جادوگری اروپایی

*NiLOOFaR* · 2/7/23

اعتقاد به جادوگری در اروپا را می‌توان به دوران باستان کلاسیک ردیابی کرد و در قرون وسطی دارای سابقه مستمری است، که در محاکمه جادوگران اولیه مدرن به اوج خود رسید و شخصیت پریان و فرهنگ عامه "جادوگر" دوران مدرن را به وجود آورد. مفهوم "جادوگر مدرن" در ویکا و جنبش های مربوط به جادوگری معاصر.
زنانی بودند که اعتقاد بر این بود که از جادو برای ایجاد آسیب و بدبختی به اعضای جامعه خود استفاده می‌کردند. جادوگری غیراخلاقی تلقی می‌شد و اغلب تصور می‌شد که شامل ارتباط با موجودات شیطانی است، مانند " معامله با شیطان ". اعتقاد بر این بود که جادوگری را می‌توان با جادوی محافظ یا جادوی ضد جادو که توسط قوم حیله گر ارائه می‌شود، خنثی کرد. جادوگران مظنون نیز مورد ارعاب، تبعید، حمله یا لینچ قرار گرفتند. اغلب آنها در صورت مجرم شناخته شدن به طور رسمی تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرند و مجازات می شوند. شکار جادوگران اروپایی و محاکمه جادوگران در اوایل دوره مدرنمنجر به ده‌ها هزار اعدام شد - تقریباً همیشه زنانی که جادوگری نمی کردند. اعتقاد اروپاییان به جادوگری در طول و پس از عصر روشنگری به تدریج کاهش یافت.

موضوع تلفیقی پیچیده از اعمال شفا دهندگان عامیانه، جادوی عامیانه، اعتقاد باستانی به جادوگری در اروپای بت پرست، دیدگاه‌های مسیحی در مورد بدعت، عمل قرون وسطی و اوایل مدرن جادوی تشریفاتی و داستان.های ساده در فولکلور و ادبیات است.

تاریخ

دوران باستان

مواردی از آزار و شکنجه جادوگری در دوره کلاسیک مستند شده است، به موازات شواهدی از خاور نزدیک باستان و عهد عتیق. به عنوان مثال، در یونان باستان، تئوریس، زنی اهل لمنوس، به دلیل افسون ریختن و استفاده از مواد مخدر مضر تحت تعقیب قرار گرفت. او به همراه خانواده‌اش اعدام شد.
در روم باستان، جادوی سیاه به‌عنوان یک جرم بزرگ توسط قانون دوازده جدول مجازات می‌شد، که باید به قرن پنجم قبل از میلاد اختصاص داده شود، و همانطور که لیوی گزارش می‌دهد، گاه به گاه قوانین دراکونیایی علیه کسانی که تلاش می‌کردند تخریب کنند، صادر می‌شد. محصولات زراعی و تاکستان‌ها یا گسترش بیماری در بین گله‌ها و گاوها. اصطلاحات ارجاعات مکرر در هوراس به کانیدیا نشان می‌دهد که جادوگرها در آن نگهداری می.شدند. تحت امپراتوری، در قرن سوم، مجازات زنده سوزاندن توسط دولت علیه جادوگرانی که مرگ شخص دیگری را از طریق افسون‌های خود احاطه می کردند، وضع شد. با این وجود، در تمام این مدت، قوانین عادی به طور کامل جادوگری و کارهای آن را محکوم می‌کرد، در حالی که قوانین نه تنها به درستی اجرا می‌شدند، بلکه توسط امپراتورانی مانند کلودیوس، ویتلیوس و وسپاسیانوس تقویت می‌شدند.

*NiLOOFaR* · 2/7/23

در دوره امپراتوری، از بسیاری از نویسندگان لاتین و از مورخان مشهود است که روم از غیب‌شناسان و غیب‌گویی‌هایی که بسیاری از آن‌ها با وجود Lex Cornelia تقریباً آشکاراً به تجارت سموم می‌پرداختند، و نه به ندرت در ترور به چکمه‌ها تجارت می‌کردند. اگرچه ممکن است متناقض به نظر برسد، امپراتورهایی مانند آگوستوس، تیبریوس و سپتیمیوس سوروس، در حالی که از قلمرو خود طرد می‌کردند و همه پیشگویان و نجومی‌ها را به قتل می‌رساندند، در خلوت اخترشناسان و جادوگران را در میان همراهان خود سرگرم می‌کردند و در هر مناسبت مهم و اغلب حتی در امور روزمره و عادی زندگی با هنر آنها مشورت می‌کردند. این تعقیب‌ها بسیار مهم هستند، زیرا ثابت می‌کنند که و ممنوعیت تحت شدیدترین مجازات‌ها، خود حکم اعدام به دلیل جادوگری به وضوح محصول مسیحیت نبوده، بلکه مدت‌ها در میان جوامع مشرک به کار می‌رفته است.

قانون کلیسایی مسیری مشابه اما ملایم‌تر را دنبال کرد. شورای الویرا (306)، قانون 6، ویاتیکوم مقدس را برای کسانی که مردی را به وسیله "per maleficium" کشته بودند، که به عنوان "اثر مشهود نیت سوء" ترجمه شده بود، رد کرد و دلیل عدم امکان انجام چنین جنایتی را اضافه کرد. «بدون بت پرستی»؛ که احتمالاً بدون کمک شیطان، شیطان پرستی و بت پرستی اصطلاحات قابل تبدیل است. به همین ترتیب، قانون 24 شورای آنسیرا (314) پنج سال توبه را بر کسانی که با جادوگران مشورت می کنند، تحمیل می‌کند، و در اینجا نیز این جرم به عنوان مشارکت عملی در بت پرستی تلقی می‌شود. این قانون برای قرن های متمادی نشان دهنده ذهن کلیسا بود. مجازات های مشابهی در شورای شرقی در ترلو وضع شد(692)، در حالی که برخی از قوانین اولیه ایرلندی در غرب دور، جادوگری را به عنوان جنایتی تلقی می کردند که باید با تکفیر تا زمانی که توبه کافی انجام شود، مورد عیادت قرار می‌گرفت.
قوانین حقوقی اولیه اکثر کشورهای اروپایی حاوی قوانینی است که علیه جادوگری است. بنابراین، به عنوان مثال، قدیمی ترین سند قانون فرانک، قانون سالیک، که به صورت مکتوب کاهش یافت و در زمان کلوویس، که در 27 نوامبر 511 درگذشت، منتشر شد، کسانی را که سحر می‌کنند با جریمه‌های مختلف مجازات می‌کند، به ویژه زمانی که اثبات شود. این که متهم نفرین مرگباری به راه انداخته یا گره جادوگر را بسته است. قوانین ویزیگوت‌ها که تا حدی بر اساس قوانین روم استوار بود، جادوگرانی را که با طلسم‌های خود هر شخصی را می‌کشتند، مجازات می‌کرد. در حالی که جادوگری طولانی مدت و سرسخت، در صورت اثبات کامل، با احکام شدیدی مانند بردگی مادام العمر مورد بازدید قرار می گرفت.

مسیحیت و قرون وسطی اولیه

Pactus Legis Alamannorum، آیین نامه قوانین اوایل قرن هفتم کنفدراسیون قبایل آلمانی آلمانی، جادوگری را به عنوان یک جرم قابل مجازات در شرایط مسموم با مسمومیت فهرست می‌کند. اگر مرد آزاد، زن آزاد را به جادوگری یا مسمومیت متهم کند، ممکن است متهم یا توسط دوازده نفر که بر بی‌گناهی او سوگند یاد می‌کنند یا یکی از بستگان او در محاکمه جنگی از او دفاع کند، تبرئه شود. در این مورد، متهم ملزم به پرداخت جریمه است ( Pactus Legis Alamannorum 13). چارلز کبیر مجازات اعدام را برای هر کسی که جادوگران را بسوزاند تجویز کرد.

با مسیحیت، اعتقاد به جادوگری به عنوان خرافه تلقی شد. شورای لپتین در سال 744 "فهرست خرافات" را تهیه کرد که قربانی کردن برای مقدسین را ممنوع می‌کرد و یک فرمول غسل تعمید ایجاد کرد که فرد را ملزم می‌کرد از اعمال شیاطین صرف نظر کند، به ویژه نام ثور و اودین. با این وجود، آزار و شکنجه جادوگری در اکثر قرون وسطی اولیه، تا قرن دهم ادامه داشت.

هنگامی که شارلمانی در سال 789 مسیحیت را بر مردم ساکسونی تحمیل کرد، اعلام کرد:

*NiLOOFaR* · 2/7/23

اگر کسی که فریب شیطان را خورده است، چنانکه در میان مشرکان مرسوم است، باور کند که مرد یا زنی جادوگر شب است و مردان را بخورد و به همین دلیل آن شخص را بسوزاند... اعدام خواهد شد.

به طور مشابه، کد لومبارد 654 بیان می‌کند:
اجازه ندهید کسی تصور کند که یک خدمتکار یا کنیز خارجی را به عنوان جادوگر بکشد، زیرا این کار ممکن نیست و نباید توسط اذهان مسیحی باور شود.

این با افکار سنت آگوستین کرگدن مطابقت دارد که تعلیم داد که جادو وجود ندارد و اعتقاد به آن بدعت است.

در سال 814، لویی پارسا پس از به تـ*ـخت نشستن خود، شروع به اقدامات بسیار فعال علیه همه جادوگران و ساحران کرد و به دلیل نفوذ و اقتدار او بود که شورای پاریس در سال 829 از دادگاه های سکولار درخواست کرد تا چنین اقداماتی را انجام دهند. جملاتی که اسقف ها ممکن است تلفظ کنند. نتیجه این بود که از این زمان به بعد مجازات جادوگری اعدام بود، و شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اگر مقامات تشکیل‌دهنده، اعم از کلیسایی یا مدنی، تلاش‌های خود را سست می‌کردند، مردم قانون را به دست خود می‌گرفتند و نتایج بسیار ترسناک‌تری داشت.

در انگلستان، تشریفات اولیه توبه به شدت نگران سرکوب مراسم بت پرستی هستند، که در پوشش جشن های مسیحی عمدتاً در کریسمس و در روز سال نو انجام می شد. این مناسک ارتباط تنگاتنگی با جادوگری داشت، و به ویژه اس. تئودور، اس. آلدهلم، اکبرت یورک، و دیگر پیشوایان، بالماسکه را به عنوان حیوان شاخدار، گوزن، یا گاو نر ممنوع می‌دانند، که سزاریوس از آرل آن را محکوم کرده بود. یک «سنت کثیف»، « رسم شیطانی»، « فحش‌آمیزترین زشتی». قوانین پادشاه اتلستان (40-924) که با قوانین اولیه فرانسه مطابقت داشت، هر فردی را که طلسم می کرد و منجر به مرگ می‌شد، مجازات می‌کرد.

در میان قوانین منسوب به پادشاه پیکتی سیناید مک ایلپین (حکومت 843 تا 858)، «قانون مهمی است که مقرر می‌دارد همه جادوگران و جادوگران، و مانند احضار ارواح، «و از آنها کمک بخواهند، اجازه بدهند از آنها کمک بخواهند. سوزانده شد." حتی در آن زمان نیز بدیهی است که این مجازات جدید نبود، بلکه تأیید قانونی یک مجازات طولانی مدت بود. بنابراین جادوگران فورس که در سال 968 با عذاب قدیمی که به آهستگی یک موم را ذوب کردند، به جان پادشاه دافوس افتادند. تصویر، زمانی که کشف شد، طبق قانون در آتش سوزانده شد."

*NiLOOFaR* · 2/7/23

Canon Episcopi که حدوداً در سال 900 پس از میلاد نوشته شده است (اگرچه گفته می شود مربوط به سال 314 پس از میلاد است)، یک بار دیگر با پیروی از آموزه های سنت آگوستین، اعلام کرد که جادوگران وجود ندارند و هرکس به آنها ایمان داشته باشد بدعت گذار است. بخش مهمی از اسقف مقدس به شرح زیر است:
همچنین نباید نادیده گرفت که برخی از زنان بی‌بند و بار، من*رف شده توسط شیطان، فریفته توهمات و خیالات شیاطین، معتقدند و آشکارا اقرار می‌کنند که در تاریکی شب، با الهه بت پرست دیانا، با تعداد بی‌شماری سوار بر جانوران خاص می‌شوند. انبوهی از زنان، و در سکوت مردگان شب، بر فراز مناطق وسیعی از کشور پرواز کنند، و به عنوان معشـ*ـوقه خود از دستورات او اطاعت کنند، و در شب های دیگر به خدمت او فراخوانده شوند. اما خوب بود که آنها به تنهایی در کفر خود هلاک می‌شدند و بسیاری دیگر را به چاه بی‌ایمانی خود نمی‌کشاندند. زیرا عده بی‌شماری که فریب این عقیده نادرست را خورده‌اند، این را درست می‌پندارند و با این باور، از ایمان درست سرگردان می‌شوند و هنگامی که گمان می‌کنند الوهیت یا قدرتی جز خدای یگانه وجود دارد، دوباره به خطاهای بت پرستی باز می‌گردند.

در دنیای اواخر باستان یا اوایل قرون وسطی، غیرممکن است که کسی را به عنوان یک جادوگر (مثلاً در مقابل یک گیاه‌پزشک آماتور، یک بدعتگذار یا یک سرزنش‌کننده) تعریف کنیم، و هیچ یک از قوانین آن زمان تلاش نکرده است انجام دهید. متخلفین به دلیل انجام اعمال مختلف یا پوشیدن اشیایی که طبق قانون محکوم یا ممنوع اعلام شده بود، مجرم شناخته می شدند. برای تمام اهداف عملی، "جادوگر" هنوز اختراع نشده بود. فقط تمرین‌کنندگان انواع جادو، اعم از مرد و زن، وجود داشتند که ممکن است به هر طبقه از جامعه کلیسایی یا غیر مذهبی تعلق داشته باشند، و اعمالشان ممکن است بسته به شرایط بیرونی، آنها را در محدوده قوانین شرعی یا سکولار قرار دهد یا نه. عواملی که معمولاً محلی بودند اما می‌توانستند گهگاهی کلی‌تر باشند.

- پی جی ماکسول استوارت، ظهور جادوگر مسیحی

شکار جادوگران مدرن اولیه

منشأ اتهامات علیه جادوگران در دوره مدرن اولیه در نهایت در محاکمه هایی علیه بدعت گذاران وجود دارد که محاکمه هایی شامل ادعای جلسات مخفیانه، عیاشی و مصرف نوزادان است. از قرن پانزدهم، ایده یک پیمان مهم شد - فرد می‌تواند توسط شیطان تسخیر شود و مسئولیت اعمال خود را نداشته باشد، اما برای جادوگر بودن، باید با شیطان پیمان امضا می کرد. اغلب برای پرستش او که بدعت بود و به معنای لعنت بود. ایده یک پیمان صریح و تشریفاتی با شیطان برای توسعه مفهوم جادوگری بسیار مهم بود، زیرا توضیحی را ارائه می‌داد که شکل جادوگر را از یک جادوگر یا جادوگر دانش‌آموز متمایز می‌کرد (که تصور می‌شد جادوی آن شیطانی است. منبع، اما با قدرت استفاده از آن که از طریق کاربرد دقیق مطالعه و تشریفات پیچیده به دست می‌آید). افزایش اعمال نکرومانسی در قرن دوازدهم، که با هجوم متون مربوط به جادو و شیطان از جهان اسلام علاقه‌مند شد، مقامات روحانی را نسبت به خطرات بالقوه جادوی بدخواهانه آگاه کرده بود. این نگرانی بزرگ به آرامی گسترش یافت و جادوگران معمولی را نیز در بر گرفت، اما روحانیون نیاز به توضیحی برای این داشتند که چرا افراد عادی بی سواد می‌توانند شاهکارهای جادویی شیطانی را انجام دهند که با کارکشته‌ترین و آموخته‌ترین نکرومانسرها رقابت می‌کرد. این ایده که جادوگران قدرت خود را از طریق پیمان با شیطان به دست می‌آورند، توضیح رضایت‌بخشی ارائه می‌دهد و به مقامات اجازه می‌دهد تا اسطوره‌ای را توسعه دهند که از طریق آن می‌توانند اتهامات جنایاتی را که قبلاً با فرقه‌های بدعتی مرتبط بوده‌اند (عیاشی‌های محارم، آدم‌خواری، کودک‌کشی آیینی) طرح کنند. و پرستش آشنایان اهریمنی) در مورد تهدید تازه در حال ظهور جادوگری شیطانی. این پیمان و مراسمی که همراه آن بود به طور گسترده ای به نامسبت جادوگران.

*NiLOOFaR* · 2/7/23

در سال 1300، عناصر برای شکار جادوگران در محل قرار گرفتند و تا یک قرن و نیم بعدی، ترس از جادوگران به تدریج در سراسر اروپا گسترش یافت. در پایان قرون وسطی (حدود 1450)، ترس تبدیل به یک جنون شد که بیش از 200 سال طول کشید. با گسترش این تصور که همه جادوها شامل پیمانی با شیطان است، تحریم های قانونی علیه جادوگری شدیدتر شد. هر محکومیت جدید اعتقاد به روش های (شکنجه و بازجویی های تیز) مورد استفاده برای اعتراف گیری و در لیست اتهاماتی را که این "جادوگران" به آنها اعتراف کردند، تقویت می کرد. ظهور جادوگری همزمان با ظهور جادوی رنسانس در اومانیست های بزرگ آن زمان بود (این جادوی عالی و نوافلاطونیان و ارسطویان نامیده می شد.اصرار بر اینکه عاقلانه و خیرخواهانه است و چیزی شبیه جادوگری نیست، سخت می‌طلبد)، که به افزایش این جنون کمک کرد. جادوگری بدترین بدعت تلقی می شد، و شک اولیه به آرامی تقریباً به طور کامل از دیدگان محو شد.

در اوایل قرن چهاردهم، اتهامات بسیاری علیه روحانیون و دیگر افراد عالمی که توانایی خواندن و نوشتن سحر و جادو را داشتند، مطرح شد. پاپ بونیفاس هشتم(متوفی 1303) پس از مرگ به جرم ارتداد، قتل، و لواط محاکمه شد، علاوه بر این که گفته می شود با شیطان عهد بسته است (در حالی که پاپ ها قبلاً به جنایت متهم شده بودند، اتهام شیطان پرستی جدید بود). همچنین در سال‌های 1305 تا 1305، تمپلارها به‌عنوان بدعت‌گذار شیطان‌خوان محاکمه شدند. سال‌های میانی قرن چهاردهم ساکت‌تر بود، اما در اواخر قرن، اتهامات بیشتر شد و بیشتر علیه مردم عادی مطرح شد. در سال 1398 دانشگاه پاریس اعلام کرد که پیمان شیطانی می تواند ضمنی باشد. هیچ سندی نیازی به امضا ندارد، زیرا صرف احضار یک دیو یک پیمان ضمنی را تشکیل می‌داد. ده ها هزار آزمایش نسل به نسل در اروپا ادامه یافت. ویلیام شکسپیر در تراژدی خود درباره " سه جادوگر " بدنام نوشتمکبث در زمان سلطنت جیمز اول ، که به دلیل تعقیب بی رحمانه جادوگری بدنام بود.

اتهامات علیه جادوگران تقریباً مشابه اتهاماتی بود که مشرکان قرن سوم علیه مسیحیان اولیه مطرح کردند:
در فصل های 6 تا 11 کتاب اکتاویوس، کیسیلیوس، مخالف بت پرست مسیحیت، مسیحیان را به رد عقاید اجدادی و ناتوانی در تقلید از تقوای رومیان (فصل 6)، به ناتوانی در درک ارتباط خدایان با انسان ها متهم می کند. فصل 7) انکار وجود خدایان بسیار و پذیرفتن تنها پسماندهای جامعه، یعنی شرم آورترین افراد، در مجالس خود و تشکیل جلسات مخوف، شبانه و مخوف (فصل 8). آنها فعالیت **** بی‌رویه انجام می‌دهند، سر الاغ را پرستش می‌کنند، انـ*ـدام تناسلی کشیش‌هایشان را می‌پرستند، و با وادار کردن آنها به کشتن نوزادان و آدم‌خواری، نوآموزان را آغاز می‌کنند (فصل 9). مناسک آنها در خفا برگزار می شود و هیچ معبدی ندارند (فصل 10). سرانجام آنها فرقه ای برانداز هستند که ثبات کل جهان را تهدید می کنند (فصل 11).

*NiLOOFaR* · 2/7/23

این شوق در قرن پانزدهم قوت جدیدی به خود گرفت و در سال 1486، هاینریش کرامر، یکی از اعضای فرقه دومینیکن، Malleus Maleficarum ("چکش علیه جادوگران") را منتشر کرد. این کتاب در سال 1490 توسط کلیسا ممنوع شد و محققان در مورد تأثیر Malleus در زمان خود نامشخص هستند. کمتر از صد سال پس از نگارش آن، شورای تفتیش عقاید در اسپانیا اعتبار Malleus را رد کرد زیرا حاوی اشتباهات متعددی بود.

آزار و شکنجه از طریق اصلاحات پروتستانی در قرن شانزدهم ادامه یافت و پروتستان ها و کاتولیک ها هر دو به محاکمه جادوگران با تعداد متفاوتی از اعدام ها از دوره ای به دوره دیگر ادامه دادند. "کد کارولین"، قانون اساسی امپراتوری مقدس روم (1532) مجازات های سنگینی را برای جادوگری در نظر گرفت. همانطور که جامعه باسوادتر شد (بیشتر به دلیل اختراع ماشین چاپ در دهه 1440)، تعداد فزاینده ای از کتاب ها و تراکت ها به ترس جادوگران دامن زد.

این جنون بین سال‌های 1560 و 1660 به اوج خود رسید. پس از سال 1580، یسوعی‌ها جایگزین دومینیکن‌ها به عنوان اصلی‌ترین شکارچیان کاتولیک شدند، و رودولف دوم کاتولیک (1576–1612) رهبری یک آزار و شکنجه طولانی در اتریش را بر عهده داشت. کوه های ژورا در جنوب آلمان مهلت اندکی از جنون فراهم کرد. در آنجا، شکنجه فقط در محدوده دقیق قانون کارولین در سال 1532 اعمال می شد، توجه کمی به اتهامات کودکان یا توسط آنها صورت می گرفت، و قبل از دستگیری مظنون باید علناً اتهامات مطرح می شد. این محدودیت ها شامل شیدایی در آن ناحیه بود.

راهبه‌های لودون (1630) که توسط آلدوس هاکسلی رمان‌نویس شده و کن راسل آن را به فیلم تبدیل کرده است ، نمونه‌ای از جنون در این دوران است. راهبه ها توطئه کرده بودند تا پدر اوربان گراندیر را با جعل علائم مالکیت و عذاب متهم به جادوگری کنند. آنها تظاهر به تشنج می کردند، روی زمین غلت می زدند و ژولیده می کردند و گراندیه را به بی حیایی متهم می کردند. گراندیر محکوم شد و سوزانده شد. با این حال، پس از موفقیت طرح، علائم راهبه‌ها بدتر شد و ماهیت **** آنها بیشتر و بیشتر شد. این نشان دهنده درجه شیدایی و جنون موجود در چنین آزمایشات جادوگران است.

در سال 1687، لویی چهاردهم فرمانی علیه جادوگری صادر کرد که در مقایسه با سابق، نسبتاً معتدل بود. گربه‌های سیاه و دیگر خیال‌پردازی‌های مبهم شیدایی جادوگر را نادیده می‌گرفت. پس از سال 1700، تعداد جادوگران متهم و محکوم به سرعت کاهش یافت.

*NiLOOFaR* · 2/7/23

جادوگری در بریتانیا

در انگلستان، اسکاتلند و ولز مجموعه‌ای از قوانین جادوگری وجود داشت که با قانون هنری هشتم در سال 1542 شروع شد. آنها بر جادوگری حکومت می‌کردند و مجازات هایی را برای انجام آن، یا - پس از سال 1700 - برای تظاهر به انجام آن تعیین می‌کردند.

در ولز، پس از اینکه ترس از آن از انگلستان وارد شد، در قرن 16 و 17، محاکمه های جادوگری افزایش یافت. زنگ خطر فزاینده ای از جادوی زنان به عنوان سلاحی علیه دولت و کلیسا به صدا درآمد. کلیسا تلاش‌های بیشتری برای اجرای قانون شرعی ازدواج انجام داد، به‌ویژه در ولز که سنت به طیف وسیع‌تری از مشارکت‌های **** اجازه می‌داد. یک بعد سـ*ـیاسی نیز وجود داشت، زیرا اتهامات جادوگری علیه دشمنان هنری هفتم، که کنترل هر چه بیشتر بر ولز اعمال می‌کرد، مطرح شد.

سوابق دادگاه های جلسات بزرگ ولز، 1536-1736 نشان می‌دهد که عرف ولز از قوانین انگلیس مهم تر بود. عرف چارچوبی برای پاسخگویی به جادوگران و جادوگران فراهم می کرد به گونه ای که هماهنگی بین فردی و جمعی حفظ می‌شد و اهمیت شرافت، مکان اجتماعی و موقعیت فرهنگی را نشان می داد. حتی زمانی که مجرم شناخته شد، اعدام انجام نشد.

جیمز اول که در سال 1603 پادشاه شد، توضیحات قاره‌ای درباره جادوگری را به انگلستان و اسکاتلند آورد. او قانون بسیار سفت‌تر جادوگری در سال 1604 را تنظیم کرد که آن را طبق قوانین عمومی یک جنایت تبدیل کرد. یک هدف منحرف کردن سوء ظن از هم‌***گرایی مردانه بود در میان نخبگان، و ترس را بر جوامع زنانه و اجتماعات بزرگ زنان متمرکز کنید. او فکر می‌کرد که آنها قدرت سـ*ـیاسی او را تهدید می‌کنند، بنابراین پایه و اساس سـ*ـیاست‌های جادوگری و غیبت را، به‌ویژه در اسکاتلند، گذاشت. نکته این بود که اعتقاد گسترده به توطئه جادوگران و سبت جادوگران با شیطان، زنان را از نفوذ سـ*ـیاسی محروم کرد. قدرت غیبی ظاهراً یک ویژگی زنانه بود زیرا زنان ضعیف تر و مستعدتر در برابر شیطان بودند.

نگرش های روشنگری پس از سال 1700 باعث تمسخر اعتقادات جادوگران شد. قانون جادوگری در سال 1735 نشان دهنده یک معکوس کامل در نگرش ها بود. مجازات‌های اعمال جادوگری به طور سنتی، که در آن زمان توسط بسیاری از شخصیت‌های با نفوذ به عنوان یک جرم غیرممکن تلقی می شد، با مجازات هایی برای تظاهر به جادوگری جایگزین شد. شخصی که ادعا می‌کرد قدرت احضار روح، یا پیشگویی آینده، یا طلسم کردن، یا کشف محل اختفای اجناس دزدیده شده را دارد، به عنوان ولگرد و کلاهبردار مجازات می‌شد و مشمول جریمه و حبس می‌شد.

توهم زا و جادوگری

استدلال به نفع

تعدادی از محققین مدرن وجود گیاهان توهم زا در عمل جادوگری اروپایی را مطرح کرده اند. در میان آنها، انسان شناسان ادوارد بی تیلور، برنارد بارنت، مایکل جی هارنر و جولیو سی باروجا و داروشناسان لوئیس لوین و اریش هسه. بسیاری از نویسندگان قرون وسطی نیز در مورد استفاده از گیاهان توهم زا در پماد جادوگران، از جمله Joseph Glanvil Jordanes de Bergamo، Sieur de Beauvoys de Chauvincourt Martin Delrio اظهار نظر می کنند.رافائل هولینشد، آندرس لاگونا، یوهانس نایدر، سیور ژان دو نینالد، هنری بوگه، جووانی پورتا، نیکلاس ریمی، بارتولومئو اسپینا، ریچارد ورشتگان، یوهان وینسنت و پدرو سیروئلو.

بسیاری از دانش گیاه شناسی در جادوگری اروپایی از تفتیش عقاید اسپانیایی و سایر مقامات می‌آید، که گهگاه ماهیت روانی "فرار جادوگران" را تشخیص می دادند، اما اغلب اثرات پماد جادوگران را شیطانی یا شیطانی می‌دانستند.

*NiLOOFaR* · 3/7/23

از الگوها استفاده کنید

از جوشانده‌های شب‌زیان (مانند حنا، بلادونا، ترنجبین یا داتورا) در جادوگری اروپایی استفاده می‌شد. همه این گیاهان حاوی آلکالوئیدهای توهم زا از خانواده تروپان، از جمله هیوسیامین، آتروپین و اسکوپولامین هستند که آخرین آنها از این نظر منحصر به فرد است که می‌تواند از طریق پوست جذب شود. این معجون‌ها در ادبیات به صورت دم کرده، مرهم، پماد، فیلترها, روغنها و مواد زائد. پمادها عمدتاً با مالیدن روی پوست، به ویژه در نواحی حساس - زیر بـ*ـغل، ناحیه شرمگاهی، پیشانی، غشاهای مخاطی واژن و مقعد یا روی نواحی که زودتر از موعد به صورت خام مالیده شده اند. آنها اغلب برای اولین بار به یک "وسیله نقلیه" برای "سوار شدن" (شئی مانند جارو، چنگال، سبد یا پوست حیوانات که به پوست حساس مالیده می‌شد) اعمال می‌شدند. همه این ترکیبات به منظور دادن توانایی‌های ویژه به جادوگر برای ارتباط با ارواح، تبدیل به حیوانات (لیکانتروپی)، عشق به دست آورید، به دشمنان آسیب برسانید، سرخوشی و لـ*ـذت **** را تجربه کنید، و - مهمتر از همه - " پرواز به سبت جادوگران ".

موقعیت کلیسا

تصویر مارتین ون ماله، از یک شنبه جادوگران، در نسخه 1911 La Sorcière اثر ژول میشله

جادوگران تحریف‌های محلی مسیحی مشرکان نبودند، بلکه افراد ادعا می‌کردند که هم توانایی و هم اراده استفاده از اثرات ماوراء طبیعی برای اهداف بدخیم را دارند. این باور از فرهنگ های دیگر آشناست و تا حدی از بت پرستی به ارث رسیده است. این باور که جادوگران در اصل کاملاً خوش خیم بودند، از هیچ منبع متنی اولیه نشأت نمی‌گیرد. اولین اشاره مکتوب به جادوگران به عنوان چنین، از موعظه های الفریک، آنها را بدخلق نشان می‌دهد. گرایش به درک آنها به عنوان شفا دهنده تنها در قرن نوزدهم آغاز شد، با ژول میشله که رمان La Sorcière که در سال 1862 منتشر شد، برای اولین بار یک جادوگر خوش خیم را فرض کرد.

به نفع کلیسا بود، با گسترش آن، سرکوب همه روش‌های رقیب بت‌شناسی جادو. این تنها با ارائه یک کیهان شناسی امکان پذیر بود که در آن معجزات مسیحی مشروع و معتبر بودند، در حالی که معجزات غیر مسیحی «از شیطان» بودند. از این رو قانون زیر:
ما تعلیم می دهیم که هر کشیشی باید بت پرستی را خاموش کند، و wilweorthunga (چشمه پرستش)، و licwiglunga (افسون مردگان)، و hwata (شیوع)، و galdra (جادو)، و پرستش انسان، و اعمال زشتی را که مردم در موارد مختلف انجام می دهند، ممنوع خواهد کرد. انواع جادوگری و در frithspottum (محصور صلح) با نارون ها و درختان دیگر، و با سنگ ها، و با بسیاری از فانتوم ها.

— منبع: قانون شانزدهم قانون اساسی که در زمان پادشاه ادگار ، قرن دهم پس از میلاد وضع شد.

*NiLOOFaR* · 3/7/23

در حالی که مردم عادی از تفاوت بین جادوگران که آنها را مایل به انجام اعمال شیطانی مانند نفرین می‌دانستند و افراد حیله‌گری که از دخالت در چنین فعالیت‌هایی اجتناب می‌کردند آگاه بودند، کلیسا تلاش کرد این تمایز را از بین ببرد. همان طور که ادیان غیرمسیحی متمایز از نظر فرهنگی، همه در کنار هم قرار گرفتند و صرفاً "بت پرست" نامیده شدند، به همین ترتیب همه جادوها به همان اندازه گناهکار و نفرت انگیز جمع شدند. اهریمن شناسی جیمز اول به صراحت همه جادوگران را محکوم می‌کند که به یک اندازه در جنایت مشابهی علیه خدا مجرم هستند.

شخصیت سهام "جادوگر".

توصیف جادوگر در اروپا از یک منبع منفرد گرفته نشده است. جادوگر آشنای فولکلور و خرافات رایج ترکیبی از تأثیرات متعدد است.

در پایان قرون وسطی، باورهای تکراری در مورد جادوگران این بود:
- سواری در شب
- پیمان با شیطان
- انکار رسمی مسیحیت
- جلسه پنهانی شبانه
- هتک حرمت عشای ربانی و مصلوب شدن
- عیاشی
- کودک کشی قربانی، و
- ادم خواری

Malleus Maleficarum (1486) اعلام کرد که چهار نکته اساسی جادوگری عبارتند از: چشم پوشی از ایمان کاتولیک، وقف جسم و روح به شر، تقدیم فرزندان تعمید نیافته به شیطان، و شرکت در عیاشی که شامل آمیـ*ـزش با شیطان است. علاوه بر این، جادوگران به تغییر شکل، پرواز در هوا، سوء استفاده از مقدسات مسیحی و ساختن مرهم جادویی متهم شدند.

جادوگران دارای انواع مختلفی از قدرت های جادویی بودند. اینها به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: دسته‌هایی که وقوع بدبختی را توضیح می‌دهند و در نتیجه بر اساس رویدادهای واقعی هستند، و دسته‌هایی که کاملاً خارق‌العاده هستند.

دسته اول شامل قوای ناتوانی ج**ی، ترش کردن شیر، مردن زدن، ایجاد بیماری، طوفان کردن، مرده به دنیا آمدن نوزادان، جلوگیری از شیر دادن به گاوها، جلوگیری از تخمگذار مرغ ها و سوختگی است. محصولات زراعی. دومی شامل قدرت پرواز در هوا، تغییر شکل به خرگوش، مکیدن ارواح آشنا از زگیل، قایق سواری بر روی یک تخته و شاید پوچ تر از همه، رفتن به دریا با پوسته تخم مرغ است.

غالباً اعتقاد بر این بود که جادوگران بر روی چوب جاروها یا برج‌ها یا گهگاه بر روی انسان‌های ناخواسته پرواز می‌کنند که به آنها «سواری» می‌گویند. گفته می‌شود اسب‌هایی که صبح در غرفه‌هایشان عرق کرده بودند نیز سواری بودند.

جادوگر متهم، ایزوبل گودی، به عنوان وسیله ای برای تبدیل خود به خرگوش، جذابیت زیر را به کار برد:
من به داخل خرگوش خواهم رفت،

با اندوه و غم و اندوه و مراقبت ناگوار;
و من به نام شیطان خواهم رفت،

آه وقتی دوباره به خانه می آیم

*NiLOOFaR* · 3/7/23

به‌ویژه در رسانه‌هایی که کودکان را هدف قرار می‌دهند (مانند افسانه‌ها )، جادوگران اغلب به‌عنوان پیرزن‌های شرور با پوست چروکیده و کلاه‌های نوک تیز، با لباس‌های سیاه یا بنفش، با زگیل روی بینی و گاهی اوقات ناخن‌هایی مانند پنجه دراز به تصویر کشیده می‌شوند. مانند سه جادوگر از مکبث، آنها اغلب به عنوان معجون در دیگ‌های بزرگ به تصویر کشیده می شوند. جادوگران معمولاً مانند دنیای هری‌پاتر یا در نسخه های مدرن‌تر جعلی، جاروبرقی مانند دنیای Hocus Pocus، در هوا بر روی چوب جارو سوار می‌شوند. آنها اغلب با گربه‌های سیاه همراه هستند. یکی از مشهورترین تصاویر مدرن جادوگر شریر غرب در جادوگر شگفت انگیز شهر اوز اثر ال فرانک باوم است.

جادوگران همچنین در بسیاری از افسانه‌های قرن 19 و 20، افسانه‌های عامیانه و داستان‌های کودکانه مانند " سفید برفی "، " هنسل و گرتل "، " زیبای خفته " و بسیاری از داستان های دیگر که توسط برادران گریم ضبط شده‌اند، به عنوان شرور ظاهر می‌شوند. چنین داستان‌های عامیانه معمولاً جادوگران را به‌عنوان قلاده‌های بسیار زشت یا زنان جوان بسیار زیبا به تصویر می‌کشند.

در رمان فرناندو دی روخاس، سلستینا یک فاحشه پیر است که برای تنظیم روابط **** مرتکب دلالی و جادوگری می‌شود.

جادوگران همچنین ممکن است اساساً خوب به تصویر کشیده شوند، مانند مجموعه طولانی مدت سابرینا جادوگر نوجوان آرچی کمیک، رمان‌های دنیای دیسک اثر تری پرچت، در فیلم خدمات تحویل کیکی از هایائو میازاکی در سال 1989، یا مجموعه تلویزیونی جذاب (1998-2006). پس از فیلم The Craft، تصاویر تخیلی محبوب جادوگری به طور فزاینده‌ای از شیوه‌های Wiccan نشأت می‌گیرد، که جادوگری را دارای مبنای مذهبی و جادوگران را به عنوان انسان‌هایی با ظاهر عادی به تصویر می‌کشد.
منبع: ویکی‌پدیا

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین