مجسمه سازی یونان باستان

~kiana_stay~ · 13/3/23

هنر مجسمه سازی یونان با حضور چند مجسمه که بخش هایی از آن به جای مانده است ، قدرت خالقان آنها را در رعایت تناسبات و توجه به عناصر حقیقت انگاری، آشکار می سازد. یونانیان، خدایان متعدد خود را بصورت مجسمه در معابد خود قرار میدادند و آنها را پرستش می نمودند. مجسمه های سنگی و برنزی بیشماری نیز از قهرمانان خود در میدانها و معابر عمومی می‌گذاشتند.
مرمر و مفرغ مهم‌ترین ماده تشکیل دهنده مجسمه‌های یونانی است و با توجه به مستندات گِل و چوب کمتر در مجسمه‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. یونانیان معمولاً قسمت‌های خاصی از مجسمه را نقاشی و رنگ می‌کردند تا مجسمه به نوعی جاندار شود. هم‌چنین در قسمت‌هایی از مجسمه‌های مفرغی از طلا و فلزهای گرانبها استفاده می‌کردند. در اوایل، مجسمه‌های مفرغی توپر بودند و با چکش کاری شکل می‌گرفتند اما بعد از کشف اسلوب ریخته‌گری مجسمه‌های مفرغی درون‌تهی و سبک شدند. مجسمه‌های این دوره کوچک و جنبه نمادین و مذهبی دارد. بیشتر مجسمه‌ها در فرم جانوری مثل گاو و اسب یا فرم‌های انسانی با ماهیت چکیده‌نگاری مجسم شده‌اند. رایج‌ترین مصالح مورد استفاده مفرغ، گل و چوب است.

دوره کهن

نخستین مجسمه‌های شاخص یونانی در دوره کهن بارز است. هنرمند یونانی در این دوره با نگاهی به مجسمه‌های مصری تلاش بر افزایش تجربه و مهارت خود می‌کند به همین دلیل می‌توان نام این دوره را، دوره آزمون و خطا نامید از مهمترین آثار این دوره می‌توان به مجسمه‌های کوره و کوروس اشاره کرد که حالتی ایستاده و خشک در اندازه طبیعی داشتند و دارای لبخندی کهن‌وش و گونه برجسته بودند. هدف این مجسمه‌ها برای پیشکش یا هدیه به معابد و قرار دادن بروی سنگ قبرها بود. در مجسمه مردان همانند مجسمه‌های مصری پای چپ اندکی به جلو آمده و پای زنان به هم چسبیده‌است. از مجسمه‌های حیوانی برای تزئین ساختمان و معماری استفاده می‌شد.

دوره کلاسیک

هنرمندان یونانی در این دوره اسلوب واقع‌گرایی را به‌طور کامل پایه‌ریزی کردند. هدف هنرمند به گونه‌ای تصرف کامل آرمانگرایی هم در صورت و هم در محتوا بود. هم‌چنین حرکت و انتقال وزن بر روی یک پا در مجسمه‌ها از ویژگی‌های جدیدی بود که به آن دست یافتند. از هنرمندان شاخص این دوره می‌توان به فیدیاس و پلوکلتوس اشاره کرد. از مهمترین موضوعات مجسمه داستانهای حماسی و اسطوره‌ای و ملی بود. در اواخر دوره کلاسیک آرمانگرایی و خردگرایی از مجسمه‌ها دور شد و مضامین ملی و اسطوره‌ای کمرنگ تر شدند و اکثر هنرمندان به شیوه شخصی خود و بر اساس سفارشها مجسمه تولید می‌کردند. برای مثال مجسمه‌های اسکپاس چشمانی گود و لبهایی بازداشتند و از نظر عاطفی و احساسی بسیار قوی بودند و از طرفی پراکسی تلس مجسمه‌هایی با ملایمت و لطافت همراه با یک آرمانگرایی شخصی و طبیعی می‌ساخت.

دوره هلنی

دوره هلنی همانند هنر سفالگری تلفیقی از هنر شرق و غرب بود و جزئیات پردازی و واقع‌گرایی شدت بیشتری پیدا کرد و جنبه آرمانگرایی مجسمه‌ها کم شد. حالت مجسمه‌ها در اکثر مواقع رنج و اندوه خاصی را نمایان می‍‌کند. سیر تحول دوره هلنی مشخص نیست و احتمال می‌رود که سبک‌های گوناگون در یک زمان کار شده‌ است.

منبع: ویکی پدیا