دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 5/7/24

انسان را به خدا چه نیاز باشد؟
که او هم اول است و آخر!
وجود است و موجود!
حیات است و ممات، هستی است و نیستی!
هستی را من می گرداند و منیت اش در برابر من هایمان به سجده آمده!
آه که چقدر لایق سجده ای فرنوشا
لایقی درقالب جملات جان قرار گیری و جانم شوی
که من و تو ماییم و من اویم و تو منی و من و من و ما منیم

فریان · 7/7/24

گفتا بشنو ز من، هرآنچه در بر وجودت زمزمه می‌کنم
این کودک لجباز را به هر بهانه بود پای زمزمه هایش کشاند.
درآن زمزمه ها هیچ را در من دمیدی، هیچ را در مرتبطه خود بر من نشاندی و دریافتم هیچ است که همه چیز است.
تا آن زمان که همه و چیز باشند این هیچ، معنایی در این باب دارد که هیج بنامم او را.
نفسم را ز ذات هیچ درهم آمیختی و همه چیزت را...

فریان · 9/7/24

بخروشم آر!
تازیانه زلف طلایی را بر این تن خشکیده زن و روح را ز گوشت و استخوانم جدا ساز! خون الهی ات را با آتش چشمانت یکی ساز و بیچاره ام ساز!
بزن این فریانت را دیوانه و ویران و جنازه ساز!
همه چیزش را گیر و تا آنجا که چیزی جز روحش نماند خاکسترش ساز!
و آن زمان است که لایق آ*غو*ش خاکستر سازت خواهد بود!
پس بزن و بزن و بزن و بزن تا لایق ات...

فریان · 14/7/24

زلف گیسویش باز گشت و گردون کهکشان ها شکل يافتند. هستی از سرخین لبانش بـ*ـو*سه ای گرفت و شوق حرکت را یافت.
عقل نظر بکرد بر پیکره خوش تراشیده فرنوشم و عشق زاده شد. بگرفت ز عقل تاب و توان استدلال را و عشق را ز اندرون آتش جنونش آفرید.
و بنیه هستی را بر روی پیکره زن خلق کرد

فریان · 15/7/24

نازی و لطافت، با عقل مجنون گشته، با زبان آتشین و جهان چشمان حیات آفرین، با هستی نیستی اش و منیت متضاد آورش
سرخین لبانش را جلو آورد و چنین زمزمه کرد بر روحم؛
لاالله الا هو!

فریان · 16/7/24

فرنوشا اشکی عطا فرما
که اشک قلب را باز کند و عقل به سلسله علیت بهتر کار کند
که عقل تماما در بند عشق است

فریان · 20/7/24

این ستاره کوچک سرگردان را به دامنت پناهی ده ماه بانو! این فریان دیوانه را آتشی فروزان ده بانوی آشوب!
مرا به آن عالم قلبت راهی هست؟
تویی آن بی پروای خداوند روی که مستان و رقصان تازیانه های آتش جنون را به جان وجودم می اندازد.
تویی آن یاغی تک روی عالم ورا که خالق معماری جهانش را ز بدن خوش تراشیده ات اقتباس کرده
تویی آن تجلی عقل عاشق،...

فریان · 20/7/24

حال که من از ستاره‌هایم
ز جهان چنین جدایم
به عشق تو مبتلایم
به جهان تو درآیم
به جهان خویش بازآی
ای نور هفت سرایم
ای که تو همه هوایم
ای تو خود بهترین دوایم
به جهان خویش بازآی
که تویی جان و جهانم

فریان · 27/7/24

زان شعله های جنون بر من بدم فرنوشا، بدمد که شود خانه فسرده دل لایق وجود هستی بخش نیستی آباد.
نیستی را گیرم و به قلم آورم و از چیزی جز هستی تو در میان نیستی وجود و وجودم ننویسم.
کی شود آن شعله ها و شیون ها و حالات جنون انگیز به قلم خونین فرنوشم درآید

فریان · 29/7/24

شبی نالان و گریان به جهان بالین فرنوش برفتا
زان مهر نوازش بر قلب سردش افشاد
گیتی را درآن سرخین لبانش ببلعید
که اختران گیتی را کرده اغوای چشمانش
نگاهی انداز به این تک ستاره مرده
نینداز دور و آن آتش شورانگیز را برش دار
می بایست دستانت را بـ*ـو*سید و بر پیشانی گذاشت
تمام وجودت مقدس و پرستیدنی است
که تو هم مهر و نماز و خدایی
تو همه چیزی فرنوشم

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین