کامل شده ویران دل است | روناهی بازگیر کاربر انجمن رمان ۹۸

Ronahi · 2/7/20

بگذار مرا احمق بدانند!
مرا دیوانه بدانند!
بگذار بخندند بر منی که هر روز عکس هایت را دستمال میکشم و هر شب پیرهنت را در آ*غو*ش
آن ها که نمی دانند
نمی دانند دلتنگی چه بر سر آدم می آورد...

Ronahi · 2/7/20

میگویند عاشقی جرم نیست!
اگر نیست
پس چرا تاوان دارد...
چرا تاوانش سوختن است؟!
***
دلم می سوزد برایش!!
بالش بیچاره!
از دست اشک های من یک شب راحت ندارد...
***
آن قدر تنگ شد
آن قدر تنگ شد
که حالا دیگر محو شده
دلم را می گویم!!

Ronahi · 2/7/20

میدانی غذای هر روز من چیست؟!
یک قاشق دلتنگی
یک کاسه بغض
یک لیوان افسردگی
و یک بشقاب مرگ
***
من انتهای هر دلنوشته ام را همیشه امضا
میزنم...
منتها با اشک!
***
تو
فقط بخند
جور تمام گریه ها و بغض ها را من بر دوش می کشم...

Ronahi · 2/7/20

من تمام سرمایه ام، قلبم را!
به تو می دهم و تو فریب وار لبخند می زنی و به خیالت من چه ساده لوحانه چنین کردم...
اما لبخند صورت من هم فریب بود!
برای تو نه!
برای عقلی که فغان می کرد و قلبی که مرثیه می خواند...
و لعنت به همان قلب که برای دیدن همان لبخندت سر خودش را برید

Ronahi · 2/7/20

تو هم با همان لحنی به او دوستت دارم می گویی که من هر روز به عکست؟!
از عمق وجودت؟!
***
دلت به رحم نمی آید؟!
تا کجا باید در کوچه پس کوچه های چشمانت گدایی سرپناهی کنم؟
من که به گوشه اش هم راضی ام...
***
مگر نمی دانستی الاکلنگ را دو هم وزن سوار می شوند؟!
پس چرا رفتنت را رو به روی قلبم نشاندی؟
اینکه هنوز ننشسته قلب بیچاره را تکه تکه کرده.

Ronahi · 2/7/20

چند شب دیگر گریه کنم برمی گردی؟!

یک شب؟

دو شب؟

یک ماه؟

یک سال؟

بگو یک قرن...

من تا مرگ خواهم گریست تا برگردی

اما نگو اینکه می گویند آمدنی در کار نیست حقیقت دارد!!

Ronahi · 2/7/20

گفتم برایت چه هستم...
گفتی: مزاحم!
آنی که بر لبانم نشست تلخ خند نبود چون زهر خند بود...
و لعنت به منی که روز قبلش جایی میان دلنوشته هایم نوشته بودم
تو را بخواهم خلاصه کنم می شوی یک کلمه:
من!

Ronahi · 2/7/20

بعد از رفتنت گوش تیز می کنم...
مبادا!
میان طعنه هایی که بر سرم میبارند کسی از تو بد بگوید!!
کسی بگوید فریب کاری...
بگوید نامردی...
فقط مشکلش این جاست که هر بار می گویم می آیی!
سال بعدش طعنه می زنند: هنوز در راه است؟

Ronahi · 2/7/20

چرا منی را که من را زیر پاهایم برای تو لگد مال کردم شکستی؟!
حرفی نیست!
حالا برای چه آمده ای؟؟
برگشتن؟!
از شیشه ی شکسته انتظار چه داری؟
نوازش؟...

Ronahi · 2/7/20

من هر روز حتی زود تر از خود روز بیرون می زنم تا تازه ترین شاخه ی گل شهر هدیه ی تو باشد...
حیف!
حالا آن‌قدر گلبرگ خشک شده ی مرده در اتاق هست که از آمدنت دست کشیده ام...
نه! نا امید نشده ام!
فقط جایی میان همان گل ها مرده ام...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین