در حال تایپ رمان جوخه جادو | ~kimia varesi~ کاربر انجمن رمان ۹۸

~MOBÍNA~ · 4/2/22

به نام خالق جهانیان
نام اثر: جوخه‌ء جادو
نویسنده: کیمیا وارثی کاربر انجمن رمان ۹۸
ناظر: ~MARJAN~
ژانر: فانتزی، معمایی
خلاصه:
جوخه‌ی جادو، روایت‌کننده‌ی پنج نفر از انسان‌هایی است که متفاوتند. گروهی ابر قدرت، که چیزی در درونشان نهفته است که می‌تواند شیطان را از پا در بیاورد!
داستان جوخه‌ی جادو، قصه‌ی افرادی را روایت می‌کند که تک‌تکشان استثنایی‌اند. یکایکشان آمده‌اند تا یاد بگیرند چه‌گونه جادو کنند و اهریمن را شکست دهند.
وارد مکانی سراسر اسرار می‌شوند.
دانشکده‌ای سحرآمیز که شاید ظاهراً جادو را تدریس کند؛ اما در باطن، رازی سیاه و شیطانی را در قلب خودش حبس کرده که توانایی این را دارد تا تک‌تک افراد آن‌جا را، ببلعد و پیشکش شیطان کند!
۶.۲۳

~Kimia Varesi~ · 15/9/22

مقدمه:
در تلاتم واهی روزگار، گروهی خارق‌العاده، از شجاعت و دلیری آموختند. یاد گرفتند که چه‌گونه در برابر اهریمن بایستند.
جوخه‌ای که به تنهایی توانست اهریمن را شکست دهد، و شیطانی که با آتش جهنمش آمده بود تا همه چیز را به آتش بکشد را سر جایش نشاندند.
آینده‌ای پر خطر برای این گروه، این جوخه‌ی جادو، هویدا بود. هر پنج‌نفر جنگی داشتند با تقدیر خود، که آیا مانند همیشه قهرمان می‌مانند؟ یا در این نبرد نابرابر، شکست می‌خوردند؟
و تقدیر و آینده‌ای که به دست جوخه‌ی جادو، رقم می‌خورد!

پیشگفتار:
این رمان با همکاری دوست عزیزم مبینا حسینی‌فر به ثمر رسیده و من استارت تایپش رو زدم. اگه به‌خاطر پیشنهادات مبینا نبود، ایده‌ی این رمان همین‌جور خاک می‌خورد تا وقتی که بخوام تصمیمی برای نوشتنش بگیرم!
ازت ممنونم مبینا جان، که با غرغرهات کنارم بودی و تو نوشتن این اثر همراهیم کردی :)

~Kimia Varesi~ · 15/9/22

از این‌ور میز به چشم‌های سیاه‌رنگی که اون‌طرف نشسته بودن و به کاغذ داخل دست‌هاش خیره بودن، زل زده بودم.
نگاهش بالاخره بالا اومد و به چشم‌های مضطرب، نگران و منتظر من نگاه کرد.
این چشم‌های سیاه یه انرژی منفیه عمیق بهم می‌داد! یک ترس، یک چیز بد، یک‌چیز منفی، خطر، سیاهی و بدبختی و خلاصه یک چیز بد، بد، بد! یک‌چیز عمیقاً بد!
طبق عادتم وقتی مضطرب می‌شدم، ناخن‌های بلندم رو تو پوست کف دستم فرو می‌کردم. این کار رو کردم و بعد همون‌طور که گوشه‌ی لـب پایینم رو می‌جوییدم، آروم پرسیدم:
- چیشد؟
زن مسن روبه‌روم چشم‌های سیاهش رو از رو من برداشت، از رو خط تای کاغذ، کاغذ رو تا کرد و گذاشت رو میز چوبی کوچیکه رنگ‌ورورفته‌ای که بعضی از قسمت‌هاش هم کنده شده بودن.
گفت:
- نه.
چشم‌هام گرد شد. نه؟ نه؟ آخه یعنی چی؟ این زن برای من معتبر بود؛ خب نه همیشه؛ ولی می‌شناختمش و می‌دونستم که می‌تونه کمکم کنه! اوه خدایا این اوج بدبختیه!
اون این کلمه رو گفت و بعد بدن چاق و تو پرش رو که با یه پیراهن بلند و یک‌سره‌ی قرمزرنگ که روش طرح گل‌های ریزه یاسی بود، پوشونده بود رو صندلی تکونی داد که از وزن زیادش صندلی ناله کرد.
با مِن‌مِن گفتم:
- اما؛ آخه... خب...
مدام با استرس دست‌هام رو تو هوا تکون می‌دادم، مضطرب به اطراف نگاه می‌کردم و سرسختانه تلاش می‌کردم دنبال جمله‌ی مناسبی بگردم؛ اما دریغ از یک‌کلمه!
یک‌هو وسط حرفم پرید و با اون چهره‌ی رنگ‌پریده و چروکش که حالا عبوس‌تر از قبل به‌نظر می‌رسید، گفت:
- مشکلت چیه رایا؟ تو ازم یک جواب خواستی، و حالا من هم جوابم رو دادم؛ نه!
با قیافه‌ای زار نگاهش کردم و ناله‌کنان گفتم:
- ولی شما باید جایی رو بشناسید که بتونن به من کمک کنن! من... من نمی‌تونم دیگه این‌جوری زندگی کنم، بدون علم و یادگیری!
یه تای ابرو از ابروهای نازک و سفیدش رو بالا انداخت و گفت:
- این مشکل تواِ رایا.
ناامیدانه تکیه دادم به پشتی صندلی‌ای که موریانه‌ها مثل میز پدرش رو درآورده بودن و طوری که انگار می‌خوام دنبال راه چاره‌ای تو این اتاق کوچیک و تاریک و بو گندو بگردم، به اطراف نگاه کردم.
یه اتاق دوازده ‌متری با یک میز کهنه و دوتا صندلی. از این‌جا خوشم نمیاد! چه‌طور می‌تونه این‌جا زندگی کنه؟ درحالی‌که تو این شهر بارون‌گرفته کلی خونست!
وسایل قدیمی خونه، این‌جا رو دل‌گیرتر می‌کرد. یه کمد زهوار در رفته‌ی شکلاتی‌رنگ که رنگ بعضی جاهاش رفته بود و یه پنجره‌ی کوچیک که پرده‌ی کلفتش رو کشیده بود و از ورود نور جلوگیری می‌کرد. انگار این زن از نور و خورشید فراری بود. کم دیده بودم بیرون بیاد و همیشه خونه‌ش تاریک بود. شب‌ها هم از یک فانوس قدیمی برای روشنایی استفاده می‌کرد. مثل این‌که با خورشید قهر باشه!
تو خونه چیز قشنگی دیده نمیشد. به‌جز سه‌تا گلدون اطراف اتاق که گل‌های بدبختش از نرسیدنِ نور و آب خشکیده بودن و بیشتر محیط رو افسرده و مخوف کرده بودن!
به فانوس وسط میز کهنه نگاه کردم و آروم از پیرزن دیوونه‌ی روبه‌روم پرسیدم:
- پس چی‌کار کنم؟
این رو پرسیدم و چشمم به قفسه‌ها افتاد. روی یه قفسه انتهای اتاق یه‌سری شیشه‌های باریک و کوچیک و بزرگ بود که داخلشون کلی مایع چندش‌آور سبز، یا گیاه‌های خشک‌شده بود. نگاهم افتاد به شیشه‌ای که داخلش چندتا دندون که به‌نظر می‌رسید دندون آهو یا هم‌چین چیزی باشه و باعث شد بلافاصله نگاهم رو بدزدم.
خب، حالا دارم به عقلم شک می‌کردم! این پیرزن واقعاً معقوله؟
جی‌جی جوابم رو داد:
- خودت مشکلت رو حل کن. چرا می‌خوای دیگران بهت کمک کنن؟ چرا خودت به خودت کمک نمی‌کنی دخترجون؟
لحنش جوری بود که انگار داره سرزنشم می‌کنه!
نگاهم رو سمتش برگردوندم. لاخه‌های نازک موهای بلند سفیدش از زیر دستمال‌سر گل‌گلی شیری رنگش بیرون، دورش ریخته بودن.
زل زدم به چشم‌های سیاهش و گفتم:
- چون نمی‌تونم خودم به خودم کمک کنم؛ اگه می‌تونستم الان این‌جا نبودم مادربزرگ!
درواقع اون واقعاً مادربزرگم نبود. من فقط خواستم لحنم برای بیان «مادربزرگ» کنایه‌آمیز و آزاردهنده برای اون باشه!
یکی از دست‌های چروک و استخونیش رو بلند کرد، اون کاغذِ رو میز رو بین انگشت‌های لاغر و باریکش گرفت و به سمت من درازش کرد.
گفت:
- این رو بگیر.
به کاغذ زل زدم و گیج پرسیدم:
- چرا؟
و کاغذ رو از لای انگشت‌های چروکش بیرون کشیدم.
جی‌جی گفت:
- بخونش. می‌خوام بفهمی هیچ راه کمکی برات موجود نیست.
تای کاغذ رو باز کردم و به دست‌خط بزرگ و خرچنگ‌قورباغه‌ی داخلش نگاه کردم.
جوهرها پخش شده و مالیده بودن و خط انقدر بزرگه که مجبور بوده برای جا شدن تمام متن داخل کاغذ همه رو تو هم، تو هم بنویسه!
صورتم رو جمع کردم، کاغذ رو بالا گرفتم و غرولند کردم:
- این رو که اصلاً نمیشه خوند جی‌جی!
کلافه نگاهم کرد.
هیکل چاقش رو رو میز انداخت و با حرص کاغذ رو از دستم کشید. دوباره برگشت روی صندلیش و صاف نشست و بعد خیره به کاغذ گفت:
- این کاغذ رو از کتابی آوردم که می‌دونم در رابـطـه با مشکل توئه. جزء فهرست ماورایی، فصل دوم، صفحه‌ی صدوچهار و بخش مرئی و نامرئی.
پرسیدم:
- خب؟
سرش رو بلند کرد، با چشم‌های سیاهش به من نگاه کرد و گفت:
- تو این بخش مسلماً باید راه درمان مشکلت بیان میشد؛ اما نشده.
- پس اون تو چیه؟
کاغذ رو تو هوا تکون داد، چشم‌هاش رو توی حدقه‌ی سرخش چرخوند و با لحنی کلافه گفت:
- یک‌سری توضیحات درباره‌ی مرئی‌شدن و نامرئی‌شدن، میشه گفت آموزشش.
این رو گفت و دوباره نگاهش رو سمت من برگردوند و ادامه داد:
- و تو که دیگه خودت استادی.
کنایه بود، آره!
کلافه از این بحث‌های متفرقه و حوصله‌ سر بر، چشم‌هام رو توی حدقه چرخوندم و به سقفی نگاه کردم که چندتا پنتاگرام یا همون ستاره‌های پنج پر و چندین پر سیاه کلاغ ازش آویزون بود.
عصبی نگاهم رو به جی‌جی دوختم و دست‌هام رو روی میز گذاشتم و به جلو، روی میز خم شدم. بهش زل زدم و گفتم:
- من خودم می‌دونم تو چی استادم و تو چی مبتدی. من فقط می‌خوام مهار کردنش رو یاد بگیرم. نمی‌دونم، کتابی که آموزشش داده باشه یا جایی که یادش بدن!
ابروهای نازک جی‌جی توی هم رفتن و چروک بیشتری بین پیشونیش افتاد. با نگاهش به صندلیم اشاره کرد و گفت:
- بشین رایا.
کمی احساس خجالت کردم. نگاهم رو پایین دوختم، آروم نشستم و موهای بسته شده‌ی پرکلاغی‌رنگم رو زیر شال سرمه‌ایم مرتب کردم.
نفس‌عمیقی کشیدم و جی‌جی گفت:
- من می‌دونم تو دنبال چی هستی؛ اما جاهایی مثل چیزی که تو گفتی کمه و جایی که تو مدنظرته برای آموزش هم‌چنین چیزی، اصلاً نیست.
نگاه از جمجمه‌ی انسان و حیواناتی که بعضی‌ها روی دیوار نصب شده بودن و بعضی‌ها هم به‌عنوان دکور روی میز بودن گرفتم. بهش نگاه کردم و با ناامیدی پرسیدم:
- آخه چرا؟
گفت:
- چون این نیروی مهار نشدنی و زیادی که تو داری تاحالا ان‌قدرش تو وجود هیچ‌ ساحره‌‌ی دیگه‌ای پیدا نشده.
اخم کردم. نگاهم رو به زمین سنگی دوختم و آروم غریدم:
- من ساحره نیستم!

~MOBÍNA~ · 16/9/22

جی‌جی، به درازنای صورتش لبخندی مرموز زد و دست‌هاش رو توی هم‌ قفل کرد.
در کمال آرامشی که روانم رو به‌ هم‌ می‌ریخت گفت:
- خیله‌خب دخترجون؛ خیله‌خب!
با ناخن‌های بی‌رنگ و بلندش که چندان زیبایی خاصی نداشتن، گردنش رو نوازش کرد و با تمام شرارت گفت:
- اما خب می‌دونی، کمک تو این‌جور مسائل قیمت بالایی داره!
با عصبانیت پوفی کردم و با مشت محکم رو میز چوبی جلوم کوبیدم و در کمال تعجب گرد و خاک‌های میز بلند شد و تو حلقم فرو رفت و همون باعث شد تک سرفه‌ای از سر بدم. این وضع غیرقابل تحمل بود!
با مکث؛ اما خشمی که سعی داشتم پنهانش کنم و لبخندی زدم که ارزش نبودنش بیشتر بود، و بعد گفتم:
- باشه جی‌جی. هر چه‌قدر می‌خوای بهت میدم؛ فقط حرف بزن و کمکم کن!
جی‌جی لبخندی زد. بعد از جاش بلند شد و سمت قفسه‌های کتاب رفت و همون‌جا ایستاد. از اون دیوار کرم رنگ و پوسیده‌ی خونه که حتم می‌دادم بر اثر رطوب بالای هوا پوسیده شده بود فاصله گرفت و با سوحانی که تو دست‌هاش گرفته بود، به اصطلاح ناخن‌هاش رو سوحان کشید و با لبخند مزخرفش به عرضم رسوند:
- آفرین رایای عزیز؛ سریع رام میشی!
سوحان رو داخل جیبش گذاشت و مابین کتاب‌های کتاب‌خونه، کتابی بزرگ با جلد قهوه‌ای رنگ و قدیمی که از خاک‌هاش معلوم بود، سال‌ها استفاده نشده رو بیرون کشید. کتاب زیادی بزرگ بود و جلدش پوسته‌پوسته شده بود. طرح شکلی رو می‌تونستم رو جلدش ببینم. یک‌جور نماد!
جی‌جی اون رو باز کرد و صدای خش دارش گوشم رو نوازش کرد که می‌گفت:
- از قرن‌ها پیش، انسان‌های قدرت‌مندی با نیروهای معجزه‌آسایی تو سرزمین وجود داشتن که انسان‌های عادی از باور این مسئله و درکش عاجز بودن؛ اما روز به روز تعداد این انسان‌ها تو جهان بیشتر میشد و با بزرگ‌تر شدن فرد، قدرتش هم بزرگ‌تر میشد و این یعنی انسان، قدرت کنترل نیرویی که دارا بود رو، نداشت و این مسئله‌ی خیلی مهمی بود. استهفان رایت یکی از دانشمندهای آمریکایی که تخصص و فلسفش در رابـطه با ماوراء و این‌جور چیزها بود، به ایران سفر کرد و وقتی انسان‌هایی رو پیدا کرد و متوجه‌ی این‌که کنترل قدرت‌هاشون برای اون‌ها سخته شد، تصمیم گرفت تو جای دور افتاده‌ای از شمال ایران دور از دید مردم، دانشکده‌ای مختص به این افراد تاسیس کنه و موفق شد.
کتابی که الکی تو دست‌هاش جولان می‌داد رو بست و خاک‌های رو جلد قهوه‌ای رنگش رو پاک کرد.
انگار برای ادامه‌ی جمله‌هاش حق‌اللفظ می‌خواست!
بعد از مکث کوتاهی چشم‌های سیاه رنگش رو مطابق با چشم‌های خاکستری رنگم‌ قرار داد.
- رایا، تو باید به اون دانشکده بری تا بتونی از داشتن قدرت‌هات نفعی ببری و راهی جزء این وجود نداره.
در سکوت به حرف‌هاش گوش دادم. جالب به‌نظر می‌اومد، دانشکده‌ای که پر بود از آدم‌های عجیب و غریب و من همیشه جون می‌دادم برای افراد اعجاب‌آور!
پرسیدم:
- اون‌جا چه‌جور جاییه؟ منظورم اینه که، قطعاً اون‌جا شبیه یه دانشکده‌ی عادی نیست. درسته؟
نیش‌خندی زد و گفت:
- البته که نیست. اون‌جا کاملاً متفاوت با هر جاییه. بزرگ‌ترین استادان سِحر اون‌جا جادو تدریس می‌کنن. به بچه‌هایی مثل تو کمک می‌کنن تا نیروشون رو کنترل کنن و همه‌ی این‌ها به لطف اون مرد، استهفان‌رایت صورت گرفته. اون خودش استاد جادو بود و شاگردهای زیر دستش خودشون زیر نظر اون تبدیل به بهترین استادهای جادو شدن؛ و این چرخه‌ از قرن‌ها ادامه داشته و هنوز که هنوزه، اون دانشکده پا برجاست.
گفتم:
- ولی گمنام. مگه‌نه؟
چشمی چرخوند و گفت:
- بی‌خیال رایا! البته که گمنامه؛ هر کسی از وجودش خبر نداره، و هر کسی هم نمی‌تونه پا به اون‌جا بذاره.
با گیجی پرسیدم:
- خب، نباید برای ورود بهش سهمیه یا چنین چیزی داشته باشی؟ مدارک برای ثبت‌نام، یا... ‌.
وسط حرفم، با نگاه عاقل‌‌اندرسفیهانه‌ای گفت:
- اون‌جا یک جایی مثل دانشکده‌های این اطراف نیست دخترجون! اون‌جا فرق داره. نمی‌دونم چه‌جوری باید داخلش بشی تا آموزشت بدن؛ اما می‌دونم نیازی به این مسخره‌بازی‌ها نیست.
تو دلم لبخند کجی زدم؛ اما در ظاهر بی‌هیچ ری‌اکشنی نگاهش کردم.
- خب حالا چه‌جوری بفهمم اون دانشکده کجاست؟
دستی به پوست تقریباً تیره و سبزه‌ی بی‌آلایشش کشید.
اون گفت:
- عجول نباش دختر!
مکث کوتاهب کرد و با لبخند کج و مسخره‌ای که دوست داشتم از زمین محوش کنم گفت:
- هر وقت مبلغ واریزی رو برام ارسال کردی، به این‌جا بیا تا آدرس اون دانشکده رو بهت بدم.
از پررویی جی‌جی در حیرت که بودم هیچ، یه حسی بهم می‌گفت هرچه سریع‌تر خونه‌ی داغونش رو ترک کنم؛ وگرنه از رو زمین محوش می‌کردم! گاهی اوقات با خودم فکر می‌کردم اگر قدرت محو انسان‌ها رو داشتم خیلی بیشتر به نفعم بود!

~Kimia Varesi~ · 19/9/22

نفسم رو با فشار بیرون دادم. دست‌هام رو رو میز گذاشتم و درحالی‌که سعی می‌کنم لحنم خشن نباشه، آروم گفتم:
- باشه. باشه تو بردی جی‌جی!
و...

~Kimia Varesi~ · 5/1/23

نمی‌دونستم باید دقیقاً چی‌کار کنم یا کجا برم. ذهنم اون‌قدر آشفته و درگیره که جای فکر کردن برام باقی نمی‌ذاشت. نمی‌دونسم باید دنبال چی باشم، به چی فکر کنم و باید دنبال چه نوع راه‌حل‌هایی برای مشکلاتم بگردم.
اگه فقط به خودم و مشکلاتی که درحال حاضر دارم فکر کنم، صرفاً میشه...

~Kimia Varesi~ · 5/1/23

نقاشی گفت:
- بسیارخب؛ دیگه معطل نکنیم. راه بیفت، من راه رو بهت نشون میدم.
سریع گفتم:
- نه، الان نه!
مرد توی نقاشی برام ابروهاش رو بالا انداخت و...

~Kimia Varesi~ · 5/1/23

تو فاصله‌ی این پنج دقیقه تا برسیم کاغذ توی دست‌هام مدام وول می‌خورد و داشت کلافه‌م می‌کرد. وقتی دم در خونه رسیدیم سریع پول رو حساب رو کردم و بلافاصله پیاده شدم.
کاغذ رو صاف کردم و یه ثانیه نشد که صدای فریاد نقاشی در اومد:...

~Kimia Varesi~ · 12/1/23

می‌دونستم آخرش این‌جوری میشد. می‌‌دونستم که تهش هم باهم کنار نمیایم. هیچ‌وقت نتونستیم باهم کنار بیایم. همیشه هردومون به‌طور خودخواهانه‌ای پای موضع‌هامون می‌ایستیم و توجه نمی‌کنیم که طرف مقابل چی میخواد.
اما من همیشه تلاشم رو کردم تا به اون هم توجه کنم؛...

~Kimia Varesi~ · 12/1/23

بند ساک رو روی شونه‌م انداختم و بعد آهسته دستم رو سمت تصویر اون منظره‌ی زنده دراز کردم. لـ*ـب‌هام رو به‌هم فشردم و بالاخره انگشتم رو حرکت دادم و عکس رو لمس کردم.
به‌محض اینکه سر انگشتم با کاغذ تماس پیدا کرد، سرمایی کل وجودم رو در بر گرفت. نه سرمایی که باعث بشه کل بدنم یخ...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

سرپرست بخش فرهنگ و ادب+منتقد آزمایشی

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

سرپرست بخش فرهنگ و ادب+منتقد آزمایشی

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین