بیوگرافی یانی کریسومالیس | آهنگساز

نگار 1373 · 12/3/23

ییانی کریسومالیس (زاده ۱۴ اکتبر ۱۹۵۴ – کالاماتا) معروف به یانی (به انگلیسی:Yanni)، موسیقی دان، پیانیست، نوازندهٔ کیبورد و آهنگساز اهل یونان و ساکن ایالات متحده است.

موسیقی یانی تلفیقی از سبک های جاز، موسیقی دوره کلاسیک، سافت راک، و موسیقی جهان است و بخش عمدهٔ آهنگ های او را سازهای موسیقی تشکیل می دهند. یانی با کنسرتیانی، زنده در آکروپولیس به شهرت رسید، بطوری که این آلبوم با فروش بیش از ۷ میلیون نسخه، دومین ویدئو موزیک پرفروش تاریخ است. علاوه بر آن یانی به دلیل اجرا در مکان های تاریخی از قبیل تاج محل در هند، شهر ممنوعه در چین، و دژ اِل مورو در پوئرتوریکو شناخته شده است.

دست کم ۱۴ آلبوم یانی رتبه ی نخست را در دسته بندی «آلبوم عصر نوی برتر» مجله بیلبُرد بدست آورده اند، و دو آلبوم در زمان من و شهامت رویاپردازی نامزد جایزه گرمی شده اند. تا پایان سال ۲۰۱۱ میلادی، یانی دربرابر بیش از ۲ میلیون نفر در ۲۰ کشور دنیا کنسرت زنده اجرا کرده و آلبوم هایش فروشی بیش از ۲۰ میلیون نسخه داشته اند. موسیقی های یانی در مسابقات المپیک، برنامه های تلویزیونی و بویژه مسابقات ورزشی به صورت گسترده پخش شده است. او موسیقی فیلم نیز کار کرده است.یانی ترکیب موسیقی الکترونیکسینث سایزر را با ارکستر سمفونی کامل محبوبیت بخشید. او در خلق موسیقی خود از موسیقی دانانی با ملیت های گوناگون استفاده نموده است و انواعی از سازهای جالب توجه را بکار گرفته است. از پی تأثیراتی که یانی از فرهنگ های گوناگون جهان پذیرفته است، او را «هنرمند جهانی حقیقی»، و موسیقی اش را که گفته می شود بازتابی از فلسفهٔ «یک دنیا، یک نفر» وی است آمیزه ای از گلچین نواهای قومی» لقب داده اند.

آغاز زندگی

یانی در ۱۴ اکتبر ۱۹۵۴ در شهر کالاماتا یونان به دنیا آمد. فرزند پدری بانکدار و مادری خانه دار، یانی استعداد موسیقی خود را با نواختن پیانو و آکاردئون در سن کم ۶ سالگی به نمایش گذاشت. والدین یانی او را به یادگیری با سرعت و سبک دلخواه خودش بدون آموزش رسمی موسیقی تشویق کردند. به این ترتیب یانی موسیقیدانی خودآموخته است که استفاده از «دست نویس موسیقیایی» که از هنگام کودکی طراحی و کامل کرده را به جای بکارگیری نت نویسی سنتی ادامه می دهد.

یانی در سن چهارده سالگی رکورد ملّی یونان در رقابت های شنای آزاد ۵۰-متر را شکست.

در نوامبر ۱۹۷۲، یانی برای تحصیل در رشته ی روان شناسی در دانشگاه مینه سوتا، یونان را به مقصد ایالات متحده ترک کرد. وی در آنجا برای گذران زندگی تا مدتی در انجمن دانشجویی ظرف می شست، و همزمان با یادگیری زبان انگلیسی و تکرار چندین باره ی کتاب های قطور روان شناسی دست و پنجه نرم می کرد؛ تا اینکه با موفقیت در دروس و کسب نمرات بالا توانست کمک هزینه ی دانشجویی را از دانشگاه برای ادامه ی تحصیلش بدست آورد. او در سال۱۹۷۶ مدرک کارشناسی خود در رشته ی روان شناسی را اخذ نمود.

یانی در اواخر دوران دانشجویی عضو یک گروه راک محلی بود و به تمرین پیانو می پرداخت. پس از فارغ التحصیلی، با وجود مخالفت خانواده، یک سال را وقف کار موسیقی کرد تا بتواند بین ادامه ی تحصیل و هنر انتخاب کند؛ و پس از آنکه دریافت خوشبخت ترین دوران زندگی خود را گذارنده، تصمیم گرفت موسیقی را برای باقی عمر ادامه دهد.

حرفه ی موسیقی

در سال ۱۹۷۷ یانی به گروه راک کِمیلیِن (آفتاب پرست) مستقر در شهر مینیاپولیس پیوست، و با بنیادگذار و درامر این گروه، چارلی اَدمز برای مدت ۴ سال همکاری کرد. پس از ترک این گروه، یانی به لس آنجلس نقل مکان کرد تا روی موسیقی خودش کار کند. وی در این دوره، موسیقی چند پروژه ی سینمایی و تبلیغاتی را نیز انجام داد.

دهه ی ۱۹۸۰ تا اوایل ۱۹۹۰: پدیداری و شناخت

در سال ۱۹۸۰ یانی اولین آلبوم خود را به نام آپتیمیستیک با استفاده از تجارب گروه کِمیلیِن و با تمرکز روی موسیقی الکترونیک ضبط کرد، که به دلیل سبک و پرداخت متفاوت موسیقی در زمان خود با استقبال مواجه نشد. این آلبوم بعدتر توسط اتلنتیک رکوردز در ۱۹۸۴، و پرایوت میوزیک در ۱۹۸۹ بازنشر داده شد.

یانی در سال ۱۹۸۷ گروه موسیقی خود را تشکیل داد و در ۱۹۸۸ با ترکیبی دربردارنده ی جان تِش به عنوان نوازنده ی کیبرد و چارلی ادمز به عنوان درامر، توری را در شهرهای مختلف آمریکا آغاز نمود؛ و در طی این تور آلبوم های نخستین خود یعنی کلیدهای انگارش، خاسته از سکوت، و روزهای کِمیلیِن را معرفی کرد.یکی از نتایج این تور اجرا همراه با ارکستر سمفونی دالاس، ضبط ویدیویی آن و در ادامه بازخوردهای مثبتی از آن اجرا بود که به شناخت عمومی یانی کمک زیادی کرد.

حضور یانی در رسانه ها و تلویزیون در سال های بعد به شناسایی و پذیرش عمومی او انجامید؛ بویژه با حضور وی در مجله ی مردم و نیز در برنامه تلویزیونی اوپرا وینفری که با پشتیبانی و همراهی لیندا اِوَنز، بازیگر آمریکایی، همراه بود. یانی از سال ۱۹۸۹ با اِوَنز در رابـ*ـطه بود. با این وجود حضورهای بعدی در تلویزیون، فروش بالای آثار ضبط شده و ویدیویی، و کنسرت های متعدد طی سال های بعد شناخت او را فراتر از رابـ*ـطه اش با اِوَنز گسترش داد.

آلبوم شهامت رویاپردازی، که در سال ۱۹۹۲ انتشار یافت، اولین آلبومی از یانی بود که نامزد جایزه گرمی شد. قطعه ی «آریا» در این آلبوم آهنگی است برمبنای دونوازی گُل (از اپرایلاکمه، ۱۸۸۳) ساخته ی لئو دِلیبِس، آهنگساز فرانسوی. استفاده ی یانی از این آهنگ در یک آگهی شرکت بریتیش اِروِیز که برنده ی جایزه شد، به آن محبوبیت بخشید. آلبوم در زمان من که با ساز غالب پیانو در ۱۹۹۳ منتشر شد و آلبوم مورد علاقه ی یانی است، دیگر آلبوم وی است که نامزد جایزه گرمی شده است.

دهه ی ۱۹۹۰: آکروپولیس، کنسرت های جهانی، فرسودگی و ازسرگیری

کنسرت فراگیر یانی، یانی، زنده در آکروپولیس، در سپتامبر ۱۹۹۳ در تئاتر هرودِس آتیکوس دو هزار ساله واقع در آکروپولیس شهر آتن اجرا و فیلم برداری شد. یک آلبوم و یک ویدیو از این کنسرت با قالب سیستم ویدئو خانگی در ۱۹۹۴ منتشر شد. آکروپولیس اولین آلبوم زنده ی یانی بود، که وی در آن از گروه اصلی خود همراه با چینش کامل شصت نفره ای از ارکستر فیلارمونیک سلطنتی لندن استفاده نمود. تنظیم و رهبری ارکستر را شهرداد روحانی، موسیقی دان ایرانی، برعهده داشت.

بدون وجود هیچ گونه پشتیبانی مالی خارجی، یانی تولید آکروپولیس را با به خطر انداختن ۲ میلیون دلار پس انداز شخصی خودش سرمایه گذاری کرد تا از این راه هم جایگاه هنری خود را ارتقا بخشیده باشدو هم پس از ۲۰ سال دوری از کشورش «به مردم یونان با آنچه درخور آنان است ادای دین» کرده باشد. ویدیوی حاصل از این کنسرت از شبکه ی پی بی اس آمریکا پخش و به یکی از محبوب ترین برنامه های آن تبدیل شد، چنانکه نیم میلیارد نفر در ۶۵ کشور آن را تماشا کرده اند. ویدیوی آکروپولیس همچنین با فروشی بیش از ۷ میلیون نسخه در دنیا عنوان دومین ویدیو موزیک پرفروش تاریخ را (پس از تریلر مایکل جکسون) بدست آورده است

در مارس ۱۹۹۷ یانی توانست یکی از معدود هنرمندان غربی باشد که در تاج محل در هند کنسرتی را اجرا و ضبط کرده است. به دنبال آن یانی در مه ۱۹۹۷ اجراهایی را در شهر ممنوعه در شهر پکن در کشور چین انجام داد، و بدین سان عنوان اولین هنرمند غربی معاصر که مجوز اجرا در این مکان تاریخی را گرفته از آن خود کرد. این دو رخداد با یکدیگر آلبوم زنده و ویدیوی ستایش را تشکیل دادند که در نوامبر ۱۹۹۷ انتشار یافت.

پس از مذاکرات طاقت فرسا برای کسب مجوز اجرا در تاج محل و شهر ممنوعه در سال ۱۹۹۷، جدایی از لیندا اِوَنز در اوایل ۱۹۹۸، و پس از آن به سرانجام رساندن یک تور طولانی سراسر دنیا در ۱۹۹۸، یانی حرفه ی موسیقی خود را متوقف کرد. یانی بعدها عنوان کرد که افسرده شده بود، و برای سه ماه به یونان نزد والدینش بازگشته بود، پیش از آنکه تصمیم به به سفر دور دنیا بگیرد.برای مدت ۲ سال یانی هیچ مصاحبه ای انجام نداد، و بعدها توضیح داد: «سفر کردم. می خواستم نگرش مردمان دیگر را از زندگی ببینم. می خواستم رویای آمریکایی را ترک کنم.»

دهه ی ۲۰۰۰: پس از یک درنگ، دورنماهای تازه

در سال ۲۰۰۰، پس از درنگی دو ساله، یانی اولین آلبوم استودیی خود طی هفت سال گذشته را با نام اگر می توانستم به تو بگویم منتشر کرد. این آلبوم در اولین هفته ی انتشار ۵۵۰۰۰ نسخه فروش کرد، که بیشترین فروش آغازین برای آلبوم های یانی به حساب می آید. یانی از آن به عنوان آلبومی آرام برای «گوش دادن» و کمتر نمایشی نسبت به آلبوم های کنسرت زنده مانند زنده در آکروپولیس یا ستایش یاد می کند.[وی توضیح می دهد که خودش تمامی صداهای آلبوم را، شامل آوازهای ظاهری، از طریق دستکاری صدا و به صورت الکترونیک در استودیوی خود خلق کرده است.

موسیقی حاضر در آلبوم سال ۲۰۰۳ یانی، قومیت، نمایانگر بسیاری از فرهنگ های جهان است، و یانی گفته است در این آلبوم از عنصر «قومیت» برای بازتاب رنگ و زیبایی و یک اجتماع چندفرهنگی استفاده شده است.این آلبوم در زمانی نزدیک به انتشار خودزندگی نامه یانی به نام یانی با واژگان (به انگلیسی: Yanni in Words) عرضه شد.

پس از شش سال، و برای اولین بار در حرفه ی خود، یانی در همکاری با ریک وِیک از خوانندگانی در آلبوم یانی، صداها استفاده کرد.هفته ها پیش از انتشار این آلبوم در تاریخ ۲۴ مه ۲۰۰۹ با برچسب دیزنی پرل متعلق به شرکت ضبط والت دیزنی رکوردز، شبکه ی پی بی اِس ویدیویی از کنسرت صداها پخش کرد که در نوامبر ۲۰۰۸ در شهر آکاپولکو کشور مکزیک برگزار شده بود. انتشار آلبوم پیش از توری صورت گرفت که تهیه کنندگی آن را یکی از زیربخش های پِرل به نام بوئِناویستا کانسرتز برعهده داشت.

آلبوم یانی مکزیکَنیزیمو، که در نوامبر سالگرد جشن های دویست ساله ی مکزیک در ۲۰۱۰ منتشر شد، بزرگداشتی نسبت به این کشور با برداشت یانی از موسیقی مردمی آن بود.یانی در این آلبوم با په په آگوئیلار خواننده-آهنگساز، ولوسِرو خواننده-هنرپیشه همکاری داشت.

دهه ی ۲۰۱۰: طراحی آواهای تازه، و بازگشتی به تورهای جهانی

آلبوم حقیقت لمس اولین آلبوم یانی با محتوای جدید طی هشت سال گذشته بعد از قومیت بود و در فوریه ۲۰۱۱ منتشر شد. محتوای متنوع حقیقت لمس بازتابی از تأثیرات سبک های سازی معاصر، الکترونیک، و سینمایی بود که به رگه هایی از پاپ، عصر نو، و موسیقی جهان گذار می کرد. هرچند یانی گفته است که حقیقت لمس با آزمایش روی طراحی های جدید آواها آغاز شد،ولی جیمز کریستافر مانگِر از وب گاه آل میوزیک بر این عقیده است که این آلبوم، یانی را در حال بازگشت به ریشه های سازی خود به تصویر می کشد، و باید به مذاق هواداران موسیقی اواسط دهه ی ۱۹۹۰ او خوش بیاید. سه آهنگ از پانزده قطعه ی غالبا سازی آلبوم، دربردارنده ی ترانه هایی با اجرای خوانندگان یانی، صداها هستند.

در آوریل ۲۰۱۲ یانی لوح فشرده ی صوتی و تصویری از آلبوم زنده ی یانی، زنده در ال مورو، پوئرتوریکو را منتشر کرد، که در دو کنسرت فضای خارجی در ۱۶ و ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱ ضبط و فیلم برداری شده بودند. محل برگزاری کنسرت، زمین های دِژ سَن فِلیپ دِل مورو («اِل مورو») واقع در سَن خووان، مرکز ایالت پوئرتوریکو بود، که یک مکان میراث جهانی یونسکو است. کنسرت های ضبط شده از مارس ۲۰۱۲ توسط شبکه ی پی بی اِس پخش شدند. تولید این اثر دهمین همکاری یانی با این سازمان بود.

یانی در ۹ فوریه ۲۰۱۳ به مناسب سال نو چینی در برنامه ی ویژه ی جشنواره ی بهاری تلویزیون مرکزی چین (با ۷۰۰ میلیون بیننده در سال ) با چانگ جینگ، هنرمند نوازنده ی سنتور چینی (زیثر)، اجرا داشت.این اولین سالی بود که تلویزیون مرکزی چین از هنرمندان خارجی برای اجرا دعوت به عمل آورده بود.

در تورهای سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ یانی، خوانندگانی متمایز از یانی، صداها مربوط به سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ شرکت داشتند، هرچند فهرست آهنگ های اجرا شده غالبا سازی بودند.

یانی در مارس ۲۰۱۴ طی یک همکاری با پلاسیدو دومینگو، خواننده ی تِنور اپرا، و ریک ویک تهیه کننده، هفدهمین آلبوم استودیوی خود را با نام اینسپیراتو (از ایتالیایی به فارسی، الهام گرفته) منتشر ساخت. ویژگی برجسته ی این آلبوم، اجرای آوازی همچون یانی، صداها در پنج سال قبل بود. در اینسپیراتو گروهی از خوانندگان اپرایی سرشناس بازسازی های آهنگ هایی از یانی را اجرا کردند که وی پیش از آن در طول حرفه ی خود منتشر کرده بود. در این آلبوم عناوین و اشعار آوازها غالبا به زبان ایتالیایی هستند.

از سال ۲۰۱۰ به بعد، یانی تورهای بین المللی خود را در کشورهایی شامل (به ترتیب الفبا) آرژانتین، آلمان، ارمنستان، اسرائیل، امارات متحده عربی، اوکراین، ایالات متحده (شامل پوئرتوریکو)، بحرین، برزیل، بریتانیا، بلاروس، بلغارستان، پاناما، تایلند، ترکیه، تونس، جمهوری چک، چین، روسیه، رومانی، سریلانکا، سنگاپور، شیلی، عمان، قطر، کانادا، کره جنوبی، لبنان، لهستان، مجارستان، مکزیک، و هند برگزار نموده است.

تأثیرپذیری ها، موسیقی، و کنسرت ها

تأثیرپذیری های موسیقیایی

یانی از کودکی با گوش دادن به ایستگاه های رادیویی از آفریقای شمالی، کشورهای عربی، و اروپا با انواع گسترده ای از سبک های موسیقی ارتباط برقرار کرده بود. او دیده بود که «هیچ ایستگاه راک یا کلاسیک تخصصی وجود نداشت–هر ایستگاهی همه جور موسیقی پخش می کرد». گفته می شود که موسیقی یانی بازتابی از برخوردهایش با فرهنگ های مختلف جهان و نمودگر فلسفه ی «یک دنیا، یک نفر» وی است. بدین روی، جِفری کاچمارچیک از مجموعه یبوث نیوزپیپرز الهامات گلچین شده ی موسیقی یانی را عاملی برای موفقیت او دریافته بود: «گام های خاورمیانه ای و شرقی و میزان های ترکیبی یانی آنقدر جالب توجه به گوش می رسند که طرفداران میانه روی او را بفریبند، ولی نه آنچنان وفادار به اصالت راک که افرادی را که با تأکیدهای ضربی راک بزرگ شده اند سردرگم کنند.» و افزود که برخی آهنگ های خاص «شما را با این حس باقی می گذارند که انگار همین الآن یک ذره درام فلزی یا بوزوکی یونانی یا کوتوی ژاپنی یا احتمالا هر سه را با هم شنیده اید.»

موسیقی یانی از جمله از موسیقی آسیا، آمریکای لاتین، خاورمیانه، و نیز از موسیقی کلاسیک، راک اَند رول، و الکترونیک، تأثیر پذیرفته است. یانی بیان کرده است که دهه ی ۱۹۷۰، همراه با سازهای الکترونیک و فن آوری جدید خود، بویژه در آن مرحله از حرفه اش تأثیرگذار بوده است، و اینکه حتی آلبوم اخیرش، حقیقت لمس (۲۰۱۱)، با آزمایش کردن طراحی های تازه ی صدا آغاز گشت. او به خاطر آشنایی خیلی زودهنگام در زندگی با موسیقی کلاسیک — گوش دادن به باخدر سن ۸ سالگی — تعدادی از آهنگسازان و پیانیست های دوران کلاسیک را از موارد تأثیرگذار بر خود برمی شمرد، و در این بین از بتهوون به عنوان موسیقی دان دلپسند، و از شوپن به عنوان «مورد علاقه شماره ۲» یاد می کند. او همچنین گفته بود که گذشته از موسیقی کلاسیک همچون موتزارت و باخ، از گروه های راک اَند رول مانند زِپلین، پیپل!، و بلَک سَبَث نیز تأثیر دیده بود.

یانی توضیح داده که «بیشترین تأثیری که از موسیقی گرفته ام کار بر روی (موسیقی) فیلم بود،… و بیشتر آن موسیقی سازی،» و از علاقه اش برای کارهای جری گُلداسمیث و جان ویلیامز صحبت کرده بود. کِلی جَسپِر از آگِستا کرانیکل بیان کرده که بیشتر موسیقی یانی از نوع سازی است، که نشان می دهد یانی پنداشته بود فقدان شعر چیزی است که اجازه می دهد موسیقی اش محبوبیت بین المللی پیدا کند. یانی در ادامه گفته بود: «در بیشتر آهنگ های من شعری وجود ندارد، تا تمام پیام از طریق ضرب آهنگ، ملودی، و آواها رسانده شود، و من فکر می کنم این چرایی گذر موسیقی از مرزها و امکان رفتن به کشورهای مختلف باشد.» «دروغ گفتن با موسیقی سازی، اگر غیرممکن نباشد، کار بسیار دشواری است، به این خاطر که این نوع موسیقی تنها با احساسات سر و کار دارد.» او همچنین گفته است که واژگان در منطقه ی متفاوتی از مغز فعالیت می کنند، و اینکه اشعار «معمولا آهنگ را در جعبه قرار می دهند.»

با این وجود، یانی همراه با چهار خواننده ی اصلی در یانی، صداها (۲۰۰۸-۲۰۰۹)، و با دو خواننده در تورها (۲۰۱۰-۲۰۱۲) و کنسرت ها ( دسامبر ۲۰۱۱) و نیز لوح فشرده صوتی و تصویری (۲۰۱۲) یانی، زنده در اِل مورو، پوئرتوریکو به اجرا پرداخت.در پایان سال ۲۰۱۱ یانی خاطر نشان کرد که موسیقی سازی را بیشتر ترجیح می دهد «چونکه بازتر است، ولی صدای انسان نیز می تواند گویاترین ساز شناخته شده برای آدمیان باشد. در آن قدرتی نهفته است.» یانی با اشاره به تجربیات خلاقانه اش در پروژه ی ۲۰۰۹ صداها، عنوان کرد که «هرچند بیشتر موسیقی ای که می نویسم سازی است، دوست دارم از صدای انسان نیز به عنوان سازی دیگر استفاده کنم.»

سبک های موسیقی متمایز از جنبش روحانی «عصر نو»

در عین اینکه یانی گفته است عصر نو «بیشتر تعریفی روحانی است تا تعریفی موسیقیایی»، گفته می شود موسیقی وی همچنان که شتابی پررونق تر به خود می گرفت توسط جنبش عصر نو «اتخاذ شده است». موسیقی او سازی معاصر نیز نامیده شده است و به عنوان «ادغامی از جاز، موسیقی جهان، کلاسیک، و سافت راک با استفاده از سازها» توصیف گشته است. با این وجود یانی از زودهنگام، دست کم از ۱۹۸۸، از برچسب هایی نظیر «یونانی» و «عصر نو» پرهیز می نمود، و تأکید داشت که «وقتی کسی از عصر نو می گه، من اون چیزی یادم می آید که موقع جارو کردن خونه در پس زمینه گوش می دهید. من نمی خوام به مخاطب آرامش ببخشم؛ من می خوام اون ها رو درگیر کنم، علاقمندشون کنم.» در سال ۱۹۹۴، یانی در حالی که میان کار خود و آنچه سایرین موسیقی حس و حال محیطی خوانده اند تمایز قائل می شد، اشاره کرد: «عصر نو موسیقی کنترل شده تر و آروم تری رو نشون می ده. موسیقی من می تونه ضرب آهنگ زیاد، انرژی زیاد، و حتی قومیت زیادی داشته باشه.»

یانی در سال ۲۰۱۲ خاطرنشان کرد که هرگز علاقه ای به دسته بندی هنر یا برچسب گذاری نداشته، و افزود که همواره موسیقی را ساخته «تا درس هایی را که آموخته ام و تجربه هایی که در زندگی به دست آورده ام را با صداقت بازتاب دهم.»برای مثال، تحصیل روان شناسی در دانشگاه بر موسیقی یانی تأثیرگذار بود: «هنگامی که موسیقی خلق می کنم، این موسیقی بازتابی از روح من، تجربه های من در زندگی، و روابط من با مردم و فرهنگ های دیگر است. روان شناسی، و فهمیدن اینکه ما به عنوان انسان ها در این دنیا چه کسی هستیم، در تقریبا هر تفکر خلاقانه ای که من دارم حاضر است.»

مسیری نامتعارف در حرفه ی موسیقی

سبک موسیقی یانی برای بیشتر برنامه های رادیویی یا شبکه های موسیقی تلویزیون نامناسب می نمود. در سال ۲۰۱۲ یانی اهمیت شبکه پی بی اِس را در حرفه خود بیان کرد، و گفت که این شبکه «همیشه به من اجازه می داد تا موسیقی خودم رو بدون هیچ سانسور یا نفوذی ارائه کنم، و من رو تشویق می کرد هنرمندی باشم که الآن هستم،» و نیز این شبکه «بخش بزرگی از حرفه ی من برای بیشتر از ۲۰ سال بوده.»

یانی برای شناساندن خود مسیری نامتعارف را پی گرفت؛ به عنوان مثال، پس انداز شخصی خود را برای سرمایه گذاری رخدادهای مکان های تاریخی نظیر کنسرت های آکروپولیس در ۱۹۹۳ به خطر انداخت، قطعات ویژه ای برای شبکه های عمومی تلویزیون تولید کرد، به تنهایی در استودیوی شخصی ساخت خودش در خانه موسیقی خلق می کرد، و نیز بسیاری از وظایف تهیه و تولید را خودش انجام می داد؛ و به این ترتیب از صنعت موسیقی رایج گذار می کرد. در سال ۲۰۰۰،دیوید سیگل از روزنامه ی واشینگتن پست نوشت که یانی «استعاره ای زنده از موفقیت براساس معیارهای خود است، یعنی رویای هر آمریکایی با اندیشه ای که یا نادیده گرفته شده یا به سُخره.»

موسیقی

در اواخر دهه ی ۱۹۸۰، در مروری که از آغاز حرفه ی یانی در روزنامه ی دالاس تایمز هِرالد منتشر شد، کنسرتی که یانی با ارکستر سمفونی دالاس اجرا کرد «روح بخش، تکان دهنده، و الهام بخش» توصیف شد. در سال ۱۹۹۵، دان هِکمَن از روزنامه ی لس آنجلس تایمز نوشت که موسیقی یانی «پایه در ملودی های عاشقانه ی شیفته کننده ای دارد که با ضرب آهنگ های پرانرژی مدیترانه ای برجسته شده اند.» در بررسی موشکافانه تری استیو مِتکَف از روزنامه ی هارتفورد کورِنتدر «واسازی» موسیقی یانی آورد که موسیقی وی «از دیدگاه هارمونیک، از اجزایی ساخته شده که در بسیاری از قطعات موسیقی کلاسیک اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم یافت می شود. ذاتا تونال است، گاه و بی گاه ته رنگی از آواهای ناهماهنگ ملایم دارد، گاهی اوقات از لحاظ ضرب آهنگ سرزنده است، در نخستین گوش سپاری گیرا است، و آشکارا احساس برانگیز است. موسیقی یانی دو حس پایه دارد: خرامان و قهرمانانه همراه با نت های فرازنواخت رزمی، و به گونه ی خیال انگیزی ژرف اندیشانه. … نوعی پیوند صلح آمیز میان موسیقی پاپ و موسیقی کلاسیک که راحت احساس می شود.»

اخیرا، مارک دِمینگ از آل میوزیک ساخته ها و اجراهای یانی را اینطور ترسیم کرد که «حس چشمگیری از درام، پویایی، و عاشقانگی» را دارا هستند، و نوشت که یانی «سبک اجرایی مسلطی» دارد. در سال ۲۰۱۲، هَوی گِرَپِک از روزنامه یپام بیچ پست خاطرنشان کرد که «تعداد اندکی هنرمند معاصر با حس بی همتایی از موسیقی و سبک حقیقی خودشان وجود دارد. مقایسه ی موسیقی عصر نو با راک کلاسیک آسان نیست، اما برای یانی، ممکن است.»یانی ترکیب موسیقی الکترونیک سینث سایزر را با ارکستر سمفونی کامل محبوبیت بخشید. یانی، که «هنرمند حقیقی جهانی» نامیده شده است، از موسیقی دانانی با ملیت های گوناگون استفاده نموده است، و انواعی از سازهای جالب توجه را از جاهای مختلف دنیا از دیدیگِریدوی استرالیایی تا چارانگوی پِرویی همراه با ارکستر کلاسیک، بخش ضرب آهنگ راک، و کیبردهای الکترونیک خود به کار گرفته است. موسیقی وی «آمیزه ای از گلچین نواهای قومی، از ترانه های بومی آمریکا تا ضرب آهنگ های آفریقایی و هارمونی های آسیایی» توصیف گشته است.

جان اِل. موزِر از روزنامه ی مورنینگ کال نوشت که «روندها می آیند و روندها می روند،» اما موسیقی یانی «به نظر می رسد که از روندها سرپیچی می کند و… انگار که موسیقی ای برای تمام دوران است.» موزر در مصاحبه ی خود با یانی از وی پرسید که آیا او عمدا سعی می کند چیزی خلق کند که «برای همیشه ماندگار خواهد بود، دربرابر چیزی که قرار است بلافاصله فقط ۱ میلیون نسخه بفروشد،» و یانی پاسخ داد که «شما هرگز نمی تونید (هدفمند) هنر ماندگار خلق کنید… بنابراین نمی تونید این رو در ذهن داشته باشید.» در عوض، یانی در حین توصیف فرآیند خلاقانه ی خود توضیح داد که دانش وی از موسیقی و سازها و تجربه اش از فرهنگ های متفاوت «(همچون) اجزای سازنده ی سرآغاز زندگی است که به هم می رسد و خود را آشکار می کند و پدیدار می شود. و روان است. بی دردسر است.»

محبوبیت یانی و موفقیت اش در تلویزیون های دولتی با دیدگاه برخی منتقدین در تضاد کامل بوده است. چندی از انتقادات شدیدتر بطور خلاصه یانی را به عنوان «خودنمایی بی استعداد» توصیف کرده اند که موسیقی اش بار فکری کمی دارد، در حالی که چکیده ی نظرات طرفدارانش این است که یانی «هنرمندی کاملا اصیل است که معنویت ژرفش، گونه ای بی همتا از موسیقی را آفریده است.»

یانی استفاده از «دست نویس موسیقیایی» که از هنگام کودکی طراحی و کامل کرده را به جای بکارگیری نت نویسی سنتی ادامه می دهد،و فردی را استخدام می کند تا فرآیند ملال آور نوشتن نمودارهای نت رایج را برای اعضای ارکستر انجام دهد. حتی با این وجود، ازآنجاییکه موسیقی حوزه ای شنیداری است، یانی می بایست آنچه را که نمی توان از طریق نوشتار بیان کرد، به موسیقی دانان آموزش دهد.

منبع: بخش بیوگرافی آکاایران