در حال تایپ رمان از تبار کوه | fatemeh_khanoom کاربر انجمن رمان ۹۸

fatemeh_khanoom · 27/6/22

بسم الله الرحمن الرحیم

نام رمان: از تبار کوه
نویسنده: فاطمه چ کاربر انجمن رمان ۹۸
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ناظر: M O B I N A

خلاصه:
پسری از تبار کوه، که از کودکی در مرداب زندگی غرق می‌شود.
مردابی که پر از اتفاق است و
اتفاق‌های بد و خوب که به یک عشق ختم می‌شوند؛
عشقی که به یک راز دیرینه متصل است،
یک دوراهی میان برادر بودن یا عاشق بودن!

fatemeh_khanoom · 27/6/22

مقدمه:

عاشق نباشی حس باران را نمی‌فهمی
فرق قفس با یک خیابان را نمی‌فهمی
عاشق نباشی می‌روی در جاده‌ها، اما
معنای فصل برگ‌ریزان را نمی‌فهمی
عاشق نباشی، زندگی بی‌رنگ و بی‌معناست
درد درون چشم انسان را نمی‌فهمی
در شعرها دنیایی از اسرار پنهان است
عاشق نباشی، درد پنهان را نمی‌فهمی
عاشق نباشی فصل پاییز و بهار، حتی
زیبایی فصل زمستان را نمی‌فهمی

-مژگان فرامنش-

fatemeh_khanoom · 27/6/22

پارت اول:

با صدای زنگ تلفن، سرش را از روی میز برداشت و تلفن را جواب داد. صدای زنانهٔ‌ی منشی در تلفن پیچید:
- آقای دکتر، خانم مستوفی و همسرشون این‌جا هستن.
از یک ساعت قبل منتظر آمدنشان بود.
- به داخل راهنماییشون کنین.
- چشم.
تلفن را که سر جای خود قرار داد، دلشورهٔ عجیبی به سراغش آمد. از خود خجالت می‌کشید که در این سن و سال، برای گفتن چند جملهٔ ساده، آنقدر دلواپس است. دستی به صورت پرچروکش کشید و عینکش را جا به جا کرد.
تق تق... و سپس درب چوبی اتاق باز شد. در جای خود ایستاد و سعی کرد لبخند به لـ*ـب آورد که تا حدودی موفق شد.
مرد و زنی که حدود سی، ۳۵سال سن داشتند، در میان چهارچوب در نمایان شدند. بعد از سلام و احوالپرسی، به سوی مبل‌های مشکی رنگ دعوتشان کرد و پس از نشستن آن‌ها، او نیز روی مبل رو به رویشان نشست. دست‌هایش را در هم گره کرد تا بلکه از این دودلی بین گفتن یا نگفتن خلاصی یابد. خوب می‌دانست اگر می‌گفت، برای عمل، پول به آن زیادی را نداشتند و از طرفی دیگر اگر نمی‌گفت...امکان نداشت او که به صداقت و درستکاری مشهور بود مسئلهٔ به این مهمی را بازگو نکند.
کمی که آرام شد شروع به صحبت کرد و رو به خدیجه گفت:
- حالتون بهتره انشاا..؟
خدیجه چادر مشکی رنگ و رو رفته اش را محکم تر نگه داشت و بدون آنکه به دکتر نگاه کند، جواب داد:
- بله، بهترم.
- خداروشکر.
لبخندش را پهن تر کرد و این بار رو به مراد گفت:
- حال شما خوبه، آقای مستوفی؟
مراد ابروهای قهوه ای رنگش را در هم گره کرد و بدون جواب دادن به احوالپرسی دکتر، با لحن جدی و محکم گفت:
- ما رو از اون طرف تهران تا این‌جا کشوندین که بپرسین خوب هستیم یا نه؟!
و سپس پرشتاب از جا برخاست. به تبعیت از او خدیجه نیز ایستاد. همانطور که لحن خشک چند لحظه پیشش را حفظ کرده بود، در چشمان کم سوی دکتر خیره شد:
- اگه دیگه کاری با ما ندارین، رفع زحمت کنیم.
و وقتی خواست قدم اول را بردارد، صدای دکتر در اتاق طنین انداز شد؛ این‌بار صدای دکتر هم خشک و جدی شده بود، که باعث شد، هردو سرجای خود متوقف شوند.
- آقای مستوفی،... لطفا بنشینین.
هیچ‌کدام هیچ حرکتی نکردند.
این بار لحن دکتر آرام و تبسم گونه بود:
- قلب همسر شما هر لحظه ممکنه دیگه نزنه.
با این حرف دکتر، دل مراد لرزید، پاهایش سست شد و ناباورانه به دهان دکتر خیره ماند؛ اما خدیجه به خاطر درد شدید قلبش که روز به روز بیشتر میشد، انتظار این حرف را داشت، برگشت و دوباره روی مبل جا خوش کرد. مراد اما در این مکان نبود، جسمش شاید؛ ولی روحش اصلا.
خاطرش پرکشید به سال‌های قبل، به آن زمان که پدر خدیجه مخالف وصلت آن‌ها بود و او هر روز گریه و زاری راه می انداخت و لـ*ـب به غذا نمیزد، تا شاید دل پدر زنش به رحم آید و به ازدواج آن‌ها رضایت دهد.
با صدای خدیجه که اسمش را صدا میزد، به خود آمد. چند قدم رفته را برگشت و کنار خدیجه، روی مبل نشست.
نگرانی در چهرهٔ مراد موج میزد. گویا دکتر نیز متوجه آن شده بود که از پارچ شیشه ای روی میز کمی آب در لیوان ریخت و به دستش داد.

fatemeh_khanoom · 27/6/22

پارت دوم:

مراد، جرعه‌ای از آب را نوشید و مشتاق به دکتر نگاه کرد تا ادامه سخنش را به زبان آورد.
دکتر هم که خیالش از بابت مراد راحت شده بود، با زبان، لـ*ـب‌های باریکش را تر کرد و همان‌طور که نگاهش بین مراد و خدیجه در گردش بود، لـ*ـب به سخن باز‌ کرد:
- راستش نمی‌دونم چطوری بگم...؛من هرکاری که از دستم بر‌ می‌اومد، کردم؛ اما... آزمایش خون و نوار قلب، چیز دیگه‌ای میگه!
آب دهانش را قورت داد و نفسی گرفت و چهره‌های آن دو را از نظر گذراند.
مراد از پنجره به بیرون خیره شده بود و هر لحظه فشار دستش دور لیوان بیشتر میشد. خدیجه اما با حس تهی درون چشمانش به دکتر نگاه می‌کرد.
عینکش را از روی چشمانش برداشت. دل به دریا زد و رو به مراد گفت:
- قلب همسرتون تا بیست روز آینده باید عمل بشه وگرنه...
با شنیدن این سخن، ناگهان دستان مراد یخ زد و بی‌حس شد و صدای شکستن لیوان در برخورد با زمین، حرف دکتر را نیمه تمام گذاشت‌.
بدون توجه به چشمان نگران خدیجه، با صدایی لرزان و چشمانی اشک‌بار، که از مراد مغرور و جدی بعید بود، گفت:
- وگرنه چی؟
دکتر که طاقت دیدن آن صحنه‌ی دردناک را نداشت، از جا برخاست و به کناد پنجره رفت و همان‌طور که به بیرون نگاه می‌کرد، جواب داد:
- ممکنه همسرتون رو برای همیشه از دست بدین.
و سپس نفس عمیقی کشید که بالاخره توانسته آن سخنان را به زبان آورد.
مراد در آن لحظه آرزو می‌کرد، کاش ناشنوا بود و آن حرف‌ها را نمی‌شنید.
خدیجه سرش را به زیر انداخت و به بغضش اجازه‌ی شکستن داد. او نمی‌توانست از مراد و تنها ثمره‌ی ازدواجشان، خشایار دل بکند. گریه‌اش با یادآوری آرزوهایی که برای آینده‌ی خشایار داشت، شدت گرفت. پسر ده ساله‌اش بعد از او چه خواهد کرد؟
- هزینه‌ی عمل چقدره، دکتر؟
با این حرف مراد، رنگ از رخسار خدیجه پرید. هزینه‌ی عمل هر چقدر هم که باشد، آن‌ها از پرداخت آن عاجز بودند و او نمی‌دانست در سر همسرش چه می‌گذرد.
با جواب دکتر، گوش‌هایش سوت کشید:
- حدود چهل میلیون تومان.
با حرف مراد تا مزر سکته رفت. حرفی که مراد زد دیوانگی محض بود.
- حتی از زیر سنگ هم که شده، پولش رو جور می‌کنم.
فکر کرد حتما شوخی می‌کند اما لحن مراد جدی‌تر از همیشه بود‌.
- مراد، می‌فهمی داری چی میگی...چه جوری می‌خوای این همه پول...
- خدیجه، خودت خوب می‌دونی اگه پای سلامتی تو وسط باشه...حاضرم دست به هر کاری بزنم.
و در چشمان هم خیره شدند و اجازه دادند که چشم‌ها، حرف‌های دل را بزنند، آخر چشم‌ها خوب می‌دانند که در دل چه می‌گذرد.
***

fatemeh_khanoom · 27/6/22

پارت سوم:

اواسط تابستان بود و خورشید، گرمایش را در کوچه‌ها و خیابان‌ها به رخ می‌کشید.
مراد، از صبح زود هر‌ کجا که می‌شناخت رفته بود و از هر کس که می‌شناخت درخواست کمک کرده بود؛ از غریبه گرفته تا دوست و آشنا. بعضی‌ها...

fatemeh_khanoom · 29/6/22

پارت چهارم:
پک عمیقی به سیگاری که بین انگشتان دستش بود، زد و دودش را از دهان بیرون کرد و در چشمان مراد، که التماس در آن‌ها هویدا بود، نگاه کرد و بی‌رحمانه گفت:
- به درک که پول عمل زنت رو نداری!...

fatemeh_khanoom · 1/7/22

پارت پنجم:
در بیابان خشک و بی‌آب و علفی بودند. خورشید مستقیم می‌تابید و پوست سرشان را می‌سوزاند.
سهراب، خشایار را کشان کشان می‌برد و از آن‌ها جدا می‌کرد؛ اما مراد، نمی‌توانست کاری بکند. انگار پاهایش به زمین چسبیده بود و تکان...

fatemeh_khanoom · 4/7/22

پارت ششم:
خدیجه گوشه‌ی اتاق نشست و به گریه افتاد و میان گریه دستانش را رو به آسمان گرفت:
- خدایا... منو ببخش... من باعث شدم این مرد به گنـ*ـاه کشیده بشه.
خود را بـ*ـغل کرد و گریه‌اش تبدیل شد به...

fatemeh_khanoom · 8/7/22

پارت هفتم:
چراغ یکی از اتاق‌های طبقه‌ی بالا، روشن بود.
یادش آمد که سهراب گفته بود:
- امشب دختربچه و پرستارش تو اون خونه تنها هستن.
پس...

fatemeh_khanoom · 8/7/22

پارت هشتم:
- بله خانوم... غذاش رو دادم... الان هم خوابیده.
- ...
- خیالتون راحت باشه.
- ...
- چشم...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

خطاط انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین