- عضویت
- 28/5/23
- ارسال ها
- 4,345
- امتیاز واکنش
- 15,923
- امتیاز
- 373
- زمان حضور
- 73 روز 18 ساعت 6 دقیقه
ماه نزدیک‌ترین همسایه کیهانی زمین است و انسان دلایل زیادی برای ساختن جان‌پناهی دائمی در ماه دارد. آیا ما می‌توانیم در محیط متخاصم ماه زندگی کنیم؟
ماه، تنها قمر کره زمین است که تقریباً ۳۸۴٬۰۰۰ کیلومتر با ما فاصله دارد. تقریباً ۳۸ میلیون کیلومتر مربع مساحت دارد و اعتقاد بر این است که هیچ‌گونه حیاتی در آن وجود ندارد. ماه تنها جسم طبیعی در فضای خارج از زمین است که انسان‌ها روی آن فرود آمده‌اند، اما این مأموریت‌های سرنشین‌دار به ماه در سال ۱۹۷۲ پایان یافتند. با این حال، چندین سازمان فضایی در تلاش هستند تا انسان‌ها را دوباره به ماه برسانند.
مدت‌هاست که دانشمندان اکتشافات فضایی را روی ماه متمرکز کرده‌اند و در حال آماده‌سازی تعدادی از ماهواره‌ها و فضاپیماها برای انجام مأموریت‌های بزرگ روی ماه هستند. در سال ۱۹۵۹، فضاپیمای لونا ۲ از شوروی به اولین فضاپیمای رسیده به سطح ماه و اولین جسم انسان‌ساختی تبدیل شد که با جرم آسمان دیگری برخورد می‌کند. سپس در سال ۱۹۶۹، ناسا درجریان ماموریت آپولو ۱۱ برای اولین بار انسان روی سطح ماه فرود آورد.
با اتمام برنامه آپولو ۱۱ در سال ۱۹۷۲، حضور انسان روی ماه به پایان رسید و اکتشافات بعدی با ماهواره‌ها و فضاپیماهای رباتیک تداوم یافت. از جمله‌ی این ماموریت‌های غیرانسانی می‌توان به مدارگرد شناسایی ماه ناسا اشاره کرد که پروضوح‌ترین نقشه توپوگرافی ماه تا به امروز را با پوشش ۹۸٫۲ درصدی تهیه کرده است. همچنین مجموعه ماموریت‌های چانگ‌ای از چین ازجمله چانگ‌ای ۴ که برای نخستین‌بار در سمت پنهان ماه فرود آمد، ماه را در سال‌های اخیر دوباره به مرکز توجه‌ها بازگرداندند.
( از مدت‌ها پیش بسیاری از دانشمندان امید دارند که پایگاهی دائمی روی ماه بسازند)
هنگامی که در سال ۱۹۷۲ آپولو ۱۷ از ماه بازگشت، کمتر کسی تصور می‌کرد که انسان تا ۵۰ سال بعد همچنان در انتظار قدم‌گذاشتن دیگر انسان‌ها بر روی کره ماه باشد. در واقع، بیشتر مردم در آن زمان فکر می‌کردند که تا به امروز ما حداقل یک سکونتگاه انسانی در ماه خواهیم داشت. بااین‌حال رسیدن به ماه یک مسئله است، اما زندگی روی آن مسئله‌ای کاملا متفاوت و پیچیده‌تر است.
زندگی در ماه چگونه خواهد بود؟
برپایی کمپ دائمی بر روی کره ماه بسیار دشوارتر از فرستادن چند روزه فضانوردان به آنجا است. برخلاف فضانوردان آپولو، ساکنان همیشگی ماه نمی‌توانند تمام جیره و منابع مورد نیاز خود را توسط موشک با خود حمل کنند و به ماه ببرند. در عوض، آنها باید بسیاری از آن‌چه را که برای زنده ماندن نیاز دارند، از منابع فرازمینی تأمین کنند. متأسفانه، سطح ماه بی‌حاصل است و منابعی برای تأمین نیاز انسان در آن وجود ندارد. اما انسان با استفاده از نبوغ خود، می‌تواند این منابع را تقریباً به هرچیزی که برای زندگی نیاز دارد، تبدیل کند.
تأمین نیازهای اولیه
اولین قدم به وجود آوردن هوای تنفس‌شدنی است. اکسیژن نه‌تنها عنصری ضروری برای ساکنان آتی ماه است، بلکه موشک‌ها برای روشن‌شدن و حمل‌ونقل انسان و بار روی ماه به آن نیاز دارند. روی کاغذ استخراج اکسیژن از خاک ماه شدنی است و آزمایش‌های مختلف امکان‌پذیری آن را اثبات کرده‌اند. به‌عنوان مثال ناسا در سال ۲۰۲۳ درجریان یک آزمایش، با استفاده از رآکتوری ویژه خاک مصنوعی ماه را به دمای بسیار بالایی رساند. وقتی این خاک داغ شد، کربن منوکسید آزاد کرد و سپس پژوهشگران توانستند از آن اکسیژن استخراج کنند. علاوه‌بر ناسا، سایر گروه‌های پژوهشی روش‌های مختلف دیگری را برای تهیه‌ی اکسیژن در ماه ارائه داده‌اند.
آب، دومین نیاز ضروری برای تأمین است. هر مولکول آب از ۲٫۳ هیدروژن و ۱٫۳ اکسیژن تشکیل شده است. اگر انسان بخواهد روی ماه برای طولانی‌مدت سکونت کند، باید بتواند منبع آبی پایدار روی در آنجا پیدا کند. پیش‌تر تصور می‌شد تنها قمر زمین سرزمینی بایر و خشک است؛ اما یافته‌های اخیر نشان داده‌اند که حجم زیادی آب یخ‌زده در خاک ماه به دام افتاده است. این آب نه‌تنها برای مصرف انسان قابل بهره‌برداری است، بلکه درجریان فرایندی به نام الکترولیز می‌توان آن را به اکسیژن و هیدروژن تجزیه و سوخت مورد نیاز موشک‌ها را نیز تامین کرد.
ساکنان آتی ماه همچنین می‌توانند مقداری از آب قمری را برای یکی دیگر از عناصر کلیدی بقا ذخیره کنند: غذا. مشکل دیگری نیز وجود دارد، آیا گیاهان می‌توانند در ماه رشد کنند؟ به دلیل ناتوانی در حمل چندین تن خاک غنی و حاصل‌خیز از زمین به ماه، تنها گزینه استفاده از خاک خود ماه خواهد بود. اما این خاک مانند ماسه غبارآلود و بسیار ریز است و باعث می‌شود که ریشه گیاه به سرعت دچار فرسایش شود. همچنین، حاوی مقدار زیادی فلزات سمی و سایر ترکیبات مضر برای رشد گیاهان است.
تاکنون، آزمایش‌های انجام‌شده با خاک شبیه‌سازی‌شده‌ی ماه امیدوارکننده بوده‌است. پژوهشگران حتی در سال ۲۰۲۲ توانستند در رگولیت قمری که درجریان ماموریت‌های آپولو به زمین آورده شد، گیاه پرورش دهند. البته برای انجام این کار، باید ترکیب خاک ماه را بهبود داد. افزودن کود انسانی به خاک، فلزات و ترکیبات سمی را جداسازی می‌کند، مواد مغذی به خاک می‌افزاید و به حفظ آب در خاک نیز کمک می‌کند. تنها موادی که ساکنان ماه باید از زمین با خود ببرند، دانه‌ها و کرم‌های خاکی است. کرم‌ها مواد آلی را بازیافت می‌کنند و ساختار خاک را بهبود می‌بخشند و به ایجاد یک اکوسیستم کشاورزی پایدار ماه محور کمک می‌کنند.
ماه، تنها قمر کره زمین است که تقریباً ۳۸۴٬۰۰۰ کیلومتر با ما فاصله دارد. تقریباً ۳۸ میلیون کیلومتر مربع مساحت دارد و اعتقاد بر این است که هیچ‌گونه حیاتی در آن وجود ندارد. ماه تنها جسم طبیعی در فضای خارج از زمین است که انسان‌ها روی آن فرود آمده‌اند، اما این مأموریت‌های سرنشین‌دار به ماه در سال ۱۹۷۲ پایان یافتند. با این حال، چندین سازمان فضایی در تلاش هستند تا انسان‌ها را دوباره به ماه برسانند.
مدت‌هاست که دانشمندان اکتشافات فضایی را روی ماه متمرکز کرده‌اند و در حال آماده‌سازی تعدادی از ماهواره‌ها و فضاپیماها برای انجام مأموریت‌های بزرگ روی ماه هستند. در سال ۱۹۵۹، فضاپیمای لونا ۲ از شوروی به اولین فضاپیمای رسیده به سطح ماه و اولین جسم انسان‌ساختی تبدیل شد که با جرم آسمان دیگری برخورد می‌کند. سپس در سال ۱۹۶۹، ناسا درجریان ماموریت آپولو ۱۱ برای اولین بار انسان روی سطح ماه فرود آورد.
با اتمام برنامه آپولو ۱۱ در سال ۱۹۷۲، حضور انسان روی ماه به پایان رسید و اکتشافات بعدی با ماهواره‌ها و فضاپیماهای رباتیک تداوم یافت. از جمله‌ی این ماموریت‌های غیرانسانی می‌توان به مدارگرد شناسایی ماه ناسا اشاره کرد که پروضوح‌ترین نقشه توپوگرافی ماه تا به امروز را با پوشش ۹۸٫۲ درصدی تهیه کرده است. همچنین مجموعه ماموریت‌های چانگ‌ای از چین ازجمله چانگ‌ای ۴ که برای نخستین‌بار در سمت پنهان ماه فرود آمد، ماه را در سال‌های اخیر دوباره به مرکز توجه‌ها بازگرداندند.
( از مدت‌ها پیش بسیاری از دانشمندان امید دارند که پایگاهی دائمی روی ماه بسازند)
هنگامی که در سال ۱۹۷۲ آپولو ۱۷ از ماه بازگشت، کمتر کسی تصور می‌کرد که انسان تا ۵۰ سال بعد همچنان در انتظار قدم‌گذاشتن دیگر انسان‌ها بر روی کره ماه باشد. در واقع، بیشتر مردم در آن زمان فکر می‌کردند که تا به امروز ما حداقل یک سکونتگاه انسانی در ماه خواهیم داشت. بااین‌حال رسیدن به ماه یک مسئله است، اما زندگی روی آن مسئله‌ای کاملا متفاوت و پیچیده‌تر است.
زندگی در ماه چگونه خواهد بود؟
برپایی کمپ دائمی بر روی کره ماه بسیار دشوارتر از فرستادن چند روزه فضانوردان به آنجا است. برخلاف فضانوردان آپولو، ساکنان همیشگی ماه نمی‌توانند تمام جیره و منابع مورد نیاز خود را توسط موشک با خود حمل کنند و به ماه ببرند. در عوض، آنها باید بسیاری از آن‌چه را که برای زنده ماندن نیاز دارند، از منابع فرازمینی تأمین کنند. متأسفانه، سطح ماه بی‌حاصل است و منابعی برای تأمین نیاز انسان در آن وجود ندارد. اما انسان با استفاده از نبوغ خود، می‌تواند این منابع را تقریباً به هرچیزی که برای زندگی نیاز دارد، تبدیل کند.
تأمین نیازهای اولیه
اولین قدم به وجود آوردن هوای تنفس‌شدنی است. اکسیژن نه‌تنها عنصری ضروری برای ساکنان آتی ماه است، بلکه موشک‌ها برای روشن‌شدن و حمل‌ونقل انسان و بار روی ماه به آن نیاز دارند. روی کاغذ استخراج اکسیژن از خاک ماه شدنی است و آزمایش‌های مختلف امکان‌پذیری آن را اثبات کرده‌اند. به‌عنوان مثال ناسا در سال ۲۰۲۳ درجریان یک آزمایش، با استفاده از رآکتوری ویژه خاک مصنوعی ماه را به دمای بسیار بالایی رساند. وقتی این خاک داغ شد، کربن منوکسید آزاد کرد و سپس پژوهشگران توانستند از آن اکسیژن استخراج کنند. علاوه‌بر ناسا، سایر گروه‌های پژوهشی روش‌های مختلف دیگری را برای تهیه‌ی اکسیژن در ماه ارائه داده‌اند.
آب، دومین نیاز ضروری برای تأمین است. هر مولکول آب از ۲٫۳ هیدروژن و ۱٫۳ اکسیژن تشکیل شده است. اگر انسان بخواهد روی ماه برای طولانی‌مدت سکونت کند، باید بتواند منبع آبی پایدار روی در آنجا پیدا کند. پیش‌تر تصور می‌شد تنها قمر زمین سرزمینی بایر و خشک است؛ اما یافته‌های اخیر نشان داده‌اند که حجم زیادی آب یخ‌زده در خاک ماه به دام افتاده است. این آب نه‌تنها برای مصرف انسان قابل بهره‌برداری است، بلکه درجریان فرایندی به نام الکترولیز می‌توان آن را به اکسیژن و هیدروژن تجزیه و سوخت مورد نیاز موشک‌ها را نیز تامین کرد.
ساکنان آتی ماه همچنین می‌توانند مقداری از آب قمری را برای یکی دیگر از عناصر کلیدی بقا ذخیره کنند: غذا. مشکل دیگری نیز وجود دارد، آیا گیاهان می‌توانند در ماه رشد کنند؟ به دلیل ناتوانی در حمل چندین تن خاک غنی و حاصل‌خیز از زمین به ماه، تنها گزینه استفاده از خاک خود ماه خواهد بود. اما این خاک مانند ماسه غبارآلود و بسیار ریز است و باعث می‌شود که ریشه گیاه به سرعت دچار فرسایش شود. همچنین، حاوی مقدار زیادی فلزات سمی و سایر ترکیبات مضر برای رشد گیاهان است.
تاکنون، آزمایش‌های انجام‌شده با خاک شبیه‌سازی‌شده‌ی ماه امیدوارکننده بوده‌است. پژوهشگران حتی در سال ۲۰۲۲ توانستند در رگولیت قمری که درجریان ماموریت‌های آپولو به زمین آورده شد، گیاه پرورش دهند. البته برای انجام این کار، باید ترکیب خاک ماه را بهبود داد. افزودن کود انسانی به خاک، فلزات و ترکیبات سمی را جداسازی می‌کند، مواد مغذی به خاک می‌افزاید و به حفظ آب در خاک نیز کمک می‌کند. تنها موادی که ساکنان ماه باید از زمین با خود ببرند، دانه‌ها و کرم‌های خاکی است. کرم‌ها مواد آلی را بازیافت می‌کنند و ساختار خاک را بهبود می‌بخشند و به ایجاد یک اکوسیستم کشاورزی پایدار ماه محور کمک می‌کنند.
زندگی انسان در کره ماه
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
