- عضویت
- 7/3/21
- ارسال ها
- 1,228
- امتیاز واکنش
- 19,563
- امتیاز
- 373
- محل سکونت
- یک دنیای فراموش شده
- زمان حضور
- 150 روز 12 ساعت 3 دقیقه
نقد فیلم Knock at the Cabin | شکست عقل؟
فیلم «درِ کلبه را بزن» به عنوان جدیدترین اثر سینمایی «ام نایت شیامالان» یک اقتباس مهیج روانشناختی با ساختار کلاستروفوبیک است؛ اثری در حد و اندازه کوچک که می‌خواهد حرف‌های بزرگی بزند. اما سوال مهم اینجاست که آیا پس از سال‌ها این کارگردان صاحب نام با این اثر به مسیر جذاب ابتدای دوران فیلمسازی خود بازگشته یا خیر؟!
خلاصه داستان: لازم است تا جایی که ممکن است کمتر درباره طرح فیلم بدانید؛ چرا که آثار ام نایت شیامالان به پرده‌‌های آخر شوکه‌کننده معروف هستند؛ اما این فیلم با الهام یا اقتباس آزاد از رمان پل ترمبلی «کلبه‌ای در انتهای دنیا» تولید شده است.
در مرکز داستان این فیلم زوجی هستند که توسط اندرو و اریک (به ترتیب با بازی بن آلدریج و جاناتان گروف) تشکیل شده‌اند که در حال گذراندن تعطیلات در کلبه‌ای در جنگل با دختر خوانده‌شان ون هستند. اما وقتی چهار نفر به رهبری لئونارد تنومند (دیو باتیستا) وارد ملک می‌شوند، زندگی افراد درون کلبه به چالش کشیده می‌شود. آنها این سه را به اسارت می‌گیرند و از آنها می‌خواهند که تصمیمی غیرقابل تصور بگیرند تا از آنچه آنها ادعا می‌کنند یک آخرالزمان قریب الوقوع است اجتناب کنند. بین ناباوری و میل به زنده ماندن، اندرو و اریک باید برای زندگی خود و دختر کوچولو بجنگند، حتی اگر به تدریج شک و تردید در وجود آنها رخنه کند.
همین ابتدای بررسی و نقد این فیلم باید بگویم که شخص «ام نایت شیامالان» دارای کارنامه‌ای است که قله آن سه فیلم ابتدایی او در سال‌های ۱۹۹۹ (حس ششم)، ۲۰۰۰ (آسیب‌ناپذیر) و ۲۰۰۲ (نشانه‌ها) است؛ پس مشکل شیامالان این است که او با اولین فیلم‌هایش به حدی باورنکردنی به ست بالا قدم گذاشت که دیگر آثار او اغلب با آن فیلم‌ها مقایسه می‌شوند، حتی اگر بد نباشند. اما اکنون فیلم «درِ کلبه را بزن» با هر متر و معیاری یک فیلم افتضاح است؛ هرچند نمی‌توانم بگویم این فیلم در این روز‌های سینمای بدون ایده و از اصل افتاده اثر مهمی نیست.
به طور کل فیلم «Knock at the Cabin» مصداق قهقرایی فکری و اخلاقی وحشتناک برای کارگردانی است که تا کنون بیشتر از او حمایت می‌کردیم تا انتقاد سفت و سخت، اما با وجود چنین اثری شما به عنوان یک مخاطب، شیامالانی را می‌بیند که صراحتاً دیدگاه تاریک‌بین‌ترین آمریکایی‌ها را اتخاذ می‌کند. سال‌های طولانی است که شیامالان با ایده‌های جذاب، اما پرداخت نشده به درون برزخی کشیده شده است که پایانی ندارد، و ظاهراً قرار نیست از آن بیرون بیاید.
اما او با همان ایده‌های نه چندان کامل خود، کماکان به سینما دل و جان داده است. بنابراین به غیر از او، تارانتینو و نولان (به دلایل بسیار متفاوت)، مشخص نیست کدام کارگردان فعلی به این شدت می‌تواند احساسات مختلف را در قاب سینما رها کند. پس با این افراد همین که ما هنوز می‌توانیم در سال ۲۰۲۳ درباره سینما بحث کنیم، بسیار آرامش بخش است! ولی این دلیلی برای نقد نکردن این فیلمساز نمی‌شود.
من به عنوان یک سینما دوست و مخاطب ویژه آثار هالیوودی، همیشه از شیامالان دفاع کرده‌‌ام و رفتار او با موضوعات اساسی برآمده از فرهنگ و جامعه آمریکایی را جذاب می‌دانستم، اما این فیلم جدید او سراسر اشتباه است؛ چه در مضمون و محتوا و چه در فرم و ساختار ژانری که نه نمی‌تواند تعلیق ایجاد کند و نه حتی می‌تواند بیننده را برای حدود ۱۰۰ دقیقه با خود همراه کند. هرچند این اثر از جانب منتقدان و جامعه رسانه‌ای آمریکا مورد ستایش قرار گرفته است و از اساس بازگشت دوباره شیامالان به دوران اوج گذشته را به مخاطب نوید می‌دهد؛ ولی واقعیت خلاف این را نشان می‌دهد.
اگر من بخواهم این فیلم را به شکل ساده تعریف کنم، باید بگویم «Knock at the Cabin» غیر شیامالانی‌ترین فیلم ام نایت شیامالان است. اما چرا؟ چون نه ایده اقتباسی آن حرف خاصی برای زدن دارد و نه حتی اجرای فیلم چیزی برای خودنمایی. در مجموع می‌توان بر اساس رمان مورد الهام این فیلم نتیجه گرفت که شیامالان می‌خواهد چه چیزی را به ما بگوید. رویارویی بین ایمان مذهبی (پایان جهان و همه ابزارهای نمادین آن) و عقلانیت مدرن (با نوعی چالش برای اسیرشدگان). این خلاصه جدیدترین فیلم شیامالان است که بدون هیچ گونه پیچ و تابی به مخاطب ارائه می‌شود، و به صورت عمیق ناامید‌کننده است.
اما مشکل اینجا نیست، به خصوص تا آنجا که شیامالان سعی کرده است پس از یک تیتراژ جالب شِبه کلاسیک، در سکانس ابتدایی خود فرمول آثار تعلیقی هیچکاک را برای مخاطب سازماند‌هی کند. ولی دوباره پس این شروع به ظاهر جالب، بی جهت خود را محدود می‌کند. پس از فیلم «Old»، ام. نایت شیامالان دوباره فیلم خود را به یک لوکیشن محدود می‌کند. انتخابی که به‌خوبی از آب در نمی‌آید، زیرا واقعاً چیز زیادی برای فیلم به ارمغان نمی‌آورد. مثلاً این اقدام کارگردان فیلم را بیش از حد کلاستروفوبیک یا هیجان انگیز نمی‌کند و بعد از مدتی فقط علیه خود روایت فیلم شروع به کار می‌کند که عمدتاً تمام ماجرا در یک لوکیشن اتفاق می‌افتد.
فیلم «درِ کلبه را بزن» به عنوان جدیدترین اثر سینمایی «ام نایت شیامالان» یک اقتباس مهیج روانشناختی با ساختار کلاستروفوبیک است؛ اثری در حد و اندازه کوچک که می‌خواهد حرف‌های بزرگی بزند. اما سوال مهم اینجاست که آیا پس از سال‌ها این کارگردان صاحب نام با این اثر به مسیر جذاب ابتدای دوران فیلمسازی خود بازگشته یا خیر؟!
خلاصه داستان: لازم است تا جایی که ممکن است کمتر درباره طرح فیلم بدانید؛ چرا که آثار ام نایت شیامالان به پرده‌‌های آخر شوکه‌کننده معروف هستند؛ اما این فیلم با الهام یا اقتباس آزاد از رمان پل ترمبلی «کلبه‌ای در انتهای دنیا» تولید شده است.
در مرکز داستان این فیلم زوجی هستند که توسط اندرو و اریک (به ترتیب با بازی بن آلدریج و جاناتان گروف) تشکیل شده‌اند که در حال گذراندن تعطیلات در کلبه‌ای در جنگل با دختر خوانده‌شان ون هستند. اما وقتی چهار نفر به رهبری لئونارد تنومند (دیو باتیستا) وارد ملک می‌شوند، زندگی افراد درون کلبه به چالش کشیده می‌شود. آنها این سه را به اسارت می‌گیرند و از آنها می‌خواهند که تصمیمی غیرقابل تصور بگیرند تا از آنچه آنها ادعا می‌کنند یک آخرالزمان قریب الوقوع است اجتناب کنند. بین ناباوری و میل به زنده ماندن، اندرو و اریک باید برای زندگی خود و دختر کوچولو بجنگند، حتی اگر به تدریج شک و تردید در وجود آنها رخنه کند.
همین ابتدای بررسی و نقد این فیلم باید بگویم که شخص «ام نایت شیامالان» دارای کارنامه‌ای است که قله آن سه فیلم ابتدایی او در سال‌های ۱۹۹۹ (حس ششم)، ۲۰۰۰ (آسیب‌ناپذیر) و ۲۰۰۲ (نشانه‌ها) است؛ پس مشکل شیامالان این است که او با اولین فیلم‌هایش به حدی باورنکردنی به ست بالا قدم گذاشت که دیگر آثار او اغلب با آن فیلم‌ها مقایسه می‌شوند، حتی اگر بد نباشند. اما اکنون فیلم «درِ کلبه را بزن» با هر متر و معیاری یک فیلم افتضاح است؛ هرچند نمی‌توانم بگویم این فیلم در این روز‌های سینمای بدون ایده و از اصل افتاده اثر مهمی نیست.
به طور کل فیلم «Knock at the Cabin» مصداق قهقرایی فکری و اخلاقی وحشتناک برای کارگردانی است که تا کنون بیشتر از او حمایت می‌کردیم تا انتقاد سفت و سخت، اما با وجود چنین اثری شما به عنوان یک مخاطب، شیامالانی را می‌بیند که صراحتاً دیدگاه تاریک‌بین‌ترین آمریکایی‌ها را اتخاذ می‌کند. سال‌های طولانی است که شیامالان با ایده‌های جذاب، اما پرداخت نشده به درون برزخی کشیده شده است که پایانی ندارد، و ظاهراً قرار نیست از آن بیرون بیاید.
اما او با همان ایده‌های نه چندان کامل خود، کماکان به سینما دل و جان داده است. بنابراین به غیر از او، تارانتینو و نولان (به دلایل بسیار متفاوت)، مشخص نیست کدام کارگردان فعلی به این شدت می‌تواند احساسات مختلف را در قاب سینما رها کند. پس با این افراد همین که ما هنوز می‌توانیم در سال ۲۰۲۳ درباره سینما بحث کنیم، بسیار آرامش بخش است! ولی این دلیلی برای نقد نکردن این فیلمساز نمی‌شود.
من به عنوان یک سینما دوست و مخاطب ویژه آثار هالیوودی، همیشه از شیامالان دفاع کرده‌‌ام و رفتار او با موضوعات اساسی برآمده از فرهنگ و جامعه آمریکایی را جذاب می‌دانستم، اما این فیلم جدید او سراسر اشتباه است؛ چه در مضمون و محتوا و چه در فرم و ساختار ژانری که نه نمی‌تواند تعلیق ایجاد کند و نه حتی می‌تواند بیننده را برای حدود ۱۰۰ دقیقه با خود همراه کند. هرچند این اثر از جانب منتقدان و جامعه رسانه‌ای آمریکا مورد ستایش قرار گرفته است و از اساس بازگشت دوباره شیامالان به دوران اوج گذشته را به مخاطب نوید می‌دهد؛ ولی واقعیت خلاف این را نشان می‌دهد.
اگر من بخواهم این فیلم را به شکل ساده تعریف کنم، باید بگویم «Knock at the Cabin» غیر شیامالانی‌ترین فیلم ام نایت شیامالان است. اما چرا؟ چون نه ایده اقتباسی آن حرف خاصی برای زدن دارد و نه حتی اجرای فیلم چیزی برای خودنمایی. در مجموع می‌توان بر اساس رمان مورد الهام این فیلم نتیجه گرفت که شیامالان می‌خواهد چه چیزی را به ما بگوید. رویارویی بین ایمان مذهبی (پایان جهان و همه ابزارهای نمادین آن) و عقلانیت مدرن (با نوعی چالش برای اسیرشدگان). این خلاصه جدیدترین فیلم شیامالان است که بدون هیچ گونه پیچ و تابی به مخاطب ارائه می‌شود، و به صورت عمیق ناامید‌کننده است.
اما مشکل اینجا نیست، به خصوص تا آنجا که شیامالان سعی کرده است پس از یک تیتراژ جالب شِبه کلاسیک، در سکانس ابتدایی خود فرمول آثار تعلیقی هیچکاک را برای مخاطب سازماند‌هی کند. ولی دوباره پس این شروع به ظاهر جالب، بی جهت خود را محدود می‌کند. پس از فیلم «Old»، ام. نایت شیامالان دوباره فیلم خود را به یک لوکیشن محدود می‌کند. انتخابی که به‌خوبی از آب در نمی‌آید، زیرا واقعاً چیز زیادی برای فیلم به ارمغان نمی‌آورد. مثلاً این اقدام کارگردان فیلم را بیش از حد کلاستروفوبیک یا هیجان انگیز نمی‌کند و بعد از مدتی فقط علیه خود روایت فیلم شروع به کار می‌کند که عمدتاً تمام ماجرا در یک لوکیشن اتفاق می‌افتد.
نقد و بررسی فیلم Knock at the Cabin
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
