بیوگرافی مریلین مونرو | بازیگر

^~SARA~^ · 18/11/21

مَریلین مونرو (انگلیسی: Marilyn Monroe؛ زاده‌شده به‌نام نورما جین مورتنسون؛[الف] ۱ ژوئن ۱۹۲۶ – ۴ اوت ۱۹۶۲) بازیگر، مدل و خوانندهٔ آمریکایی بود. او که به بازی در شخصیت‌های کمدی «کلیشه بلوند احمق» معروف بود، به یکی از محبوب‌ترین سمبل‌های جذابیت **** دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ تبدیل گشت و نشانی از انقلاب **** دوران بود. او فقط یک دهه بازیگر پردرآمد بود اما تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۲ فیلم‌هایش ۲۰۰ میلیون دلار (معادل ۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۹) در گیشه فروخت.[۱] او مدت‌ها پس از مرگش، همچنان نماد اصلی فرهنگ عامه است.[۲] در سال ۱۹۹۹، انستیتوی فیلم آمریکایی مونرو را در رتبهٔ ششم فهرست بزرگترین افسانه‌های نمایش‌گر زن در دوران طلایی هالیوود قرار داد.
نام در زمان تولدزادهٔدرگذشتعلت درگذشتآرامگاهدیگر نام‌هاپیشهسال‌های فعالیتهمسر(ها)والدینخویشاوندان

نورما جین مورتنسون

۱ ژوئن ۱۹۲۶
لس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده

۴ اوت ۱۹۶۲ (۳۶ سال)
لس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده

مصرف بیش از حد باربیتورات

گورستان وست‌وود

نورما جین بیکر

بازیگر
مدل
خواننده

۱۹۴۵–۱۹۶۲

جیمز دوگرتی (ا. ۱۹۴۲–۱۹۴۶)
جو دی‌ماجیو (ا. ۱۹۵۴–۱۹۵۵)
آرتور میلر (ا. ۱۹۵۶–۱۹۶۱)

گلادیس پیرل بیکر (مادر)

برنیس بیکر میرکل (خواهر ناتنی)

^~SARA~^ · 18/11/21

مونرو در لس آنجلس به دنیا آمد و بزرگ شد، بیشتر دوران کودکی خود را در خانه‌های پرورشگاهی و یتیم‌خانه گذراند و در ۱۶ سالگی ازدواج کرد. او در طول جنگ جهانی دوم در یک کارخانه مشغول کار بود که با عکاسی از اولین واحد فیلم متحرک آشنا شد و کار موفقیت‌آمیز مدل‌سازی عکس‌های قابل الصاق به دیوار را آغاز کرد که منجر به عقد قراردادهای کوتاه‌مدت فیلم با استودیو قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز شد. پس از مجموعه‌ای از نقش‌های کوتاه در فیلم، او در اواخر سال ۱۹۵۰ قرارداد جدیدی با فاکس بست. در طی دو سال آینده، او با بازی در چندین کمدی از جمله به همان جوانی که حس می‌کنی و حقه‌بازی و در درام‌های برخورد در شب و زحمت در زدن به خودت نده به بازیگری محبوب تبدیل شد. هنگامی که فاش شد مونرو قبل از ستاره‌شدن عکس‌های برهنه می‌گرفته‌است، با یک رسوایی روبرو شد، اما این موضوع به حرفهٔ او آسیب نرساند و در عوض باعث افزایش علاقه‌اش به فیلم‌هایش شد.

تا سال ۱۹۵۳، مونرو یکی از پرفروش‌ترین ستاره‌های هالیوود بود؛ او در فیلم نوآر نیاگارا، که به جذابیت **** او متمرکز بود، نقش‌های اصلی را داشت و با بازی در کمدی‌های آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند و چگونه می‌توان با یک میلیونر ازدواج کرد، تصویر ستاره‌ای او به عنوان «بلوند احمق» را تثبیت کرد. در همان سال، تصاویر برهنهٔ او به عنوان مرکز اصلی و روی جلد نخستین شماره پلی‌بوی مورد استفاده قرار گرفت. او در طول فعالیت حرفه‌ای خود نقش مهمی در ایجاد و مدیریت چهره عمومی خود داشت، اما وقتی کلیشه‌ای انتخاب شد و دستمزد کمی از استودیو دریافت می‌کرد، ناامید شد. در اوایل سال ۱۹۵۴ به دلیل امتناع از یک پروژه سینمایی، مدت کوتاهی از حرفه خود دور شد اما برای بازی در فیلم خارش هفت‌ساله (۱۹۵۵) — یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های گیشه در زندگی حرفه‌ای خود — به فعالیت خود بازگشت.
هنگامی که این استودیو هنوز تمایلی به تغییر قرارداد مونرو نداشت، او در سال ۱۹۵۴ شرکت تولید فیلم خود را تأسیس کرد. او سال ۱۹۵۵ را به ساخت این شرکت اختصاص داد و شروع به مطالعهٔ بازیگری متد زیر نظر لی استراسبرگ در اکتورز استودیو کرد. در اواخر همان سال، فاکس به او قرارداد جدیدی اعطا کرد که به او امکان کنترل بیشتر و حقوق بیشتر می‌داد. نقش‌های بعدی او شامل ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶) که با تحسین منتقدان همراه بود و اولین تولید مستقل او در شاهزاده و مانکن (۱۹۵۷) بود. برای نقش‌آفرینی در فیلم بعضی‌ها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹) موفق به کسب گلدن گلوب بهترین بازیگر زن شد و یک موفقیت مهم و تجاری برای او بود. آخرین فیلم تکمیل‌شده او درام ناجورها (۱۹۶۱) بود.
زندگی خصوصی آشفتهٔ مونرو بسیار مورد توجه قرار گرفت. او با اعتیاد و اختلالات خلقی دست و پنجه نرم می‌کرد. ازدواج مونرو با ستاره بازنشستهٔ بیس‌بال جو دی‌ماجیو و نمایشنامه‌نویس آرتور میلر بسیار عمومی شد و هر دو به طلاق انجامید. در ۴ اوت ۱۹۶۲، او در ۳۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد باربیتورات در خانه‌اش در لس آنجلس درگذشت. مرگ مونرو یک خودکشی احتمالی اعلام شد، اگرچه چندین نظریه توطئه در دهه‌های پس از مرگ او مطرح شده‌است.
مونرو با نام نورما جین مورتنسون در روز ۱ ژوئن ۱۹۲۶ در مرکز پزشکی یواس‌سی شهرستان لس آنجلس در لس آنجلس، کالیفرنیا به دنیا آمد.[۳] مادرش، گلادیس پیرل بیکر از خانواده‌ای فقیر از غرب میانه بود که در اوایل قرن به کالیفرنیا مهاجرت کرده بود.[۴] گلادیس در ۱۵ سالگی با جان نیوتن بیکر، مردی بد لحن و نه سال بزرگ‌تر از خود ازدواج کرد. آن‌ها صاحب دو فرزند به نام‌های رابرت (۱۹۱۷–۱۹۳۳)[۵] و برنیس (زادهٔ ۱۹۱۹)[۶] شدند. او با موفقیت درخواست طلاق و حضانت تنهایی در سال ۱۹۲۳ داد، اما بیکر خیلی زود بچه‌ها را ربود و با آن‌ها به زادگاهش کنتاکی رفت.[۷] به مونرو گفته نشده بود که او خواهر دارد و برای نخستین‌بار در بزرگ‌سالی با برنیس ملاقات کرد.[۸] پس از طلاق، گلادیس به عنوان برش‌گر فیلم نگاتیو در صنایع ادغام فیلم کار کرد.[۹] در سال ۱۹۲۴، او با مارتین ادوارد مورتنسن ازدواج کرد، اما آن‌ها فقط چند ماه بعد از هم جدا شدند و در سال ۱۹۲۸ طلاق گرفتند.[۹] هویت پدر مونرو ناشناخته است و او بیشتر از بیکر به عنوان نام خانوادگی خود استفاده می‌کرد.
اگرچه گلادیس از نظر روحی و مالی برای یک کودک آماده نبود، اما در اوایل کودکی مونرو پایدار و شاد بود.[۱۴] گلادیس دخترش را نزد والدین‌خوانده مسیحی تبشیری آلبرت و آیدا بولندر در شهر روستایی هاوتورن قرار داد؛ او همچنین شش ماه نخست را در آنجا زندگی کرد تا اینکه مجبور شد به دلیل کار به شهر بازگردد.[۱۵] او سپس آخر هفته‌ها به ملاقات دخترش می‌رفت.[۱۴] در تابستان سال ۱۹۳۳، گلادیس با وام از شرکت وام صاحبان خانه یک خانه کوچک در هالیوود خریداری کرد و مونرو هفت‌ساله را با او به آن‌جا برد.[۱۶] آنها خانه را با مهمان‌داران، بازیگران جورج و مود اتکینسون و دخترشان، نلی مشترک کردند.[۱۷] در ژانویه ۱۹۳۴، گلادیس دچار یک فروپاشی روانی شد و به اسکیزوفرنی پارانوئید مبتلا شد.[۱۸] پس از چند ماه در یک خانه استراحت، او به بیمارستان دولتی متروپولیتن سپرده شد.[۱۹] او بقیه عمر خود را در بیمارستان و خارج از بیمارستان گذراند و به‌ندرت با مونرو در ارتباط بود.[۲۰] مونرو نگه‌دار بیمار شد و دوست مادرش گریس گدارد، مسئولیت امور او و مادرش را بر عهده گرفت.
در چهار سال آینده، وضعیت زندگی مونرو بیش‌تر تغییر می‌کند. در ۱۶ ماه اول، او زندگی خود را با خانواده اتکینسون ادامه داد و در این مدت مورد آزار **** قرار گرفت.[۲۲][پ] او که همیشه دختری خجالتی بود، اکنون دچار لکنت زبان شد و گوشه‌گیر شد.[۲۸] در تابستان سال ۱۹۳۵، او مدت کوتاهی در کنار گریس و همسرش اروین «داک» گدارد و دو خانواده دیگر ماند،[۲۹] و در سپتامبر، گریس او را در خانه یتیمان لس آنجلس قرار داد.[۳۰] این یتیم خانه «یک مؤسسهٔ نمونه» بود و توسط هم‌سن‌وسالان او با عبارات مثبت توصیف می‌شد، اما مونرو احساس می‌کرد که رها شده‌است.[۳۱]

^~SARA~^ · 18/11/21

گریس با تشویق کارمندان پرورشگاه که فکر می‌کردند مونرو از زندگی در یک خانواده خوشبخت تر خواهد بود، در سال ۱۹۳۶ سرپرست قانونی او شد، اما او را تا تابستان ۱۹۳۷ از یتیم خانه خارج نکرد.[۳۲] اقامت دوم مونرو با گدارد فقط چند ماه طول کشید زیرا همسرش داک او را مورد آزار و اذیت قرار می‌داد؛[۳۳] او سپس دوره‌های کوتاهی را با اقوام و دوستان و بستگان گریس در لس آنجلس و کامپتن، زندگی کرد.[۳۴] تجربه‌های کودکی مونرو بود که برای نخستین‌بار او را به بازیگری تبدیل کرد: «من دنیای اطرافم را دوست نداشتم چون نوعی ترسناک بود [...] وقتی شنیدم این بازیگری است، گفتم این همان چیزی است که می‌خواهم باشم [...] بعضی از خانواده‌های پرورشی من برای بیرون آوردن از خانه من را به سینما می‌فرستادند. در جلوی من، آنجا یک صفحه بزرگ با یک بچه کوچک تک و تنها بود، و من آن را خیلی دوست داشتم.»[۳۵]

مونرو در سپتامبر ۱۹۳۸، هنگامی که زندگی را با عمه گریس، آنا لوور در ساوتل را آغاز کرد، خانه دائمی‌تری پیدا کرد.[۳۶] او در دبیرستان امرسون جونیور ثبت‌نام کرد و با لوور به خدمات هفتگی علوم مسیحی می‌رفت.[۳۷] مونرو دانش‌آموز متوسطی بود اما در نوشتن بسیار عالی بود و در روزنامهٔ مدرسه همکاری می‌کرد.[۳۸] به دلیل مشکلات سلامتی لوور، مونرو در حدود اوایل سال ۱۹۴۱ برای زندگی با خانواده گدارد به ون نایز بازگشت.[۳۹] در همان سال، او شروع به تحصیل در دبیرستان ون نایز کرد.[۴۰] در سال ۱۹۴۲، شرکتی که داک گدارد را استخدام کرد، او را به ویرجینیای غربی منتقل کرد.[۴۱] قوانین محافظت از کودکان در کالیفرنیا مانع از آن شد که خانواده گدارد مونرو را از ایالت خارج کنند و او مجبور شد که به یتیم خانه برگردد.[۴۲] برای راه حل، او در ۱۹ ژوئن ۱۹۴۲ درست پس از تولد ۱۶ سالگی با پسر ۲۱ ساله همسایهٔ خود، کارگر کارخانه، جیمز دوگرتی، ازدواج کرد.[۴۳] پس از آن مونرو دبیرستان را رها کرد و خانه‌دار شد. او به خود پی برد و با دوگرتی ناسازگار بود و بعداً اظهار داشت که او در طول ازدواج «از کسالت می‌میرد».[۴۴] در سال ۱۹۴۳، دوگرتی به عضویت ناوگان بازرگانی درآمد و در جزیرهٔ سانتا کاتالینا مستقر شد، جایی که مونرو با او نقل مکان کرد.[۴۵]

مشکلات روحی

مریلین مونرو از بیماری اختلال دوقطبی رنج می‌برد. گاهی دچار افسردگی شدید بود و گاهی شاد و خوشحال بود. لویس بنر نویسنده کتاب «شور و تضاد» می‌گوید: «زمانی که توانست به پدرش نه بگوید، احتمالاً بهبودی در شرایط روحیش پدیدار شده بود که توانست به این درخواست جواب رد بدهد.»

دوره‌هایی که مریلین دستخوش حال روحی بالا (شیدایی) و پایین (افسردگی) می‌شد، از سوی دوستانش تأیید شده‌است. مونرو پس از دوران افت و افسردگی دوباره خود را بازمی‌یافته و به سیکل شیدایی و شکوفایی می‌رسیده و می‌توانسته کارهایش را سروسامان دهد.

از زاویه تاریخی بسیاری از زنان ومردان پر آوازه هنرمند از فرمی از اختلال دو قطبی رنج می‌بردند، برای مثال ویرجینیا ولف نیز دچار چنین حالتی بود. علاوه بر آن مریلین مونرو از لکنت زبان نیز رنج می‌برده، در موقع فیلمبرداری اگر دچار لکنت می‌شد، دوباره می‌بایست صحنه را تکرار می‌کرد.[۴۹]

^~SARA~^ · 18/11/21

آخرین حضور برجسته مریلین مونرو در انظار عمومی به ۱۹ مه ۱۹۶۲ بازمی‌گردد که او در مراسم جشن تولد جان اف. کندی در سالن مدیسون اسکوئر گاردن بر صحنه ظاهر شد و ترانه تولدت مبارک، آقای رئیس‌جمهور را در حضور او اجرا کرد.
مرلین مونرو در تاریخ ۴ اوت ۱۹۶۲ میلادی، در کالیفرنیا درگذشت. علت مرگ وی، «مصرف بیش از حد داروی خواب‌آور» ذکر شد. دلیل رسمی مرگ وی «خودکشی» بر اثر «مصرف بیش از حد داروهای خواب‌آور و آرام‌بخش» اعلام شد، اما ادعاهای مبنی بر حصول یک توطئه و مجموعه حوادث اسرارآمیزی که منجر به مرگ وی شد، همواره بحث‌برانگیز بوده‌است.
مریلین مونرو در ۸ اوت ۱۹۶۲ میلادی، در یکی از آرامگاه‌های مشهور شهر لس‌آنجلس، به نام گورستان وست‌وود به خاک سپرده شد. پلیس علت مرگ را میزان بالای نمک اسید باربیروتیک در بدن وی و بر اثر خودکشی اعلام کرد.
لویس بنر نویسنده کتاب ''شور و تضاد'' احتمال خودکشی او را کم می‌داند، چرا که می‌گوید او در فرم بسیار مناسبی بود و برنامه‌های مختلفی برای زندگی داشت. او معتقد است: «رابرت کندی برادر جان اف کندی و دادستان وقت عالی آمریکا با او رابـ*ـطه پنهانی داشت. همسایه‌ها و سرایدار اوایل بعد از ظهر روز پنجم اکتبر، رابرت کندی را در منزل مریلین دیده‌اند.» بنر می‌گوید: «همه گزارش‌های پلیس در عرض چند هفته مفقود شد. رابرت کندی با دپارتمان پلیس ارتباط داشت.»
نویسنده کتاب معتقد است که احتمالاً مافیا برای جلوگیری از افشای روابط پنهانی مرلین با جان اف. کندی رئیس‌جمهور و رابرت اف. کندی برادر وی، مریلین را به قتل رسانده‌اند.[۴۹] البته این یکی از سناریوهای قتلی است که پس از پنج دهه در هاله‌ای از ابهام فرورفته‌است.
پس از مرگ مریلین هفته‌ای سه بار گل‌های سرخی بر سر خاک وی به مدت ۲۰ سال فرستاده می‌شد. این فرد کسی نبود جز جو دی ماجیو، معشـ*ـوقه یکی از پر آوازه‌ترین بازیگران قرن بیستم. هم‌اینک یک بازرگان آمریکایی به نام ریچارد پانچر در قبر بالای وی دفن شده‌است که در سال ۱۹۸۶ درگذشت. وی وصیت کرده بود که با صورت بر روی زمین در قبر گذاشته شود.[۵۳]
در سال ۲۰۰۹ میلادی، بیوهٔ این بازرگان آمریکایی تصمیم گرفت که قبر همسرش را که در بالای قبر مرلین مونرو واقع شده‌است را بفروشد و پس از آن، همسرش را در یک آرامگاه خانوادگی دفن کند. وی علت به حراج گذاشتن قبر همسرش را پرداخت آخرین قسط خانه‌اش در بورلی هیلز اعلام کرد.[۵۴]
هم‌چنین هیو هفنر مؤسس و مالک پلی‌بوی، قبر مجاور مریلین مونرو را با پرداخت مبلغ ۷۵ هزار دلار خریده‌است.[۵۳]

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

بیوگرافی مریلین مونرو | بازیگر

^~SARA~^

کاربر فعال انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

^~SARA~^

کاربر فعال انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

^~SARA~^

کاربر فعال انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

^~SARA~^

کاربر فعال انجمن

رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ | دانلود رمان

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین