مشاعره با حرف ر

moh@mad · 14/7/20

راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را
این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را
سنگی نفتد این طرف از گوشهٔ آن بام
این بخت نباشد سر شوریدهٔ ما را

وحشی بافقی

رنگ شوخی نیست درطبع ادب تخمیر ما
حلقه می‌سازد صدا را نسبت زنجیر ما
مزرع بیحاصل جسم آبیار عیش نیست
ناله بایدکاشتن در خاک دامنگیر ما

بیدل

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین
نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین
نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین
اندر دو جهان کرا بود زهره این

خیام

niloofar.H · 15/7/20

روزی که نفخ صور برانگیزم ز خاک
جانم همه ثنای تو خواهد ز استخوان

راحتی گر بود در کنج خموشی بوده است
بر زبان‌ها چون سخن بیهوده سرگردان شدیم

روزی که روی سرخوش و خرامان سوی بازار
در شهر بکی صومعه آباد نیابد

رها شد ز بند زره موی اوی
درفشان چو خورشید شد روی اوی
فردوسی

راست به مانند یکی زلزله
داده تنش بر تن ساحل یله
نیما یوشیج

رهی در بین اهل معنی و جمع سخندانان
تو را این هوشمندی بس که می دانی نمی دانی

moh@mad · 18/7/20

ربوده است مراذوق جستجوی دگر
برون ز شش جهت افتاده ام به سوی دگر
مرابه سوختگان رهنما شوید،که نیست
دماغ خشک مرا سازگاربوی دگر

صائب

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

حافظ

رو ترش کن که همه روترشانند این جا
کور شو تا نخوری از کف هر کور عصا
لنگ رو چونک در این کوی همه لنگانند
لته بر پای بپیچ و کژ و مژ کن سر و پا

مولانا

Saghár✿ · 21/7/20

رهگذر شاخه نوری که به لـ*ـب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است
***
رسم این قصه همین است و همه می دانیم
که نه پایدار غم است و نه که شاد می مانیم
زندگی شاد اگر هست و یا غمناک است
نغمه و ترانه و آواز است
بانگ نای باشد اگر یا که آواز قناری به دشت
زندگی زیبا است
***
رایگان می بخشد نارون شاخه ی خود را به کلاغ
هر کجا برگی هست شور من می شکفد
مثل یک گلدان می دهم گوش به موسیقی روییدن

Saghár✿ · 21/7/20

رنج تن دور از تو ای تو راحت جانهای ما
چشم بد دور از تو ای تو دیده بینای ما
عافیت بادا تنت را ای تن تو جان صفت
کم مبادا سایه لطف تو از بالای ما
***
ربط ما با داغ عالمسوز عشق امروز نیست
سالها شد این سمندر شیرمست آتش است
***
رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود
دیگر به چه امید در این شهر توان بود

Saghár✿ · 21/7/20

روز وصالست وصنم حاضرست
هیچ مپا مدت آینده را
عاشق زخمست دف سخت رو
میل لبست آن نی نالنده را
***
رفت آن جانان ماازدست ما
از دریغا دلبر سر سرخوش ما
اوبرفت وپای او نگشودهایم
تا ابد زلفش بود پابست ما
ما همه جا نیکی اوگفتهایم
اونخواهدآنچنان اشکست ما
***
رو به دل اهل دلی جای گیر
قطره به دریا در و مرجان شود
جنبش هر ذره به اصل خودست
هر چه بود میل کسی آن شود

Saghár✿ · 21/7/20

روز شادی همه کس یاد کند از یاران
یاری آنست که ما را شب غم یاد کنید
***
رفتم به طبیب جان گفتم که ببین دستم
هم بیدل و بیمارم هم عاشق و سرمستم
صد گونه خلل دارم ای کاش یکی بودی
با این همه علتها در شنقصه پیوستم
***
رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

Saghár✿ · 21/7/20

رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت
از طعن رقیب گبر کافر کیشت
پیش تو سپردم این دل غمزده‌ام
کی باشدم آنکه جان سپارم پیشت
***
روضه رضوان بدان صورت که وصفش خوانده ئی
چون بمعنی بنگری جز منزل احباب نیست
***
رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهى بجز گریز برایم نمانده بود
***
روی تو که رشک ماه ناکاسته است
باغی است که از هر گلی آراسته است
گر زان که خدا نیز وفائی بدهد
آنی که دل من از خدا خواسته است

miss.sin · 31/7/20

رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت
اشکم به زبان حال با خلق بگفت
***
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک
بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود
***
راه حق را کی توان پیمود با بار تعلق
کاین سفر، ره توشه ای غیر از سبکباری ندارد
***
راه عشق ار چه کمینگاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
***
راهم نوشیدنی لعل زد ای میر عاشقان
خون مرا به چاه زنخدان یار بخش
***
راهم مزن به وصف زلال خضر که من
از جام شاه جرعه کش حوض کوثرم
***
راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
***
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آن جا جز آن که جان بسپارند چاره نیست
***
رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت
شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی
***
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فریادم
***
رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم
***
رخم ماند بدان اول، دلم ماند بدان ثانی
نصیب من شود در وصل آن پیراهن دیگر؟
***
رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
***
رسم بد عهدی ایام چو دید ابر بهار
گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد
***
رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی
جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

miss.sin · 31/7/20

رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی
***
رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد
خاصه رقصی که در آن دست نگاری گیرند
***
رقصیدن سرو و حالت گل
بی صوت هزار خوش نباشد
***
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم
سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
***
رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت
مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد
***
رموز سرخوشی و رندی ز من بشنو نه از واعظ
که با جام و قدح هر دم ندیم ماه و پروینم

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر ممتاز

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر ممتاز

سرپرست بخش عمومی

سرپرست بخش عمومی

سرپرست بخش عمومی

سرپرست بخش عمومی

سرپرست بخش عمومی

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین