رمان بوی مرگ | mohadese22 کاربر انجمن رمان ۹۸

~MOHADESE~ · 29/9/22

به نام خالق عشق
نام رمان: بوی مرگ
نویسنده: محدثه وفایی کاربر انجمن رمان ۹۸
ژانر: عاشقانه، جنایی-پلیسی، تراژدی
ناظر: Matiᴎɐ✼
ویراستاران: گروهی ویراستاران
خلاصه: افسوس که طالع شوم آنان، تنها یک فام داشت. آن‌ها پا بر تارهایی نهاده‌ بودند که آواز مرگ‌بار آنان را فرا می‌خواند و حتی قهارترین بازیکنان هم جان می‌دادند و جان می‌گرفتند. شیطنت‌هایی که اندک‌اندک قربانی سرنوشت می‌شدند و مظلومانی که بی‌گنه در آذر اقیانوس سرخ در انتظار یاری از سوی دیگران بودند.

~MOHADESE~ · 4/11/22

مقدمه:
آن‌چه کردیم با خود و این دل
دیدی که
چه کولاکی بر پا کرد سرنوشت
آن‌ که داده این جان را بر ما
خود نوشته از قبل این سرنوشت!

~MOHADESE~ · 4/11/22

درحالی که چادرم رو با دقت روی سرم تنظیم می‌کردم، سوییچ ماشین رو از روی میز برداشتم و با عجله از اتاق بیرون زدم. هیچ‌کس خونه نبود و تا قبل از زنگ زدن سرهنگ، تنها بودم. به سمت خروجی رفتم و درحالی‌که کفش‌هام رو می‌پوشیدم، در خونه رو قفل کردم و به سمت ۲۰۶ سفیدم رفتم؛ قفلش رو زدم و سوار شدم.
صدای روشن شدن ماشین، مصادف شد با بلند شدن زنگ گوشی. همینطور که کش چادرم رو در می‌آوردم، دستم رو به سمت کیف بردم و گوشیم رو درآوردم. نگاهم رو از در بزرگ قهوه‌ای رنگ حیاط که کم‌کم داشت باز می‌شد گرفتم و به صفحه‌ی گوشیم که اسم آنیتا روش خودنمایی می‌کرد چشم دوختم. بدون معطلی آیکون سبز رنگ رو کشیدم و به سمت گوشم بردم:
- جانم؟
صدای آنیتا رو از پشت خط شنیدم:
- محدثه، کجایی تو؟
درحالی‌که ماشین رو از خونه بیرون می‌آوردم، گفتم:
- همین الان حرکت کردم. زود می‌رسم. همون پاتوق همیشگی دیگه؟
- آره، من و ریحانه رسیدیم.
- باشه، سرهنگ هنوز نیومده؟
- نه منتظریم.
- باشه می‌بینمت، فعلا.
گوشی رو قطع کردم و پام رو روی پدال گاز فشار دادم. این یهوهی زنگ زدن سرهنگ عجیب بود. به من و آنیتا و ریحانه زنگ زده بود و ازمون خواسته بود سر ساعت ۷ توی پاتوق همیشگی باشیم؛ همون پاتوقی که همیشه توش ماموریت‌های مختلف رو بهمون می‌داد. پاتوقمون توی یه کافی‌شاپ شیک بود که مال یکی از مامورهای سابق دایره‌ی جنایی بود و جای امنی بود. به ساعت نگاهی کردم که ۶:۴۵ رو نشون می‌داد. پوفی کشیدم و درحالی‌که نگاهم به جاده بود، به آنیتا و ریحانه فکر کردم و لبخندی زدم.
سرنوشت ما سه تا به هم پیوند خورده بود. هیچ ماموریتی نبوده که تنهایی حلش کنیم؛ یه جورایی خودِ سرهنگ هم ما رو یه گروه می‌بینه و کار تکی بهمون نمی‌ده.
با رسیدن به کافی‌شاپ، ماشین رو پارک کردم و درحالی‌که گوشیم رو توی کیفم می‌ذاشتم، از ماشین پیاده شدم. ماشین رو قفل کردم و به سمت کافی‌شاپ رفتم. با وارد شدنم چشمم به آقای احمدی، مدیر کافی‌شاپ و مامور سابق دایره‌ی جنایی خورد. لبخندی زدم و سری براش تکون دادم که مثل خودم جوابم رو داد و به پشت باغ اشاره کرد. به سمتی که اشاره کرده بود رفتم؛ و با خودم فکر کردم آقای احمدی واقعا آدم باهوش و با استعدادی بود. همیشه واسم سوال بود که چرا کارش‌ رو ول کرد و این کافی‌شاپ رو اندازی کرد؟ با رسیدن به دخترا، بی‌خیال فکر کردن شدم و سلام بلندی دادم. هر دو به سمتم برگشتن و با نیش باز جوابم رو دادن.
روی صندلی نشستم و گفتم:
- خب، پس سرهنگ کجا موند؟
ریحانه شونه‌ای بالا انداخت و گفت:
- والا ماهم منتظریم.
آنیتا نگاهش رو از اطراف گرفت و گفت:
- دخترا، بنظرتون می‌خواد ماموریت بده؟
درحالی‌که به گلای رز باغ نگاه می‌کردم، جواب دادم:
- وقتی این‌جا قرار می‌زاره اکثراً می‌خواد ماموریت بده.
ریحانه دستی به گل‌های روی میز کشید و گفت:
- گاهی اوقات حس می‌کنم سرهنگ دوقطبیه، یه بار شوخ و مهربون یه بار سرد و جدی.
آنیتا جواب داد:
- وای توهم متوجه شدی؟
خندیدم و گفتم:
- دیوونه‌ها اون همیشه جدی، در عینِ حال مهربونه.
ریحانه سری تکون داد و گفت:
- خب کارشم جوریه که باید جدی باشه!
آنیتا درحالی‌که با گوشیش کار می‌کرد گفت:
- می‌گم دخترا، سهیل چند روز پیش به من گفت که سرهنگ داره روی یه پرونده‌ی خطرناک کار می‌کنه. نکنه واسه همین صدامون زده؟
ریحانه زودتر از من با تعجب پرسید:
- سهیل کیه؟ چه پرونده ای؟
آنیتا سرشو بالا اورد و جواب داد:
- سهیل، همون مامور جدیده رو می‌گم. خواستم برم پرونده‌ی اون دختره سارا رو نشون سرهنگ بدم؛ که گفت سرهنگ وقت نداره و خیلی درگیره. ازش پرسیدم درگیر چی؟ گفت یه پرونده‌ی مهم و خطرناک.
با ابروهای بالا رفته گفتم:
- خب سرهنگ همیشه درگیر پرونده‌های خطرناک و مهمه.
ریحانه جواب داد:
- آره خب، خیر سرش توی دایره‌ی جناییه.
آنیتا شونه‌ای بالا انداخت و خواست چیزی بگه که چشمش به یه جا خیره موند و گفت:
- دخترا!
رد نگاهشو دنبال کردم که چشمم به سرهنگ و سرگرد بارمان و سرگرد سهند افتاد که به سمتمون می‌اومدن. هرسه با تعجب نگاهشون کردیم که بهمون رسیدن. از جا بلند شدیم و مشغول احوال‌پُرسی شدیم. نگاهم رو به سرگرد بارمان دوختم که مثل همیشه جدی بود.
البته سرگرد سهند هم دست کمی از بارمان نداشت؛ ولی یه ذره خوش‌رو‌تر بود. بعد از این‌که همه نشستیم، سرهنگ با خوش‌رویی همیشگیش گفت:
- مدت زیادیه ندیدمتون دخترا، خوش می‌گذره؟
من با لبخند جواب دادم:
- زیر سایه‌ی شما.
لبخند مهربونی به روم پاشید و رو به آنیتا و ریحانه کرد و گفت:
- از چشماتون معلومه که منتظر ماموریت جدید هستید.
آنیتا و ریحانه لبخندی زدند و ریحانه در جواب گفت:
- بله و همیشه آماده به خدمت.
سرگرد لبخند دیگه ای زد و رو به هممون کرد و گفت:
- می‌دونم همتون منتظرین که بگم دلیل اینجا جمع شدنمون چیه؛ اما نمی‌خوام مستقیم برم سر اصل مطلب و گیجتون کنم، بهتره اول همگی یه چیزی سفارش بدیم.
بعد هم بدون این‌که اجازه بده ما چیزی بگیم گارسون رو صدا زد.

~MOHADESE~ · 4/11/22

با اومدن گارسون، همگی قهوه‌ی ساده‌ای سفارش دادیم و به سرهنگ خیره شدیم.
سرهنگ توی فکر بود و انگار داشت جملات رو توی ذهنش کنارهم می‌چید. با زنگ خوردن گوشیش از جا بلند شد و با گفتن ببخشیدی، ازمون کمی دور شد. به سرگرد بارمان و سرگرد سهند که کنار هم نشسته بودن و خیلی آروم حرف می‌زدن نگاه کردم. بارمان بیشتر شنونده بود و گاهی هم سری تکون می‌داد. ناخودآگاه بهش دقیق شدم. موی مشکی، چشمای مشکی، همراه با ته ریش و زاویه فک. بخاطر جذابیت و شجاعتش زیادی توی چشم بود. این دومین باری بود که می‌دیدمش و تنها یه بار قبلا دیده بودمش. شنیدم بیشتر اوقات توی ماموریته، به همین دلیل خیلی کم پیش می‌اومد کسی ببینتش. نگاه خیره‌ام رو با ضربه‌ی پای آنیتا از بارمان گرفتم و زیر لـ*ـب آروم گفتم:
- چیه؟
چپ‌چپ نگاهم کرد و گفت:
- خوردی بدبخت‌ رو، خودشم فهمید سه ساعته عین مرغ بهش زل زدی.
چیزی نگفتم و خنده‌ام رو خوردم. به ریحانه نگاه کردم که اونم سعی می‌کرد جلوی نیش باز شده‌ش رو بگیره. با اومدن گارسون سرهنگ هم تلفنش تموم شد و به سمتمون اومد. گارسون قهو‌ه‌ها رو روی میز گذاشت و رفت. سرهنگ روی میز نشست و درحالی‌که هممون رو تک‌تک نگاه می‌کرد گفت:
- معذرت می‌خوام که انقدر طولش دادم؛ بیشتر از این منتظرتون نمی‌زارم.
بعد درحالی‌که نفس عمیقی می‌کشید گفت:
- به کمک یکی از ساکنان دبی، تونستیم رد باندی خطرناک رو در دبی بزنیم که کارش نه قاچاق مواده، نه قاچاق انسان و نه هرچیزی که تا امروز دیدین و شنیدین.
با شنیدن این حرفش همگی با تعجب نگاهش کردیم که ادامه داد:
- کارشون ساخت موادی کشنده به اسم "مرگ سرخ" هست که استشمامش بعد از دوساعت انسان رو می‌کشه. بعد از ساخت این ماده هم قصد دارن که اونو وارد ایران کنن و به‌جای مواد مخدر بفروشن.
همگی با دهن باز مات چهره سرهنگ شده بودیم که بارمان با اخم و جدیت پرسید:
- مگه نمی‌گین ردشو زدین؟ خب پس چرا دست به کار نمی‌شین؟!
- این که چه کاری انجام می‌دن رو فهمیدیم؛ اما محل ساخت ماده رو نمی‌دونیم. تنها چیزی که دست‌گیرمون شده یه شرکت مدلینگه که توسط پسر رییس همون باند اصلی اداره می‌شه. این پسر خودش یه باند جداگونه داره و با استفاده از مدلینگ، دخترا رو به دبی می‌فرسته و اونارو یا می‌فروشه یا برای آزمایش مرگ سرخ نگه می‌داره و یا هم با فروختن اعضای بدنشون پول به جیب می‌زنه.
صدای سهند اومد که پرسید:
- یعنی پدر این پسر کارش فقط ساخت اون ماده‌اس و پسرش آدم قاچاق می‌کنه و می‌فروشه؟
سرهنگ سری تکون داد و گفت:
- بله باند پسر، از باند پدر جداست و ما باید با وارد شدن به باند پسر، محل ساخت مرگ سرخ و باند اصلی رو پیدا کنیم.
زودتر از همه پرسیدم:
- خب چطوری باید به باند پسر وارد بشین؟
سرهنگ نگاهی بهم کرد و گفت:
- این کار دیگه دست شماست.
دوباره با تعجب نگاهش کردیم که خودش گفت:
- بارمان و سهند با نقشه‌هایی که من و فرمانده ریختیم برای شریک شدن توی کار جذب مدلینگ و محدثه و آنیتا و ریحانه به عنوان خود مدل وارد می‌شن.
سهند با تعجب پرسید:
- اگه دخترا بلایی سرشون بیاد چی؟ مگه نمی‌گین یا می‌فروشنشون یا می‌کشنشون؟
سرهنگ جواب داد:
- دخترایی که اون‌جا فرستاده می‌شن برای هرکاری می‌تونن باشن. مثلا خدمه، این‌جا دیگه به عهده‌ی شما پسراست. باید اون‌قدری باهاشون صمیمی بشین و پُر نفوذ که بتونین افراد مارو به عنوان خدمه توی عمارت انتخاب کنید.
صدای ریحانه اومد که پرسید:
- همشون به عمارت فرستاده می‌شن؟
سرهنگ سری تکون داد و گفت:
- بله.
بعد درحالی‌که نفس عمیقی می‌کشید ادامه داد:
- درضمن، برای انجام این ماموریت هیچ اجباری وجود نداره. هرکس که نخواست حق داره شرکت نکنه.
به فکر فرو رفتم و به میز خیره شدم. این ماموریت بیش از حد تصورم خطرناک بود. رسما جونت رو کف دستت می‌زاشتی و می‌رفتی توی دهن اژدها. به دخترا نگاه کردم که اوناهم توی فکر بودن. سرهنگ که متوجه‌ی توی فکر رفتنمون شد گفت:
- لازم نیست به این زودی جواب بدید. امشب رو فکر کنید و تا فردا صبح بهم خبر بدید.
چشمی گفتیم که رو به پسرا کرد و گفت:
- شماهم تا فردا فکر کنید و اینم به یاد داشته باشید که این ماموریت مثل همه‌ی ماموریت‌ها نیست. پس عجولانه تصمیم نگیرید. مخصوصا تو بارمان.
به بارمان نگاه کردم که به سرهنگ چشم دوخته بود و توی فکر بود. بعد از مدتی سرهنگ از جا بلند شد و ازمون خداحافظی کرد. با رفتن سرهنگ ما هم بلند شدیم و بعد از خداحافظی به سمت بیرون کافی شاپ رفتیم. آنیتا و ریحانه با یه ماشین که برای ریحانه بود اومده بودن. با گیجی روبه دخترا گفتم:
- چیزایی که سرهنگ گفت اصلا برام قابل هضم نیستن.
ریحانه وای بلندی گفت و آنیتا درحالی که به زمین نگاه می‌کرد گفت:
- حس می‌کنم مُخَم داغ کرده.
پوفی کشیدم و گفتم:
- گمشید بیاین خونه‌ی ما؛ کسی خونه نیست. توی خونه راجع بهش حرف می‌زنیم.
بعد از این حرفم اجازه‌ی صحبت رو بهشون ندادم و به سمت ماشین خودم رفتم و بعد از سوار شدن به سمت خونه حرکت کردم.

~MOHADESE~ · 4/11/22

بعد از رسیدن به خونه، ماشین رو خاموش کردم و به سمت خونه رفتم. آنیتا و ریحانه چون که دیرتر از من حرکت کرده بودن هنوز نرسیده بودن. در رو با کلید باز کردم و وارد حیاط شدم که چشمم به چراغای روشن خونه افتاد و این نشون می‌دادکه مامان برگشته. با وارد شدنم سلام بلندی دادم که مامان از آشپزخونه بیرون اومد و گفت:
-...

~MOHADESE~ · 4/11/22

بهشون نگاه کردم که توی فکر بودند. پوفی کشیدم و گفتم:
- دخترا... بهتره خیلی روی تصمیمی که می‌گیریم فکر کنیم.
آنیتا نگاهی بهم انداخت و گفت:
- این ماموریت چه با ما چه بی ما انجام می‌شه. اگه ما انجامش ندیم قطعا سرهنگ افراد دیگه‌ای رو می‌فرسته.
ریحانه سری تکون داد و گفت:
- آره، نمی‌دونم چرا با این که حس خوبی...

~MOHADESE~ · 4/11/22

ادامه دادم:
- درسته که اگه ما انجام ندیم افراد دیگه‌ای انجام می‌دن؛ ولی این‌که سرهنگ اول از ما درخواست کرده دلیلش اینه که بیشتر روی ما حساب باز کرده.
ریحانه و آنیتا توی فکر فرو رفتن. بهشون حق می‌دادم دودل باشن. جنگیدن با کلی آدم اونم توی یه کشور غریب کار راحتی نبود. از طرفی هم دشمنامون آدمای گردن کلفت و...

~MOHADESE~ · 4/11/22

با صدای زنگ رو مخ موبایلم چشمام رو باز کردم. درحالی‌که گوشی رو برمی‌داشتم پوفی کشیدم که چشمم به اسم ریحانه افتاد. جواب دادم:
- ها؟
با تعجب پشت خط گفت:
- ها و زهرمار، هنوز خوابی؟
با چشای بسته هومی گفتم که جیغ زد:
- سرهنگ گفته بود صبح به من خبر بدید الان ساعت ۱۲ ظهره.
از جا پریدم و گفتم:
- وای، دروغ؟
با...

~MOHADESE~ · 4/11/22

با رسیدن به خونه‌ی آنیتا بوقی زدم که بعد از مدتی درشون باز شد و آنیتا اومد بیرون. بعد از این‌که سوار ماشین شد و سلام بلندی داد ماشین رو به حرکت درآوردم و گفتم:
- یکم دیرتر می‌اومدی توروخدا.
متوجه‌ی تیکه‌ی کلامم شد و درحالی‌که می‌خندید گفت:
- حالا یکم معطل شدیا!
بعد انگاری که چیزی یادش اومده باشه گفت:
-...

~MOHADESE~ · 4/11/22

با بیرون رفتن سرهنگ سرم رو پایین انداختم و به میز خیره شدم. با حس لرزش پاهام اخمی کردم و سعی کردم کنترلش کنم. مثل همیشه وقتی استرسی یا عصبی می‌شدم کنترل پاهام و دستام رو از دست می‌دادم. الان هم بخاطر استرس کمی که سعی در پنهان کردنش داشتم لرزش پاهام شروع شده بود. با شنیدن صدای سهند با تعجب سرم رو بالا...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نظرتون راجب این رمان چیه؟

عالی

متوسط

بد

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

مدیر تالار فرهنگ

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین