داستان های آلمانی+ترجمه فارسی

[^moon shadow^]

Das bunte Herbstlaub ist noch lange nicht von den Bäumen gefallen, da stellen die Kaufhäuser wie jedes Jahr ihre Angebote für Weihnachten in die Regale. Doch spätestens wenige Tage vor dem ersten Adventsonntag beginnen die Vorbereitungen auf das bedeutendste Fest der Deutschen auf Hochtouren zu laufen. Kaum eine der Metropolen verzichtet auf beeindruckende Straßen-dekorationen, und selbst kleinere Städte schmücken ihre Zentren.
Advent ist in Deutschland eine Zeit des Besinnens und heute noch mehr des Feierns. Mitarbeiter der Unternehmen und Geschäfte treffen zu speziellen Weihnachtsfeiern zusammen und bescheren der Gastronomie Rekordumsätze. Auf den Straßen locken Weihnachtsmärkte mit Handarbeiten, Imbissbuden und vor allem Glühweinständen. Menschen schleppen Einkaufstaschen als sichtbares Zeichen des alljährlichen Kaufrausches, der dem Handel Umsätze von mehreren Milliarden Euro in die Kassen spült. Prächtig dekorierte Schaufenster, stark frequentierte Glühweinstände auf den Weihnachtsmärkten, musikalische Dauerberieselung mit Liedern zum Fest und klingelnde Kassen in den Geschäften.
In den vier Wochen vor dem Christfest floriert der Umsatz, denn zu keiner Zeit des Jahres wird in Deutschland so viel geschenkt wie am Heiligen Abend. Im vergangenen Jahr brachte das Weihnachtsfest dem deutschen Einzelhandel zusätzlich fast zehn Milliarden Euro, und auch für dieses Jahr erwarten die Kaufleute mindestens diesen Ertrag.
Wie repräsentative Umfragen ergaben, kauften etwa 33 Prozent der Bevölkerung Geschenke im Wert zwischen 200 und 1000 Euro, elf Prozent begnügten sich mit Ausgaben bis 50 Euro. Jeder Fünfte störte sich generell am Kaufrausch dieser Zeit. Bekennende Christen klagen: “Weihnachten ist ein Konsumfest geworden.”An Stelle von Geschenken liegen unter den Weihnachtsbäumen zunehmend Kuverts mit Bargeld oder Gutscheinen im geschätzten Wert von knapp zwei Milliarden Euro. Damit ist auch ein Umsatztrubel nach den Festtagen garantiert, zumal auch viele Beschenkte ihre Präsente umtauschen.
In der Adventszeit macht sich bei vielen Menschen auch das soziale Gewissen bemerkbar und sie zücken die Geldbörse für Spenden. Bettler in den Innenstädten bekommen häufiger als sonst einen Obolus. Kirchliche und private Hilfsorganisationen, die für ihre Aktionen in dieser Zeit besonders werben, verbuchen Milliardenbeträge. Das Familienfest
Weihnachten ist eben auch das große Fest des Schenkens.

​

ترجمه فارسی:

هنوز مدتی طول خواهد کشید تا ریزش برگ‌های رنگارنگ پائیزی درختان را بطور کامل بی پوشش کند ولی از هم اکنون قفسه‌ فروشگاه‌‌ های آلمان مملو از هدایای عید میلاد مسیح گردیده است. حد اکثر چند روز مانده به چهارمین یکشنبه قبل از کریسمس (ادونت) تدارک برای این مهم ترین عید در آلمان اوج خواهد گرفت. بندرت میتوان شهری را یافت که خیابان ها را با چراغهای الوان تزئین نکرده باشد حتی شهرهای کوچک در آلمان نیز بدین مناسبت چراغانی می‌شوند
دوران ادونت (چهار یکشنبه قبل از کریسمس) زمان به خود فرو رفتن، به یادآوردن و امروزه بیشتر زمان جشن گرفتن است. در موسسات و شرکتها، همکاران در رستوران ها و سالن‌های گوناگون مراسم جشن برگزار کرده و بدین ترتیب برای صاحبان این اماکن درآمد بالائی را به ارمغان می‌ آورند.در خیابان‌های شهر، بازارهای کریسمس با دکه‌های عرضه کننده کارهای دستی، ساندویج فروشی و نوشیدنی‌های گرم مشتریان خود را جلب می‌نمایند. همگی در این ایام با کیسه‌هائی در خیابان دیده میشوند که نشان از شوق، برای خرید شب عید داشته و درآمد سرشاری را به صندوق فروشگاه ها سرازیر می‌نماید. ویترین فروشگاه‌ها به زیبائی تزئین شده، مردم با علاقه به دکه های فروش خوراکی و نوشیدنی مراجعه کرده و موسیقی این جشن بزرگ از هر گوشه و کنار به گوش رسیده و صندوقدارها نیز در حال پول گرفتن دیده میشوند
در این چهار هفته تا فرا رسیدن عید میلاد مسیح، در آمد اصناف سرشار است.زیرا در آلمان هیچگاه به اندازه شب عید میلاد مسیح عیدی و هدیه داده نمیشود. در سال گذشته بازار شب عید مبلغ ده میلیارد یورو را به صندوق بخش خرده فروشی آلمان سرازیر نمود و امسال نیز صاحب نظران روی همین میزان فروش حساب می‌نمایند
آنگونه که نظر سنجی ها نشان داده‌اند، نزدیک به ۳۳ ٪ از مردم در این ایام هدایائی به ارزش ۲۰۰ الی ۱۰۰۰ یورو تهیه می‌نمایند، ۱۱٪ نیز به تهیه هدایائی به ارزش ۵۰ یورو پسنده می‌کنند. از هر پنج نفر یکی از تب خرید شب عید ناراضی است. مسیحیان معتقد شکایت میکنند که «عید میلاد مسیح تبدیل به عید مصرف شده است». از این رو است که امروزه مردم بطور فزاینده‌ در زیر درخت کریسمس پاکت حاوی پول نقد یا کارت هدیه، جمعاً به ارزش تقریبی حدود دو میلیارد یورو قرار میدهند. به این ترتیب روند پر شدن صندوق فروشگاه ها بعد از ایام عید نیز تضمین می‌گردد، بخصوص که بعضی از هدایا، مورد پسند قرار نگرفته و مردم برای تعویض هدایای خود بعد از عید نیز به فروشکاه ها مراجعه خواهند نمود
درمدت ادونت (چهار یکشنبه قبل از کریسمس) وجدان بسیاری نیز برای دیگران بیدار است و بسیاری اقدام به دادن کمک مادی به همنوعان می‌نمایند. در این ایام گدایان و مستمندان در شهرها، مبالغی بیش از معمول دریافت می‌نمایند. کلیسیاها و دیگر سازمان‌های مدد رسان اجتماعی که در این ایام برای اقدامات نوع دوستانه خود تبلیغ می‌نمایند، میلیاردها پول دریافت می‌نمایند.

داستان های آلمانی+ترجمه فارسی

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

بهترین انجمن رمان نویسی ایران | رمان ۹۸

forum.roman98.com

رمان ۹۸ | دانلود رمان

نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,

roman98.com

 

[PARISA-R]

Die Geschichte von einer Mutter

Da saß eine Mutter bei ihrem kleinen Kinde, sie war sehr betrübt und besorgt, dass es sterben möchte. Es war ganz bleich, die kleinen Augen hatten sich geschlossen, es atmete leise und zuweilen mit einem tiefen Zuge, als ob es seufze; und die Mutter sah noch trauriger auf das kleine Wesen.

Es klopfte an die Tür und da kam ein armer, alter Mann, der wie in eine Pferdedecke gehüllt war, denn die wärmt, und ihn fror. Es war ja ein kalter Winter, draußen lag Alles voll Eis und Schnee, und der Wind blies, dass es Einem ins Gesicht schnitt.

Da der alte Mann vor Kälte bebte und das Kind einen Augenblick schlief, so ging die Mutter hin und stellte Bier in einem kleinen Topf in den Ofen, dass es warm für ihn werden möchte. Und der alte Mann saß und wiegte, und die Mutter setzte sich auf den Stuhl dicht neben ihn, betrachtete ihr krankes Kind, das tief Atem holte, und hob die kleine Hand empor.

„Glaubst Du nicht auch, dass ich ihn behalten werde? „ sagte sie. „Der liebe Gott wird ihn mir nicht nehmen!“

Und der alte Mann, es war der Tod selbst, der nickte sonderbar, das konnte eben so gut ja als nein bedeuten. Die Mutter schlug die Augen nieder und die Tränen rollten ihr über die Wangen. Ihr Haupt wurde schwer, in drei Nächten und Tagen hatte sie ihre Augen nicht geschlossen und nun schlief sie, aber nur einen Augenblick, dann fuhr sie empor und zitterte vor Kälte. „Was ist das?“ sagte sie und blickte nach allen Seiten; aber der alte Mann war fort, und ihr kleines Kind war fort, er hatte es mitgenommen, und dort in der Ecke schnurrte und schnurrte die alte Uhr, das große Bleigewicht lief gerade bis auf den Fußboden, bum! und da stand auch die Uhr still.

Aber die arme Mutter lief aus dem Hause und rief nach ihrem Kind.

مادر
مادري بر بالين كودك خردسالش نشسته بود ، از اينكه او را در حال احتضار مي ديد غمگين و گريان بود،رنگ از رخ كودك پريده بود ، چشمانش را بسته ، آهسته نفس مي كشيد و گاه به گاه با تنفسي عميق كه به آه شبيه بود نفسي ميزد و مادر مغموم و محزون چشم به او دوخته بود.

در اين هنگام دستي به در خورد و پيرمردي وارد اتاق شد،او بالاپوش بزرگي بدور خود پيچيده بود تا گرمش بدارد. بيرون همه جا را برف و يخ گرفته بود و بادي سرد چنان مي وزيد كه سوزش آن صورت را مي بريد. پيرمرد از سرما مي لرزيد.كودك لحظه اي چشم بر هم گذاشت و خفت.

مادر قوري كوچك چاي را روي بخاري گذاشت تا با يك فنجان چاي مهمانش را گرمي بخشد.پيرمرد نشسته بود و گهواره كودك را مي جنباند و مادر، كودك بيمارش را كه بسختي نفس مي كشيد و دست كوچكش را بلند نگاه داشته بود مي نگريست. فكر ميكني اين بچه براي من بماند؟ آيا خداي رحيم او را از من خواهد گرفت؟

پير مرد كه همان پيك مرگ بود سرخم نمود وجوابش نه مثبت بود ، نه منفي.

