خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ با هدف ترویج فرهنگ کتاب خوانی و تقویت قلم عزیزان ایجاد شده است.
هدف ما همواره ایجاد محیطی گرم و صمیمی و دوستانه بوده
برای مطالعه کامل رمان‌ها و استفاده از امکانات انجمن
به ما بپیوندید و یا وارد انجمن شوید.

~kiana_stay~

حامی انجمن رمان ۹۸
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
30/9/19
ارسال ها
233
امتیاز واکنش
1,405
امتیاز
228
محل سکونت
ایران
زمان حضور
6 روز 14 ساعت 39 دقیقه
نویسنده این موضوع
هنگامی که کوروش در سال 539 ق.م بر بابل غلبه یافت، خود را به عنوان "شاه بابل" معرفی کرد که دلالت بر حوزه‌ای فراتر از سنت‌ها و قلمرو بومی پارسیان می‌کرد. هنر میان رودانی به مقتضای خود در این فرمانبرداری مشارکت داشت و پارسیان از این هنر وام گرفتند. کاخ‌های هخامنشیان، مانند کاخ‌های میان رودان با تراس‌های بزرگ مصنوعی و نیز دروازه‌هایی که با دیو، خدایان بالدار و گاوهای بالدار با سر انسان (لاماسو) نگهبانی می‌شد، بودند. دیواره‌های آن با آجرهای لعاب‌دار و نیز کاشی‌های چند رنگ لعاب‌دار و الواح و قاب‌های سنگی تزیین شده بود. خدای پارسی که تاکنون تصویر نمی‌شد، اکنون به صورت پیکره‌ای در قرص بالدار مانند خدای آشور که برای قرن‌های متمادی در هنر یادمانی آشور تصویرگری می‌شد، تصویر شد. این وام‌گیری خاص، بیانگر این نکته است که پارسیان خود را با فرم‌های هنری میان رودان تطابق دادند. بسیار غیر محتمل است که مفهوم مرتبط با اهورامزدا به هر نحوی متاثر از ظاهر این تصویر مذهبی در کاخ سلطنتی بوده باشد. و نه گاو با سر انسانی و دیگر موجودات ترکیبی وام گرفته شده با همان خصیصه‌های یکسان، برای پارسیان از مردمانی که از آن‌ها دریافت داشتند، تنها تقلید صرف بوده است. در حقیقت، در ابتدا در مورد فرم، پارسیان موارد مشخصی را از هنر و معماری میان رودان استفاده کردند که از این نمونه در مورد پیکره‌ای که احتمالاً مربوط به دوران حکومت کوروش بزرگ بوده است می‌توان مثال آورد. این پیکره، فرشته بالدار پاسارگاد می‌باشد که احتمالاً تقلیدی است از جن‌های بالدار دروازه کاخ‌های آشوری و کتیبه‌ای از کوروش در بالای این پیکره موجود بوده است. این پیکره فرشته مانند، لباس حاشیه داری به سبک میان رودانی در بردارد و ریش کوتاه گردی به سبک پارسیان و نیز تاجی که دارای پرها، شاخ‌ها، مار کبری و قرص و حلقه‌هایی بر آن می‌باشد که احتمالاً مربوط به خدایان مصری است. نقش برجسته‌ای مسطح مربوط به دوران آشوری و سنگ تراشی‌های پرکار و با جزئیات بال‌ها و نیز آویزهای لباس مشخصه هنر آشوری است. این ارتباط و پیوند با هنر میان رودان به اندازه کافی قابل ادراک می‌باشد. دلیلی وجود ندارد که وام گیری هنری پارسیان از هنرهای یادمانی برای خود بوده باشد. کتیبه کاخ داریوش در شوش آشکارا وظایف هنرمندان مناطق مختلف شاهنشاهی را برای این کاخ روشن می‌سازد. ایونی‌ها در نقش برجسته‌های کاخ داریوش و جانشینان او حضور داشتند که آن را از سنت‌های شرق نزدیک تفکیک می‌سازد. ابتکار فقط به صورت رسمی بود. در نقش برجسته‌های شوش و تـ*ـخت جمشید پرداختی قابل انعطاف و فرم پذیر برای بدن‌ها صورت گرفت و این ابتکار دارای هیچ سابقه‌ای در شرق نزدیک باستان نبود. در مصر و میان رودان، برجسته سازی‌ها در نقش برجسته‌ها، نقشی فرعی را ایفا می‌کرد. که دارای ویژگی خطی بودند. مشخصه کلی پیکره‌ها چه در نقاشی‌های - بارسیپ (Barsip) و چه در نقوش سنگی خورس آباد (Khorsabad) یکسان است. سطح روی نقش برجسته‌ها بسیار ماهرانه کار شده است که به صورت همزمان دارای سطح صاف و هموار و نه یک حجم برآمده است که شکل بدن به صورت سه بعدی و همراه با عمق نشان داده شود. نقش برجسته‌هایی که از شرق نزدیک باستان به یادگار مانده سطحی صاف دارند و حتی زمانی که در بعضی جزئیات برجسته به نظر می‌رسند، درواقع جزئیات به صورت سنگ تراشی‌اند و نه به صورت برجسته و برآمده. بنابراین، می‌توان گفت که در ترکیب و پرداخت طبیعی، بیشتر با طراحی و نقاشی قرابت و مشابهت دارد تا پیکره تراشی. این یکی از دستاوردهای هنر یونان است که مجسمه سازی و پیکره تراشی نقش برجسته‌ها به صورت شاخه‌های مرتبط با هنر فرم پذیر و منعطفی بوده که دائماً در حال تکامل بود. به نظر می‌رسد که در مورد پیکره به دست آمده از پاسارگاد بیشتر سنت‌های هنری شرق نزدیک دخیل بوده و نقش برجسته‌های به دست آمده از شوش و تـ*ـخت جمشید نزدیکی بیشتری با هنر نقش برجسته‌های یونان دارند؛ از این رو تغییر در سنت‌های هنری می‌بایست در زمان داریوش اول که هنرمندان و صنعتگران یونانی را برای کاخ شوش به کار گرفت صورت گرفته باشد.


پیکرتراشی در دوره هخامنشی

 

~kiana_stay~

حامی انجمن رمان ۹۸
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
30/9/19
ارسال ها
233
امتیاز واکنش
1,405
امتیاز
228
محل سکونت
ایران
زمان حضور
6 روز 14 ساعت 39 دقیقه
نویسنده این موضوع
این مهم است که ما درک کنیم تضاد میان هنر هخامنشی و شرق نزدیک نه تنها در جزئیات، بلکه در مفهوم هم بوده است. این مورد را به وضوح در نقوش مربوط به سرهای اسب‌ها و پیکره‌های انسانی می‌توان دید. در مورد هنر پارسی نشان دادن بازوها و دست‌های برجسته و با ماهیچه که از لباس بیرون زده و نیز چین‌های زیادی که در لباس‌ها وجود دارد، دیده می‌شود که این حالت به خصوص در پشت پا و در زیر لبه ردا و میان پاها به خوبی پرداخت شده است. نتیجه اینکه، نقوش ویژگی کلی یک سبک جدید را نشان می‌دهد. در همان دوره در آثار یونانی چین‌ها نیز به همان شکل و با دقت پرداخت شده‌اند که این ویژگی توسط پیکره تراشان یونانی در قرن هفتم ق.م به کار برده شده بود، در حالی که در شرق، نقش برجسته‌ها دارای ویژگی غیر قابل انعطاف و فرم پذیری بودند که در این مورد هم توافق و سازگاری داشتند. هر چند ما باید بر این نکته تاکید کنیم که تنها غنی سازی انعطاف پذیری در نقش برجسته‌های هخامنشی نسبت به نقش برجسته‌های قدیمی‌تر شرق نزدیک باعث تمیز آن‌ها از همدیگر نمی‌شود. حداقل از دو جنبه و نسبت (از جنبه مفهومی و نه فنی) کارهنری هخامنشیان نسبت به پیشینیان خود ضعیف‌تر است. یکی این که در مصر و بین‌النهرین نقش برجسته‌ها تقریباً به طور کامل ابزاری در جهت روایتگری و داستان سرایی می‌باشند. حتی اتفاقات پیچیده مانند جنگ‌های بزرگ به صورت موثری پرداخت شده‌اند. در مورد دیگر، موضوعاتی مانند صحنه‌های سوگواری، در برخی مقابر مصری و یا صحنه‌های شکار آشور نصیر پال و آشور بانی پال (شاهان آشوری)، یعنی همان صحنه‌های که در دوره هخامنشی وجود ندارند، پرداخت بسیار ماهرانه و قدرتمندانه‌ای دارند. نقش برجسته‌های هخامنشی یکنواخت می‌باشند که این ویژگی در نقوش خزانه بیشتر دیده می‌شود. پادشاه بر تـ*ـخت نشسته و دیگران وارد کاخ می‌شوند و پادشاه به آن‌ها بار عام می‌دهد و یا در مورد مبارزه بین دو موجود ترکیبی و یا مبارزه پادشاه؟ با جانور دیگری و نیز هیئت‌هایی که هدیه و یا باج؟ و یا نقش ملازمان پادشاه نیز این یکنواختی دیده می‌شود.


پیکرتراشی در دوره هخامنشی

 

~kiana_stay~

حامی انجمن رمان ۹۸
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
30/9/19
ارسال ها
233
امتیاز واکنش
1,405
امتیاز
228
محل سکونت
ایران
زمان حضور
6 روز 14 ساعت 39 دقیقه
نویسنده این موضوع
به طور کلی این‌ها صحنه‌های جدا از هم هستند، ولی اگر ما گروه‌های بشاش و مسرور 5 و یا 6 نفره را که هدایای چون، قوچ، اسب، شتر و یا گاو نر با خود می‌آورند، در نظر بگیریم، باید یادآور شویم که هر یک از این گروه‌ها در واقع بیش از یک بار نقش‌هایشان تکرار شده‌اند. بخش های غیر معمول با صف‌های بی‌شمار از افراد را به سختی می‌توان تمیز داد، اما نگرش ما نسبت به این نقش برجسته‌ها متفاوت با نشانه‌های آن‌هاست. قصد این نبوده که آن‌ها باید به دقت مورد بررسی قرار گیرند و مقایسه آن‌ها با نقش برجسته‌های آشوری نیز مغالطه آمیز می‌باشد، زیرا این نقش‌ها که بعداً اجرا شده‌اند، کارکرد متفاوتی داشته‌اند. در کاخ‌های آشوری نقش برجسته‌ها در حیاط، تالارها و اتاق‌های بارعام یافت شده‌اند، یعنی جایی که مردم منتظر فراغت کافی برای دنبال کردن روایت‌های تصویری با جزئیات زیاد را داشتند. در حالی که تزیینات هخامنشی در نمای بیرونی کاخ‌ها و سطح تراس‌ها ایجاد می‌گشت. آن‌ها صرفاً این کار را انجام می‌دادند تا ضمن تمرکز تزیینی خود را بر مهم‌ترین سیمای بیرونی کل معماری و پلکان‌های ورودی داشته باشند. نه تنها نقش برجسته‌ها، بلکه مجسمه‌ها نیز دارای ویژگی تزیینی بودند. مجسمه‌ها و پیکره‌ها که در این دوره وجود دارند، قسمت‌های معماری، لنگه درها، سرستون‌ها را مزین کرده‌اند و تبعیت آن‌ها از یک سیستم معماری کلی، به طور کلی ویژگی هنر هخامنشی را روشن می‌سازد.


پیکرتراشی در دوره هخامنشی

 

~kiana_stay~

حامی انجمن رمان ۹۸
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
30/9/19
ارسال ها
233
امتیاز واکنش
1,405
امتیاز
228
محل سکونت
ایران
زمان حضور
6 روز 14 ساعت 39 دقیقه
نویسنده این موضوع
در اینجا دو پیکره گاو با سر انسانی در هنر هخامنشی و آشوری را که به عنوان سر ستون مورد استفاده قرار گرفته‌اند را مشخص می‌کنیم. در نمونه هخامنشی جزئیات واقعی مانند آویزهای گوش و قسمت انتهایی سبیل با دقت پرداخت شده است، ولی نیرومندی و قدرت، در نمونه آشوری گم شده و یا نسبتاً نادیده گرفته شده است. در کاخ خورس آباد، پیکره دارای لبه‌های نوک‌دار و تیز، سطوح و رویه‌های زمخت‌تر و سایه‌های خشن هستند، در حالی که نمونه هخامنشی به زیبایی تمام پرداخت شده است. برای مثال خط حاشیه‌ای ریش‌ها روی لـ*ـب‌های دو پیکره و یا خطوط.
نمی‌توان چنین برداشت کرد که هنرمندان یونانی مسوول تباین و اختلاف در میان نمونه‌های هنر بین‌النهرینی بوده است. نبودن سرزندگی و شادابی هنری از ویژگی‌های واپسین هنر یونان در اواخر قرن ششم ق.م بوده است. باید یادآوری کرد که هنرمندان از ملت‌های گوناگون برای کار هنری به شوش و تـ*ـخت جمشید حضور یافتند و سطح مشارکت متفاوتی در پروژه‌هایی که هیچ نمونه اولیه و پیش الگویی برای کارشان وجود نداشت، بر عهده داشتند. کلیت کار و روح حاکم بر برنامه، پارسی بود. ویژگی‌های زیادی وقتی که پیکرتراشی هخامنشی با نمونه‌های مصری و آشوری مقایسه گردند، به نظر نقطه ضعف به حساب می‌آیند، اما وقتی که مهارت به کار رفته در ساخت آن‌ها را در نظر آوریم، ویژگی پایداری و استحکام در ماهیت حقیقی‌شان به خوبی نمایان است.


پیکرتراشی در دوره هخامنشی

 

~kiana_stay~

حامی انجمن رمان ۹۸
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
30/9/19
ارسال ها
233
امتیاز واکنش
1,405
امتیاز
228
محل سکونت
ایران
زمان حضور
6 روز 14 ساعت 39 دقیقه
نویسنده این موضوع
سنگ تراشی هخامنشی تزیینی است و تابع ذات و طبیعت تزینی خود می‌باشد. الگو و ریتم با تکرار پیکره‌ها یا دسته‌ها و گروه‌ها وجود دارد که این فرایند برای تزیین بسیار مناسب می‌باشد. در پارس هخامنشی گروه‌ها و ردیف پیکرها بر روی سنگ و به صورت نقش برجسته ایجاد شده‌اند. سایبانی که بر بالای سر پادشاه قرار دارد، دارای تزییناتی به صورت گل و ردیفی از شیرها بر روی آن می‌باشد که همان تزیینات بر حاشیه یک ارابه جنگی که احتمالاً از فلز ساخته شده بود، نیز قرار دارند. وقتی که به این نتیجه می‌رسیم که سنگ تراشی هخامنشیان در هنرهای کاربردی این دوره یکسان است، پارادوکس و تناقض پیش گفته شده در مورد هنر این دوره نیز خود به خود از بین می‌رود. گفته شد که خود هخامنشیان در ایجاد هنرهای یادمانی مربوط به خودشان دخالت نداشتند و این هنرمندان و صنعتگران کشورهای دیگر بودند که این کاخ‌ها را آراستند. و نتیجه اینکه با این مشارکت نامتجانس و مختلف از ملت‌های گوناگون، با این حال می‌توان هنر هخامنشی را با ویژگی پارسی به حساب بیاوریم. نوع جدیدی از هنر با گروهی از مردمان نامانوس و از ملت‌های گوناگون که سنت‌ها و ویژگی خاص خود را در بر داشت. اگر یک بار دیگر به دسته و گروه پیکره‌ها و تناسبات سنگ تراشی موجود نگاهی بیندازیم، تفاوت‌های کمی را در ژست‌ها و حالات چهره‌ی پیکره‌ها و نوع تزیینات کلی متوجه می‌شویم، در حالی که نقش‌ها هنوز که هنوز است، بسیار غنی و ماهرانه تراشیده شده‌اند. نقش برجسته‌ها در واقع همان نظمی را که در قالی‌های دست ساخت این دوره با تفاوت‌هایی در رنگ و الگوهای کوچکی که در آن‌ها وجود دارد، به یاد می‌آورند. در واقع نقش برجسته‌های هخامنشی نموداری ابتدایی از مدرسه‌ای هنری بودند که تا امروز هم در دست ساخته‌ها و تولید قالی‌های پارسیان مشاهده می‌شود.

منبع: cgie.org


پیکرتراشی در دوره هخامنشی

 
shape1
shape2
shape3
shape4
shape7
shape8
بالا