دلنوشته کالبد مادرم | اهورا تابش کاربر انجمن رمان ۹۸

اهورا~ · 13/3/24

به نام خدا

نام اثر: کالبد مادرم
ژانر: تراژدی
نگارشگر: اهورا تابش کاربر انجمن رمان ۹۸
ویراستار: Whisper
مقدمه:
هنگامی که کالبد مادرم را شکافتند
گویی تمام دلش، برای من سوخته بود!
دلش خوشبخت نبود، زیرا من مرتکب شده‌ام
بگذار بهمن یخ‌زده نسیان
مرا در کام خود فرو ببرد که او را خوشبخت نکرده‌ام!
من به آن خ*یانت کردم
از این رو که هیچ‌وقت خوشبخت نبوده است... .

اهورا~ · 13/3/24

ای گلی که برگ‌های سفیدت درون تاریکی مطلق می‌درخشد
گیسوان مادرم هرگز سفید نبودند.
گل قاصدک! مادر گیس زردم هیچ‌وقت نیامد... .
ای ابر بارانی، بر فراز ما آیا می‌پلکی؟
مادر ساکت من، به هر کسی می‌گرید.

اهورا~ · 13/3/24

مادرم، من آمدم!
با وضعی آشفته و دل‌نگران از مسیر طولانی.
با پیراهنی که دیگری چیزی جز تار و پود از آن نمانده است... .
پیراهن طرح‌دار سفید رنگ که برایم بافتی!
خیلی‌ وقت است که رشته‌هایش از هم گسسته است‌‌.

اهورا~ · 13/3/24

چیزی نمی‌دانستم، سخت در حیران مانده بودم.
از اطراف خود
آسمان، برگ‌ها، درختان و خدا.
پرسیدم:
- آیا می‌توانستم؟
چیزی نمی‌گفتند.
آه در خانه‌ی ما
در این شهر غریب
مادر من با گریه می‌خفت!
آری، دانستم... .

اهورا~ · 13/3/24

خاطرم سرشار است
از یاد مادرم که به صبح می‌نگرد.
در پشت اتاقک آینه‌ای زندگی خویش
بی‌خبر از آن‌که قرار است
نظاره‌گر سقراط باشد... .

اهورا~ · 13/3/24

در این چارچوب ایستاده‌ام.
غروب می‌شود... .
باران درحال گریختن است.
مادرم بر زمین می‌نشیند و ناتمام گریه می‌کند.
کل سالیانش در پی غروبی دل‌گیر بود تا برای من گریه کند... .

اهورا~ · 13/3/24

مادرم در همان چهارچوب
خوشبختی خود را همراه با من گفته بود.
سال‌های بعد در خیابانی که انتهای آن‌ را نمی‌دانستم گم شدم.
گویی سایه‌ی روشن ابر به خانه‌ی ما سقوط کرده بود.
صدای برگ‌ها را می‌شنیدم.
زبانم لکنت داشت.
گریه بر من عارض شده بود و مادرم
در آن روز پاییزی وفات یافت... .

اهورا~ · 13/3/24

هیچ‌ روزی از عمرم برای من آن‌قدر پارینه نبود.
مادرم بر خود و شاید هم بر ما گریسته بود.
مادرم از دردها رها شده بود.
او را در تنگایی گود تشییع کردیم
آن‌گاه بود که بر سر ما زنبق‌های ارزانی از ترس و وحشت نازل شده بود... .

اهورا~ · 13/3/24

تمام شب با خواهرم امید پرواز داشتیم
انکار انسان بودن می‌کردیم که پرواز برایمان ممکن نبود.
خواهرم هراسان بود و خود را از بام به کوچه انداخت... .
من دیگر او را ندیدم.
مثل مادرم که از بلندی صبح به شب خود را رها کرده بود... .

اهورا~ · 13/3/24

مادرم!
من هراسان و تنها هستم
مدام از این کوچه به آن خیابان می‌روم
اما حوصله می‌کنم!
شاید معجزه‌ای رخ داد.
و رنگ اتاق‌ها به خودی خود سفید شدند... .

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین