⨂ رمان سایه‌ها | zahraa و YeGaNeH_BI کاربران انجمن رمان ۹۸

Z.a.H.r.A☆ · 22/10/21

به نام خدا

~~نام اثر~~~~: سایه ها |~~ ~~The Shadows~~

نویسنده: Alex North

مترجمین: زهرا بهشتی‌فر، یگانه باقی | Z.a.H.r.A☆ , YeGaNeH

ژانر: ترسناک، هیجان انگیز

خلاصه:

شما نوجوانی مثل چارلی کرَبتری [1] را می‌شناختید. با تخیلاتی تاریک و لبخندی شوم و همواره خارج از گروه. بخش‌هایی از شما مشکوک بود که او ممکن است بتواند کاری وحشتناک انجام دهد. بیست و پنج سال پیش، کربتری دقیقاً چنین کاری را انجام داد؛ او مرتکب قتلی شد که آنقدر تکان‌دهنده بود که باعث شد آن نوع بدنامی عجیب - که فقط در تاریک‌ترین گوشه‌های اینترنت وجود دارد - به او تعلق بگیرد. کاری که الهام‌بخش عدۀ زیادی شد و آن‌ها را به تقلید وا داشت.

پل آدامز این مورد را خیلی خوب به خاطر می‌آورد: کربتری - و قربانی او - دوستان پل بودند. پل به آرامی به زندگی نرمال برگشته است. اما اکنون حال مادر پیر و سالخورده‌اش رو به وخامت رفته است و اگرچه هر اینچ از وجود پل مقاومت می کند، اما زمان آمدن به خانه فرا رسیده است.

زمان زیادی نمی‌گذرد که اوضاع شروع به خراب شدن می‌کند. با خواندن اخبار، پل متوجه می‌شود که سر و کلۀ یکی از مقلدان [2] پیدا شده است. مادرش مضطرب است و اصرار دارد که چیزی در خانه پنهان شده است و یک نفر او را دنبال می‌کند. همۀ این‌ها او را به یاد ناراحت‌کننده‌ترین چیز در آن روز وحشتناک بیست و پنج سال پیش میندازد.

~~آن فقط یک قتل نبود.~~

~~آن واقعیتی بود که پس از آن، چارلی کربتری دیگر هرگز دیده نشد...~~

~~[فایل]~~

_________________
1: Charlie Crabtree
2: copycat

اثر حاضر پیش از این ترجمه شده و به چاپ رسیده است.

Z.a.H.r.A☆ · 23/10/21

مقدمه

مادرم بود که مرا به کلانتری برد.

افسران می‌خواستند من را در پشت ماشین گروه خود سوار کنند، اما او گفت نه. این تنها زمانی است که می‌توانم به یاد بیاورم که او عصبانیت خود را از دست داده است. من پانزده سال داشتم.

مادر پیرم در آشپزخانه ایستاده بود و دو پلیس بزرگ او را احاطه کرده بودند.

مادرم در درگاه ایستاده بود. یادم می‌آید وقتی به او می‌گفتند چرا آنجا هستند، چهره‌اش تغییر می‌کند و آن‌ها می‌خواستند در این مورد با من صحبت کنند. ابتدا به نظر می‌رسید از آنچه می‌شنود گیج شده است، اما بعد چهره‌اش حالتی ترسیده به خود گرفت و دید که من چقدر در آن لحظه گم‌شده و وحشت‌زده‌ام.

و در حالی که مادرم جثۀ کوچکی داشت، چیزی در خشونت پنهان صدایش و ژست محکمِ ایستادنش باعث می‌شد آن دو افسر پلیس تنومند به یک باره از من عقب نشینی کنند. در راه ایستگاه پلیس، روی صندلی مسافر کنار مادرم نشستم. وقتی ماشین را که ما را همراهی می کرد دنبال می‌کردیم، احساس بی حسی می‌کردم. با رسیدن به زمین بازی قدیمی سرعت ما کم شد.

مادرم به من گفت: "نگاه نکن."

ولی من نگاه کردم. من بندهایی را که در محل قرار داده شده بود دیدم.

افسران در خیابان به صف ایستاده بودند. چهره‌هایشان تیره و تار بود. تمام وسایل نقلیه‌‌ای که در کنار جاده پارک شده بودند و نورهایی که بی صدا در آفتاب اواخر بعد از ظهر می‌چرخند. من ورزشگاه قدیمی جنگل را دیدم. زمین کنار آن قبلاً همیشه کدر و خاکستری بود، اما در حال حاضر می‌توانستم آن را ببینم.

به رنگ قرمز طرح ریزی شده بود همه چیز خیلی آرام به نظر می‌رسید، جو تقریباً محترمانه بود. ماشین جلوتر از ما ایستاد.
افسران مطمئن می‌شدند که من به خوبی به صحنه‌ای نگاه می‌کردم که مطمئن بودند مسئولش من هستم.
"شما باید کاری در مورد چارلی انجام دهید."
این فکری بود که من در ماه‌های منتهی به آن روز خیلی فکر می‌کردم، و من هنوز ناامیدی را که همیشه به همراه داشت را به یاد داشتم. من پانزده ساله بودم و همینطور منصفانه نبود.
در آن زمان، احساس می‌کردم که تمام زندگی من تحت کنترل و محدود است.
با این حال، به نظر می‌رسید هیچ یک از بزرگتران اطراف من متوجه تاریکی نشده بودند.
"گل در وسط حیاط پوسیده"
"آن را به حال خود رها کن _ که چمنی که مسموم می‌کند مهم نیست."
نباید به من سپرده می شد که با چارلی کار کنم.
الان این را می‌فهمم. و با این حال، همان موقع که در ماشین نشسته بودم، احساس گناهی که آنها می خواستند به من دست بدهد غرقم کرد. اوایل آن روز، در خیابان های خاکی قدم می زدم، من متوجه شده بودم قدیمی‌ترین دوست من جیمز همانجا در زمین بازی، به طرز ناخوشایندی روی زمین نشسته است. از زمانی که من و او صحبت کرده بودیم، در حالی که هفته ها گذشته بود، به خوبی می دانستم که او چه می کند.

Z.a.H.r.A☆ · 31/10/21

او آنجا منتظر چارلی و بیلی بود.

تعدادی از مأموران حاضر در صحنه برگشتند و به ما نگاه کردند. سپس با صدایی ناگهانی که فضا را پر کرد، خود را تکان دادم.

یک ثانیه طول کشید تا متوجه شدم مادرم به بوق ماشین تکیه داده است. بلندی صدای تند و تیز بوق در محیط به نظر هولناک و ناپسند به نظر می رسید - یک فریاد

مراسم تشییع جنازه - اما وقتی به او نگاه کردم دیدم فک مادرم گره شده بود و نگاه او خشمگینانه به ماشین پلیس جلو رفت. دستش را پایین نگه داشت و صدا ادامه یافت و در شهر پیچید.

پنج ثانیه

"مامان."

ده ثانیه.

"مامان."

سپس ماشین پلیس جلوی ما دوباره به آرامی شروع به دور شدن کرد.مادرم

دستش را از روی بوق بلند کرد و دنیا ساکت شد. وقتی به سمت من برگشت، او به نوعی درمانده و در عین حال مصمم بود، گویی صدمه مال خودش بود و مصمم بود که سنگینی آن را برای من تحمل کند. او می‌خواست جرم مرا گردن بگیرد!

چون من پسرش بودم و قرار بود از من مراقبت کند.

او گفت: "خوب خواهد شد."

من جواب ندادم. من فقط به عقب خیره شدم و جدیت را در صدای او تشخیص دادم.

قانع شدن در چهره اش، و احساس قدردانی از اینکه کسی آنجاست تا نگاه کند.

حتی اگر او هم جرمم را گردن نمی‌گرفت هرگز به آن اعتراف نمی کردم. سپاسگزارم که کسی با من بود که به من اهمیت می داد کسی چنان به بی گناهی من ایمان داشت که خود کلمات نیازی به بیان با صدای بلند نداشتند.

کسی که برای محافظت از من دست به هر کاری بزند. بعد از سنی که به نظر می‌رسید، سر به خودش تکان داد و شروع به رانندگی کرد. ما به دنبال ماشین از شهر خارج شدیم و ون های پارک شده پلیس را ترک کرد، افسران خیره به زمین بازی خون آلود پشت سر ما و حرف های مادرم همچنان پابرجا بود وقتی به جاده اصلی رسیدیم توی سرم طنین انداخت.

درست میشه

بیست و پنج سال می گذرد، اما من هنوز خیلی به آن فکر می کنم. این چیزی است که همه چیز خوب است

والدین به فرزندان خود می گویند و با این حال واقعاً به چه معناست؟ این یک امید است، یک آرزو.

گروگان ثروت. این قولی است که باید به آن بدهید و باید آن را انجام دهید

بهتر است به آن ایمان داشته باشید، زیرا چه چیز دیگری وجود دارد؟

درست میشه

بله، من خیلی به آن فکر می کنم.

چگونه هر پدر و مادر خوب آن را می گویند، و چقدر آنها اشتباه می کنند.

Z.a.H.r.A☆ · 1/11/21

اکنون

در روز شروع، کارآگاه آماندا بک از نظر فنی از کار خارج شد. او دیر خوابیده که در ساعات اولیه توسط کابوس آشنا از خواب بیدار شده بود.

تا جایی که امکان داشت، نزدیک به ظهر بود. وقتی بیدار بود و دوش گرفت و قهوه درست کرد، پسری درست کشته شد. اما هنوز کسی آن را نمی دانست.

در اواسط بعدازظهر، آماندا برای دیدار با او در یک رانندگی کوتاه به راه افتاد. پدر او وقتی به باغ رز وود رسید، چند ماشین دیگر پارک شده بود. اما او هیچکس را ندید. سکوت عمیقی در سراسر جهان مستقر شد.

از مسیر پر پیچ و خم بین تـ*ـخت های گل که به ورودی دروازه منتهی می شد، رفت، و سپس به نوبت هایی که در طول دو و نیم گذشته متعهد به خاطره بود، رفت. سالها، از کنار سنگ قبرهایی که به نشانه های آشنا تبدیل شده بودند می‌گذشت!

عجیب بود که مردگان را دوست بدانیم؟

شاید، اما بخشی از او این کار را کرد. او حداقل هفته ای یک بار از قبرستان بازدید می کرد، این بدان معناست که او بیشتر از تعداد انگشت شماری از مردم اینجا دراز کشیده بودند به اینجا می‌آمد! دوستانش مردگان اینجا بوندند. او در حالی که راه می رفت آنها را علامت زد. اینجا قبری بود که همیشه گل های تازه به خوبی حضور دارند. اونجا، اونی که نوشیدنی قدیمی و خالی داره بطری متعادل در برابر سنگ و سپس طرح پوشیده شده با اسباب بازی های پر شده: الف

آماندا حدس زد قبر کودک و آن یکی، هدایایی که والدین عزادار به جا گذاشته اند و هنوز نمی توانستند به فرزندشان اجازه دهند آنها را ترک کند.

و سپس، در گوشه آخر، قبر پدرش.

Z.a.H.r.A☆ · 4/11/21

ایستاد و دستانش را داخل جیب کتش فرو کرد. طرح با سنگی مستطیل شکل، پهن و محکم مشخص شده است، طوری که او او را به یاد می آورد.

سادگی آن - روشی که فقط نام او و یک جفت خرما وجود داشت.

زندگی خود را نشانه گذاری کرد بدون هیاهو، دقیقاً همان طور که او می خواست. از پدرش در خانه محبت و مراقبت کرده بود، اما زندگی اش صرف زور شده بود، جایی که او وظیفه خود را انجام داده بود و در پایان روز کار خود را در دفتر رها کرد. احساس کرده بود حق دارد آن جنبه از شخصیت خود را در انتخاب سنگ قبر منعکس کند.

چیزی که کار مورد نیاز آن را انجام داد - و آن را به خوبی انجام داد - اما احساسات را حفظ کرد.

جداگانه، مجزا.

"هیچ گل خوبی روی قبر من نیست، آماندا.

وقتی من رفتم، من رفته ام."

یکی از دستورات زیادی که او دنبال کرده بود.

اما، خدا، هنوز هم برای او عجیب و ناراحت کننده بود که او دیگر در دنیا نیست. مانند بچه بود، از تاریکی می ترسید و همیشه هر وقت او در شیفت شب بیرون بود، به یادش می افتاد. مضطرب بودن، انگار که یک توری ایمنی برداشته شده باشد و اگر آنجا بیفتد

چیزی برای گرفتن او وجود نخواهد داشت. زندگی این روزها هم همین بود.

یک احساس دائمی در پشت ذهن او وجود داشت که چیزی اشتباه است،

چیزی کم است، اما این که دوام نمی آورد. سپس به یاد پدرش می افتاد اما او مرده بود، و او متوجه این بود! اما می‌دانست اگر او اکنون پدرش را صدا بزند، او خواهد شنید!

Z.a.H.r.A☆ · 4/11/21

کسی نیست که او را در شب پیدا کند

کتش را کمی محکم تر دور خود کشید.

"بعد از رفتنم هم با من صحبتی نمی‌شود."

حرف های پدرش به یادش می‌آمدند.

بنابراین تنها کاری که او همیشه هنگام زیارت قبر انجام می داد این بود که بایستد و فکر کند.

البته پدرش درست می گفت. او نیز مانند او مذهبی نبود و بنابراین لازم نمی دید که گفتن هر چیزی با صدای بلند بسیار مهم است. پس از همه، اکنون کسی برای شنیدن وجود نداشت.

فرصت بازجویی گذشته بود. او به مدت کوتاه ی آن‌جا مانده بود.

یک عمر تجربه و خرد پدرش به او هدیه داده بود و این به او بستگی داشت

برای غربال کردن آن برای نگه داشتن قطعات در برابر نور، گرد و غبار را از آنها باد کنید و ببینید چه چیزی

کار کرده و چه چیزی می تواند استفاده کند.

بی عاطفه. دور. کاربردی.

وقتی نوبت به کارش می‌رسید، همین‌طور بود. او اغلب به این فکر می کرد

توصیه ای که به او کرده بود: وقتی چیز وحشتناکی دیدی، باید آن را کنار می گذاشتی

یک جعبه. جعبه چیزی بود که تو در سرت قفل می‌کردی و فقط همیشه

آن را باز کرد تا چیز دیگری به داخل بیاندازد. کار، و دیدنی هایی که برای شما به ارمغان آورده است،

باید به هر قیمتی از زندگیت جدا نگه داشته می شد. خیلی ساده به نظر می رسید، خیلی مرتب.

او از پیوستن او به پلیس بسیار افتخار می کرد و در حالی که دلش برای او تنگ شده بود،

تمام قلب او، همچنین بخش کوچکی از او وجود داشت که خوشحال بود که برای دیدن آن اطراف نبود.

چگونه او با دو سال گذشته برخورد کرد. جعبه وحشت در سر او بسته نمی‌شد.

بسته همانند کابوس هایی که دیده بود. این واقعیت که معلوم شده بود. او افسر خوبی نبود!

و اگرچه او دستورات پدرش را دنبال کرد، اما این مانع او نشد

فکر کردن به او امروز، مثل همیشه، در تعجب بود که چقدر ناامید خواهد شد.

Z.a.H.r.A☆ · 5/11/21

او در راه بازگشت به سمت ماشین بود که تلفنش زنگ خورد.

***

نیم ساعت بعد، آماندا به فیدربَنک [1] برگشته بود و در میان زباله ها قدم می زد.

او از این مکان متنفر بود. او از بوته های درشت و آفتاب سوخته آن متنفر بود. هوای اینجا همیشه مریض بود، انگار زمین از بین رفته بود و فقط زباله ها باقی مانده بودند!

شما می توانید پوسیدگی و سم و بوی ترش مانند را در در سطح اولیه زمین احساس کنید.

"این جایی است که او را پیدا کردند، درست است؟"

کارآگاه جان دایسون که در کنار او راه می‌رفت، به سمت یک بوته اسکلت اشاره می‌کرد.

مانند هر چیز دیگری که در اینجا رشد کرد، سخت و خشک و تیز بود.

او گفت: "آره، این است."

جایی که او را پیدا کردند.

اینجا دقیقا همان‌جایی بود که برای اولین بار پسر را گم کردند! دو سال پیش، پسر کوچکی هنگام راه رفتن به خانه در اینجا ناپدید شد، و سپس، چند هفته بعد، جسد او

در همان محل رها شده بود. مورد او بوده است. اتفاقاتی که

پس از آن حرفه او را به سقوط آزاد فرستاد. قبل از این که آن پسر بمیرد، او این صحنه‌ را تصور کرده بود!

خودش در طول سال‌ها مرتباً در رتبه‌های بالاتر می‌رفت، جعبه در سرش با خیال راحت مهر و موم شد.

اما معلوم شد که اصلاً خودش را نمی شناسد.

دایسون به خودش سر تکان داد.

آنها باید این مکان را حصار بکشند. آن را از مدار اتم کنید.»

او گفت: این مردم هستند که جنایت می‌کنند "اگرآنها را در یک مکان انجام نمی دادند،

در جای دیگری انجام می دادند."

"شاید."

قانع به نظر نمی رسید، اما به نظر می رسید واقعاً اهمیتی هم نمی داد. آماندا

فکر کرد، خیلی احمقانه بود در دفاع از خود، چیزی نگوید!

تمام این حرفه در اوایل پنجاه سالگی با فقدان یک جاه طلبی مشخص شده بود.

حالا او کار را انجام داد، دستمزد را گرفت و عصرها بدون این همه به خانه رفت

_____________

1: Featherbank

Z.a.H.r.A☆ · 6/11/21

دایسون گفت: "اینجا مراقب راه رفتنت باش."
" تو بهتره مواظب خودت باشی."
او عمداً جلوی او رفت و حصاری را که جدا می کرد خم کرد
ضایعات حاصل از معدن و سپس فرو رفتن در زیر. یک هشدار محو شده بود.
تابلویی که کمی در امتداد آن نصب شده بود، هیچ مانعی برای بچه های محلی نداشت.
کاوش در زمین شاید حتی یک انگیزه بود. اما دایسون حق داشت. زمین اینجا شیب دار و خائنانه بود،
و در حالی که راه را هدایت می کرد، روی پای خود متمرکز شد.
کناره های معدن به طرز خطرناکی شیب دار بود و او بااحتیاط و محتاطانه به سمت پایین رفت.
ریشه‌ها و شاخه‌هایی که از گرمای طاقت‌فرسا تابستان کمرنگ شده بودند آویزان بودند.
از صخره مانند تاندون ها بیرون آمد و سیم پیچ های ناهموار آنها را برای تعادل گرفت.
حدود صد و پنجاه فوت پایین بود و وقتی رسید خیالش راحت شد.
لحظه ای بعد، پاهای دایسون سنگ کنار او را کوبید.
و بعد اصلا صدایی نیومد.
معدن یک کیفیت وهم انگیز داشت. احساس خودکفا و متروک می کرد،
و در حالی که خورشید هنوز در زمین زباله بالا قوی بود، دما بالا بود
اینجا خیلی خنک تره او به صخره های افتاده و خوشه های اطراف نگاه کرد.
بوته های زردی که در اینجا رشد کردند، یک مکان پر پیچ و خم را تشکیل دادند.
هزارتویی که الیوت هیک از طریق آن به آنها راهنمایی داده بود.
او گفت: «اوایل آن روز بعد از ظهر، دو پسر نوجوان در بیرون از یک بازداشتگاه بازداشت شدند
نزدیک خانه یکی از آنها، مرزی داشت.
رابی فاستر و الویت هیک و هیستریک هر کدام یک چاقو و یک کتاب و هر دو در دست داشتند.
تقریباً سر تا پا در خون خیس شده بودند. آنها برای بازجویی در بازداشت بودند.
اما هیک قبلاً به افسر شرکت کننده گفته بود که آن دو چه داشتند انجام می‌دانند و نتایج آن را در کجا پیدا کردند!
دایسون پس از این حرف به آماندا خیره شد که به حرف‌هایش گوش نمی‌داد! بنابراین گفت: زیاد دور نیست.
سیصد فوت یا بیشتر!
آماندا به سمت میان صخره ها رفت.

Z.a.H.r.A☆ · 7/11/21

همیشه یک تردید وجود داشت.
به احتمال زیاد اینجا اصلاً چیزی پیدا نمی شد که این خیلی عجیب و غریب بود.
آماندا دستش را دراز کرد و پرده ای از شاخه های تیز را به یک طرف برد.
تصور اینکه این یک شوخی عملی بود، پوچ به نظر می رسید، اما بی نهایت مسخره بود!
به این ایده که او می‌خواهد به یک پاک‌سازی قدم بگذارد،
در مسیر خود متوقف شد تا
و آن را ببینید.
دایسون بیرون آمد و کنار او ایستاد. کمی تندتر نفس می کشید،
اگرچه مشخص نبود که آیا این ناشی از تلاش فیزیکی صعود و ...
است یا منظره ای که اکنون در برابر آنها قرار داشت.
دایسون گفت: «عیسی مسیح».
فضای خالی جلوی آنها تقریباً شش ضلعی بود، زمین ناهموار اما
اساساً مسطح بود و از هر طرف با درختان و درهم تنیده‌های بوته‌ها هم مرز بود. آنجا
چیزی تقریباً پنهانی در مورد محیط بود و با تابلویی که در آنجا گذاشته شده تقویت شده است.
جسد حدود پانزده فوت دورتر بود، دقیقاً در مرکز ژست گرفته شده بود.
یک حالت زانو زده، تقریباً در نماز خم شده، بازوهای نازک به سمت عقب جمع شده اند
زمین مثل بال های شکسته به نظر می رسید که این یک پسر نوجوان است. او شلوارک پوشیده و تی شرتی که تا زیر بـ*ـغلش کشیده شده بود، اما خونی بود‌!
تشخیص اینکه لباس چه رنگی بوده دشوار است. نگاه آماندا روی آن چرخید
تعداد زیادی زخم تیره چاقو بر روی تنه آشکار پسر و
اطراف آنها لکه های قهوه ای کم رنگ روی پوست او وجود داشت.
سرش که به طرز ناخوشایندی به یک طرف کج شده بود و استخوان هایش به سختی به هم متصل بودند.
آماندا بی‌علاقه به جسد او نگاه کرد.
برای لحظه ای دنیا کاملاً ساکت بود. بعد یک چیز دیگه دید و
اخم کرد
"چه روی زمین است؟"
"این بدن لعنتی یک بچه است، آماندا! ."
او دایسون را نادیده گرفت و چند قدم با احتیاط جلوتر به سمت پاکسازی رفت.

Z.a.H.r.A☆ · 16/11/21

نگران است که صحنه را مزاحم نکند، اما نیاز دارد آنچه را که می بیند، درک کند. خون بیشتری روی زمین سنگی بود که از هر طرف به صورت دایره ای کشیده شده بود.
وقتی او به لبه لکه های خون رسید ، متوجه شد آنها چه هستند. به پایین خیره شد و نگاهش به این طرف و آن طرف رفت.
"چیه؟"
دایسون این را گفت. باز هم پاسخی نداد، اما این بار به این دلیل بود که کاملاً نمی دانست این جا چه خبر است! دایسون راه افتاد تا به او ملحق شود. دایسون منتظر یک اتفاق عجیب دیگر بود!
سوال های زیادی در ذهنش بود اما ساکت ماند.
دایسون به چهره‌ی عصبانی و سردرگم آماندا خیره شد. می‌توانست بگوید که او هم مانند آماندا آشفته است اما چیزی نگفت. لکه‌ها را تا جایی که می‌توانست شمرد، اما پیگیری آن‌ها سخت بود. آنها طوفانی روی زمین بودند. صدها اثر دست قرمز خون به دقت روی سنگ فشار داده شده است.

فصل دوم
آسایشگاهی که مادرم در آن در حال مرگ بود،در محوطه بیمارستان گریتن بود!
تعجب کرده بودم که چرا آن ها محوطه‌ی بیمارستان را قبرستان نکرده بودند!
از این فکر ها بیرون آمدم و وارد آسایشگاه شدم.
آن جا پر از تـ*ـخت‌خواب‌های رنگارنگ و درختان سیب، و سپس روی یک پل کوچکی که در زیر آن آب رودخانه‌ای زلال بود! روز گرمی بود.
خنده یک کودک در محیطی آرام برای پایان زندگی جالب بود!
بعد از یک دقیقه به ساختمانی دو طبقه با پوشش های سرسبز پیچک رسیدم. تنها صدایی که شنیده می‌شد صدای ملایم آواز پرندگان بود!
سیگاری روشن کردم و یک لحظه نشستم. حتی الان هم برای بازگشت دیر نشده بود. رانندگی در اینجا چهار ساعت طول کشیده بود و من حضور گریتن را در حال رشد احساس می کردم در تمام مدت نزدیک تر میشد و ترس درون من بیشتر!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

نویسنده‌ی برتر رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین