش کرده بود! دستم رو محکم فشرد و گفت: -کند میزنه! لبخند زدم، تبسمی تلخ از نوع شکلات نود درصد! -قلبم برای بابام تند میزد، حالا که نیست ضربانش کند شده! مکثی کردم و ادامه دادم: -دلیل غیبت یک ماهش ، تنها گذاشتن دخترش، این نفرت و ناراحتیش از من رو بهت نگفت؟ خم شد و مهر ریزی روی دستم زد و با احساسی ناب گفت: -الهی من قربونت برم، نکن با خودت این کار رو! بابات هیچی نگفت، در واقع من اصلا ندیدمش! ولی یه خانومه هر روز بهت سر میزد، میگفت از دوستهای خانوادگیتونه! ولی خب من نمیشناختمش. تعجب کردم، کدوم دوست؟ بعد از اون حادثه وحشتناک سه سال پیش، خانواده ما شد، من و بابا و مامان و تینا! حتی قبل از اون هم بابا دوستهاش فقط تو محل کار بودن و با مسائل خونه قاطی نمیشدن! با دست دیگم، اشکهای خشک شده روی گونهام رو پاک کردم و با تعجب گفتم: -ساغر مطمئنی؟ آخه تو که میدونی ما بعد از اون حادثه، خانوادمون از هم پاشید، به جز تو و مامانتم دیگه کسی رو نمیشناسم که دوستمون باشه! ابروهای نازکش رو بالا انداخت و گفت: -نمیدونم والا! الاناست که پیداش بشه، اومد از خودش بپرس! اخمهام رو توهم کشیدم، ساغر دست رو از تو دستم درآورد و رفت سر یخچال تا یه چیزی بخوره! دستم رو زیر چونهام زدم و لـ*ـبهام رو جمع کردم؛ تو خاندان پر و پیمونمون دنبال یه آشنا میگشتم که اون آتش سوزی جون سالم بدر برده باشه! اما دریغ از یک نفر! پوف کلافهای کشیدم. سرم رو به طرف ساغر برگردوندم و دیدم تا شکم رفته تو یخچال! با تشر گفتم: -چکار میکنی دو ساعته؟ بیا بیرون از اون تو! سرش رو از تو یخچال درآورد وبا شگفتی گفت: -تینو، این دوستتون چقدر خفنه! لـ*ـبهام رو جمع کردم رو گفتم: -چرو؟ باز کلهاش رو تو یخچال کرد و از همونجا داد زد: -اینقدر چیز میز تو این یخچاله، آدم نمیدونه کدومش رو بخوره! سرم رو به نشونه تاسف براش تکون دادم، با تاسف گفتم: -یعنی خاک هفت خرابه تو سرت که اینقدر شکمویی! همچین میگه انگار تو خونشون بهش هیچی نمیدن. یخچال خونه شما که ماشالله همیشه پره! در یخچال رو با پاش بست و با یک عالمه کمپوت و آمیوه با طعمهای مختلف اومد سمت من. تو دهنش و دو تا دستهاش کلا پره پر بود! قیافم رو براش کج کردم که همون شکلی موند. نگاهم روی زنی حدودا چهل و هفت، هشت ساله قفل شد. زنی زیبا، پر ابهت! با اینکه روی ویلچر بود، اما از ابهتش سعی کردم جمع و جور تر بشیم که استخونهام درد گرفت. چون یک ماه اصلا تحرکی نداشتم تموم ماهیچههام بسته بودن! و اما ساغر، کم مونده بود با همون کمپوت ها بره تو زمین از خجالت! سری تکون داد و سه سوت رفت توی سرویس بهداشتی اتاق. چشمهایی عسلی با پوست سفید که به خاطر سنش کمی شل شده بودو چروک افتاده بود؛ دماغ ریزی داشت با لبی نازک که با رژ کمرنگی که زده بود، ازش یک خانم زیبا و با وقار ساخته بود. کت و شلوار کرم قهوهای به تن داشت و صورت زیباش با روسری ساتن مشکلیش قاب گرفته شده بود! پس این بود دوستی که ساغر ازش حرف میزد! آروم و متین گفتم: -سلام، خوش اومدین. لبخند پر مهری زد که دلم رو گرم کرد، با مهربونی گفت: -خیلی ممنون دخترم، من رو که نمیشناسی، میشناسی؟ متواضع گفتم: -خیر، افتخار آشنایی باهاتون رو نداشتم. دستهای چروکیدهاش رو توی هم قلاب کرد و گفت: -اسم من خاتونه! شوهر من دوست پدرت بود که توی اون آتش سوزی فوت شد، قبل از این اتفاق من و همسرم با هم اختلاف داشتیم، برای همین من رفتم فرانسه تا ادبش کنم و هیچ ردی از خودم نزاشتم، با خودم گفتم دو سه هفته دیگه برمیگردم و آشتی میکنم! دو سه هفته من شد دو سه ماه! وقتی برگشتم چهلش هم سر رفته بود. من موندم و قبر و خاکش! توی خلسه فرو رفتم، ناراحت شدم براش! در کل آدم احساساتی هستم و زود اشکم درمیاد. اشکهام رو پاک کردم که صدای خاتون بلند شد: -چرا گریه میکنی دخترم؟ الان سه سال از اون ماجرا میگذره! اینها رو نگفتم که ناراحتت کنم، گفتم تا حرفم مبنی بر اینکه دوست خانوادگی تونم رو باور کنی! میدونم که دوستت بهت گفته که هر روز میومدم اینجا ملاقاتت! متین جواب دادم: -بله، ساغر گفت! راضی به زحمتتون نبودم! فقط... سوالی نگاهم کرد، که ادامه دادم: -شما از پدر من خبر دارین؟ بی مقدمه گفت: -فرانسهاست! البته با مامانت و خواهرت. قلبم از حرکت ایستاد! امکان نداره بدون من رفته باشن، نه! با اضطراب گفتم: -برای سفر دیگه، آره؟ -تینو بزار یکم قضیه رو برات روشن کنم. من نمیدونم چی بین تو و بابات گذشته و تو چکار کردی که بابات راضی شده عزیز دردونش رو ول کنه! اما پدرت مجبور بود که بره، و از اونجایی که دکتر ها از بهوش اومدن تو قطع امید کردند و حتی درخواست کردن اعضای بدنت رو اهدا کنن، پدرت نتونست بیشتر از این منتظر بمونه و اجبارا رفت! درسته جمعا یک بار هم نیومد بیمارستان اما دورادور هوات رو داشت، ممکنه این رفتن خانوادت چند سال طول بکشه، برای همین پدرت از من درخواست کرد که تو هر وقت بهوش اومدی، بیای خونه من! غمگین سرم رو پایین انداختم، نمیخواستم بهش اعتماد کنم ولی با چیزهایی که گفت یک جورایی مطمئن شدم راست میگه! چون یادمه چند سال پیش بابا داشت برای مامان از دوستی تعریف میکرد و میگفت یک روز بریم خونشون و بهشون سر بزنیم. اما هیچ وقت اون روز نرسید! با صدای خاتون سرم رو بلند کردم و توی اون عسلی چشمهاش غرق شدم. -دخترم من میرم کارهای ترخيصت رو انجام بدم، بعد میام باهم بریم. لبخندی زدم و تشکر کردم. اون آقای کت شلواری شیکی که باهاش بود، ویلچرش رو چرخوند و از اتاق بیرون رفتن. ساغر نصف کله اش رو از سرویس بیرون آورد و با قیافه ای زرد کرده گفت: -رفت؟ خودم رو روی تـ*ـخت شل کردم و به طرفش چرخیدم و گفتم: -بله خانم، رفت. با یک پلاستیک مشکی از سرویس بیرون اومد. با تعجب پرسیدم: -این چیه دستت؟ لبخند دندون نمایی زد و گفت: -تو که اخلاق من رو میدونی؛ وقتی استرس دارم گشنم میشه! چشم های خاکستری رنگم رو گشاد کردم و گفتم: -نمیخوای بگی که همه اون خوراکی هارو خوردی؟! لـ*ـبهای نازکش رو جمع کرد و چشمهای قهوهای رنگش رو چند بار بهم زد و گفت: -تقصیر من که نیست! دهنم از فرط تعجب باز مونده بود، هر چی فکر میکنم خوراکیها خیلی زیاد بود! تازه یادم اومد که خاتون گفت میره کارهای ترخیصم رو بکنه! رو به ساغر گفتم: -ساغر بیا کمک کن لباس بپوشم، الانه که خاتون بیاد. ساغر من منی کرد و با شک و تردید گفت: -تینو، من حس خوبی به این خانومه ندارم. اصلا چرا نمیای خونه ما؟ سعی کردم سر جام بشینم، ناراحت و دمغ گفتم: -خودمم دوست ندارم برم پیش کسی که تازه دیدمش، ولی نشونی هایی که داد همش درست بودن، از طرف دیگه نمیخوام دیگه بهونه بدم دست بابام. اومد جلو و دستهاش رو باز کرد و من رو تو حصار دستهاش قفل کرد، محکم بـ*ـغلش کردم و با بغض گفتم: -مرسی که همیشه پیشم بودی و تنهام نزاشتی. لبخند خوشگلی زد که چال لپش مشخص شد و من دلم غنچ رفت برای دوست دلبرم! با کمک ساغر از جام بلند شدم و مانتو شلوار توسی رنگی رو تنم کردم. وقتی چادر توی ساک ندیدم، دمغ شدم ولی چیزی نگفتم؛ وقتی از ساغر پرسیدم این لباسهارو کی آورده؟ گفت خاتون با او آب میوه ها یک ساک هم آورده بوده که چند دست لباس نو و تمیز داخلش بوده. با صدای در ساغر دست از سر موهای لـ*ـخت اعصاب خورد کن من برداشت و کنارم ایستاد. دستگیره در پایین اومد و در باز شد و بعد قامت مردی خوش پوشی نمایان. ساغر هل شد سریع سلام کرد، من هم آروم سلام کردم که اون آقا هم به آرومی جواب داد. اومد طرفمون که از اخم و جذبه که داشت تو خودمون جمع شدیم. صاف رفت سمت ساک کوچیک کنار تـ*ـخت و برش داشت؛ تا خواستیم اعتراض کنیم، با اون صدای مردونه اش گفت: -خاتون کاری براشون پیش اومد، من رو فرستاد تا شما رو ببرم منزلشون. بعد هم عقب گرد کرد و رفت. من که نمیتونستم خیلی تند راه برم، در واقع راه رفتن برام سخت بود، برای همین با کمک ساغر آروم آروم پشت سرش راه افتادیم. ساغر که دید اگه بخواد ساکت بمونه مطمئنا اون آقا رو گم میکنیم، با حرص داد زد: -آقا اگه میشه آروم تر بدویید تا ماهم بهتون برسیم، خیر سرش مریضه! و به من اشاره کرد، مرده گره ابروهای پر پشتش رو تنگ تر کرد و آرومتر جلوتر از ما حرکت کرد. از بین اون همه شلوغی بیرون اومدیم. روی سکوی جلوی در بیمارستان وایسادم و نفس کشیدم. با اینکه چند ساعت بیشتر نیست که کامل بهوش اومدم ولی بازم داشتم از بوی الکل و بیمارستان خفه میشدم. اون آقاهه به سمت پارکینگ رفت و ماهم پشت سرش. کنار یک پورشه مشکی رنگ وایساد، ساک رو گذاشت صندلی عقب و پشت رل نشست. من و ساغرهم هنگ کرده کنار ماشین وایساده بودیم، که یک دفعه از ماشین پیاده شد و بی مقدمه گفت: -کارت دعوت میخواین سرکار خانم؟ چرا نمیاین سوار شید؟ بدون یک کلمه حرف دیگه ای باز سوار ماشین شد و محکم در روش رو بست. ساغر رو بـ*ـغل کردم و بـ*ـو*سیدمش که توی گوشم گفت: -حواست باشه هاپو تا اونجا گازت نگیره! اخمی بهش کردم و رفتم جلو سوار شدم. بدون چادر حس بدی داشتم اما خب مجبور بودم به تحمل کردن! ماشین رو با یک تیکاف به حرکت درآورد و تا خونه خاتون دیوونه وار رانندگی کرد. جوری که منه ترسو، از ترس فقط وقتی چشمَهام رو باز میکردم که پشت چراغ قرمز باشیم. چشمهام رو باز کردم که همزمان شد با پیچیدن توی کوچهای پهن؛ و بعد کنار خونهای با در بسیار شیکی ترمز کرد. با ریموت در رو باز کرد، از چیزی که میدیدم دهنم باز مونده بود.