M O B I N A
سرپرست بخش فرهنگ و ادب
عضو کادر مدیریت
کاربر V.I.P انجمن
سرپرست بخش
ناظر کتاب
منتقد انجمن
- عضویت
- 3/4/21
- ارسال ها
- 25,238
- امتیاز واکنش
- 64,095
- امتیاز
- 508
- سن
- 19
- محل سکونت
- BUSHEHR
- زمان حضور
- 272 روز 9 ساعت 46 دقیقه
چگونه بافندگی محبوب شد
از میان همه کارهایی که به نام صنایع دستی خانگی می‌شناسیم، بافندگی بیش از همه مملو از کلیشه‌هاست. همان‌طور که پختن و خانه‌داری و باغبانی به عنوان کارهای زنانه جا افتاده‌اند، بافندگی هم تصویر زنی پا به سن گذاشته و سفید پوست را به یادمان می‌آورد که بر صندلی متحرک میان جمعی از نزدیکانش نشسته و می‌بافد.
چنین فرضی اما تنها گویای بخشی از بافندگان جهان است. کاری که در قرن بیست و یکم هنوز رایج است. بافندگی به مثابه فعالیتی خلاقانه با خاصیت درمانی، کاری است برای رده‌های سنی مختلف. اخیرا بافندگی به لطف نسل جدید طراحان مد و لباس که علاقمند به تبدیل سبک‌های قدیمی به اشکال هنری هستند، رواجی دوباره یافته است.
بافندگی به معنای استفاده از دو یا چند میل برای خلق پارچه از تعدادی حلقه به هم بافته شده است. تاریخ آغاز بافندگی به یک جفت جوراب بافته شده در مصر باستان به تاریخ قرون سوم تا پنجم میلادی بازمی‌گردد. پیچیدگی ساختاری این جفت جوراب اما نشان می‌دهد که تاریخ بافندگی بسیار قدیمی‌تر از آن است که باستان شناسان تا کنون موفق به ثبت تاریخ دقیق آغاز آن شده باشند. می‌دانیم که بافندگی از راه مسیرهای تجاری مدیترانه در قرن چهاردهم از خاورمیانه به اروپا آمد و حتا سابقه تاریخی و هنری خاص خود را دارد. اثری از مستر برترام با نام ملاقات فرشتگان که در حدود سال ۱۴۱۰ کشیده شده است، مدونا را در حال بافندگی نشان می‌دهد.
پوشاک پشمی بافته شده، از قرون وسطی میان سربازان و ملوانان و کارگران انگلستان رایج شد. چنین لباس‌هایی در آن آب و هوا محبوب به نظر می‌آمدند. ویلیام لی اهل کاورتون اولین ماشین بافندگی را در سال ۱۵۸۹ ابداع کرد و به این ترتیب صنعت بافندگی از مناطق روستایی به شهرها راه پیدا کرد.
هم زنان و هم مردان طی قرن‌ها تا میانه قرن نوزدهم به شکل حرفه‌ای بافندگی می‌کردند تا وقتی که بافندگی به سلک کارهای خانگی درآمد. به گفته پنه‌لوپه همینگوی مورخ و نویسنده، بافتن سرگرمی طبقه متوسط بود. سرگرمی زنان در تاریخی که مردان به کارهای بیرون از خانه اشتغال داشتند و این "زنانه شدن" سبب شد که گره زدن به معنای بیکاری و اتلاف وقت تلقی شود. اما برای زنان تلاشی بود برای جان به‌در بردن از قفس خانه.
مانند نسل‌های قبل‌تر، هنوز بافندگی مهارتی به منظور کسب درآمد برای کسانی با منابع مالی محدود یا محدودیت‌های جسمی است. در دورانی که هنوز بهزیستی و حقوق بازنشستگی تعریف نشده بودند، بافتن راهی بود تا سالمندان بتوانند از نظر اقتصادی فعال بمانند. ربط بافندگی و زنان پس از جنگ‌های جهانی و رکود بزرگ معنادارتر هم شد. وقتی که زنان تشویق می‌شدند برای جنگ تلاش کنند. آنان برای این تلاش گره می‌زدند. گره زدن برای زنان ضرورت یافته بود و به این معناست که هنوز در ساختار خانواده، نقش‌های جنسیتی و سلیقه زنانی که آن را پذیرفته‌اند، نقش دارد.
همچون بسیاری چیزهای دیگر در دنیای مد، بافتنی هم در قرن بیستم گاهی مد شده و گاهی از مد افتاده است. کوکو شنل که بافتنی به نوعی امضای کارهایش شده بود پوشاک بافتنی را مناسب برای فعالیت‌هایی چون قایقرانی و ورزش قلمداد می‌کرد.
طراحانی چون امیلیو پوچی و میسونی در دهه پنجاه و شصت مجموعه ژاکت و دامن‌های بافتنی طراحی کردند و نیز طراحانی چون ایوسن لورن، سونیا رایکیل، کالوین کلاین، لیز کلیبورن و دایان فون فورشتنبرگ پیوسته بافتنی را در طرح‌های خود می‌گنجاندند. مجموعه طراحی‌هایی که دارای غنا و سهولت توامان بودند. در قرن بیستم، اغلب در لباس‌های معمولی از بافتنی استفاده می‌شد اما ویوین وست‌وود، الکساندر مک‌کویین و جولین مک‌دونالد از تکنیک‌های گسترده برای طراحی پوشاک بافتنی نامعمول از جمله بافتنی‌های یقه‌دار بهره بردند. این گرایش را طراحان و هنرمندان بسیاری به حد اعلای خود رساندند. یان یان و هازارجاوابرا از جمله طراحان گره محوری بودند که خلاف جریان جاری می‌رفتند. سندی بلک، استاد کالج مد لندن که نمایشی در موزه مد و نساجی تدارک دیده است، معتقد است وقتی کلیشه‌ی بافتنی به مثابه کار خانگی رایج شکسته می‌شود تاثیر بسیار قدرتمندی دارد. تاثیری که انگار مستقیم توی صورت ببینده می‌خورد. بلک می‌گوید بافتن هنوز هم به عنوان یک کاردستی آماتور و ساده قلمداد می‌شود و دشواری چنین مهارتی چه از سوی کسانی که در صنعت مد فعالند چه از سوی کسانی که خارج از جریان مد هستند دست کم گرفته می‌شود
از میان همه کارهایی که به نام صنایع دستی خانگی می‌شناسیم، بافندگی بیش از همه مملو از کلیشه‌هاست. همان‌طور که پختن و خانه‌داری و باغبانی به عنوان کارهای زنانه جا افتاده‌اند، بافندگی هم تصویر زنی پا به سن گذاشته و سفید پوست را به یادمان می‌آورد که بر صندلی متحرک میان جمعی از نزدیکانش نشسته و می‌بافد.
چنین فرضی اما تنها گویای بخشی از بافندگان جهان است. کاری که در قرن بیست و یکم هنوز رایج است. بافندگی به مثابه فعالیتی خلاقانه با خاصیت درمانی، کاری است برای رده‌های سنی مختلف. اخیرا بافندگی به لطف نسل جدید طراحان مد و لباس که علاقمند به تبدیل سبک‌های قدیمی به اشکال هنری هستند، رواجی دوباره یافته است.
بافندگی به معنای استفاده از دو یا چند میل برای خلق پارچه از تعدادی حلقه به هم بافته شده است. تاریخ آغاز بافندگی به یک جفت جوراب بافته شده در مصر باستان به تاریخ قرون سوم تا پنجم میلادی بازمی‌گردد. پیچیدگی ساختاری این جفت جوراب اما نشان می‌دهد که تاریخ بافندگی بسیار قدیمی‌تر از آن است که باستان شناسان تا کنون موفق به ثبت تاریخ دقیق آغاز آن شده باشند. می‌دانیم که بافندگی از راه مسیرهای تجاری مدیترانه در قرن چهاردهم از خاورمیانه به اروپا آمد و حتا سابقه تاریخی و هنری خاص خود را دارد. اثری از مستر برترام با نام ملاقات فرشتگان که در حدود سال ۱۴۱۰ کشیده شده است، مدونا را در حال بافندگی نشان می‌دهد.
پوشاک پشمی بافته شده، از قرون وسطی میان سربازان و ملوانان و کارگران انگلستان رایج شد. چنین لباس‌هایی در آن آب و هوا محبوب به نظر می‌آمدند. ویلیام لی اهل کاورتون اولین ماشین بافندگی را در سال ۱۵۸۹ ابداع کرد و به این ترتیب صنعت بافندگی از مناطق روستایی به شهرها راه پیدا کرد.
هم زنان و هم مردان طی قرن‌ها تا میانه قرن نوزدهم به شکل حرفه‌ای بافندگی می‌کردند تا وقتی که بافندگی به سلک کارهای خانگی درآمد. به گفته پنه‌لوپه همینگوی مورخ و نویسنده، بافتن سرگرمی طبقه متوسط بود. سرگرمی زنان در تاریخی که مردان به کارهای بیرون از خانه اشتغال داشتند و این "زنانه شدن" سبب شد که گره زدن به معنای بیکاری و اتلاف وقت تلقی شود. اما برای زنان تلاشی بود برای جان به‌در بردن از قفس خانه.
مانند نسل‌های قبل‌تر، هنوز بافندگی مهارتی به منظور کسب درآمد برای کسانی با منابع مالی محدود یا محدودیت‌های جسمی است. در دورانی که هنوز بهزیستی و حقوق بازنشستگی تعریف نشده بودند، بافتن راهی بود تا سالمندان بتوانند از نظر اقتصادی فعال بمانند. ربط بافندگی و زنان پس از جنگ‌های جهانی و رکود بزرگ معنادارتر هم شد. وقتی که زنان تشویق می‌شدند برای جنگ تلاش کنند. آنان برای این تلاش گره می‌زدند. گره زدن برای زنان ضرورت یافته بود و به این معناست که هنوز در ساختار خانواده، نقش‌های جنسیتی و سلیقه زنانی که آن را پذیرفته‌اند، نقش دارد.
همچون بسیاری چیزهای دیگر در دنیای مد، بافتنی هم در قرن بیستم گاهی مد شده و گاهی از مد افتاده است. کوکو شنل که بافتنی به نوعی امضای کارهایش شده بود پوشاک بافتنی را مناسب برای فعالیت‌هایی چون قایقرانی و ورزش قلمداد می‌کرد.
طراحانی چون امیلیو پوچی و میسونی در دهه پنجاه و شصت مجموعه ژاکت و دامن‌های بافتنی طراحی کردند و نیز طراحانی چون ایوسن لورن، سونیا رایکیل، کالوین کلاین، لیز کلیبورن و دایان فون فورشتنبرگ پیوسته بافتنی را در طرح‌های خود می‌گنجاندند. مجموعه طراحی‌هایی که دارای غنا و سهولت توامان بودند. در قرن بیستم، اغلب در لباس‌های معمولی از بافتنی استفاده می‌شد اما ویوین وست‌وود، الکساندر مک‌کویین و جولین مک‌دونالد از تکنیک‌های گسترده برای طراحی پوشاک بافتنی نامعمول از جمله بافتنی‌های یقه‌دار بهره بردند. این گرایش را طراحان و هنرمندان بسیاری به حد اعلای خود رساندند. یان یان و هازارجاوابرا از جمله طراحان گره محوری بودند که خلاف جریان جاری می‌رفتند. سندی بلک، استاد کالج مد لندن که نمایشی در موزه مد و نساجی تدارک دیده است، معتقد است وقتی کلیشه‌ی بافتنی به مثابه کار خانگی رایج شکسته می‌شود تاثیر بسیار قدرتمندی دارد. تاثیری که انگار مستقیم توی صورت ببینده می‌خورد. بلک می‌گوید بافتن هنوز هم به عنوان یک کاردستی آماتور و ساده قلمداد می‌شود و دشواری چنین مهارتی چه از سوی کسانی که در صنعت مد فعالند چه از سوی کسانی که خارج از جریان مد هستند دست کم گرفته می‌شود
چگونه بافندگی محبوب شد
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