مادر سر به گريبان فرو برد و اشك از گونه هايش روان شد. سه روز و سه شب دركنار بسـ*ـتر فرزند چشم بر هم ننهاده بود و سرش درد مي كرد. خواب لحظه اي در ربودش. پس چشم برداشت و از سرما ناليد كه: چه شد؟ و همه جا را نگريست ولي پيرمرد رفته بود و كودك خردسال را نيز با خود برده بود صداي دنگ دنگ ساعت كهنه گوشه ديوار برخاست و ناگهان پاندول آن از جا كنده و متوقف ماند.

مادر بيچاره از خانه بيرون دويد و فرياد زنان فرزندش را مي طلبيد

Draußen, mitten im Schnee, saß eine Frau, in langen, schwarzen Kleidern, die sagte: „Der Tod ist in Deinem Zimmer gewesen, ich sah ihn mit Deinem kleinen Kinde davon eilen, er geht schneller als der Wind, er bringt nie wieder, was er nahm! „

„Sage mir nur, welchen Weg er eingeschlagen hat! „ sagte die Mutter, „zeige mir den Weg an und ich werde ihn finden! „

„Den kenne ich“, sagte die Frau in schwarzen Kleidern, „aber ehe ich ihn Dir sage, musst Du mir erst alle die Lieder vorsingen, die Du Deinem Kinde vorgesungen hast! Ich liebe sie, ich habe sie früher gehört, ich bin die Nacht, ich sah Deine Tränen, während Du sangst. „

„Ich will sie alle, alle singen! „ sagte die Mutter, „aber halte mich nicht auf, damit ich ihn erreichen, damit ich mein Kind finden kann! „

Aber die Nacht saß stumm und still, da rang die Mutter die Hände, sang und weinte, und es waren viele Lieder, aber noch mehr Tränen; und dann sagte die Nacht: „Gehe rechts in den dunklen Tannenwald, dahin sah ich den Tod den Weg mit Deinem kleinen Kinde nehmen.“

Tief in dem Walde kreuzten sich die Wege und sie wusste nicht mehr, wohin sie gehen sollte. Da stand ein Dornbusch, es waren weder Blätter noch Blumen an demselben, es war ja auch in der kalten Winterzeit, und es lag Schnee und Eis auf seinen Zweigen.

„Hast Du nicht den Tod mit meinem kleinen Kinde vorbeigehen sehen? „

„Ja! „ sagte der Dornbusch, „aber ich sage Dir nicht, welchen Weg er genommen, wenn Du mich nicht erst an Deinem Herzen erwärmen willst! Ich erfriere, ich werde ganz und gar zu Eis! „

Und sie drückte den Dornbusch an ihre Brust, recht fest, damit er recht erwärmt werden könnte, und die Dornen gingen in ihr Fleisch hinein und ihr Blut floss in großen Tropfen, aber der Dornbusch trieb frische, grüne Blätter, und bekam Blumen in der kalten Winternacht, so warm war es an dem Herzen der betrübten Mutter, und der Dornbusch bezeichnete ihr den Weg, den sie einschlagen sollte

بیرون در ميان برف پيرزني كه با لباس مشكي بلندي نشسته بود گفت: مرگ دراتاق تو بود من او را ديدم كه چگونه با كودكت از آنجا گريخت آنچه را كه ربود ديگر پس نخواهد آورد. مادر پريشان و متوحش پرسيد : فقط بگو از كدام راه گريخت؟ راه را به من نشان بده من او را خواهم يافت ، پيرزن گفت من راه را به تو نشان خواهم داد ولي شرطش اين است كه تو همه آوازهايي را كه شبها بر بالين كودكت برايش مي خواندي برايم بخواني من اين آوازها را دوست دارم و قبلا شنيده ام. نام من شب است و تمام اشكهايي را كه بر بالين او نثار كرده اي ديده ام.

مادر گفت : من همه را برايت خواهم خواند اما مرا سرگردان مكن تا بتوانم كودكم را بازآرم و بيابم.

ولي شب سنگين و ساكت نشسته بود، مادر دستها را به هم پيوست و خواند و گريست ترانه ها بسيار بودند ولي اشكهاي او بيشتر. شب گفت: از سمت راست به جنگل تيره كاج برو ، من مرگ را با كودكت همانجا ديدم كه مي رفتند.

در اعماق جنگل راههاي بسياري يكديگر را مي بريدند و مادر مردد بود كدام را برگزيند. ناگهان چشمش به بوته خاري افتاد كه نه برگ داشت و نه گل و يخها از شاخه هاي بوته آويخته بودند . مادر پرسيد: تو مرگ را نديدي كه با كودك من از اين راه بروند ؟ بوته گفت :چرا ديدم ولي راه را به تو نشان نخواهم داد مگر اينكه مرا از حرارت سينه ات گرم كني وگرنه من از سرما خواهم مرد. مادر بر زانوان نشست و بوته خار را به سينه اش فشرد خارهاي بوته به تنش فرو رفتند و قطرات خون جاري شد و بوته خار از نو جوان گرديد و در آن سرماي زمستان گل داد ، قلب شكسته و غمزده او چنين گرمايي معجزه آسا داشت. و بوته راهي را كه مي بايست مي رفت به او نشان داد.

داستان های آلمانی+ترجمه فارسی

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

بهترین انجمن رمان نویسی ایران | رمان ۹۸

forum.roman98.com

رمان ۹۸ | دانلود رمان

نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,

roman98.com

 

[PARISA-R]

Da kam sie an einen großen See, wo sie weder ein Schiff noch ein Boot fand. Der See war noch nicht fest genug gefroren, um sie tragen zu können, und auch nicht offen und flach genug, so dass sie ihn hätte durchwaten können, und über denselben musste sie hinüber, wenn sie ihr Kind finden wollte. Da legte sie sich nieder, um den See auszutrinken, aber das ist für einen Menschen unmöglich; die betrübte Mutter dachte jedoch, dass vielleicht ein Wunder geschehen werde. –

„Nein, das geht nicht! „ sagte der See, „lass uns lieber sehen, ob wir uns einigen können. Ich liebe es, Perlen zu sammeln, und Deine Augen sind die beiden klarsten, die ich je erblickt habe, willst Du sie in mich ausweinen, so will ich Dich nach dem großen Treibhause hinüber tragen, wo der Tod wohnt und Blumen und Bäume pflegt, jeder von diesen ist ein Menschenleben!“

„O, was gebe ich nicht, um zu meinem Kinde zu kommen! „ sagte die betrübte Mutter, und sie weinte noch mehr, und ihre Augen sanken auf den Grund des Sees und wurden zwei künstliche Perlen. Aber der See erhob sie, als ob sie in einer Schaukel säße und sie flog in einer Schwingung an das jenseitige Ufer, wo ein meilenbreites Haus stand. Man wusste nicht recht, ob es ein Berg mit Wald und Höhlen, oder ob es gezimmert war, aber die arme Mutter konnte es nicht sehen, sie hatte ja ihre Augen ausgeweint.

„Wo werde ich den Tod finden, der mit meinem kleinen Kinde davongegangen ist? „ fragte sie.

„Hier ist er noch nicht angekommen, „ sagte die alte Grabfrau, welche auf das große Treibhaus des Todes Acht haben musste. „Wie hast Du Dich hierher finden können und wer ha! Dir geholfen? „

„Der liebe Gott hat mir geholfen! „ fragte sie, „er ist barmherzig und das wirst Du auch sein! Wo kann ich mein kleines Kind finden? „

„Ja, ich kenne es nicht“, sagte die Frau, „und Du kannst ja nicht sehen! – Viele Blumen und Bäume sind über Nacht verdorrt, der Tod wird bald kommen und sie umpflanzen! Du weißt wohl, dass jeder Mensch seinen Lebensbaum oder seine Blume hat, je nachdem ein Jeder beschaffen ist; sie sehen wie andere Gewächse aus, aber sie haben Herzschlag; des Kindes Herz kann auch schlagen! Halte Dich daran, vielleicht erkennst Du den Herzschlag Deines Kindes, aber was gibst Du mir, wenn ich Dir sage, was Du noch mehr zu tun hast? „

„Ich habe nichts zu geben“, sagte die betrübte Mutter, „aber ich will für Dich bis an das Ende der Welt gehen! „

„Ja, dort habe ich nichts zu schaffen“, sagte die Frau, „aber Du kannst mir Dein langes, schwarzes Haar geben, Du weißt wohl selbst, dass es schön ist, und mir gefällt es! Du kannst mein weißes dafür bekommen, das ist doch immer Etwas! „

„Verlangst Du weiter nichts“, fragte sie, „das gebe ich Dir mit Freuden! „ Und sie gab der Alten ihr schönes Haar und erhielt deren schneeweißes dafür.

Dann gingen sie in das große Treibhaus des Todes, wo Blumen und Bäume wunderbar durcheinander wuchsen. Da standen seine Hyazinthen unter Glasglocken und da standen große, baumstarke Pfingstrosen; da wuchsen Wasserpflanzen, einige recht frisch, andere kränklich, Wasserschlangen legten sich auf dieselben und schwarze Krebse klemmten sich am Stängel fest. Da standen schöne Palmenbäume, Eichen und Platanen, da stand Petersilie und blühender Thymian, jeder Baum und jede Blume hatte ihren Namen, sie waren Jeder ein Menschenleben, der Mensch lebte noch, der eine in China, der andere in Grönland, ringsumher auf der Erde. Da waren große Bäume in kleinen Töpfen, so dass sie ganz verkrüppelt dastanden und nahe daran waren, den Topf zu sprengen. An manchen Stellen stand auch eine kleine schwächliche Blume in fetter Erde, mit Moos ringsumher bedeckt und gepflegt. Aber die betrübte Mutter beugte sich über alle die kleinsten Pflanzen und hörte, wie in ihnen das Menschenherz schlug, und unter Millionen erkannte sie das Herz ihres Kindes wieder.

او رفت و رفت تا بدرياچه بزرگي رسيد كه نه كشتي داشت و نه قايق و سطح آن را قشري نازك از يخ پوشانده بود و گذشتن از آن امكان نداشت ، اما او مي بايستي براي يافتن كودكش به ساحل روبرو مي رسيد، به ناگهان فرياد كشيد :مرگي كه بچه مرا با خود دارد كجاست؟ ناگهان درياچه به سخن آمد و گفت : من مي دانم كجاست بگذار ما هردو صميمانه با هم كنار بياييم ، دل شادي من در اين است كه مرواريدي داشته باشم و چشمان تو روشنترين چشماني هستند كه من تابحال ديده ام اگر تو چشمانت را نثار من كني ، من نيز تو را به گلشن ساحل روبرو خواهم برد آنجا كه مرگ خانه دارد و گلها و درختاني را مي پروراند كه هر يك عمر انساني است . مادر گفت همه وجودم را نثار مي كنم تا كودكم را باز يابم . او اين سخن را گفت و گريست و گريست تا اينكه چشمانش را بصورت دو قطره اشك به كف درياچه فرو چكاند و آنها به دو مرواريد گرانبها بدل شدند ، درياچه هم او را گرفت و گويي كه بر ت**خ**ت رواني نشسته بود به يك لحظه او را به ساحل ديگر رساند. آنجا كه خانه اي مجلل قرار داشت و فرسنگها وسعتش بود ، انسان نمي دانست كه آيا كوهي پوشيده از جنگل و غار بود ويا اتاقكهاي متعدد اما مادر مسكين قادر به ديدن نبود .

او دوباره فرياد كشيد : مرگي كه بچه مرا با خوددارد كجاست؟ پيرزن گوركن جواب داد: او هنوز باز نگشته است و همچنان كه مي رفت تا گلشن مرگ را محافظت كند پرسيد: چگونه توانستي اينجا را بيابي و چه كسي تو را ياري داد؟

مادر گفت: خداي رحيم ياري ام داد .او با شفقت و مهربان است پس تو هم بر من رحم كن و بگو فرزندم را كجا خواهم يافت؟

پيرزن گفت: من نمي دانم و توهم بينايي خود را از دست داده اي ، بسياري از گلها و درختان امشب پژمردند بزودي مرگ خواهد آمد تا آنها را جابجا كند تو خود مي داني كه هر بشري صاحب گل و يا درخت زندگي است اين گلها و درختها همانند ديگر گلها و درختها هستند ولي اينها قلبي درون خود دارند كه پيوسته مي زند ، برو بگرد شايد بتواني ضربان قلب كودكت را بشناسي ولي به من چه خواهي داد كه بگويم هنوز بايد چه كاري بكني؟

مادر مسكين گفت: من چيزي ندارم ولي بخاطر تو تا پايان عالم خواهم رفت. پيرزن گفت: من آنجا كاري ندارم فقط از تو مي خواهم كه گيسوان قشنگ و سياهت را به من بدهي خودت مي داني كه گيسوانت زيباست و من از آنها خوشم مي آيد در عوض موهاي سپيد مرا بگير كه بهتر ازهيچ است.

مادر گفت: اگر گيسوان مرا مي خواهي حاضرم با كمال ميل آنها را به تو بدهم و دست برگيسوان خود برد و آنها را برداشت و به پيرزن داد و موهاي سفيد او را گرفت.

سپس هردو به گلشن مرگ رفتند. آنجا كه گلها و درختان درهم روييده بودند ، جايي سنبلها زير شقايقها روييده بودند و جايي ديگر بوته هاي گل بزرگ ودرخت آسا شده بودند.برخي كاملا تر و تازه و برخي بيمارگونه و زرد هر درخت و هر گل نام مخصوص خود را داشت. جايي درختان بزرگي را در گلدانهاي كوچك نهاده بودند چنانكه بيم آن مي رفت كه از تنگي جا گلدان بشكند و جايي گلهاي كوچك و ظريفي را بر زمين خوابانده بودند و يا آنان را به گياهان ديگر آويخته و از آنان بي اندازه مراقبت مي كردند اما مادر مسكين بر همه گياهان كوچك خم مي شد و به ضربان دلي كه در آنها نهفته بود گوش مي داد و همچنانكه مي رفت در ميليونها گياه كودكش را بازشناخت.

Das ist es! „ rief sie und streckte die Hand über eine kleine blaue Krokus aus, welche ganz krank nach der einen Seite hinüberging.

„Berühre die Blume nicht!“ sagte die alte Frau, „aber stelle Dich hierher, und wenn dann der Tod kommt – ich erwarte ihn jeden Augenblick – dann lass ihn die Pflanze nicht ausreißen, und drohe ihm, dass Du dasselbe mit den andern Pflanzen tun würdest, dann wird ihm bange werden! Er ist dem lieben Gott dafür verantwortlich, ohne dessen Erlaubnis keine ausgerissen werden darf. „

Auf einmal sauste es eiskalt durch den Saal und die blinde Mutter konnte fühlen, dass es der Tod war, der da kam.

„Wie hast Du den Weg hierher finden können? „ fragte er konntest Du schneller hierher gelangen, als ich? „

„Ich bin eine Mutter! „ sagte sie.

Und der Tod streckte seine lange Hand nach der kleinen, feinen Blume aus, aber sie hielt ihre Hände fest um dieselbe, fest und dennoch besorgt, dass sie eines der Blätter berühren möchte. Da blies der Tod auf ihre Hände und sie fühlte, dass dies kälter war, als der kalte Wind, und ihre Hände sanken matt herab.

„Du vermagst doch nichts gegen mich! „ sagte der Tod. –

„Aber das vermag der liebe Gott! „ sagte sie.

„Ich tue nur. was er will! „ sagte der Tod. „Ich bin sein Gärtner! Ich nehme alle seine Blumen und Bäume und verpflanze sie in den Garten des Paradieses, in das unbekannte Land, aber wie sie dort wachsen und wie es dort ist, das darf ich Dir nicht sagen! „

„Gib' mir mein Kind zurück! „ sagte die Mutter und weinte und bat. Mit einem Mal griff sie mit jeder Hand um zwei hübsche Blumen neben sich und rief dem Tode zu: „Ich reiße alle Deine Blumen ab, denn ich bin in Verzweiflung! „

„Rühre sie nicht an! „ sagte der Tod, „Du sagst, Du seiest unglücklich und nun willst Du eine andere Mutter eben so unglücklich machen! „

„Eine andere Mutter! „ sagte die arme Frau und ließ sogleich beide Blumen los.

„Da hast Du Deine Augen!“ sagte der Tod, „ich habe sie aus dem See aufgefischt, sie leuchteten so stark, ich wusste nicht, dass es die Deinigen waren; nimm sie wieder, sie sind jetzt klarer als zuvor, sieh dann in den tiefen Brunnen hier nebenbei hinab, ich werde die Namen der beiden Blumen nennen, die Du ausreißen wolltest und Du wirst ihre ganze Zukunft, ihr ganzes Menschenleben erblicken, sieh, was Du zerstören und zu Grunde richten wolltest.“

Sie sah in den Brunnen hinab und es war eine Glückseligkeit zu sehen, wie der Eine ein Segen für die Welt ward, zu sehen, wie viel Glück und Freude sich ringsum entfaltete. Und sie erblickte das Leben der Andern, und es war Trauer und Not, Jammer und Elend.

„Beides ist Gottes Wille! „ sagte der Tod.

„Welche ist die Blume des Unglücks und welche die des Segens? „ fragte sie.

„Das sage ich Dir nicht! „ sagte der Tod, „aber das sollst Du von mir erfahren, dass die eine Blume die Deines eigenen Kindes war, es war das Schicksal Deines Kindes, die Zukunft Deines eigenen Kindes! „

Da schrie die Mutter erschrocken auf: „Welche von ihnen war mein Kind? Sage mir das, erlöse das Unschuldige! Befreie mein Kind von all' dem Elend, trage es lieber fort! Trage es in Gottes Reich! Vergiss meine Zähren, vergiss meine Bitten und Alles, was ich gesagt und getan habe! „

„Ich verstehe Dich nicht! „ sagte der Tod. „Willst Du Dein Kind zurückhaben, oder soll ich mit ihm da hineingehen, wo Du nicht weißt, wie es ist? „ –

Da rang die Mutter ihre Hände, fiel auf ihre Knie und betete zum lieben Gott: „Erhöre mich nicht, wenn ich gegen Deinen Willen, welcher der beste ist, bitte! Erhöre mich nicht! Erhöre mich nicht! „

Und sie neigte ihr Haupt auf ihre Brust herab.

Der Tod aber ging mit ihrem Kinde in das unbekannte Land.

(يافتمش) مادر فريادي زد و دستش را بسوي گل زعفراني كه بيمار مي نمود دراز كرد. پيرزن گفت: دستت را از گل كوتاه كن و تامل كن تا مرگ بيايدمن هر آن انتظار او را دارم ، از من نشنيده بگير ولي مگذار كه او اين گل را بچيند او را تهديد كن كه اگر به گل تو دست بزند تونيز گلهاي ديگر را ازجاي خواهي كند.او در پيشگاه خداي مهربان مسئول است و كسي را اجازه آن نيست كه گلي را بچيند تا او نخواهد.

ناگهان نسيم سردي وزيدن گرفت و مادر دريافت كه اين مرگ است كه از راه مي رسد.

مرگ پرسيد؟ راه اينجا را چگونه جستي؟ و چگونه آمدي؟

مادر جواب داد: من مادرم و مرگ دستش را بطرف گل كوچك دراز كرد تا آن را بچيند اما مادر با دستهايش محكم دست او را گرفت و از ترس مي لرزيد.مرگ بر دستهاي مادر نفس سرد خود را دميد و او حس كرد كه اين نفس سردتر از سوز زمستاني است و دستهايش فرو اقتادند.

مرگ بانگ برداشت: تو نمي تواني بر خلاف قدرت من كار كني.

مادر جواب داد: اما خداي رحيم قادر است .

مرگ گفت: من مجري مشيت و اراده اويم و فقط آنچه را كه او خواستار است از من ساخته است. من باغبان گلشن اويم. من همه درختان او را بر مي كنم و از نو آنها را در گلزار بهشت مي نشانم در سرزمينهاي دور و نامعلوم ، اما آنجا چگونه است و چگونه اينها از نو خواهند روييد رازش را بتو نخواهم گفت.

مادر گفت: كودكم را به من بازده و شروع به گريستن كرد و با دو دستش ساقه گل زيبايي را چسبيد و شيون كنان به مرگ گفت: من همه گلهاي تو را خواهم چيد كاسه صبرم لبريز گشته و نوميد شده ام.

مرگ نگران شد و گفت: دست از آن كوتاه بدار تو خود گفتي كه خوشبختي را از دست داده اي حال مي خواهي مادراني ديگر را به خاك سياه بنشاني؟

مادر غمگين و متاثر گفت:مادراني ديگر را؟ و دستش را از ساقه گل برداشت.

مرگ گفت :بيا چشمهايت را بگير من آنها را از درياچه پس گرفتم اكنون اينها روشنتر و بيناتر از سابقند و در كنار خودت به اين چاه عميق نگاه كن و من به تو نام اين دو گل را كه قصد چيدنش را داشتي .به تو خواهم گفت و تو تمامي آينده آنان را خواهي ديد، تمامي عمر سرگذشت آدمي را بنگر و آنچه را كه مي خواستي نظمش را برهم زني چه بود.

مادر به عمق چاه نظر انداخت .چنين ديد كه يكي از آن دو اسباب خير و سعادت را به تمامي فراهم داشت و خوشبختي گردش را فرا گرفته بود و ديگري بعكس در منتهاي ذلت و بدبختي غوطه ور بود.

مرگ گفت: اين هر دو خواست خداوند است.و آنچه كه بايد بداني اين است كه يكي از اين گلها فرزند دلبند توست و آنچه را كه ديدي سرنوشت آينده اوست.

مادر متاثر گفت: پس همان به كه از رنجها و مصائب آسوده اش كني ، و او را ببري به سراي جاودان خداوند. بر خواهشها و زاريهاي من وقعي مگذار و همه را نشنيده بگير.

مرگ گفت: نمي دانم چه مي خواهي .آيا دوست داري او را باز يابي يا آنكه با خود ببرم به جايي كه از آن چيزي نمي داني و ن[واهي دانست؟

مادر دو دستش را به هم پيوست و خداي رحيم را درود فرستاد: اي خداي مهربان نشنيده بگير آنچه من خلاف ميل تو خواستم و آن را خير پنداشتم از من مشنو و مرا ببخش.

مادر سر به گريبان فرو برد و مرگ همراه كودك بعالم نامرئي شتافت.

داستان های آلمانی+ترجمه فارسی

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

بهترین انجمن رمان نویسی ایران | رمان ۹۸

forum.roman98.com

رمان ۹۸ | دانلود رمان

نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,

roman98.com

 

[PARISA-R]

Es war einmal eine stolze Teekanne, stolz auf ihr Porzellan, stolz auf ihre lange Tülle, stolz auf ihren breiten Henkel; sie hatte etwas vorne an und hinten an, den Henkel hinten, die Tülle vorn, und davon sprach sie; aber sie sprach nicht von ihrem Deckel, der war zerbrochen, der war gekittet, der hatte einen Fehler, und von seinen Fehlern spricht man nicht gerne, das tun die andern genug. Tassen, Sahnekännchen und Zuckerdose, das ganze Teegeschirr würden wohl mehr an die Gebrechlichkeit des Deckels denken und von der sprechen als von dem guten Henkel und der ausgezeichneten Tülle, das wußte die Teekanne.

زمانی قوری چای مغروری به این خاطر که از جنس چینی بود و لوله بلند و دسته پهنی داشت فخر می فروخت.

او از لوله ای که در قسمت جلو و دسته ای که در پشت سرش داشت، تعریف می کرد ،اما اشاره ای به در خود نمی کرد چون درش ترک دار و بند زده و پر از عیب بود ، ما از کاستی های خود حرفی نمی زنیم ،دیگران اینکار را انجام می دهند.

فنجانها ، ظرف سرشیر، جام شکر ،در واقع همه سرویس چایخوری به عیوب در قوری فکر می کردند و بیش از اینکه درباره دسته سالم و لوله منحصر به فرد قوری صحبت کنند در باره در قوری حرف می زدند. قوری اینرا می دانست.

"Ich kenne sie!" sagte sie zu sich selber. "Ich kenne auch wohl meine Mängel, und ich erkenne sie, darin liegt meine Demut, meine Bescheidenheit, Mängel haben wir alle, aber man hat doch auch Begabung. Die Tassen erhielten einen Henkel, die Zuckerdose einen Deckel, und ich erhielt noch ein Ding voraus, das sie niemals erhalten, ich erhielt eine Tülle, die Macht mich zur Königin auf dem Teetisch. Der Zuckerschale und dem Sahnekännchen ward es vergönnt, die Dienerinnen des Wohlgeschmacks zu sein, aber ich bin die Gebende, die Herrschende, ich verbreite den Segen unter der durstenden Menschheit; in meinem Innern werden die chinesischen Blätter mit dem kochenden geschmacklosen Wasser verbunden."

با خودش می گفت:"من اینها را می دانم و همینطور از عیب خودم خبر دارم.

ما همه کاستی هایی داریم و در عین حال خاصیتی . فنجانها یک دسته دارند، جام شکر یک در دارد در حالیکه من هر دوی آنها را دارم و علاوه بر آن چیزی اضافه تر هم دارم چیزی که آنها هرگز نمی توانند داشته باشند . من یک لوله دارم و آن من را ملکه میز چای می کند. جام شکر و ظرف سرشیر اجازه دارند که به دوشیزگان خوش خوراک سرویس بدهند اما من بر همه آنها ارجحیت دارم.

من برکت را به تشنگان ارزانی می دارم برگهای چای درون من به آب جوشان و بیمزه ، طعم و بو میدهند."

All dies sagte die Teekanne in ihrer unternehmenden Jugendzeit. Sie stand auf dem gedeckten Tisch, sie wurde von der feinsten Hand erhoben: aber die feinste Hand war ungeschickt, die Teekanne fiel, die Tülle brach ab, der Henkel brach ab, der Deckel ist nicht wert, darüber zu reden; es ist genug von ihm geredet. Die Teekanne lag ohnmächtig auf dem Fußboden; das kochende Wasser lief heraus. Es war ein schwerer Schlag, den sie erhielt, und das Schwerste war, daß sie lachten; sie lachten über sie und nicht über die ungeschickte Hand. "Die Erinnerung kann ich nicht loswerden!" sagte die Teekanne, wenn sie sich später ihren Lebenslauf erzählte. "Ich wurde Invalide genannt, in eine Ecke gestellt und tags darauf an eine Frau fortgeschenkt, die um Küchenabfall bettelte; ich sank in Armut hinab, stand zwecklos, innerlich wie äußerlich; aber da, wie ich so stand, begann mein besseres Leben; man ist das eine und wird ein ganz anderes.

قوری چای زمانی که در اوج جوانی و تازگی بود اینگونه حرف میزد، او روی میز چای آماده شده برای چای قرار داشت و خوش تراشترین دست او را بلند می کرد.

اما دست ظریف ، ناشی بود.قوری افتاد و دسته و لوله اش شکست.در قوری ارزشی نداشت تا درباره اش صحبتی شود؛پیش از این در باره اش صحبت شده بود.

قوری پخش زمین شد در حالیکه آب جوش از آن به بیرون میریخت.

شوک بزرگی بهش داده شده بود اما از همه سخت تر این بودکه همه به او میخندیدند و نه به دستهای لطیف آن ناشي.

بعدها وقتی قوری با خودش راجع به زندگی گذشته اش حرف میزد گفت:"هرگز نخواهم توانست آن را فراموش کنم.آنها مرا بی مصرف خواندند و گوشه ای انداختند و روز بعد به زنی که برای گدایی غذا آمده بود دادند.

من به درون فقر پرت(من در فقر غرق) شده بودم و بیرون و درون آنجا بی صدا بود.اما از زمانی که آنجا رفتم زندگی بهتری برایم شروع شد.

هر چیز که خار آید روزی به کار آید.

Es wurde Erde in mich gelegt; das heißt für eine Teekanne, begraben zu werden; aber in die Erde wurde eine Blumenzwiebel gelegt; wer sie hineinlegte, wer sie gab, das weiß ich nicht; gegeben wurde sie, ein Ersatz für die chinesischen Blätter und das kochende Wasser, ein Ersatz für den abgebrochenen Henkel und die Tülle. Und die Zwiebel lag in der Erde, die Zwiebel lag in mir; sie wurde mein Herz, mein lebendes Herz; ein solches hatte ich früher nie gehabt. Es war Leben in mir, es war Kraft, viel Kraft; der Puls schlug, die Zwiebel trieb Keime; es war, wie um zersprengt zu werden von Gedanken und Gefühlen; sie brachen auf in einer Blüte; ich sah sie, ich trug sie, ich vergaß mich selber in ihrer Herrlichkeit; gesegnet ist es, sich selber in anderen zu vergessen! Sie sagte mir nicht Dank; sie dachte nicht an mich - sie wurde bewundert und gepriesen.

آنها در من خاک ریختند و این همان کاری بود که با هر قوری دیگری که مثل من شکسته انجام می دهند.اما در این خاک پیاز گلی کاشتند.من کسی را که خاک در من ریخت و گل را در من کاشت نمی شناسم. به جای برگهای چای ، آب جوش و دسته و لوله شکسته ، در آنجا چیزی کاشته شده بود.پیاز گل درون من در خاک دراز کشیده بود و به قلب من ،قلب تپنده من ، چیزی که تا آن موقع نداشتم تبدیل می شد.زندگی ،قدرت و توانایی در من وجود داشت.نبضم می تپید. پیاز گل جوانه زد و گلی شکفته شد.من قبل از خودش او را دیدم ومحو زیبایی او شدم و این موهبتی است که یک نفر خودش را بخاطر دیگران فراموش کند.

او از من قدردانی نکرد و حتی به من فکر نکرد.همه از دیدن او لـ*ـذت می بردند و او را تحسین می کردند.

Ich war froh darüber, wie mußte sie es da sein! Eines Tages hörte ich, daß gesagt wurde, sie verdiene einen besseren Topf. Man schlug mich mitten entzwei; das tat gewaltig weh, aber die Blume kam in einen besseren Topf - und ich wurde in den Hof hinausgeworfen - liege da als ein alter Scherben - aber ich habe die Erinnerung, die kann ich nicht verlieren."

این مرا خوشحال می کرد،چه چیزی می توانست مرا از این خوشنود تر کند؟ روزی شنیدم که آنها می گفتند این گل لیافت گلدان بهتری را دارد.آنها من را به دو تکه شکستند ،واقعا دردناک بود، وگل در گلدان بهتری گزارده شد؛آنگاه آنها مرا به حیاط پرتاب کردند درست مثل یک تکه سفال شکسته کهنه.اما من خاطراتم را دارم که هرگز از دست نمی دهم.

داستان های آلمانی+ترجمه فارسی

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

بهترین انجمن رمان نویسی ایران | رمان ۹۸

forum.roman98.com

رمان ۹۸ | دانلود رمان

نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,

roman98.com