بیوگرافی آلفرد هیچکاک | کارگردان

SelmA · 6/3/23

سر آلفرد جوزف هیچکاک (انگلیسی: Sir Alfred Joseph Hitchcock؛ ۱۳ اوت ۱۸۹۹ – ۲۹ آوریل ۱۹۸۰) فیلم‌ساز انگلستانی بود. او که از تاثیرگذارترین چهره‌ها در تاریخ سینما بوده‌است،[۱] طی شش دهه فعالیت حرفه‌ای، بیش از ۵۰ فیلم بلند را کارگردانی کرده که بسیاری از آن‌ها هنوز به‌طور گسترده‌ای مورد بررسی و مطالعه قرار می‌گیرند. از او با عنوان «استاد تعلیق» یاد شده و به لطف مصاحبه‌های فراوانش، نقش‌های کوتاهش در اکثر فیلم‌هایش و میزبانی و تهیه‌کنندگی برنامه تلویزیونی آلفرد هیچکاک تقدیم می‌کند (۱۹۵۵–۱۹۶۵) به خوبی شناخته شد. فیلم‌هایش نامزد دریافت ۴۶ جایزهٔ اسکار شده و توانسته شش جایزه را کسب کند. (خود هیچکاک، هیچگاه برنده اسکار بهترین کارگردانی نشد.)[۲]
نام در زمان تولد
آلفرد جوزف هیچکاک
زادهٔ
۱۳ اوت ۱۸۹۹
لیتنستون، اسکس، انگلستان
درگذشت
۲۹ آوریل ۱۹۸۰ (۸۰ سال)
بل ایر، لس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده
شهروندی
پادشاهی متحدهایالات متحده
تحصیلات
کالج سلیژن، بترسی
محل تحصیل
کالج سنت ایگناتیوس
پیشه
کارگردان تدوین‌گر تهیه‌کننده فیلم‌نامه‌نویس
سال‌های فعالیت
۱۹۱۹–۱۹۸۰
آثار
فهرست کامل
همسر(ها)
آلما لوسی رویل (ا. ۱۹۲۶)
فرزندان
پاتریشا هیچکاک
جایزه(ها)
فهرست کامل
امضاء
Alfred Hitchcock Signature.svg
هیچکاک ابتدا به‌عنوان کارمند فنی و تبلیغ‌نویس تعلیم دیده بود و در سال ۱۹۱۹ به‌عنوان طراح میان‌نویس و تیتراژ وارد صنعت سینما شد. اولین تجربهٔ کارگردانی او فیلم صامت بریتانیایی-آلمانی پلژر گاردن (۱۹۲۵) بود. اولین فیلم موفق او با نام مستأجر: داستان لندن مه‌آلود (۱۹۲۷) باعث شکل‌گیری ژانر دلهره‌آور شد و باج‌گیری (۱۹۲۹) اولین فیلم «ناطق» بریتانیایی بود.[۳] نام فیلم‌های دلهره‌آور ۳۹ پله (۱۹۳۵) و خانم ناپدید می‌شود

SelmA · 6/3/23

۱۹۳۸) در میان برترین فیلم‌های بریتانیایی در قرن بیستم قرار گرفته‌است. او از ۱۹۳۹ به شهرت بین‌المللی رسید و از سوی تهیه‌کننده دیوید او. سلزنیک قانع شد تا به هالیوود برود. این روند با رشته‌ای از فیلم‌های موفق از قبیل ربه‌کا (۱۹۴۰)، خبرنگار خارجی (۱۹۴۰)، سوءظن (۱۹۴۱)، سایه یک شک (۱۹۴۳) و بدنام (۱۹۴۶) تداوم یافت. ربه‌کا برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین فیلم و هیچکاک هم نامزد بهترین کارگردانی شد.[۴] او برای قایق نجات (۱۹۴۴) و طلسم‌شده (۱۹۴۵) نامزد دریافت این جایزه شد. سپس بعد از مدتی افول در برخی فیلم‌هایش، او با فیلم‌های موفق بیگانگان در ترن (۱۹۵۱) و ام را به نشانه مرگ بگیر (۱۹۵۴) بازگشت و دوران طلایی فیلمسازی خود را آغاز کرد. هیچکاک بعدها چهار فیلم پنجره عقبی (۱۹۵۴)، سرگیجه (۱۹۵۸)، شمال از شمال غربی (۱۹۵۹) و روانی (۱۹۶۰) را کارگردانی کرد که نامشان در میان برترین فیلم‌های تاریخ قرار گرفته‌است؛ او برای فیلم اول و آخر نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین کارگردانی شد.[۵] پرندگان (۱۹۶۳) و مارنی (۱۹۶۴) از لحاظ تجاری موفق بودند و بسیار مورد توجه مورخان سینما قرار گرفته‌اند.

سبک «هیچکاکی» شامل به‌کار بردن حرکت دوربین برای تقلید نگاه یک فرد و در نتیجه تبدیل بینندگان به تجربه‌گر، و همچنین کادربندی نما‌ها برای به حداکثر رساندن اضطراب و ترس است. هیچکاک چند فیلم با برخی از بزرگترین ستاره‌های هالیوود ساخت؛ از جمله چهار فیلم با کری گرانت در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، سه فیلم با اینگرید برگمن در نیمهٔ آخر دههٔ ۱۹۴۰، چهار فیلم با جیمز استوارت در یک بازه زمانی ده ساله که در سال ۱۹۴۸ آغاز شد و سه فیلم با گریس کلی در اواسط دههٔ ۱۹۵۰ کار کرد. او در سال ۱۹۵۵ شهروندی آمریکا را دریافت کرد.

در سال ۲۰۱۲، فیلم تریلر روان‌شناختی سرگیجه در رتبهٔ اول انستیتوی فیلم بریتانیا به‌برترین فیلم ساخته‌شده بر اساس نظرسنجی سراسری از صدها منتقد فیلم قرار داده شد.[۶] تا سال ۲۰۲۱، ۹ فیلم او برای نگه‌داری در فهرست ملی ثبت فیلم ایالات متحده انتخاب شده‌است. او در سال ۱۹۷۱ بفتا فلوشیپ و در ۱۹۷۹ جایزه یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا را دریافت کرد و در سال ۱۹۸۰ نشان شوالیه به او اهدا شد و در همان سال، در سن ۸۰ سالگی درگذشت.[۷]

SelmA · 6/3/23

زندگی‌

هیچکاک در ۱۳ اوت سال ۱۸۹۹ در مغازه استیجاری والدینش در لیتنستون واقع در شرق لندن به دنیا آمد. وی کوچک‌ترین فرزند خانواده بود، یک برادر به نام ویلیام دانیل (۱۹۴۳–۱۸۹۰) و یک خواهر به‌نام الن کاتلین (۱۹۷۹–۱۸۹۲) داشت. نام مادرش اما جین (۱۹۴۲–۱۸۶۳) و پدرش ویلیام ادگار هیچکاک بود که در سال ۱۹۱۴ درگذشت. پدر و مادر وی هر دو از پیروان کلیسای کاتولیک و اصالتا ایرلندی بودند.[۸][۹] پدرش همچون پدربزرگش سبزی فروش بود.[۱۰]

بنا به گفته‌های خود هیچکاک، وی پسری بسیار خوش رفتار بود و پدرش نیز با او بسیار مهربان بود و به یاد ندارد که در دوران بچگی همبازی داشته باشد.[۱۱] یکی از خاطرات مورد علاقه‌ او با پدرش که بار ها در مصاحبه‌ها گفته است این بود که در ۵ سالگی روزی پدرش وی را به همراه یادداشتی به ایستگاه پلیس در نزدیکی منزلشان می‌فرستد، پلیس به یادداشت نگاه می‌کند و او را برای چند دقیقه در سلول حبس می‌کند سپس به او می‌گوید «این کاریه که ما با پسرهای شیطون می‌کنیم.» این تجربه در دوران کودکی باعث ترس همیشگی او از پلیس شد و حتی به شوخی در سال ۱۹۷۳ گفته است از هر چیزی که به قانون ربط داشته باشد می‌ترسد.[۱۲]

هیچکاک در ۲۵ ژوئیه ۱۹۱۳ در رشته مهندسی و ناوبری ثبت‌نام کرد.[۱۳] در کتاب سینما به روایت هیچکاک در سال ۱۹۶۲ به فرانسوا تروفو گفته است، مکانیک، برق و ناوبری خوانده است.[۱۴] در ۱۲ سپتامبر ۱۹۱۴ پدرش که از بیماری مزمن انسدادی ریه رنج می‌برد در سن ۵۲ سالگی فوت می‌کند و او نیز برای حمایت از مادر و خواهرش به‌عنوان کارمند بخش فنی در یک شرکت تلگراف مشغول به کار می‌شود و همزمان به کلاس‌های شبانه در رشته‌های تاریخ هنر، نقاشی، اقتصاد و علوم سـ*ـیاسی می‌رود و برادر بزرگترش نیز همان مغازه پدرش را اداره می‌کرد.[۱۵][۱۶]

SelmA · 6/3/23

پس از آغاز جنگ اول جهانی در ژوئیهٔ ۱۹۱۴ هیچکاک برای اعزام به جبهه‌های جنگ بسیار جوان بود و در سال ۱۹۱۷ که جنگ همچنان در جریان بود وی به ۱۸سالگی رسید اما از حضور در جنگ به علت بیماری معاف شد و تنها به ارائه خدمت در اموری که تحرک کم می‌خواستند گماشته شد.[۱۷] پس از جنگ و در سال ۱۹۱۹ او علاقه‌مند به نوشتن شد و چندین نوشته‌اش در نشریه هایی مثل هنلی تلگراف منتشر شد.[۱۸] وی در هنلی تلگراف به بخش تبلیغات ارتقا یافت، جایی که برای تبلیغات کابل برق طرح‌های گرافیکی کار می‌کرد و به گفته خودش به این کار بسیار علاقه‌مند بود و تا شب ها در دفتر مشغول کار بود. در واقع در همین ایام وی به سینما نیز علاقه‌مند شد.[۱۹] از تماشای فیلم بسیار لـ*ـذت می‌برد و پیگیر آثار سینمایی چهره‌های شاخص آن زمان یعنی چارلی چاپلین، دی. دبلیو. گریفیث، باستر کیتون و فریتس لانگ بود.[۲۰]

ورود به سینما

وی در سال ۱۹۱۹ از طریق آگهی استخدامی که در روزنامه دیده بود برای یک استودیو تازه تاسیس فیلم‌سازی واقع در لندن به‌نام استودیو ایسلینگتون، چند نمونه کار طراحی خود را ارسال می‌کند و بدین ترتیب او به‌عنوان طراح میان‌نویس در این استودیو استخدام شد و در واقع این اولین ورود هیچکاک به صنعت فیلم‌سازی بود.[۲۱] در موقعیتی مناسب، او نیز اجازه یافت کارگردانی صحنه‌های نه چندان مهم را بر عهده گیرد. در سال ۱۹۲۲ در دهکده‌ای از ایسلینگتون، هیچکاک نیز شخصیت جدید خود را در نقش یک دستیار کارگردان به‌دست آورد. اما پس از آن وظایف متعدد دیگری را عهده‌دار شد؛ همچون کارگردان هنری و نویسندگی فیلم‌نامه فیلم‌های زن‌به‌زن و سایه سفید (هر دو در سال ۱۹۲۳)، ماجرای پراحساس (۱۹۲۴)، رذل و سقوط زن پرهیزکار (هر دو در سال ۱۹۲۵).[۲۲]

در ۱۹۲۵ هیچکاک گام دیگری در کارگردانی برداشت. اولین کارش در تولید و ساخت یک کار مشترک انگلیسی-آلمانی بود؛ فیلم پلژرگاردن. پیش از آن در سال ۱۹۲۲ با بازیگر و تهیه‌کننده‌ای به نام سیمور هیکز برای تکمیل صحنه‌های پایانی فیلم همیشه به همسر خود بگویید به‌جای کارگردانی که دچار گرفتاری شده بود، همکاری کرده بود. در همین سال یک فیلم تخیلی را با دو حلقه فیلم هزار فوتی نیز کارگردانی کرد؛ در واقع اولین فیلم او شماره ۱۳ بود که با حمایت کمپانی گینزبورو پیکچرز قصد تولید آن را داشت که البته هرگز به پایان نرسید.[۲۳] پلژر گاردن اولین تجربه او در کارگردانی مستقل بود و با وجود بعضی ضعف‌ها در آن، تجربه‌ای گیرا و موثر برای بر انگیختن احساسات بود که او برای نخستین‌بار به این کار دست می‌زد.

هیچکاک در تولید دست‌کم ۱۸ فیلم صامت نقش داشته و در فوریه ۱۹۲۲ روزنامه تایمز از وی به‌عنوان «آقای هیچکاک، سرپرست بخش هنری ویژه طراحی میان‌نویس» یاد می‌کند.

SelmA · 6/3/23

ازدواج
هیچکاک در ۲ دسامبر ۱۹۲۶ با الما لوسی رویل که یک فیلم‌نامه‌نویس اهل انگلستان بود در کلیسا برامپتون اوراتوری ازدواج کرد. الما رویل تنها چند ساعت از هیچکاک بزرگتر بود و پس از ازدواجشان احتمالا به اصرار مادر هیچکاک از پروتستان به کاتولیک تغییر مذهب داد.[۲۴] او و همسرش برای سال‌ها در تولید فیلم‌ها با یکدیگر همکاری نزدیکی داشتند، به‌طوری که خود هیچکاک سال‌ها بعد و بار ها در صحبت‌هایش به این همکاری اشاره می‌کند.[۲۵]

ورود به هالیوود و سال‌های نخست
دیوید سلزنیک تهیه کننده نامی هالیوود قراردادی ۷ ساله در آوریل ۱۹۳۹ با هیچکاک تنظیم می‌کند[۲۶] و بدین ترتیب هیچکاک به هالیوود می‌رود. او و همسرش در لس آنجلس سکنی گزیدند و در این ایام کمتر در مهمانی‌ها شرکت و یا با مطبوعات مصاحبه می‌کردند.[۲۷] هیچکاک در سال‌های آغازین ورودش به هالیوود تحت تاثیر بودجه‌های هنگفت آن در مقایسه با محدودیت‌هایش در انگلستان قرار گرفت، در همان سال مجله امریکایی لایف هیچکاک را «بزرگترین استاد ملودرام پرده سینما در تاریخ» نامید و او را به‌شدت ستود.

اگرچه هیچکاک و سلزنیک به یکدیگر احترام می‌گذاشتند، اما هماهنگی کاری برای آنها کمی دشوار بود. سلزنیک از مشکلات مالی برای تامین بودجه برخی فیلم‌ها رنج می‌برد و هیچکاک اغلب از کنترل و دخالت سلزنیک بر فیلم‌هایش ناراضی بود. سلزنیک همچنین از روش هیچکاک برای فیلم‌برداری دقیقاً همان چیزی که در فیلمنامه بود ناراضی بود، به این معنی که فیلم نمی‌توانست بعداً به شکل دیگری تدوین و بازسازی شود.[۲۸] به‌علاوه این دو از نظر شخصیتی هم به یکدیگر نزدیک نبودند، مثلا هیچکاک بسیار کم حرف بود اما سلزنیک پرشورتر بود. به‌دلیل اینکه سلزنیک همانند ساموئل گلدوین که تهیه کننده مستقل هالیوود بود نمی‌توانست همواره بودجه برای فیلم‌های هیچکاک مهیا کند پیشنهادی مبنی بر مذاکره با ساموئل گلدوین که یک تهیه کننده آمریکایی-لهستانی بود داد. بعد ها هیچکاک سلزنیک را یک «تهیه‌کننده بزرگ» نامید.

SelmA · 6/3/23

اولین فیلم هیچکاک در سینمای آمریکا ربه‌کا در سال (۱۹۴۰) بود که داستان آشنایی ندیمه‌ای جوان با بازی جون فانتین در مونت کارلو با مرد جوان ثروتمندی به نام ماکسیم دو وینتر (لارنس الیویه) است که همسرش ربه‌کا را به تازگی از دست داده است. (اقتباس از رمان ربه‌کا اثر دافنه دوموریه.) این فیلم موفق به کسب جایزه اسکار بهترین فیلم در سیزدهمین دوره جوایز اسکار شد، این تندیس به تهیه‌کننده فیلم دیوید سلزنیک داده شد و هیچکاک اولین نامزدی خود را برای جایزه اسکار بهترین کارگردانی دریافت کرد، در واقع اولین نامزدی‌اش از پنج بار نامزدی بهترین کارگردانی در آکادمی اسکار، برای این فیلم بود.[۲۹][۳۰]

دومین فیلمی که هیچکاک در هالیوود و در مقام کارگردان ساخت فیلم خبرنگار خارجی در همان سال (۱۹۴۰) بود که داستان آن در اروپای در آستانه جنگ دوم جهانی می‌گذرد، تهیه‌کننده این فیلم والتر وانگر بود. این فیلم که در سال ۱۹۳۹ فیلمبرداری شد روایت خبرنگاری آمریکایی با بازی جوئل مک‌کری است که برای ثبت گزارش‌هایی از اروپای در آستانه جنگ جهانی دوم به اروپا می‌رود. فیلم از اشاره مستقیم به نازیسم، حزب نازی و آلمانی‌ها اجتناب می‌کند. این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم شد.[۳۱]

SelmA · 6/3/23

سال‌های پس از جنگ در هالیوود (۱۹۵۳-۱۹۴۵)
هیچکاک در فیلم طلسم‌شده (۱۹۴۵) مجددا با دیوید سلزنیک به همکاری پرداخت. این فیلم با بازی گریگوری پک و اینگرید برگمن یک فیلم روانکاوانه است، در این فیلم سکانس رویایی وجود دارد که ده دقیقه کوتاه‌تر شده، سلزنیک به گفته خودش آن را ویرایش کرد تا بازی در آن تاثیرگذار تر باشد.[۳۲] (این سکانس با همکاری و مشورت سالوادور دالی ساخته شده است.)[۳۳]

در سال بعد فیلم بدنام به روی پرده رفت، هیچکاک به فرانسوا تروفو گفته است که سلزنیک، کری گرانت، اینگرید برگمن و بن هکت را به قیمت ۵۰۰.۰۰۰ دلار (معادل ۶.۹ میلیون دلار در سال ۲۰۲۱) به آر.ک.ئو که یک شرکت‌ معتبر تولید و توزیع فیلم بود فروخت، علت این فروش احتمالا بخاطر هزینه بالای فیلم جدال در آفتاب برای سلزنیک بوده است. تئو آنگلوپولوس کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس یونانی درباره بدنام گفته است: «من همه فیلم‌های هیچکاک را دیده‌ام و از تک تک آن ها لـ*ـذت برده‌ام. فکر می‌کنم انتخاب صحنه‌ای و برتری دادن آن به سایر صحنه‌ها کار منصفانه‌ای نباشد. اگرچه شاید بدنام بهترین فیلم او نباشد، اما من در برابر آن احساس ضعف دارم، شاید به‌دلیل چهره اینگرید برگمن.»[۳۴]

هیچکاک مدتی بعد یک کمپانی فیلم‌سازی مستقل به نام ترنس آتلانتیک پیکچرز را راه اندازی کرد و دو فیلم در آن ساخت، طناب (۱۹۴۸) که با شات‌های طولانی ضبط شده و پس از پایان ضبط، هیچ گونه ویرایشی روی آن صورت نگرفته‌است که از این جهت پس از قایق نجات، دومین فیلم با تنظیمات محدود توسط آلفرد هیچکاک به‌شمار می‌رود که رنگی هم بود و جیمز استورات هم در آن به ایفای نقش پرداخت، این در واقع اولین فیلم از چهار فیلمی بود که هیچکاک با همکاری استوارت ساخت. دومین فیلم هیچکاک در آتلانتیک پیکچرز در برج جُدَی (۱۹۴۹) بود که فیلمی در ژانر درام تاریخی و دلهره آور است.[۳۵] آتلانتیک پیکچرز پس از این دو فیلم بدلیل مشکلات مالی تعطیل شد.[۳۶] فیلم بعدی هیچکاک ترس صحنه (۱۹۵۰) نام داشت که با حمایت کمپانی برادران وارنر در استودیو الستری واقع در انگلستان ساخته شد. در این فیلم پاتریشا هیچکاک، دختر وی نیز برای اولین بار به ایفای نقش پرداخت.[۳۷]

در بین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۳ هیچکاک بر خلاف رویه فعال سابقش تنها دو فیلم به روی پرده برد، نخست بیگانگان در قطار محصول سال ۱۹۵۱ بر اساس رمانی به همین نام به نویسندگی پاتریشا های‌اسمیت و اعتراف می‌کنم محصول سال ۱۹۵۳، جالب است که هر دو فیلم مجددا سیاه‌وسفید هستند.[۳۸]

SelmA · 6/3/23

سال‌های ۱۹۶۴-۱۹۵۴
۱۹۵۴ تا ۱۹۶۴ دهه اوج هیچکاک است، پس از فیلم اعتراف می‌کنم، به ترتیب سه فیلم با نقش آفرینی گریس کلی به نام‌های ام را به نشانه مرگ بگیر (۱۹۵۴)، پنجره عقبی (۱۹۵۴) و گرفتن یک دزد (۱۹۵۵) ساخته شد که هر سه فیلم داستانی معمایی دارند، در فیلم ام را به نشانه مرگ بگیر هیچکاک فیلم‌برداری سه‌بُعدی را هم به‌عنوان تجربه و هم به‌عنوان قرارداد فنی با کمپانی برادران وارنر اجرا کرد.[۳۹]
هیچکاک پس از ام را به نشانه مرگ بگیر، فیلمی با همکاری پارامونت پیکچرز با نام پنجره عقبی (۱۹۵۴) و با بازی جیمز استوارت، گریس کلی، تلما ریتر و ریموند بر ساخت، در این پروژه هیچکاک برای نمایش حالات چهره در شخیصت اصلی‌اش (با بازی جیمز استوارت) از نمای نزدیک استفاده می‌کند؛ از قسمت‌های طنز گرفته تا وحشت درمانده‌اش از تماشای جنایت در آپارتمان، چنین فرمی در فیلم خرابکاری با حالت چهره در همسر جوان با بازی سیلویا سیدنی حس می‌شود.

در سال ۱۹۵۵، هیچکاک شهروند ایالات متحده آمریکا می‌شود.[۴۰] در همان سال، سومین فیلمی که او با نقش آفرینی گریس کلی ساخت به روی پرده می‌رود. گرفتن یک دزد (۱۹۵۵) در ریویرای فرانسه روایت می‌شود که کری گرانت و گریس کلی از بازیگران آن هستند. این آخرین همکاری کلی با هیچکاک بود، پس از آن او در سال ۱۹۵۶ با رینیه سوم، شاهزاده موناکو ازدواج کرد و به حرفه سینمایی خود پایان داد. هیچکاک پس از گرفتن یک دزد، فیلم مردی که زیاد می‌دانست را که در سال ۱۹۳۴ ساخته بود را مجددا در سال ۱۹۵۶ بازتولید می‌کند، این‌بار با بازی جیمز استوارت و دوریس دی، در این فیلم دوریس دی ترانه‌ای را خلق می‌کند که برنده جایزه اسکار بهترین ترانه می‌شود.[۴۱

SelmA · 6/3/23

فیلم مرد عوضی (۱۹۵۶) آخرین فیلم هیچکاک برای برادران وارنر بود، این فیلم یکی از معدود فیلم‌های هیچکاک است که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده‌است و طرح آن وقایع زندگی واقعی را از نزدیک دنبال می‌کند. در این فیلم هنری فوندا و ورا مایلز به ایفای نقش پرداختند. هیچکاک به فرانسوا تروفو گفت که ترس مادام‌العمر او از پلیس (به شوخی و اشاره به خاطره کودکی‌اش) او را ترغیب به ساخت این فیلم کرد؛ زمینه فیلم مرد عوضی، مایه بسیاری از فیلم‌‌های اوست، یعنی شخصی که اشتباه گرفته می‌شود![۴۲]

در تابستان ۱۹۵۷ و در جریان ضبط یکی از قسمت‌های آلفرد هیچکاک تقدیم می‌کند هیچکاک به‌دلیل فتق و سنگ کیسه صفرا بسـ*ـتری می‌شود و مورد یک عمل جراحی موفق قرار می‌گیرد، پس از این عمل و بهبودی او بلافاصله به کار باز می‌گردد تا برای پروژه بعدی خود یعنی سرگیجه (۱۹۵۸) آماده شود.[۴۳]

سرگیجه (۱۹۵۸)

سرگیجه به باور بسیاری از منتقدان و مخاطبان شاهکار او محسوب می‌شود. این فیلم حاصل همکاری مجدد با جیمز استوارت است که کیم نواک و باربارا بل گدس هم از بازیگران آن به شمار می‌روند. در ابتدا هیچکاک نقس اصلی زن را برای ورا مایلز در نظر داشت اما همکاری بدلیل بارداری او میسر نشد. او به اوریانا فالاچی در اینباره گفت: «من به او (ورا مایلز) نقش بزرگی را پیشنهاد کردم که شانس تبدیل شدن به یک بلوند زیبا، پیچیده و یک بازیگر واقعی را داشت. ما کلی دلار خرج کرده بودیم اما اون بد موقع باردار شد، من از زنان باردار متنفرم چون اونا بعدش بچه‌دار می‌شوند.»[۴۴]

SelmA · 6/3/23

سرگیجه شامل تکنیک دوربینی است که توسط ایرمین رابرتز توسعه یافت. معمولا به‌عنوان زوم دالی شناخته می‌شود که توسط بسیاری از فیلمسازان پسین کپی‌برداری شد. فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم سن‌سباستین هم به نمایش در آمد و هیچکاک برنده جایزه صدف نقره‌ای (بهترین کارگردانی) این جشنواره شد.[۴۵] فیلم دهه‌ها بعد مورد توجه قرار گرفت و در دوران نمایش خود نظرات متفاوت و عمدتا منفی در بر داشته، مثلا مجله ورایتی آنرا «خیلی کند و طولانی» عنوان کرد.[۴۶] اما سال‌ها بعد و در دهه ۲۰۰۰ مجله معتبر سایت اند ساوند آن را بهترین فیلم تاریخ نامید و بسیاری از منتقدان دیگر هم آن را بهترین فیلم تاریخ و هیچکاک دانستند.[۴۷] هم‌اکنون در بسیاری از نظرسنجی‌ها از سرگیجه به‌عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما یاد کردند. از جمله نظرسنجی مجله سایت اند ساوند که در سال ۲۰۱۲ انجام شدو سرگیجه را به‌عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما از نگاه منتقدان معرفی کرد در صورتی که در پنج دوره گذشته و ۵۰ سال اخیر فیلم همشهری کین در رتبه اول قرار داشت.[۴۸] در نظرسنجی انستیتوی فیلم آمریکا هم سرگیجه به‌عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما معرفی شد. همچنین این فیلم جزو فیلم‌هایی که است که نمره کامل۱۰۰/۱۰۰ را از منتقدان متاکریتیک دریافت کرده است. هیچکاک فیلم سرگیجه را شخصی‌ترین فیلم کارنامه‌اش خوانده‌است. فیلمی که یکی از مضامین موردعلاقهٔ هیچکاک، یعنی عشق به مثابهٔ یک وسواس را بررسی می‌کرد. عشقی که زن و مرد را ویران می‌کند.[۴۹]

بعد از سرگیجه و سال ۱۹۵۸ که سال سختی برای هیچکاک بود فرایند پیش تولید شمال از شمال غربی (۱۹۵۹) بسیار کند بود و در همین ایام بیماری سرطان همسرش آلما تشخیص داده‌ شد.[۵۰] زمانی که او در بیمارستان بسـ*ـتری بود هیچکاک علارغم مشغله کاری‌اش هر روز به او سر می‌زد. آلما تحت عمل جراحی قرار گرفت و بهبودی کامل پیدا کرد اما به گفته خود هیچکاک این باعث شد تا اولین بار زندگی بدون او، که برایش بسیار سخت بود را تصور کند.[۵۱]

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

مدیر تالار بیوگرافی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین