تعریف شکار ساحره!

*NiLOOFaR* · 14/7/23

شکار جادوگر، یا پاکسازی جادوگر، جستجوی افرادی است که به آنها برچسب جادوگر داده شده است یا جستجو برای شواهدی از جادوگری. دوره کلاسیک شکار جادوگران در اروپای مدرن اولیه و آمریکای استعماری در دوره مدرن اولیه یا در حدود سال‌های 1450 تا 1750 رخ داد که تحولات اصلاح‌طلب و جنگ سی ساله را در بر می‌گرفت و در نتیجه حدود 35000 تا 50000 اعدام انجام شد. آخرین اعدام افرادی که به عنوان جادوگر در اروپا محکوم شده بودند در قرن هجدهم انجام شد. در مناطق دیگر مانند آفریقا و آسیاشکار جادوگران معاصر از کشورهای جنوب صحرای آفریقا و پاپوآ گینه نو گزارش شده است و قوانین رسمی علیه جادوگری هنوز در عربستان سعودی و کامرون امروز وجود دارد.

در زبان کنونی، «شکار جادوگر» در استعاره به معنای تحقیقی است که معمولاً با تبلیغات زیاد، ظاهراً برای کشف فعالیت‌های خرابکارانه، بی‌وفایی و غیره، اما با هدف واقعی آسیب رساندن به مخالفان انجام می‌شود. همچنین می‌تواند شامل عناصر وحشت اخلاقی یا هیستری جمعی باشد.

علل انسان شناختی

توزیع گسترده عمل شکار جادوگران در جوامعی که از نظر جغرافیایی و فرهنگی از هم جدا شده اند (اروپا، آفریقا، گینه نو) از دهه 1960، علاقه به پیشینه مردم شناختی این رفتار را برانگیخته است. اعتقاد به سحر و جادو و پیشگویی و تلاش برای استفاده از جادو برای تأثیرگذاری بر رفاه شخصی (برای افزایش زندگی، به دست آوردن عشق و غیره) در بین فرهنگ های بشری جهانی است.

نشان داده شده است که اعتقاد به جادوگری در جوامع سراسر جهان شباهت‌هایی دارد. این چارچوبی را برای توضیح وقوع بدبختی های تصادفی مانند بیماری یا مرگ ارائه می‌دهد و جادوگر تصویری از شر ارائه می‌دهد. گزارش‌های مربوط به شیوه‌های بومی در قاره آمریکا، آسیا و آفریقا جمع‌آوری‌شده در اوایل دوران مدرن اکتشاف، به این نتیجه رسیده‌اند که نه تنها اعتقاد به جادوگری، بلکه شیوع دوره‌ای شکار جادوگران نیز یک فرهنگ جهانی بشری است.

نشان داده شده است که اعتقاد به جادوگری در جوامع سراسر جهان شباهت‌هایی دارد. این چارچوبی را برای توضیح وقوع بدبختی‌های تصادفی مانند بیماری یا مرگ ارائه می‌دهد و جادوگر تصویری از شر ارائه می‌دهد. گزارش‌های مربوط به شیوه‌های بومی در قاره آمریکا، آسیا و آفریقا جمع‌آوری‌شده در اوایل دوران مدرن اکتشاف، به این نتیجه رسیده‌اند که نه تنها اعتقاد به جادوگری، بلکه شیوع دوره‌ای شکار جادوگران نیز یک فرهنگ جهانی بشری است.

یک مطالعه نشان می‌دهد که باورهای جادوگری با نگرش‌های ضداجتماعی مرتبط است: سطوح پایین‌تر اعتماد، کمک‌های خیریه و مشارکت گروهی. مطالعه دیگری نشان می‌دهد که شوک‌های درآمدی (ناشی از بارندگی شدید) منجر به افزایش زیادی در قتل "جادوگران" در تانزانیا می‌شود.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

تاریخ
خاور نزدیک باستان

مجازات جادوی بدخواهانه در اولین قوانین قانونی که در مصر باستان و بابل حفظ شده بود، مورد توجه قرار گرفته است، جایی که نقش برجسته‌ای داشت. قانون حمورابی (قرن هجدهم قبل از میلاد گاهشماری کوتاه) این را تجویز می‌کند:
اگر شخصی طلسم دیگری را انجام داده باشد و هنوز توجیه نشده باشد، کسی که طلسم بر او نهاده شده باید به نهر مقدس برود. در رودخانه مقدس فرو خواهد رفت. اگر نهر مقدس بر او غلبه کند و غرق شود، مردی که او را طلسم کرده خانه او را تصرف می‌کند. اگر نهر مقدس او را بی‌گنـ*ـاه اعلام کند و آسیبی نبیند، مردی که این طلسم را انجام داده است به قتل می‌رسد. کسی که در رودخانه فرو رود، خانه کسی را که او را طلسم کرده است، تصاحب خواهد کرد.

