مشاعره با حرف س

نازپری احمدی · 3/9/21

ساقیا سایه‌ی ابرست و بهارو لـ*ـب جوی

من نگویم چه کن اَر اهل دلی خود تو بگوی

moh@mad · 12/9/21

نازپری احمدی گفت:
ساقیا سایه‌ی ابرست و بهارو لـ*ـب جوی

من نگویم چه کن اَر اهل دلی خود تو بگوی

ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست
وین دلم را طاقت اندیشه ی ایام نیست

سنائی

سرم ای ماهبه دامان نوازش بگذار
تا در آ*غو*ش تو سوز غزلی ساز کنم

ابتهاج

سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم
دگری نمیشناسم تو ببر که آشنایی

سعدی

paeez81 · 1/10/21

سحر کرشمه چشمت به خواب میدیدم :aiwan_light_heart:

زهی مراتب خوابی که به زبیداریست
«حافظ»

~ĤaŊaŊeĤ~ · 21/10/21

سخت است بخندی و دلت غم زده باشد...
هر گوشه ای از پیرهنت نم زده باشد...
سخت است به اجبار به جمعی بنشینی...
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد...

moh@mad · 23/10/21

حنانه سادات هاشمی گفت:
سخت است بخندی و دلت غم زده باشد...
هر گوشه ای از پیرهنت نم زده باشد...
سخت است به اجبار به جمعی بنشینی...
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد...

سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی
آخر ای بدعهد سنگین دل چرا برداشتی
خاطر از مهر کسان برداشتم از بهر تو
چون تو را گشتم تو خود خاطر ز ما برداشتی

سعدی

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش
مستانه شد حدیثش پیچیده شد زبانش
گه میفتد از این سو گه میفتد از آن سو
آن کس که سرخوش گردد خود این بود نشانش

مولانا

ساقیا پیمانه پر کن زانکه صاحب مجلست
آرزو میبخشد و اسرار میدارد نگاه

حافظ

~ĤaŊaŊeĤ~ · 23/10/21

سمن بویان غبار غم چو بستودند بستانند
پری رویا قرار از دل چو بردارند بردارند...

moh@mad · 4/11/21

حنانه سادات هاشمی گفت:
سمن بویان غبار غم چو بستودند بستانند
پری رویا قرار از دل چو بردارند بردارند...

سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم
دگری نمیشناسم تو ببر که آشنایی

سعدی

سـ*ـاقی امروز در خمارت بودم
تا شب به خدا در انتظارت بودم
می در ده و از دام جهانم به جهان
امشب چو به روز من شکارت بردم

مولانا

سوختم از آتش دل در میان موج اشک
شوربختی بین که در آ*غو*ش دریا سوختم

رهی

~ĤaŊaŊeĤ~ · 5/11/21

سوال کردم از او عشق چیست؟چشمانش
سکوت ریخت برایم جواب خوبی بود...

moh@mad · 12/11/21

حنانه سادات هاشمی گفت:
سوال کردم از او عشق چیست؟چشمانش
سکوت ریخت برایم جواب خوبی بود...

سـ*ـاقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
طامات تا به چند و خرافات تا به کی

حافظ

سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی
آخر ای بدعهد سنگین دل چرا برداشتی

سعدی
سنگ اندر بر بسی دویدیم چو آب
بار همه خار و خس کشیدیم چو آب
آخر به وطن نیارمیدیم چو آب
رفتیم و ز پس باز ندیدم چو آب
خاقانی

~ĤaŊaŊeĤ~ · 14/11/21

سرمایه ی عیش، صحبت یاران است
دشواری مرگ، دوری ایشان است
چون در دل خاک نیز یاران جمعند
پس زندگی و مرگ به ما یکسان است

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اخراج شده

کاربر ممتاز

کاربر نیمه حرفه‌ای

دستیار تالار کتاب گویا

کاربر ممتاز

دستیار تالار کتاب گویا

کاربر ممتاز

دستیار تالار کتاب گویا

کاربر ممتاز

دستیار تالار کتاب گویا

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین