مشاعره با حرف ن

moh@mad · 6/7/24

-FãTéMęH- گفت:
نیکنامی نباشد، از ره عجب
خنگ آز و هـ*ـوس همی راندن
روز دعوی، چو طبل بانگ زدن
وقت کوشش، ز کار واماندن

- پروین اعتصامی

نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد
دمادم می‌زند یارش، ز دست یار می‌نالد

نشسته بر ره بادست و بادش می‌زند هر دم
از آن رو زرد و بیمارست و چون بیمار می‌نالد

-FãTéMęH- · 6/7/24

moh@mad گفت:
نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد
دمادم می‌زند یارش، ز دست یار می‌نالد

نشسته بر ره بادست و بادش می‌زند هر دم
از آن رو زرد و بیمارست و چون بیمار می‌نالد

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سِکندری داند

moh@mad · 13/7/24

-FãTéMęH- گفت:
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سِکندری داند

نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی
که هر کس با دلارامی سری دارند و سودایی

-FãTéMęH- · 13/7/24

moh@mad گفت:
نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی
که هر کس با دلارامی سری دارند و سودایی

نفس بكش؛
عميق،
آرام،
شادمان ...
بگو غم رد شود
كه قلبت
آرامگاهِ اندوه نيست ...

نزار قبانى

moh@mad · 14/7/24

-FãTéMęH- گفت:
نفس بكش؛
عميق،
آرام،
شادمان ...
بگو غم رد شود
كه قلبت
آرامگاهِ اندوه نيست ...

نزار قبانى

نخواهم از سر کویش به صد چندین جفا رفتن
نشاید شیر مردان را، به هر زخمی ز جا رفتن

طریق عاشقان دانی،درین ره چیست ای رهرو
غمش را پیروی کردن بلا را پیشوا رفتن

ساوجی

-FãTéMęH- · 14/7/24

moh@mad گفت:
نخواهم از سر کویش به صد چندین جفا رفتن
نشاید شیر مردان را، به هر زخمی ز جا رفتن

طریق عاشقان دانی،درین ره چیست ای رهرو
غمش را پیروی کردن بلا را پیشوا رفتن

ساوجی

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

moh@mad · 17/7/24

-FãTéMęH- گفت:
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

نور جان در ظلمت‌آباد بدن گم کرده‌ام
آه ازین یوسف‌ که من در پیرهن ‌گم کرده‌ام

وحدت از یاد دویی اندوه‌ کثرت می‌کند
در وطن ز اندیشهٔ غربت وطن گم کرده‌ام

چون نم اشکی که از مژگان فروریزد به خاک
خویش را در نقش پای خویشتن‌ گم‌ کرده‌ام

-FãTéMęH- · 20/7/24

moh@mad گفت:
نور جان در ظلمت‌آباد بدن گم کرده‌ام
آه ازین یوسف‌ که من در پیرهن ‌گم کرده‌ام

وحدت از یاد دویی اندوه‌ کثرت می‌کند
در وطن ز اندیشهٔ غربت وطن گم کرده‌ام

چون نم اشکی که از مژگان فروریزد به خاک
خویش را در نقش پای خویشتن‌ گم‌ کرده‌ام