دوران باستان کلاسیک

هیچ قانونی در مورد جادو از آتن کلاسیک باقی نمانده است.: 133 با این حال، موارد مربوط به اثرات مضر فارماکا - یک اصطلاح مبهم که ممکن است به معنای "سم"، "دارو، یا "داروی جادویی" باشد - زنده می‌مانند، به ویژه مواردی که دارو باعث جراحت یا مرگ شده است.: 133-134 سخنرانی آنتیفون "علیه نامادری برای مسمومیت" از پرونده زنی می‌گوید که متهم به توطئه قتل شوهرش با داروخانه بود. یک برده قبلاً به خاطر این جنایت اعدام شده بود، اما پسر مقتول ادعا کرد که مرگ توسط نامادری او ترتیب داده شده است.: 135 مفصل‌ترین روایت از محاکمه جادوگری در یونان کلاسیک، داستان تئوریس لمنوس است که مدتی قبل از 338 قبل از میلاد به همراه فرزندانش، ظاهراً به خاطر افسون زدن و استفاده از مواد مخدر مضر اعدام شد.

در سال 451 قبل از میلاد، دوازده جدول حقوق روم مقرراتی را علیه طلسم‌های شیطانی و طلسم‌هایی که برای آسیب رساندن به محصولات غلات انجام می‌شد، داشت. در سال 331 قبل از میلاد، 170 زن به عنوان جادوگر در زمینه یک بیماری همه گیر اعدام شدند. لیوی تأکید می‌کند که این یک مقیاس آزار و اذیت بدون سابقه در رم بود.

در سال 186 قبل از میلاد، مجلس سنای روم فرمانی را صادر کرد که بر اساس آن مراسم باکانالیا، که به افتخار دیونوسوس برگزار می‌شد، به شدت محدود شد. لیوی می‌نویسد که این آزار و شکنجه به این دلیل بود که «هیچ چیز شرورانه، هیچ چیز شرم‌آوری وجود نداشت که در میان آنها انجام نشده باشد». در نتیجه ممنوعیت، در سال 184 قبل از میلاد، حدود 2000 نفر از اعضای فرقه باخوس اعدام شدند و در 182-180 قبل از میلاد 3000 اعدام دیگر صورت گرفت. آزار جادوگران در امپراتوری روم تا اواخر قرن چهارم پس از میلاد ادامه یافت و تنها پس از معرفی مسیحیت به عنوان دین دولتی روم در دهه 390 کاهش یافت.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

Lex Cornelia de sicariis et veneficiis که توسط لوسیوس کورنلیوس سولا در سال 81 قبل از میلاد منتشر شد، منبع مهمی از قوانین اروپای اواخر قرون وسطی و اوایل مدرن در مورد جادوگری شد. این قانون تجارت و در اختیار داشتن مواد مخدر و سموم مضر، داشتن کتاب‌های جادویی و سایر لوازم غیبی را ممنوع می‌کرد. استرابون، گایوس مایسناس و کاسیوس دیو همگی مخالفت سنتی رومیان با جادوگری و پیشگویی را تکرار می‌کنند و تاسیتوس از اصطلاح خرافات مذهبی برای طبقه‌بندی این اعمال غیرقانونی استفاده می‌کند. امپراتور آگوستوسبرای مثال در سال 31 قبل از میلاد، با سوزاندن بیش از 2000 کتاب جادویی در رم، به استثنای بخش‌های خاصی از کتاب‌های مقدس سیبیل، قوانینی را با هدف مهار این اعمال تقویت کرد. زمانی که تیبریوس کلودیوس امپراتور بود، 45 مرد و 85 زن، که همگی مظنون به جادوگری بودند، اعدام شدند.

کتاب مقدس عبری جادوگری را محکوم می‌کند. تثنیه 18: 10-12 می‌گوید: "هیچ کس در میان شما یافت نمی‌شود که پسر یا دختری را از آتش بگذراند، یا پیشگویی کند، یا فال یا فال یا جادوگر باشد، یا طلسم کند، یا کسی که با ارواح یا ارواح مشورت می‌کند، یا از مردگان سخن می‌طلبد. زیرا هر که این کارها را انجام دهد نزد خداوند منفور است.» و خروج 22:18 تجویز می‌کند: "به جادوگر اجازه نده که زنده بماند". داستان‌هایی مانند داستان اول سموئیل 28، که گزارش می‌دهد که چگونه شائول "کسانی را که دارای ارواح آشنا و جادوگران هستند را از زمین منحل کرده است"، نشان می‌دهد که در عمل جادوگری حداقل می‌تواند منجر به تبعید شود.

در دوره معبد دوم یهود، خاخام سیمئون بن شتاچ در قرن اول پیش از میلاد گزارش شده است که هشتاد زن را که در یک روز در اسکالن متهم به جادوگری شده بودند به اعدام محکوم کرد. بعداً بستگان زنان با آوردن شاهدان دروغین علیه پسر سیمئون انتقام گرفتند و او را به نوبت اعدام کردند.

اواخر دوران باستان

نویسنده آلمانی ویلهلم گوتلیب سولدان در تاریخچه محاکمات جادوگری استدلال کرد که فیلسوف و ریاضیدان هیپاتیا، که در سال 415 پس از میلاد توسط گروهی به دلیل تهدید کردن نفوذ سیریل اسکندریه به قتل رسید، ممکن است در واقع اولین "جادوگر" معروفی باشد که توسط مقامات مسیحی مجازات شود. نقش ادعا شده سیریل در قتل او، با این حال، قبلاً در میان منابع معاصر بحث برانگیز بود، و گزارش اولیه باقی مانده توسط سقراط اسکولاستیکوس هیچ اشاره ای به انگیزه‌های مذهبی ندارد.

قرن ششم پس از میلاد گتیکا از جوردنز آزار و اذیت و اخراج جادوگران را در میان گوتها در روایتی اسطوره‌ای از منشاء هون‌ها ثبت می‌کند . گفته می‌شود که شاه فیلیمر افسانه‌ای باستانی دارد
در میان مردم خود جادوگران خاصی پیدا کرد که آنها را به زبان مادری خود Haliurunnae می‌نامید. او با مشکوک شدن به این زنان، آنها را از میان نژاد خود بیرون کرد و آنها را مجبور کرد که دور از لشکر خود در تبعید انفرادی سرگردان شوند. در آنجا ارواح ناپاک که آنها را در حال سرگردانی در بیابان می‌دیدند، آنها را در آ*غو*ش گرفتند و این نژاد وحشی را که ابتدا در باتلاق‌ها ساکن بودند، یک قبیله رکیک، ناپاک و ضعیف، به ندرت انسانی، و جز زبانی نداشتند، به وجود آوردند. چیزی که شباهت اندکی به گفتار انسان داشت.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

قرون وسطی
مسیحیت در قرون وسطی اولیه

مجالس الویرا (306 پس از میلاد)، آنسیرا (314 پس از میلاد)، و ترلو (692 پس از میلاد) توبه‌های کلیسایی خاصی را برای شیطان پرستی تحمیل کردند. این رویکرد ملایم نمایانگر دیدگاه کلیسا برای قرن‌ها بود. تمایل کلی روحانیون کلیسای کاتولیک برای بررسی تعصب در مورد جادوگری و نجومی در احکام شورای پادربورن نشان داده شده است، که در سال 785 پس از میلاد، محکومیت مردم به عنوان جادوگر را به صراحت غیرقانونی اعلام کرد و هر کسی را که جادوگری را بسوزاند به مرگ محکوم کرد. در کد لومبارد 643 بعد از میلاد آمده است:
اجازه ندهید کسی تصور کند که یک خدمتکار خارجی یا خدمتکار زن را به عنوان جادوگر بکشد، زیرا این کار ممکن نیست و نباید توسط اذهان مسیحی باور شود.

این مطابق با آموزه‌های Canon Episcopi در حدود 900 پس از میلاد (که ادعا می‌شود تاریخ آن از 314 پس از میلاد است)، که بیان می‌کرد که جادوگری وجود نداشت و اینکه تعلیم دادن به واقعیت بودن آن، خود، آموزه‌ای نادرست و هترودکس است. نمونه‌های دیگر عبارتند از یک کلیسای ایرلندی در سال 800 پس از میلاد، و خطبه‌ای توسط آگوبرد لیون (810 پس از میلاد).

پادشاه کلمان (کلمان) مجارستان، در فرمان 57 از اولین کتاب تشریعی خود (منتشر شده در 1100)، شکار جادوگران را ممنوع کرد زیرا می گفت: "جادوگران وجود ندارند". "Decretum" بورچارد، اسقف کرمز (حدود 1020)، و به ویژه کتاب نوزدهم آن، که اغلب به طور جداگانه به عنوان "مصحیح" شناخته می‌شود، یکی دیگر از آثار بسیار مهم است. بورچارد علیه اعتقاد خرافی به معجون‌های جادویی می‌نوشت، به عنوان مثال، که ممکن است باعث ناتوانی ج*سی یا سق*ط جنین شود. این‌ها همچنین توسط چندین پدر کلیسا محکوم شد. اما او به طور کلی احتمال وجود بسیاری از قدرت‌های ادعایی را که جادوگران به طور عمومی اعتبار داشتند را رد کرد. مثلاً شب سواری در هوا، تغییر حالت یک فرد از عشق به نفرت، کنترل رعد و برق، باران و آفتاب، تبدیل انسان به حیوان، آمیـ*ـزش انکوبی و سوکوبی با انسان. موجودات و خرافات دیگر نه تنها تلاش برای انجام چنین چیزهایی، بلکه خود باور به امکان آنها توسط بورچارد به عنوان نادرست و خرافه تلقی می‌شود.

پاپ گریگوری هفتم، در سال 1080، به هارالد سوم پادشاه دانمارک نوشت که جادوگران را به دلیل وقوع طوفان یا نارسایی محصولات کشاورزی یا طاعون از مرگ منع می‌کند. از این دست تلاش‌ها برای جلوگیری از رفتار ناعادلانه با افراد بی‌گنـ*ـاه بسیار بود. در بسیاری از موارد، کلیساهایی که با اقتدار صحبت می‌کردند، تمام تلاش خود را به کار می‌گرفتند تا مردم را از اعتقاد خرافی خود به جادوگری دور کنند. وضعیت مشابهی در روسیه در خطبه‌ای توسط سراپیون ولادیمیر (نوشته شده در 1274-1275) پیشنهاد شده است، جایی که خرافات رایج جادوگران که باعث شکست محصول می‌شوند محکوم می‌شود.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

قوانین سکولار اولیه علیه جادوگری شامل قوانینی است که توسط پادشاه آتلستان (924-939) ابلاغ شد:
و ما حرمت جادوگران و لیباها [بخوانید لیبلک «سحر»] و مردگان [«قتل، گنـ*ـاه کبیره»] را مقرّر کرده‌ایم: اگر کسی به این وسیله کشته شود و نتواند آن را انکار کند، مسئول است. زندگی خود. اما اگر آن را انکار کند، و در مصیبت سه گانه مجرم خواهد بود. که او 120 روز در زندان باشد و پس از آن خویشاوندان او را بیرون آورند و 120 شیلینگ به پادشاه بدهند و به اقوام او وجه بپردازند و برای او وارد بورح شوند تا همیشه از این قبیل دست بکشد.

در برخی از محاکمه‌ها برای جادوگری، شکنجه (مجاز توسط قانون مدنی روم) ظاهراً صورت می‌گرفت. با این حال، پاپ نیکلاس اول (866 پس از میلاد)، استفاده از شکنجه را به طور کلی ممنوع کرد، و فرمان مشابهی را می‌توان در احکام شبه ایسیدوری یافت.

محکومیت جادوگری با این وجود در نوشته‌های آگوستین کرگدن و متکلمان اولیه یافت می‌شود که تفاوت چندانی بین جادوگری و اعمال ادیان بت پرستان قائل نبودند. بسیاری بر این باور بودند که جادوگری به معنای فلسفی وجود ندارد: جادوگری مبتنی بر توهمات و قدرت های شیطانی است، که آگوستین آن را به تاریکی تشبیه می کند، غیر موجودی که نشان دهنده فقدان نور است. آگوستین و هوادارانش مانند سنت توماس آکویناس، با این وجود، شیطان‌شناسی‌های مفصلی را منتشر کردند، از جمله این باور که انسان‌ها می‌توانند با شیاطین پیمان ببندند، که اساس شکار جادوگران آینده شد. از قضا، بسیاری از روحانیون قرون وسطی آشکارا یا پنهان گوتیا را تمرین می‌کردند و معتقد بودند که همانطور که مسیح به شاگردان خود قدرت فرمان دادن به شیاطین، احضار و کنترل شیاطین را اعطا کرد، بنابراین گناهی نیست.

جایگاه تک تک روحانیون هر چه باشد، به نظر می‌رسد که شکار جادوگر به عنوان یک پدیده فرهنگی پابرجا بوده است. در طول دوره اوایل قرون وسطی، حاکمان برجسته هر دو ادیان جادوگری و بت پرستی را، اغلب به دلیل مرگ، ممنوع می‌کردند. به عنوان مثال، در زمان شارلمانی، مسیحیان که جادوگری می‌کردند توسط کلیسا به بردگی گرفته می شدند، در حالی که کسانی که شیطان (خدایان آلمانی) را می‌پرستیدند کاملاً کشته می‌شدند. شکار جادوگر در ادبیات دوره نیز ظاهر می‌شود. به گفته اسنوری استورلوسون، پادشاه اولاف تریگواسون با کشاندن جادوگران بت پرست به تالار خود به بهانه‌های واهی، بستن درها و زنده زنده سوزاندن آنها، به تغییر مسیحیت نروژ کمک کرد. عده ای که فرار کردند بعداً دستگیر و غرق شدند.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

قرون وسطی بعد

دستورالعمل‌های تفتیش عقاید کاتولیک رومی به شدت در مورد اتهامات جادوگر تردید داشتند، اگرچه گاهی اوقات بین اتهامات بدعت و جادو همپوشانی وجود داشت، به ویژه هنگامی که در قرن سیزدهم، تفتیش عقاید تازه تشکیل شده مأمور رسیدگی به این پرونده شد. کاتارهای جنوب فرانسه، که آموزه‌هایشان شامل جادوگری و جادو می‌شد. اگرچه پیشنهاد شده است که شکار جادوگران در اروپا از اوایل قرن چهاردهم، پس از سرکوب کاتارها و شوالیه‌های معبد، توسعه یافت، این فرضیه به طور مستقل توسط تمام مورخان دانشگاهی رد شده است (Cohn 1975؛ Kieckhefer 1976).

در سال 1258، پاپ الکساندر چهارم اعلام کرد که تفتیش عقاید به موارد جادوگری رسیدگی نمی‌کند مگر اینکه مربوط به بدعت باشد. اگرچه پاپ جان بیست و دوم بعداً در سال 1320 به تفتیش عقاید اجازه داد تا جادوگران را تحت تعقیب قرار دهند، دادگاه‌های تفتیش عقاید به ندرت به جادوگری پرداختند مگر به طور تصادفی در هنگام تحقیق در مورد هترودوکسی.

در مورد مدونا اورینته، تفتیش عقاید میلان مطمئن نبود که با دو زن که در سال 1384 اعتراف کردند که در جامعه اطراف سیگنورا اورینته یا دیانا شرکت داشته‌اند، چه کند. از طریق اعترافات خود، هر دوی آن‌ها باورهای عامیانه سنتی جادوی سفید را منتقل کردند. این زنان بار دیگر در سال 1390 متهم و توسط بازپرس محکوم شدند. آنها در نهایت توسط بازوی سکولار اعدام شدند.

در یک پرونده بدنام در سال 1425، هرمان دوم، کنت سلیه، عروسش ورونیکا از دسنیس را به جادوگری متهم کرد - و اگرچه او توسط دادگاه تبرئه شد، او را غرق کرد. در این مورد، اتهامات جادوگری بهانه‌ای برای هرمان برای رهایی از شر یک «همبازی نامناسب» در نظر گرفته می‌شود، ورونیکا در طبقه پایین‌تر از اشراف به دنیا آمد و بنابراین «بی‌لیاقت» پسرش.

یک شخصیت کاتولیک که علیه جادوگری موعظه می‌کرد، واعظ محبوب فرانسیسکن برناردینو اهل سینا (1380-1444) بود. موعظه‌های برناردینو هم پدیده‌ای از اعمال خرافی و هم واکنش بیش از حد مردم عادی علیه آنها را آشکار می‌کند. با این حال، واضح است که برناردینو نه صرفاً استفاده از طلسم‌ها و افسون‌ها و از این قبیل حماقت‌ها، بلکه جنایات بسیار جدی‌تر، عمدتاً قتل و کودک‌کشی را در نظر داشت. این از خطبه بسیار نقل شده او در سال 1427 که در آن می‌گوید:
یکی از آن‌ها بدون هیچ فشاری گفت و اعتراف کرد که با خونریزی سی کودک را کشته است... [و] بیشتر اعتراف کرد و گفت که پسر خودش را کشته است... به من پاسخ دهید: آیا واقعاً به نظر شما می‌رسد که کسی که بیست یا سی کودک را به این شکل کشته است، آنقدر خوب عمل کرده است که وقتی بالاخره در مقابل سینیوریا متهم شدند، باید به کمک آن‌ها بروید و برای آن‌ها رحمت کنید؟

شاید بدنام‌ترین محاکمه جادوگران در تاریخ، محاکمه ژان آو آرک باشد. اگرچه محاکمه انگیزه سـ*ـیاسی داشت و بعداً حکم لغو شد، موقعیت جوآن به عنوان یک زن و جادوگر متهم به عوامل مهمی در اعدام او تبدیل شد. مجازات جان زنده سوزاندن (قربانیان معمولاً قبل از سوزاندن خفه می‌شدند) صرفاً برای جادوگران و بدعت‌گذاران در نظر گرفته شده بود، به این معنی که جسد سوخته را نمی‌توان در روز قیامت زنده کرد.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

انتقال به شکار جادوگران اولیه مدرن

تجدید حیات شکار جادوگران در پایان دوره قرون وسطی، که حداقل با حمایت جزئی یا حداقل مدارا از جانب کلیسا صورت گرفت، با تعدادی از تحولات در آموزه مسیحی همراه بود، برای مثال، به رسمیت شناختن وجود جادوگری به عنوان نوعی نفوذ شیطانی و طبقه بندی آن به عنوان بدعت. از آنجایی که غیبت رنسانس در میان طبقات تحصیلکرده مورد توجه قرار گرفت، اعتقاد به جادوگری، که در دوره قرون وسطی بخشی از آیین عامیانه جمعیت روستایی تحصیل نکرده در بهترین حالت بود، در یک الهیات جامع و فزاینده شیطان به عنوان منبع نهایی همه گنجانده شد. مالفیسیوم. این تغییرات اعتقادی در اواسط قرن پانزدهم، به ویژه در پی شورای بازل و با محوریت دوک نشین ساووی در آلپ غربی تکمیل شد، که منجر به یک سری محاکمه‌های اولیه جادوگران توسط دادگاه‌های سکولار و کلیسایی شد. در نیمه دوم قرن 15.

در سال 1484، پاپ اینوسنتس هشتم Summis desiderantes affectibus را صادر کرد ، گاو نر پاپی که اجازه «اصلاح، زندانی کردن، مجازات و تنبیه» شیطان پرستانی را که «نوزادان کشته شده» دارند، از جمله جنایات دیگر را صادر کرد. او این کار را به درخواست بازپرس هاینریش کرامر انجام داد، که اسقف‌های محلی آلمان اجازه تحقیق در مورد او را ندادند. با این حال، مورخانی مانند لودویگ فون پاستور اصرار دارند که گاو نه چیز جدیدی را اجازه می‌دهد و نه لزوماً برای وجدان کاتولیک الزام آور است. سه سال بعد در سال 1487، کرامر کتاب بدنام Malleus Maleficarum را منتشر کرد(به طور خلاصه، «چکش علیه بدکاران») که به دلیل چاپخانه‌های تازه اختراع شده، از خوانندگان زیادی برخوردار بود. این کتاب تا سال 1520 در 14 نسخه تجدید چاپ شد و در دادگاه های سکولار نفوذ نابه جا شد.

در اروپا، شوق شکار جادوگران در اسپانیا، لهستان و اروپای شرقی ناچیز بود. برعکس، در آلمان، سوئیس و فرانسه شدید بود.

اروپای مدرن اولیه و آمریکای استعماری

محاکمه جادوگران در اروپای مدرن اولیه به صورت موجی انجام شد و سپس فروکش کرد. در قرن 15 و اوایل قرن 16 آزمایشاتی وجود داشت، اما پس از آن ترس از جادوگر کاهش یافت، قبل از اینکه دوباره تبدیل به یک موضوع اصلی شد و در قرن 17 به اوج خود رسید. به ویژه در طول جنگ سی ساله. آنچه قبلاً بر این باور بود که برخی از افراد دارای توانایی‌های ماوراء طبیعی هستند (که گاهی برای محافظت از مردم استفاده می‌شد)، اکنون به نشانه‌ای از پیمان بین افراد دارای توانایی‌های ماوراء طبیعی و شیطان تبدیل شده است. برای توجیه این قتل، پروتستان ها، مسیحیان و نهادهای سکولار نیابتی آن، جادوگری را مرتبط با مهمانی‌های آیینی شیطانی وحشی می‌دانستند که در آن رقص و رقص برهنه انجام می‌شد. کودک‌کشی آدم‌خوار. همچنین به عنوان بدعت برای مخالفت با اولین فرمان از ده فرمان ("شما نباید خدایان دیگری جز من داشته باشید") یا به عنوان نقض عظمت تلقی می‌شود، در این مورد به عظمت الهی اشاره دارد، نه دنیوی. کتاب مقدس بیشتر نیز مکرراً مورد استناد قرار گرفت، به ویژه فرمان خروج مبنی بر اینکه "به جادوگر اجازه ندهید که زنده بماند" (خروج 22:18)، که بسیاری از آن حمایت کردند.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

شکار جادوگران در سراسر اروپای مدرن اولیه دیده می‌شد، اما مهم ترین منطقه شکار جادوگران در اروپای مدرن اغلب آلمان مرکزی و جنوبی در نظر گرفته می‌شود. آلمان از نظر تعداد آزمایشات در مقایسه با سایر مناطق اروپا دیر شروع شد. شکار جادوگران برای اولین بار در طول قرن‌های 14 و 15 به تعداد زیادی در جنوب فرانسه و سوئیس ظاهر شد. سال‌های اوج شکار جادوگران در جنوب غربی آلمان از 1561 تا 1670 بود. اولین آزار و شکنجه بزرگ در اروپا، زمانی که جادوگران دستگیر، محاکمه، محکوم شدند و سوزانده شدند در ارباب امپراتوری Wiesensteig در جنوب غربی آلمان، در تاریخ ثبت شده است. 1563 در جزوه‌ای به نام "اعمال واقعی و وحشتناک 63 جادوگر". آزار و شکنجه جادوگری در تمام مناطق اروپا گسترش یافت. آموختن ایده‌های اروپایی در مورد جادوگری و ایده‌های شیطانی، به شدت بر شکار جادوگران در شمال تأثیر گذاشت. این شکار جادوگران حداقل تا حدی توسط عوامل اقتصادی هدایت می‌شد، زیرا رابـ*ـطه معنی‌داری بین فشار اقتصادی و فعالیت شکار جادوگر برای مناطقی مانند باواریا و اسکاتلند یافت می‌شود.

در دانمارک، سوزاندن جادوگران پس از اصلاحات در سال 1536 افزایش یافت. به ویژه کریستین چهارم دانمارکی، این عمل را تشویق کرد و صدها نفر به جرم جادوگری محکوم و سوزانده شدند. در ناحیه فینمارک، شمال نروژ، محاکمه های شدید جادوگری در دوره 1600 - 1692 انجام شد. یادبودی با فرمت بین المللی، یادبود Steilneset، برای بزرگداشت قربانیان محاکمه جادوگری Finnmark ساخته شده است. در انگلستان، قانون جادوگری 1542 مجازات‌های جادوگری را تنظیم کرد. در محاکمه جادوگران شمال برویکدر اسکاتلند، بیش از 70 نفر به دلیل آب و هوای بد به جادوگری متهم شدند، زمانی که جیمز ششم اسکاتلند، که علاقه مند پادشاه دانمارک به محاکمه جادوگران بود، در سال 1590 به دانمارک سفر کرد تا با نامزد خود آنه دانمارکی ملاقات کند. بر اساس یک جزوه پرتیراژ به نام «اخبار از اسکاتلند»، جیمز ششم شخصاً ریاست شکنجه و اعدام دکتر فیان را بر عهده داشت. در واقع، جیمز کتابچه راهنمای شکار جادوگران به نام Daemonologie را منتشر کرد که حاوی این حکم معروف است: "تجربه روزانه ثابت می‌کند که آن‌ها چقدر از اعتراف بدون شکنجه نفرت دارند." بعدها، محاکمه جادوگران پندل در سال 1612 به صفوف مشهورترین محاکمه جادوگران در تاریخ انگلستان پیوست.

در انگلستان، شکار جادوگران در سال‌های 1644 تا 1647 به دلیل تلاش‌های متیو هاپکینز پیوریتن به اوج خود رسید. اگرچه هاپکینز (که خود را ژنرال جادوگر می‌نامید) و همدستانش در طول جنگ داخلی انگلیس هزینه‌های گزافی از شهرها دریافت کردند. شکار جادوگران هاپکینز کوتاه اما قابل توجه بود: 300 محکومیت و مرگ به کار او نسبت داده شده است. هاپکینز کتابی در مورد روش‌های خود نوشت و شروع تصادفی خود را به عنوان یک شکارچی جادوگر، روش‌های مورد استفاده برای اعتراف‌گیری و آزمایش‌هایی که برای آزمایش متهمان به کار گرفت: برهنه کردن آن‌ها برای یافتن جادوگران توصیف کرد. علامت، آزمون "شنا"، و سوزش پوست. آزمایش شنا، که شامل انداختن جادوگری که به صندلی بسته شده بود، در یک سطل آب برای دیدن شناور بودنش بود، در سال 1645 به دلیل یک چالش قانونی متوقف شد. کتاب 1647، کشف جادوگران، به زودی به یک متن حقوقی تأثیرگذار تبدیل شد. این کتاب در اوایل ماه مه 1647 در مستعمرات آمریکا مورد استفاده قرار گرفت، زمانی که مارگارت جونز به دلیل جادوگری در ماساچوست اعدام شد، اولین نفر از 17 نفری که به دلیل جادوگری در مستعمرات از سال 1647 تا 1663 اعدام شدند.

*NiLOOFaR* · 14/7/23

در حالی که هاپکینز در انگلستان مشغول شکار جادوگران بود، شکار جادوگران در آمریکای شمالی شروع شد. در سال 1645، چهل و شش سال قبل از محاکمه های بدنام جادوگران سالم، اسپرینگفیلد، ماساچوست اولین اتهامات آمریکا را در مورد جادوگری تجربه کرد، زمانی که زن و شوهر هیو و مری پارسونز یکدیگر را به جادوگری متهم کردند. در اولین محاکمه جادوگران آمریکا، هیو بی‌گنـ*ـاه شناخته شد، در حالی که مری از جادوگری تبرئه شد، اما همچنان به اعدام به عنوان مجازات مرگ فرزندش محکوم شد. او در زندان درگذشت. حدود هشتاد نفر در سراسر مستعمره خلیج ماساچوست انگلستان متهم به انجام جادوگری شدند. سیزده زن و دو مرد در یک شکار جادوگران اعدام شدندنیوانگلند و از سال 1645 تا 1663 ادامه یافت.

زمانی که پرونده‌ای به دادگاه کشیده شد، دادستان‌ها به دنبال همدستان بودند. استفاده از سحر و جادو اشتباه تلقی می‌شد، نه به این دلیل که شکست خورد، بلکه به این دلیل که به دلایل اشتباه به طور موثر عمل کرد. جادوگری بخشی عادی از زندگی روزمره بود. جادوگران اغلب به همراه خادمان مذهبی برای کمک به بیماران یا به دنیا آوردن نوزاد فراخوانده می‌شدند. آنها در جوامع خود دارای مناصب قدرت معنوی بودند. وقتی مشکلی پیش می‌آمد، هیچ کس نه وزیران و نه قدرت جادوگری را زیر سوال نمی‌برد. در عوض، آنها این سوال را مطرح کردند که آیا جادوگر قصد آسیب رساندن دارد یا خیر.

برآوردهای علمی کنونی از تعداد افرادی که به دلیل جادوگری اعدام شده اند، از حدود 35000 تا 50000 متغیر است. تعداد کل محاکمه‌های جادوگران در اروپا که به اعدام ختم شده‌اند حدود 12000 نفر است. منتقدان برجسته معاصر شکار جادوگران عبارتند از: Gianfrancesco Ponzinibio (fl. 1520)، Johannes Wier (1515-1588)، Reginald Scot (1538-1599)، Cornelius Loos (1546-1591) ( 1546-1591 ) (6156) آلونسو سالازار و فریاس (1564-1636)، فردریش اسپه (1591-1635)، و بالتاسار بککر (1634-1698). [71]از جمله بزرگترین و برجسته‌ترین این محاکمات، محاکمه جادوگران تریر (1581-1593)، محاکمه جادوگران فولدا (1603-1606)، محاکمه جادوگران وورزبورگ (1626-1631) و محاکمه جادوگران بامبرگ (1626-1631) بودند.

علاوه بر محاکمه‌های شناخته شده جادوگران، شکار جادوگران اغلب توسط مراقبانی انجام می‌شد که ممکن است قربانیان خود را اعدام کرده باشند یا نکنند. به عنوان مثال، در اسکاتلند، شکنجه‌های گاو به جادوگران، معمولاً زنان دهقان، متهم می‌شد که به درستی مجازات می‌شدند. یک روش رایج به نام "نمره زدن بالاتر از نفس" به معنای بریدن روی پیشانی زن برای از بین بردن قدرت جادوی او بود. این یک نوع روش اضطراری تلقی می شد که در غیاب مقامات قضایی قابل انجام بود.

*NiLOOFaR* · 15/7/23

آمار اعدام

برآوردهای علمی مدرن، تعداد کل اعدام‌ها برای جادوگری در دوره 300 ساله شکار جادوگران اروپایی را در پنج رقم، عمدتاً بین 35000 تا 50000 قرار می‌دهند (برای جزئیات به جدول زیر مراجعه کنید)، اکثر متهمان از طبقات اقتصادی پایین جامعه اروپا بودند، اگرچه در موارد نادری افراد بلندپایه نیز متهم شدند. بر اساس این شواهد، اسکار و کالو اظهار داشتند که "جادوگر معمولی همسر یا بیوه یک کارگر کشاورزی یا کشاورز کوچک مستاجر بود، و او به دلیل ماهیت ستیزه جو و پرخاشگر معروف بود."

به گفته جولیان گودر، در اروپا، نسبت کلی زنانی که به عنوان جادوگر تحت آزار و اذیت قرار می‌گرفتند ۸۰ درصد بود، اگرچه کشورها و مناطقی مانند استونی، نرماندی و ایسلند وجود داشتند که مردان را بیشتر هدف قرار می‌دادند. در ایسلند 92 درصد از متهمان مرد، در استونی 60 درصد و در مسکو دو سوم متهمان مرد بودند. در فنلاند، در مجموع بیش از 100 زندانی محکوم به اعدام از نظر مردان و زنان تقریباً برابر بودند، اما همه آلاندی‌هایی که به جادوگری محکوم شدند، فقط زن بودند.

در مقطعی از محاکمه‌های وورتسبورگ در سال 1629، کودکان 60 درصد از متهمان را تشکیل می‌دادند، اگرچه این میزان تا پایان سال به 17 درصد کاهش یافته بود. راپلی (1998) ادعا می‌کند که "75 تا 80 درصد" از مجموع "40000 تا 50000" قربانیان زن بودند. این ادعا که «میلیون‌ها جادوگر» (اغلب: « نه میلیون جادوگر ») در اروپا کشته شدند، جعلی است، حتی اگر گاهاً در ادبیات عامه یافت می‌شود، و در نهایت به دلیل جزوه‌ای در سال 1791 توسط گاتفرید کریستین فوگت است.

آمار تقریبی در مورد تعداد محاکمه‌های جادوگری و اعدام‌ها در مناطق مختلف اروپا در دوره 1450-1750 منطقه:
جزایر بریتانیا: تعداد آزمایشات: ≈5000
تعداد اعدام‌ها: ≈1500-2000

امپراتوری مقدس روم (آلمان، هلند، سوئیس، لورن، اتریش، چک): تعداد آزمایشات: ≈50000
تعداد اعدام‌ها: ≈25000–30000

فرانسه: تعداد آزمایشات: ≈3000
تعداد اعدام‌ها: ≈1000

اسکاندیناوی: تعداد آزمایشات: ≈5000
تعداد اعدام‌ها: ≈1700-2000

اروپای مرکزی و شرقی (لهستان-لیتوانی، مجارستان و روسیه):
تعداد آزمایشات: ≈7000
تعداد اعدام‌ها: ≈2000

اروپای جنوبی (اسپانیا، پرتغال و ایتالیا): تعداد آزمایشات: ≈10000
تعداد اعدام‌ها: ≈1000

مجموع: تعداد آزمایشات: ≈80000
تعداد اعدام‌ها: ≈35000

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین