بیوگرافی مهستی گنجوی | شاعر

moh@mad · 14/3/23

مهستی گنجوی شاعران زن متقدم ادبیات فارسی
شاعران زن متقدم تاریخ ادبیات فارسی که در سدهٔ پنجم و ششم هجری قمری می زیسته، مهستی گنجوی می باشد. وی پس از خیام، برجسته ترین رباعی سرای ایران به شمار می آید و وی را بنیان گذار مکتب شهرآشوب در قالب رباعی می دانند.

مهستی گنجوی در شهر گنجه متولد شد و همدوره با غزنویان بود. رشید یاسمی معتقد بود که« مهستی» از دو کلمه« مَه» به معنی بزرگ و« سَتی» به معنی خانم تشکیل شده و جمعاً این کلمه به معنی« خانم بزرگ» است. پدرش او را در چهار سالگی به مکتب خانه فرستاد و چون استعدادی سرشار داشت در ده سالگی با ادب زن دانشمند بیرون آمد. او به زیبایی چنگ و عود و تار را می نواخت. مهستی گنجوی بیشتر به خاطر رباعیاتش مشهور شد. او در سروده هایش زنی فتنه‌گر و زیبا بوده که عشاق فراوانی داشته است.

مهستی گنجوی در دوران جوانی از گنجه به مرو و دربار سلطان سنجر رفت. وی سال های زیادی در دربار سنجر بود و به شغل دبیری مشغول بود و پس از سلطان سنجر به گنجه بازگشت و با تاج الدین احمد، مشهور به« پور خطیب» پادشاه گنجه ازدواج کرد و در کنار همسر شاعر و فاضل خود، بقیه ی عمرش را در ارامش به سر برد. همسر وی« تاج الدین امیر احمد» هم شاعر بود و با تخلص پور خطیب و ابن خطیب شعر می سرود. یک رشته از اشعار مهستی به همین پور خطیب منحصر شده است و در کتاب مهستی و امیر احمد ماجرای عشق آنان به قلم جوهری منعکس گردیده است.

مهستی گنجوی آنچنان در فن موسیقیدانی پیشرفت کرد که در نوزده سالگی استاد بی مانند و سرآمد همگان شد. وی چنگ و عود و تار را استادانه می نواخت و دوران جوانی اش در هاله ای از ابهام پوشیده است. برطبق نظر برخی از افراد، مهستی گنجوی در نویسندگی، کتابت و محاسبات به درجه ای میرسد که ازهمه ی مردان، گوی سبقت را روزگار می رباید و از دبیران زمان خود می شود.
شیخ عطار در الهی نامه از مهستی گنجوی به عنوان" مهستی دبیر آن پاک جوهر" یاد می کند. برخی نوشته اند که وی" در رشته ی رقص و مجلس آرائی و محافل بزم" سرآمد روزگار بوده و در مجالس پادشاه گنجه به عنوان" ندیمه ی دربار" بزم آرائی می کرده است.

آثار مهستی گنجوی

« مهستی نامه» دیوان کوچک مهستی گنجوی بوده که به کوشش فراوان آقای« فریدون نورزاد» گرداوری شده و این نخستین و کامل ترین دیوان اوست. این دیوان ۳۱۵ رباعی و ۶۹۰ بیت دیگر شاملغزل، قطعات، لغز، مطایبات و یک نامه منظوم دارد.

آتش بوزید و جامهٔ شوم بسوخت
وز شومی شوم نیمهٔ روم بسوخت
بر پای بُدم که شمع را بنشانم
آتش ز سر شمع همه موم بسوخت
اشعار مهستی گنجوی بیان عشق و شیدایی، شوخ طبعی و رعنایی، صداقت و زیبایی است و مملو از نشاط و به دور از غم و اندوه است. برخی از تذکره نویسان و تاریخ پردازان اشعار مهستی را بر اثر ناآشنایی با شهرآشوب، نتوانسته اند بفهمند و وی را با تصوراتی نادرست، لاابالی دانسته و در خلال سخن وی را نکوهیده اند؛ در حالیکه مهستی با امکانات زبانی و شوق سرشاری که در اختیار دارد، صاحبان حِرِف و صناعت عصر خویش را زیبارویانی دل فریب می نمایاند.
مهستی گنجوی در سال ۵۷۶ هجری قمری در سن ۸۸ سالگی در شهر گنجه فوت کرد و در گنجه در آرامگاه حکیم نظامی دفن شده است.
منبع:بخش بیوگرافی سرپوش