- عضویت
- 22/2/21
- ارسال ها
- 751
- امتیاز واکنش
- 11,208
- امتیاز
- 303
- زمان حضور
- 31 روز 14 دقیقه
در نشستی تخصصی کارنامه ۴ دهه تئاتر ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست پژوهشی تئاتر مقاومت با همکاری منطقه فرهنگی و گردشگری عباس آباد و انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس عصر امروز در مرکز همایش‌های سپهر برگزار شد. در این ویژه برنامه کارشناسان و صاحب نظران در خصوص وضعیت کنونی و دورنمای تئاتر مقاومت به بحث و تبادل نظر پرداختند.
نصرالله قادری پژوهشگر، نویسنده، کارگردان و استاد دانشگاه، محمودرضا رحیمی نویسنده، بازیگر،کارگردان و استاد دانشگاه و مهدی متولیان مدیر مرکز مطالعات و رصد بنیاد فرهنگی روایت فتح به عنوان کارشناس در این جلسه سخنرانی کردند.
در ابتدای این نشست، حمید نیلی، مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس در سخنانی گفت: اگر بخواهیم تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را آسیب‌شناسی کنیم، بنده از منظر یک مخاطب و یک علاقه‌مند به این حوزه می‌گویم که در 3 ضلع باید آسیب‌شناسی کرد؛ مخاطبان، هنرمندان و مدیران.
وی اضافه کرد: در 4 دهه‌ای که از عمر تئاتر انقلاب و دفاع مقدس پشت سر گذاشته‌ایم، در 2 دهه اول کارهایی تولید شده است که چون از دل سازندگانش برآمده بود، بر دل مخاطبین هم نشست. باید اذعان کرد که هم در حوزه فیلم و هم در حوزه تئاتر کارهای جذابی تولید شده است که حتی برای بار چندم هم دیدنی است. در دهه سوم، با توجه به اینکه سلیقه مدیران تغییر کرد، آثار خوب کمتری تولید شد. در حقیقت در این دوره به نظر می‌رسد که اختلاف و شکافی بین هنرمندان و دفاع مقدس به وجود آمد. در دهه چهارم نیز برآیند و نتایج این اتفاقات را می‌بینیم.
«دفاع مقدس» هنوز هم دغدغه هنرمندان است
مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس با تاکید بر اینکه دفاع مقدس هنوز هم دغدغه هنرمندان است، گفت: بنده معتقدم که این موضوع هنوز هم دغدغه هنرمندان است. وقتی 270 اثر در یکسال نوشته می‌شود یعنی اینکه هنرمندان هنوز دوست دارند به این فضا ادای دین کنند. بنده معتقدم که با بهره‌گیری از کتاب‌ها و مستنداتی که در این حوزه نوشته شده است می‌توان کارهای جدیدی ساخت و به مخاطبان ارائه کرد.
در بخش دیگر این جلسه نشست «پژوهشی تئاتر مقاومت» با حضور نصرالله قادری، محمودرضا رحیمی و مهدی متولیان آغاز شد.
دوره اول تئاتر دفاع مقدس، پروپاگاندا است!
در ابتدا نصرالله قادری در سخنانی گفت: باید چهل سال گذشته در حوزه تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را به چند دوره تقسیم کنیم. دوره اول همان دوران دفاع مقدس است. در این دوره مجموعه آثاری روی صحنه می‌آید که پروپاگاندا است. همین‌جا باید تاکید کنم که متاسفانه پروپاگاندا معنای بدی پیدا کرده اما منظور بنده در اینجا اصلا معنای بد آن نیست. در این دوره تئاترهایی برای ارتقای روحیه رزمندگان تولید می‌شوند تا بتوانند اهدافی که معین شده است را به انجام برسانند. اتفاقا در همین دوران آثار ماندگاری خلق شده است که هیچ وقت دیگر هم اجرا نشد و به دلیل آنکه تنها یکی دو بار این نمایش‌ها روی صحنه رفته است، اسنادی از نمایش‌‌نامه و یا اجرای آنها در دست نیست.
ایجاد اولین بارقه‌های شک و تردید در دوره سازندگی
وی با اشاره به دوره دوم تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی گفت: دوره دوم زمان پذیرش قطعنامه و یا همان دوره سازندگی است. در این دوره اولین بارقه‌های شک و تردید برای افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کردند ایجاد شد و دلیل آن هم تاثیر حزب خاصی در ایران بود که تمام هنر و به ویژه هنر تئاتر را منحصر برای گروهی خاص می‌دانست. این نگاه به هنر هنوز هم وجود دارد و تحت تاثیر آن حزب اصلی جاافتاده است که هنر و به ویژه تئاتر هنری برای افراد خاص است و عموم مردم در آن نقشی ندارند. این تصور دروغ بزرگی است که متاسفانه ایجاد شده است. با همین دیدگاه این نگاه ایجاد شد که هر کس وارد این عرصه می‌شود، هنرمند حکومت است که البته تصور اشتباهی است.
قادری ادامه داد: در این دوره هنرمندان عرصه تئاتر از دو سو مورد تهاجم قرار می‌گیرند؛ از یک‌سو هنرمند حکومتی نام دارند و از سوی دیگر با مانع‌تراشی‌های مدیران این عرصه روبه‌رو می‌شوند و نتیجه آن ریزشی است که در این عرصه به وقوع می‌پیوندد. برای مثال جایگاه زن در تئاتر ما کجاست؟ یا زن در پشت جبهه است، یا پرستار است، یا خدمتکار و یا مادری است که فرزندش را راهی جبهه کرده است. این موضوع در حالی است که ما 4 هزار رزمنده زن داشتیم. چرا به این بانوان پرداخته نشده است؟ برهمین اساس، در این دوره شک و تردیدی ایجاد می‌شود که آیا رزمندگان از روی اعتقاد به جبهه رفتند یا مسائل دیگری وجود داشته است؟
دوم خرداد و رزمنده‌ای که می‌گوید اشتباه کردم به جنگ رفتم!
این نویسنده با اشاره به دوره سوم تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی گفت: دوره سوم، دوره دوم خرداد است. در این دوره موضوع دفاع مقدس کاملا زیرسوال رفته و رزمنده علنا می‌گوید که اشتباه کردم به جنگ رفتم! دوره چهارم مهرورزی است و دوره پنجم تدبیر و امید که شاهد فراموشی این موضوع هستیم. برهمین اساس، در تمام این دوران مدیران فقط بر ساحت تبلیغ نظر دارند. باید دقت داشت که در ادبیاتی که از مقاومت تعریف شده است، خیلی از مشخصات و ویژگی‌های آن نظیر حقانیت رزمندگان، لزوم تداوم مقاومت پس از جنگ و ... مغفول ماند.
قادری تاکید کرد: سوال مهمی که باقی می‌ماند این است که چه کسی باید آنچه که بر زرمندگان ما گذشته است را بیان کند؟ آیا غیر از وظیفه هنرمند و مدیران این حوزه است؟ بنده معتقدم که در این 4 دهه، چند تفکر در برابر تئاتر مقاومت و دفاع مقدس ایستادگی کردند؛ «ناکثین»، «مارقین» و «قاسطین». هر کدام از آنها به نوعی باعث شدند که هر آن چیزی که اصالت این حوزه است، از طریق تئاتر بازنمایی نشود.
تئاتر جنگ و ضدجنگ داریم اما تئاتر دفاع مقدس خیر!
مهدی متولیان سخنران دیگر این نشست بود. او گفت: در طول 4 دهه‌ای که تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی تولید شده است، به صورت اختصاصی تئاتر دفاع مقدس مانند یک فرزند نارسی بوده است که قبل از ورود به این عرصه از بین رفته است. بنده معتقدم که تئاتر دفاع مقدس نداریم، تئاتر جنگ داریم، تئاتر ضد جنگ داریم، تئاتر دفاع و مدافع وطن داریم اما تئاتر دفاع مقدس نداریم.
وی ادامه داد: در دهه 1360 تئاترهای حرفه‌ای ما وارد عرصه دفاع مقدس نشده و عمده کارهایی که در این زمینه انجام شده است، تجربی بوده است. در دهه 1370 تئاتر دفاع مقدس به صورتی حرفه‌ای‌تر پای می‌گیرد اما بیشتر از آنکه بخواهد در حوزه تبلیغ و تبیین این موضوع باشد، دچار تئاتر ضدجنگ و یا منتقد جنگ می‌شود. به نظرم انواع و اقسام تئاتر را در موضوع جنگ هشت ساله داریم که هیچ کدام را نمی‌توان تئاتر دفاع مقدس نامید. از این روی ضروری است که آسیب‌شناسی کرده و جریانات فکری این حوزه را بررسی کنیم. اینکه دفاع مقدس چیست و بخش مقدس این دفاع جنگی کجای آن است؟
محمودرضا رحیمی در ادامه این جلسه سخنرانی کرد و گفت: در ابتدای صحبت باید بگویم که به زعم بنده تئاتر، تئاتر است و هرگونه جداسازی موجب خدشه‌دار شدن این هنر می‌شود.
وی با مرور تاریخی بر تئاتر پس از پیروزی انقلاب اسلامی گفت: دوره اول تئاتر دفاع مقدس، دوره تئاتر تهییجی است و آثاری روی صحنه می‌رود و در آن هم با تماشاگر معتقد و هم با هنرمند معتقد مواجهیم. این تئاترها مواجهه همه آحاد یک ملت را نشان می‌دهند که در برابر یک دشمن ایستادگی کرده‌اند. در این دوره هیچ کس به فکر مرزبندی نیست و همه یک هدف واحد دارند. حال سوالی که به وجود می‌آید این است که چرا این دوره بهترین دوره است؟ به این دلیل که در همین دوره جشنواره بسیار مهم «لاله‌های سرخ» در اندیمشک پدید می‌آید و کارهای تهییجی خوبی را در اینجا می‌بینیم. دوره تهییجی تا سال 1367 ادامه دارد.
رحیمی با بررسی دوره بعدی تئاتر در ایران گفت: از سال 1367 تا سال 1377 که دوره سازندگی نام دارد، شاهد رقابت‌های جشنواره‌ای و هم‌چنین رقابت‌های نهادی هستیم. چند نهاد می‌خواهند متولی این عرصه شده و به همین دلیل جنگ نهادها شکل می‌گیرد. همین موضوع زمینه تفرقه را ایجاد می‌کند. در دهه 1380 و تا سال 1387 شاهد برخوردهای تماتیک هستیم و در این دوره ممیزی در اوج خودش قرار دارد. در نهایت از سال 1398 به بعد نیز شاهد کناره‌گیری‌ها و دلخوری‌های هنرمندان این عرصه هستیم.
وضعیت سینمای دفاع مقدس کاملا متفاوت با تئاتر است
مهدی متولیان در بخش دیگری از سخنان خود بیان داشت: باید به این نکته دقت داشت که فلسفه ارزشمندی دفاع مقدس برای ما توجه به ارزش‌های انسانی است. به عبارت دیگر، دفاع مقدس یک تجربه عمیق عرفانی است که مردم ما پشت سر گذاشته‌اند. اگر می‌گوییم تئاتر دفاع مقدس نداریم منظورمان این نیست که اصلا هیچ تئاتری وجود ندارد بلکه منظورمان این است که جریانی با این عنوان که همه ساله تعدادی تئاتر خوب را معرفی کند، وجود ندارد. در سینما اوضاع کمی متفاوت است و حداقل در یک دهه اخیر می‌توان 10 فیلم خوب را برشمرد.
منبع تسنیم
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست پژوهشی تئاتر مقاومت با همکاری منطقه فرهنگی و گردشگری عباس آباد و انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس عصر امروز در مرکز همایش‌های سپهر برگزار شد. در این ویژه برنامه کارشناسان و صاحب نظران در خصوص وضعیت کنونی و دورنمای تئاتر مقاومت به بحث و تبادل نظر پرداختند.
نصرالله قادری پژوهشگر، نویسنده، کارگردان و استاد دانشگاه، محمودرضا رحیمی نویسنده، بازیگر،کارگردان و استاد دانشگاه و مهدی متولیان مدیر مرکز مطالعات و رصد بنیاد فرهنگی روایت فتح به عنوان کارشناس در این جلسه سخنرانی کردند.
در ابتدای این نشست، حمید نیلی، مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس در سخنانی گفت: اگر بخواهیم تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را آسیب‌شناسی کنیم، بنده از منظر یک مخاطب و یک علاقه‌مند به این حوزه می‌گویم که در 3 ضلع باید آسیب‌شناسی کرد؛ مخاطبان، هنرمندان و مدیران.
وی اضافه کرد: در 4 دهه‌ای که از عمر تئاتر انقلاب و دفاع مقدس پشت سر گذاشته‌ایم، در 2 دهه اول کارهایی تولید شده است که چون از دل سازندگانش برآمده بود، بر دل مخاطبین هم نشست. باید اذعان کرد که هم در حوزه فیلم و هم در حوزه تئاتر کارهای جذابی تولید شده است که حتی برای بار چندم هم دیدنی است. در دهه سوم، با توجه به اینکه سلیقه مدیران تغییر کرد، آثار خوب کمتری تولید شد. در حقیقت در این دوره به نظر می‌رسد که اختلاف و شکافی بین هنرمندان و دفاع مقدس به وجود آمد. در دهه چهارم نیز برآیند و نتایج این اتفاقات را می‌بینیم.
«دفاع مقدس» هنوز هم دغدغه هنرمندان است
مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس با تاکید بر اینکه دفاع مقدس هنوز هم دغدغه هنرمندان است، گفت: بنده معتقدم که این موضوع هنوز هم دغدغه هنرمندان است. وقتی 270 اثر در یکسال نوشته می‌شود یعنی اینکه هنرمندان هنوز دوست دارند به این فضا ادای دین کنند. بنده معتقدم که با بهره‌گیری از کتاب‌ها و مستنداتی که در این حوزه نوشته شده است می‌توان کارهای جدیدی ساخت و به مخاطبان ارائه کرد.
در بخش دیگر این جلسه نشست «پژوهشی تئاتر مقاومت» با حضور نصرالله قادری، محمودرضا رحیمی و مهدی متولیان آغاز شد.
دوره اول تئاتر دفاع مقدس، پروپاگاندا است!
در ابتدا نصرالله قادری در سخنانی گفت: باید چهل سال گذشته در حوزه تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را به چند دوره تقسیم کنیم. دوره اول همان دوران دفاع مقدس است. در این دوره مجموعه آثاری روی صحنه می‌آید که پروپاگاندا است. همین‌جا باید تاکید کنم که متاسفانه پروپاگاندا معنای بدی پیدا کرده اما منظور بنده در اینجا اصلا معنای بد آن نیست. در این دوره تئاترهایی برای ارتقای روحیه رزمندگان تولید می‌شوند تا بتوانند اهدافی که معین شده است را به انجام برسانند. اتفاقا در همین دوران آثار ماندگاری خلق شده است که هیچ وقت دیگر هم اجرا نشد و به دلیل آنکه تنها یکی دو بار این نمایش‌ها روی صحنه رفته است، اسنادی از نمایش‌‌نامه و یا اجرای آنها در دست نیست.
ایجاد اولین بارقه‌های شک و تردید در دوره سازندگی
وی با اشاره به دوره دوم تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی گفت: دوره دوم زمان پذیرش قطعنامه و یا همان دوره سازندگی است. در این دوره اولین بارقه‌های شک و تردید برای افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کردند ایجاد شد و دلیل آن هم تاثیر حزب خاصی در ایران بود که تمام هنر و به ویژه هنر تئاتر را منحصر برای گروهی خاص می‌دانست. این نگاه به هنر هنوز هم وجود دارد و تحت تاثیر آن حزب اصلی جاافتاده است که هنر و به ویژه تئاتر هنری برای افراد خاص است و عموم مردم در آن نقشی ندارند. این تصور دروغ بزرگی است که متاسفانه ایجاد شده است. با همین دیدگاه این نگاه ایجاد شد که هر کس وارد این عرصه می‌شود، هنرمند حکومت است که البته تصور اشتباهی است.
قادری ادامه داد: در این دوره هنرمندان عرصه تئاتر از دو سو مورد تهاجم قرار می‌گیرند؛ از یک‌سو هنرمند حکومتی نام دارند و از سوی دیگر با مانع‌تراشی‌های مدیران این عرصه روبه‌رو می‌شوند و نتیجه آن ریزشی است که در این عرصه به وقوع می‌پیوندد. برای مثال جایگاه زن در تئاتر ما کجاست؟ یا زن در پشت جبهه است، یا پرستار است، یا خدمتکار و یا مادری است که فرزندش را راهی جبهه کرده است. این موضوع در حالی است که ما 4 هزار رزمنده زن داشتیم. چرا به این بانوان پرداخته نشده است؟ برهمین اساس، در این دوره شک و تردیدی ایجاد می‌شود که آیا رزمندگان از روی اعتقاد به جبهه رفتند یا مسائل دیگری وجود داشته است؟
دوم خرداد و رزمنده‌ای که می‌گوید اشتباه کردم به جنگ رفتم!
این نویسنده با اشاره به دوره سوم تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی گفت: دوره سوم، دوره دوم خرداد است. در این دوره موضوع دفاع مقدس کاملا زیرسوال رفته و رزمنده علنا می‌گوید که اشتباه کردم به جنگ رفتم! دوره چهارم مهرورزی است و دوره پنجم تدبیر و امید که شاهد فراموشی این موضوع هستیم. برهمین اساس، در تمام این دوران مدیران فقط بر ساحت تبلیغ نظر دارند. باید دقت داشت که در ادبیاتی که از مقاومت تعریف شده است، خیلی از مشخصات و ویژگی‌های آن نظیر حقانیت رزمندگان، لزوم تداوم مقاومت پس از جنگ و ... مغفول ماند.
قادری تاکید کرد: سوال مهمی که باقی می‌ماند این است که چه کسی باید آنچه که بر زرمندگان ما گذشته است را بیان کند؟ آیا غیر از وظیفه هنرمند و مدیران این حوزه است؟ بنده معتقدم که در این 4 دهه، چند تفکر در برابر تئاتر مقاومت و دفاع مقدس ایستادگی کردند؛ «ناکثین»، «مارقین» و «قاسطین». هر کدام از آنها به نوعی باعث شدند که هر آن چیزی که اصالت این حوزه است، از طریق تئاتر بازنمایی نشود.
تئاتر جنگ و ضدجنگ داریم اما تئاتر دفاع مقدس خیر!
مهدی متولیان سخنران دیگر این نشست بود. او گفت: در طول 4 دهه‌ای که تئاتر در ایران پس از انقلاب اسلامی تولید شده است، به صورت اختصاصی تئاتر دفاع مقدس مانند یک فرزند نارسی بوده است که قبل از ورود به این عرصه از بین رفته است. بنده معتقدم که تئاتر دفاع مقدس نداریم، تئاتر جنگ داریم، تئاتر ضد جنگ داریم، تئاتر دفاع و مدافع وطن داریم اما تئاتر دفاع مقدس نداریم.
وی ادامه داد: در دهه 1360 تئاترهای حرفه‌ای ما وارد عرصه دفاع مقدس نشده و عمده کارهایی که در این زمینه انجام شده است، تجربی بوده است. در دهه 1370 تئاتر دفاع مقدس به صورتی حرفه‌ای‌تر پای می‌گیرد اما بیشتر از آنکه بخواهد در حوزه تبلیغ و تبیین این موضوع باشد، دچار تئاتر ضدجنگ و یا منتقد جنگ می‌شود. به نظرم انواع و اقسام تئاتر را در موضوع جنگ هشت ساله داریم که هیچ کدام را نمی‌توان تئاتر دفاع مقدس نامید. از این روی ضروری است که آسیب‌شناسی کرده و جریانات فکری این حوزه را بررسی کنیم. اینکه دفاع مقدس چیست و بخش مقدس این دفاع جنگی کجای آن است؟
محمودرضا رحیمی در ادامه این جلسه سخنرانی کرد و گفت: در ابتدای صحبت باید بگویم که به زعم بنده تئاتر، تئاتر است و هرگونه جداسازی موجب خدشه‌دار شدن این هنر می‌شود.
وی با مرور تاریخی بر تئاتر پس از پیروزی انقلاب اسلامی گفت: دوره اول تئاتر دفاع مقدس، دوره تئاتر تهییجی است و آثاری روی صحنه می‌رود و در آن هم با تماشاگر معتقد و هم با هنرمند معتقد مواجهیم. این تئاترها مواجهه همه آحاد یک ملت را نشان می‌دهند که در برابر یک دشمن ایستادگی کرده‌اند. در این دوره هیچ کس به فکر مرزبندی نیست و همه یک هدف واحد دارند. حال سوالی که به وجود می‌آید این است که چرا این دوره بهترین دوره است؟ به این دلیل که در همین دوره جشنواره بسیار مهم «لاله‌های سرخ» در اندیمشک پدید می‌آید و کارهای تهییجی خوبی را در اینجا می‌بینیم. دوره تهییجی تا سال 1367 ادامه دارد.
رحیمی با بررسی دوره بعدی تئاتر در ایران گفت: از سال 1367 تا سال 1377 که دوره سازندگی نام دارد، شاهد رقابت‌های جشنواره‌ای و هم‌چنین رقابت‌های نهادی هستیم. چند نهاد می‌خواهند متولی این عرصه شده و به همین دلیل جنگ نهادها شکل می‌گیرد. همین موضوع زمینه تفرقه را ایجاد می‌کند. در دهه 1380 و تا سال 1387 شاهد برخوردهای تماتیک هستیم و در این دوره ممیزی در اوج خودش قرار دارد. در نهایت از سال 1398 به بعد نیز شاهد کناره‌گیری‌ها و دلخوری‌های هنرمندان این عرصه هستیم.
وضعیت سینمای دفاع مقدس کاملا متفاوت با تئاتر است
مهدی متولیان در بخش دیگری از سخنان خود بیان داشت: باید به این نکته دقت داشت که فلسفه ارزشمندی دفاع مقدس برای ما توجه به ارزش‌های انسانی است. به عبارت دیگر، دفاع مقدس یک تجربه عمیق عرفانی است که مردم ما پشت سر گذاشته‌اند. اگر می‌گوییم تئاتر دفاع مقدس نداریم منظورمان این نیست که اصلا هیچ تئاتری وجود ندارد بلکه منظورمان این است که جریانی با این عنوان که همه ساله تعدادی تئاتر خوب را معرفی کند، وجود ندارد. در سینما اوضاع کمی متفاوت است و حداقل در یک دهه اخیر می‌توان 10 فیلم خوب را برشمرد.
منبع تسنیم
مرور ۴ دهه تئاتر دفاع مقدس| وقوع اولین بارقه‌های شک و تردید در "دوره سازندگی"، نمایش رزمنده پشیمان توسط "دوم خردادی‌ها"!
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
