دل نوشته صدایی که تکرار می‌شود | زیبا• کاربر انجمن رمان ۹۸

زیبا• · 27/9/23

«بسم تعالی»

نام اثر: صدایی که تکرار می‌شود
نگارشگر: زیبا سعیدی کاربر انجمن رمان ۹۸
ژانر: تراژدی
مقدمه:
صدایی به گوش می‌رسد! صدایی که اشتیاقِ عجیبی به نواختن آن هم در خرمنِ گل‌های یخ‌زده و گِل‌های آری از اشک‌های بی‌نام و نشان دارد. صدایی که یگانگی را می‌ستاید و به دنبال حیات، خورشید را می‌نگرد.

زیبا• · 28/9/23

این‌جا صدایِ بیگانه‌ای میانِ امواج دریا شنیده می‌شود. انعکاسِ زندگی در تلاطمِ باد به جریان افتاده است و کربتِ آسمان برای اندکی اقلیم بر سر تنگدلان نیزه پرتاب می‌کند.
جویباری مکدر شده از خو*نِ پژمان، گُل‌های شاطی را به اشتغالِ مهموم در می‌آورد و آوازهٔ حزن‌آلودِ آن بیگانه بر جهان بیداد می‌کند.

زیبا• · 29/9/23

در انتهای سلک، آوایی حزن‌آلود، گیتی را دربرمی‌گیرد. خرناسِ فاخته‌اش جهان را درهم می‌شکند و پرزهای از هم گسسته‌اش، طین را گلگون می‌کند.
آوازهٔ فریادش از طین برافراخته می‌شود و در درون دریای خو*نِ خودش به تازیدن ادامه می‌دهد و هر دم بانگِ مشقّت می‌سراید.

زیبا• · 3/10/23

درونِ چشم‌های اقیانوس صدفی خفته است. صدفی که هر دم بانگِ هزاهز و غریو می‌‌نوازد. جهان در تلاطمِ این سیرت، لبخند می‌زند و چشم‌های آن بی‌نوا در صدایش آتش می‌جوشد تا دمی شنیده شود.

زیبا• · 3/10/23

کوه بهانه است وقتی که صدایِ تو در آ*غو*ش برادرانه‌‌اش خاموش می‌شود. امواجِ صدادار آ*غو*شِ خیال تو در ازدحامِ رنگ‌ دیزه‌هایِ حکاکی شدهٔ رویِ فرسنگ‌ها سنگ، لبخند می‌نوازد.
تو در حالِ گریزی اما، صدایِ مشقّت بخشِ کسی، تو را گام به گام می‌پیماید. گریز راهِ چاره نیست، به ندای درونت گوش بسپار.

زیبا• · 3/10/23

صدایی مدام تکرار می‌شود، صدایی که منشأ خفته‌ای دارد اما، ناب به‌نظر می‌رسد.
صدایی که همانند کوه استوار است اما درونش را هاله‌ای از اغبری‌هایِ مه مانند احاطه کرده است. صدایی که غریبانه می‌جوشد اما آشنا می‌نوازد. صدایی که یاری می‌خواهد و همراهی می‌طلبد.

زیبا• · 4/10/23

صدایش مقصدی را می‌رساند، مقصدی که باید با اعجازِ نوایِ ژنده‌ مانندی شنیده شود، به ملامسهٔ یک بـ*ـو*سه!
آیینهٔ مقصدش گوهروارتر از زینتی در کمندِ شاه کلیدی است. او را باید با نگاهِ مرمری‌ات جویا شوی؛ حسش کن! نگذار برایت مجهول بماند.

زیبا• · 4/10/23

واژه‌ها در میانِ صدایش بی پوشش شده‌اند. جوهرِ وجودیِ رخسارش در میان کلمات زایل گشته و خمِ نگاهش بی‌پرده ملالت تراوش می‌کند. در امواجِ صدایش، آتش شراره می‌زند و درد در اخگری چشمانش مشتعل شده است، گویی که نیشِ آورگان بر پیکر درمانده‌اش، کوکب را می‌گماشت.

زیبا• · 4/10/23

در حصارِ غمزدهٔ شب، صدایی به گوش می‌رسد. صدایی که سکوت این کویر را با گریستنش آبستن کرد و گنجشکان، برای به دنبال کردن نبضِ تپندهٔ زندگی‌شان، در ملالتِ دریای خونِ خودشان به رقصیدن ادامه دادند. ماه در آسمان آشکارا خندید وقتی که وسعت ستاره‌ها را بی‌معنی دانست.

زیبا• · 4/10/23

صدایش بی‌بهانه خندید وقتی که دلش زیرِ آواره ماتم‌کده مانده بود. صدایش زیر خروارها خاک به گوش رسید تا غم‌هایش گوشه‌ای تنها نمانند. افقِ چشم‌های شاپرک در حزنِ آسمان چه غریبانه جوشش زد تا اندکی غمِ خفته در صدایش را مژگانش مز‌ه‌مزه نکند.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین