- عضویت
- 3/7/20
- ارسال ها
- 152
- امتیاز واکنش
- 1,069
- امتیاز
- 213
- زمان حضور
- 37 روز 14 ساعت 41 دقیقه
اگر دل‌تان تجربه‌ی یک سرگرمی پازل‌محور، متفاوت و خواستنی بر روی پلتفرم موبایل و لمس یک سرگرمی شیرین دوساعته را می‌خواهد، از دست دادن Donut County نامزد جایزه‌ی بهترین بازی موبایل مراسم «گیم اواردز»، اشتباه بزرگی است.
بازی موبایل Donut County، حاصل ترکیب صحیح شناخت ویژگی‌های پلتفرم مقصد و طراحی خلاقانه‌ی مراحل بر پایه‌ی آن است
تجربه‌ی برخی بازی‌ها با آن که یقینا بی‌نقص هم نیستند و می‌توان برخی ضعف‌ها را در قسمت‌های گوناگون‌شان مشاهده کرد، گاها آن‌قدر حس مثبتی را تحویل بازیکن می‌دهد که او دیگر عملا به سختی می‌تواند به ضعف‌ها و اشکالات محصول مورد بحث، توجه کند. بازی Donut County که البته علاوه بر آیفون‌ها، برای پلی‌استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ، macOS و ویندوز هم عرضه شده است، در موبایل‌های هوشمند، دقیقا چنین تجربه‌ای را ارائه می‌دهد. بازی هویت عجیبی ندارد و در هر مرحله، شما را بر پایه‌ی یک یا نهایتا دو مکانیزم بسیار ساده، موظف به حل پازل‌های محیطی می‌کند. به این صورت که در آغاز هر بخش، یک گودال کوچک در دل زمین ایجاد می‌شود و وظیفه‌ی شما در قبال آن، کشاندن همه‌ی اشیا کوچک و بزرگِ حاضر در محیط، به درونش است. با در نظر گرفتن آن که گودال خلق‌شده توسط شما، همواره با بلعیدن چیزهای بیشتر، بزرگ‌تر و مکنده‌تر هم می‌شود و اگر مثلا در ابتدای یک مرحله، فقط و فقط از پس فرو بردن یک آجر کوچک به درون خودش برمی‌آید، احتمالا در انتهای همان مرحله، یک خانه‌ی بزرگ را به آسانی محو خواهد کرد.
مطابق همین مکانیزم ظاهرا ساده که البته به سبب کنترل شدن با صفحه‌ی لمسی، تجربه‌ی واقعا جذب‌کننده‌ای را آفریده است، Donut County در هر مرحله از شما می‌خواهد که با انجام کارهایی پیچیده‌تر، مسیر سخت‌تری را طی کنید تا نوبت به پاک کردن کامل محیط برسد. مثلا در یکی از مراحل شما را در تاریکی مطلق قرار می‌دهد و در محیط سه شمع می‌گذارد. شمع‌هایی که اصولا به خاطر درخشش‌شان، ساده‌ترین اشیا برای یافتن و کشاندن به درون گودال هستند اما نباید فراموش کنید که گرفتن آن‌ها، رسما محیط را در تاریکی مطلق فرو می‌برد. تازه این فقط یکی از مثال‌هایی است که می‌شود به هدف صحبت درباره‌ی طراحی‌های خلاقانه‌ی انجام‌شده برای مراحل بازی، سراغ‌شان رفت. مراحلی که شاید تعدادشان کم باشد، اما انصافا هیچ‌کدام دیگری را تکرار نمی‌کنند و همواره چالشی جدید و متفاوت را بر پایه‌ی همین سیستم تعاملی ساده‌تان با بازی، روبه‌روی‌تان می‌گذارند. طوری که Donut County هرگز اثر خسته‌کننده‌ای نشود و در عین یدک کشیدن ظاهری نه‌چندان پیچیده و عجیب، در عمل حس عالی و سرگرمی محترمی را تقدیم بازیکنانش کند.
متاسفانه ساخته‌ی کمپانی آناپورنا، زمانی واقعا کوتاه و شاید در حوالی صد دقیقه را به خودش اختصاص می‌دهد و با این که با کمی مقایسه کردن آن با محصولات مشابه، در انتها می‌توان با برچسب قیمت‌گذاری پنج دلاری‌اش کنار آمد، اما آزاردهنده‌ترین نکته راجع به این زمان کوتاه، هدررفت پتانسیل بالای بازی به خاطر آن است. به بیان بهتر، Donut County آن‌قدر گیم‌پلی خلاقانه‌ای دارد و این‌قدر به خوبی توانایی‌اش در بیرون کشیدن چندین و چند مدل مرحله‌ی دیگر بر پایه‌ی هسته‌ی تعاملی خود را اثبات می‌کند، که گیمر خواسته یا ناخواسته احساس خواهد کرد سازندگان، نیمی از چیزی که باید را به او داده‌اند. چرا که بازی حتی در داستان‌گویی‌اش می‌توانست چند قدم جلوتر از وضع فعلی به سر ببرد و عملا در نقطه‌ای به پایان راه می‌رسد، که خیلی‌ها تازه شروع به لـ*ـذت بردن جدی از آن و آماده کردن خودشان برای فرا رسیدن سخت‌ترین مراحلش می‌کنند. مخصوصا با توجه به مبارزه‌ی جذاب با یک باس در آخرین مرحله که عملا در همان قدم‌های آخر، تازه یکی دیگر از پتانسیل‌های بازی را یادآور می‌شود.
قصه‌گویی بازی جزوی از نقاط قوت آن محسوب می‌شود، اما نه در حدی که بخواهد پنجاه درصد از زمان کلی تجربه‌ی اثر را به خودش اختصاص دهد
Donut County بدون شک بازی گرافیک‌محوری نیست و نباید هم باشد. ولی سبک بصری‌اش را به خوبی می‌شناسد و بر پایه‌ی جنس طراحی‌های هنری خود، محیط‌ها، شخصیت‌ها و حتی انیمیشن‌های جذابی را می‌آفریند. سازندگان بازی مشخصا حتی در بدترین حالت نیز درک کلی و اندکی نسبت به قاب‌بندی‌های سینمایی و داستان‌گویی تصویری داشته‌اند و همین هم سبب می‌شود که با کمک ساده‌ترین حرکت‌های دوربین و بامزه‌ترین شات‌های ممکن، بتوانند از پس احساس بخشیدن به قصه‌شان بربیایند. قصه‌ای که البته شاید به طور جدی نیمی از اوقات اختصاص داده‌شده به بازی توسط شما را هم دربربگیرد و با این که ابدا خسته‌کننده نیست و دائما هم بر جذابیتش افزوده می‌شود، مشخصا نباید تبدیل به عنصری می‌شد که پنجاه درصد از تجربه‌ی نه‌چندان بلند گیمر از Donut County را بسازد. به بیان بهتر، شما در بازی همان‌قدر که مشغول حل کردن پازل‌های محیطی می‌شود و روی تمام کردن مراحل وقت می‌گذارید، باید به خواندن دیالوگ‌های متعدد شخصیت‌ها و حتی دنبال کردن برخی سکانس‌های کات‌سین‌مانند نیز اهمیت بدهید. و همان‌گونه که گفتم، داستان و داستان‌گویی بازی در عین سادگی، در همه‌ی این دقایق کشش بالایی دارند اما پیش پا افتاده بودن انکارناپذیر بخش‌هایی از قصه در حد و اندازه‌ای به نظر می‌رسد که مثلا باید صفر تا صد آن را در یک بازیِ مجموعا چهارساعته می‌دیدیم. نه تجربه‌ای که به سختی می‌توانیم آن را در کل، دوساعته خطاب کنیم.
یکی از نقاط قوت Donut County در جزئیاتی به چشم می‌خورد که در گوشه به گوشه‌ی بازی، شاهدشان هستیم. جزئیاتی که حتی تجربه‌ی بصری مراحل گوناگون را متفاوت با یکدیگر خواهند کرد و آن‌قدر هم فکرشده به نظر می‌رسند که باعث شوند گیمر برای کار اعضای آناپورنا، اعتبار لازم را قائل شود. از آغاز هر مرحله در زیر زمین همراه با ساکنان یک شهر کوچک تا لحظه‌هایی که در آن‌ها مشغول پیام دادن به دوستان و دشمنان‌تان می‌شوید، همگی رابـ*ـطه‌ی محکمی بین بازیکن و بازی برقرار می‌کنند و به ما اجازه می‌دهند که برای تجربه‌ی Donut County، هیجان‌زده بمانیم. حتی از جایی به بعد، بازی رسما شکلی معتادکننده به خودش می‌گیرد و در قالبی درمی‌آید که سخت از پس رها کردن آن برمی‌آیید.
Donut County هرگز اثر خسته‌کننده‌ای نمی‌شود و در عین یدک کشیدنِ ظاهری نه‌چندان پیچیده و خاص، در عمل حس معرکه و سرگرمی محترمی را تحویل بازیکنانش می‌دهد
فرقی نمی‌کند که میل به تجربه‌ی اول تا آخر بازی‌های موبایل در وقتی نه‌چندان طولانی یا قدم به قدم پیش رفتن در آن‌ها و مثلا هر روز، بازی کردن یکی از مراحل‌شان باشید. چون در هر حالت، Donut County کشش لازم را در مخاطبش ایجاد می‌کند و همیشه همان‌قدر که مثل قبل باقی می‌ماند، در نشاندن‌تان مقابل چالش‌ها و گیم‌پلی‌های نسبتا جدید هم موفق است. این موضوع، بیشتر از هرچیز به آن برمی‌گردد که بن اسپونیتو کارگردان اثر، در سوار کردن مکانیزم‌های بازی بر روی یکدیگر به بن‌بست نمی‌رسد و با شناخت صحیح ویدیوگیم، همیشه بدون راهنمای نوشتاری یا تصویری اضافه، کاری می‌کند خود بازیکن، گیم‌پلی را حدس بزند، یاد بگیرد و از حل پازل‌های آن، احساس لـ*ـذت کند. نتیجه‌اش هم چیزی نیست جز این که حداقل کل بازی، یک تجربه‌ی یک‌پارچه و مفید خطاب می‌شود و به اندازه‌ی تک‌تک دقایقش، سرگرمی برای ارائه کردن دارد. نه این که محصولی شش‌ساعته نام بگیرد و دو ساعتِ اولش صرفا به آشنا شدن بازیکن با مکانیزم‌ها و پشت سر گذاشتن مراحلی شبهِ آموزشی بگذرند. Donut County از همان دقیقه‌ی آغازین دوست‌داشتنی جلوه می‌کند و مرحله به مرحله هم خلاقانه‌تر و جذاب‌تر می‌شود.
متاسفانه بازی عملا در نقطه‌ای به پایان می‌رسد، که بسیاری از بازیکنان تازه شروع به لـ*ـذت بردن جدی از آن می‌کنند
اما افزون بر تمامی نکات مثبت گفته‌شده، بازی در کنار کوتاهیِ جدی گیم‌پلی، از اشکال دیگری هم رنج می‌برد. مشکلی که به صدگذاری‌های آن در برخی بخش‌ها و از آن مهم‌تر، موسیقی‌هایش بازمی‌گردد. با توجه به ماهیت مراحل Donut County که در هر کدام از آن‌ها شما مشغول انجام کارهایی می‌شوید که در نهایت به پاک‌سازی کامل محیط منجر خواهند شد، قطعا یک موسیقی متن متناسب و صداگذاری‌های بهتر برای حرکت تک‌تک اشیا یا حداقل پرت شدن‌شان به درون گودال، می‌توانست تاثیر جدی و مثبتی روی احساس‌تان نسبت به اثر بگذارد. ولی متاسفانه این اتفاق به جز در بعضی از مراحل پایانی و محدود رخ نمی‌دهد و در اکثر مواقع، بازیکن باید در محیط‌هایی کم‌وبیش ساکت یا در بهترین حالت همزمان با شنیدن آهنگ‌هایی عادی و برخی افکت‌های صوتی اندک، گیم‌پلی را جلو ببرد. نکته‌ای که در ذوق مخاطب می‌زند و می‌توانست با برطرف شدن، اجازه‌ی تبدیل شدن Donut County به محصولی حتی بهتر از اثر خوب فعلی را صادر کند.
هر بازی عرضه‌شده با هر سبک، موظف است که ارزش تجربه شدن روی پلتفرم مقصدش را به همگان اثبات کند و نسخه‌ی موبایل Donut County، از پس انجام این کار، برآمده است. بازی بر پایه‌ی فرم ظاهرا ساده اما فکرشده‌ای از مراحل پیش می‌رود، لـ*ـذت کم ولی قابل لمس و شیرینی از مواجهه‌ی مخاطب با داستان بامزه‌ی شخصیت‌هایش را به او می‌بخشد، گرافیک هنری رضایت‌بخشی دارد و اگر مراحل بیشتر و گیم‌پلی طولانی‌تری هم داشت، شاید می‌توانست به جای عالی، فوق‌العاده لقب بگیرد. اما در وضعیت فعلی هم برای هرکدام از دارندگان گوشی‌های متناسب با بازی، Donut County احتمالا پس از به پایان رسیدن، تبدیل به یکی از بهترین تجربه‌های موبایلی‌شان در ماه‌های اخیر می‌شود. تا حدی که شاید بازی کردن آن روی این پلتفرم، جذاب‌تر از جلو بردنش در همه‌ی پلتفرم‌های دیگر نیز، باشد.
منبع:زومجی
بازی موبایل Donut County، حاصل ترکیب صحیح شناخت ویژگی‌های پلتفرم مقصد و طراحی خلاقانه‌ی مراحل بر پایه‌ی آن است
تجربه‌ی برخی بازی‌ها با آن که یقینا بی‌نقص هم نیستند و می‌توان برخی ضعف‌ها را در قسمت‌های گوناگون‌شان مشاهده کرد، گاها آن‌قدر حس مثبتی را تحویل بازیکن می‌دهد که او دیگر عملا به سختی می‌تواند به ضعف‌ها و اشکالات محصول مورد بحث، توجه کند. بازی Donut County که البته علاوه بر آیفون‌ها، برای پلی‌استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ، macOS و ویندوز هم عرضه شده است، در موبایل‌های هوشمند، دقیقا چنین تجربه‌ای را ارائه می‌دهد. بازی هویت عجیبی ندارد و در هر مرحله، شما را بر پایه‌ی یک یا نهایتا دو مکانیزم بسیار ساده، موظف به حل پازل‌های محیطی می‌کند. به این صورت که در آغاز هر بخش، یک گودال کوچک در دل زمین ایجاد می‌شود و وظیفه‌ی شما در قبال آن، کشاندن همه‌ی اشیا کوچک و بزرگِ حاضر در محیط، به درونش است. با در نظر گرفتن آن که گودال خلق‌شده توسط شما، همواره با بلعیدن چیزهای بیشتر، بزرگ‌تر و مکنده‌تر هم می‌شود و اگر مثلا در ابتدای یک مرحله، فقط و فقط از پس فرو بردن یک آجر کوچک به درون خودش برمی‌آید، احتمالا در انتهای همان مرحله، یک خانه‌ی بزرگ را به آسانی محو خواهد کرد.
مطابق همین مکانیزم ظاهرا ساده که البته به سبب کنترل شدن با صفحه‌ی لمسی، تجربه‌ی واقعا جذب‌کننده‌ای را آفریده است، Donut County در هر مرحله از شما می‌خواهد که با انجام کارهایی پیچیده‌تر، مسیر سخت‌تری را طی کنید تا نوبت به پاک کردن کامل محیط برسد. مثلا در یکی از مراحل شما را در تاریکی مطلق قرار می‌دهد و در محیط سه شمع می‌گذارد. شمع‌هایی که اصولا به خاطر درخشش‌شان، ساده‌ترین اشیا برای یافتن و کشاندن به درون گودال هستند اما نباید فراموش کنید که گرفتن آن‌ها، رسما محیط را در تاریکی مطلق فرو می‌برد. تازه این فقط یکی از مثال‌هایی است که می‌شود به هدف صحبت درباره‌ی طراحی‌های خلاقانه‌ی انجام‌شده برای مراحل بازی، سراغ‌شان رفت. مراحلی که شاید تعدادشان کم باشد، اما انصافا هیچ‌کدام دیگری را تکرار نمی‌کنند و همواره چالشی جدید و متفاوت را بر پایه‌ی همین سیستم تعاملی ساده‌تان با بازی، روبه‌روی‌تان می‌گذارند. طوری که Donut County هرگز اثر خسته‌کننده‌ای نشود و در عین یدک کشیدن ظاهری نه‌چندان پیچیده و عجیب، در عمل حس عالی و سرگرمی محترمی را تقدیم بازیکنانش کند.
متاسفانه ساخته‌ی کمپانی آناپورنا، زمانی واقعا کوتاه و شاید در حوالی صد دقیقه را به خودش اختصاص می‌دهد و با این که با کمی مقایسه کردن آن با محصولات مشابه، در انتها می‌توان با برچسب قیمت‌گذاری پنج دلاری‌اش کنار آمد، اما آزاردهنده‌ترین نکته راجع به این زمان کوتاه، هدررفت پتانسیل بالای بازی به خاطر آن است. به بیان بهتر، Donut County آن‌قدر گیم‌پلی خلاقانه‌ای دارد و این‌قدر به خوبی توانایی‌اش در بیرون کشیدن چندین و چند مدل مرحله‌ی دیگر بر پایه‌ی هسته‌ی تعاملی خود را اثبات می‌کند، که گیمر خواسته یا ناخواسته احساس خواهد کرد سازندگان، نیمی از چیزی که باید را به او داده‌اند. چرا که بازی حتی در داستان‌گویی‌اش می‌توانست چند قدم جلوتر از وضع فعلی به سر ببرد و عملا در نقطه‌ای به پایان راه می‌رسد، که خیلی‌ها تازه شروع به لـ*ـذت بردن جدی از آن و آماده کردن خودشان برای فرا رسیدن سخت‌ترین مراحلش می‌کنند. مخصوصا با توجه به مبارزه‌ی جذاب با یک باس در آخرین مرحله که عملا در همان قدم‌های آخر، تازه یکی دیگر از پتانسیل‌های بازی را یادآور می‌شود.
قصه‌گویی بازی جزوی از نقاط قوت آن محسوب می‌شود، اما نه در حدی که بخواهد پنجاه درصد از زمان کلی تجربه‌ی اثر را به خودش اختصاص دهد
Donut County بدون شک بازی گرافیک‌محوری نیست و نباید هم باشد. ولی سبک بصری‌اش را به خوبی می‌شناسد و بر پایه‌ی جنس طراحی‌های هنری خود، محیط‌ها، شخصیت‌ها و حتی انیمیشن‌های جذابی را می‌آفریند. سازندگان بازی مشخصا حتی در بدترین حالت نیز درک کلی و اندکی نسبت به قاب‌بندی‌های سینمایی و داستان‌گویی تصویری داشته‌اند و همین هم سبب می‌شود که با کمک ساده‌ترین حرکت‌های دوربین و بامزه‌ترین شات‌های ممکن، بتوانند از پس احساس بخشیدن به قصه‌شان بربیایند. قصه‌ای که البته شاید به طور جدی نیمی از اوقات اختصاص داده‌شده به بازی توسط شما را هم دربربگیرد و با این که ابدا خسته‌کننده نیست و دائما هم بر جذابیتش افزوده می‌شود، مشخصا نباید تبدیل به عنصری می‌شد که پنجاه درصد از تجربه‌ی نه‌چندان بلند گیمر از Donut County را بسازد. به بیان بهتر، شما در بازی همان‌قدر که مشغول حل کردن پازل‌های محیطی می‌شود و روی تمام کردن مراحل وقت می‌گذارید، باید به خواندن دیالوگ‌های متعدد شخصیت‌ها و حتی دنبال کردن برخی سکانس‌های کات‌سین‌مانند نیز اهمیت بدهید. و همان‌گونه که گفتم، داستان و داستان‌گویی بازی در عین سادگی، در همه‌ی این دقایق کشش بالایی دارند اما پیش پا افتاده بودن انکارناپذیر بخش‌هایی از قصه در حد و اندازه‌ای به نظر می‌رسد که مثلا باید صفر تا صد آن را در یک بازیِ مجموعا چهارساعته می‌دیدیم. نه تجربه‌ای که به سختی می‌توانیم آن را در کل، دوساعته خطاب کنیم.
یکی از نقاط قوت Donut County در جزئیاتی به چشم می‌خورد که در گوشه به گوشه‌ی بازی، شاهدشان هستیم. جزئیاتی که حتی تجربه‌ی بصری مراحل گوناگون را متفاوت با یکدیگر خواهند کرد و آن‌قدر هم فکرشده به نظر می‌رسند که باعث شوند گیمر برای کار اعضای آناپورنا، اعتبار لازم را قائل شود. از آغاز هر مرحله در زیر زمین همراه با ساکنان یک شهر کوچک تا لحظه‌هایی که در آن‌ها مشغول پیام دادن به دوستان و دشمنان‌تان می‌شوید، همگی رابـ*ـطه‌ی محکمی بین بازیکن و بازی برقرار می‌کنند و به ما اجازه می‌دهند که برای تجربه‌ی Donut County، هیجان‌زده بمانیم. حتی از جایی به بعد، بازی رسما شکلی معتادکننده به خودش می‌گیرد و در قالبی درمی‌آید که سخت از پس رها کردن آن برمی‌آیید.
Donut County هرگز اثر خسته‌کننده‌ای نمی‌شود و در عین یدک کشیدنِ ظاهری نه‌چندان پیچیده و خاص، در عمل حس معرکه و سرگرمی محترمی را تحویل بازیکنانش می‌دهد
فرقی نمی‌کند که میل به تجربه‌ی اول تا آخر بازی‌های موبایل در وقتی نه‌چندان طولانی یا قدم به قدم پیش رفتن در آن‌ها و مثلا هر روز، بازی کردن یکی از مراحل‌شان باشید. چون در هر حالت، Donut County کشش لازم را در مخاطبش ایجاد می‌کند و همیشه همان‌قدر که مثل قبل باقی می‌ماند، در نشاندن‌تان مقابل چالش‌ها و گیم‌پلی‌های نسبتا جدید هم موفق است. این موضوع، بیشتر از هرچیز به آن برمی‌گردد که بن اسپونیتو کارگردان اثر، در سوار کردن مکانیزم‌های بازی بر روی یکدیگر به بن‌بست نمی‌رسد و با شناخت صحیح ویدیوگیم، همیشه بدون راهنمای نوشتاری یا تصویری اضافه، کاری می‌کند خود بازیکن، گیم‌پلی را حدس بزند، یاد بگیرد و از حل پازل‌های آن، احساس لـ*ـذت کند. نتیجه‌اش هم چیزی نیست جز این که حداقل کل بازی، یک تجربه‌ی یک‌پارچه و مفید خطاب می‌شود و به اندازه‌ی تک‌تک دقایقش، سرگرمی برای ارائه کردن دارد. نه این که محصولی شش‌ساعته نام بگیرد و دو ساعتِ اولش صرفا به آشنا شدن بازیکن با مکانیزم‌ها و پشت سر گذاشتن مراحلی شبهِ آموزشی بگذرند. Donut County از همان دقیقه‌ی آغازین دوست‌داشتنی جلوه می‌کند و مرحله به مرحله هم خلاقانه‌تر و جذاب‌تر می‌شود.
متاسفانه بازی عملا در نقطه‌ای به پایان می‌رسد، که بسیاری از بازیکنان تازه شروع به لـ*ـذت بردن جدی از آن می‌کنند
اما افزون بر تمامی نکات مثبت گفته‌شده، بازی در کنار کوتاهیِ جدی گیم‌پلی، از اشکال دیگری هم رنج می‌برد. مشکلی که به صدگذاری‌های آن در برخی بخش‌ها و از آن مهم‌تر، موسیقی‌هایش بازمی‌گردد. با توجه به ماهیت مراحل Donut County که در هر کدام از آن‌ها شما مشغول انجام کارهایی می‌شوید که در نهایت به پاک‌سازی کامل محیط منجر خواهند شد، قطعا یک موسیقی متن متناسب و صداگذاری‌های بهتر برای حرکت تک‌تک اشیا یا حداقل پرت شدن‌شان به درون گودال، می‌توانست تاثیر جدی و مثبتی روی احساس‌تان نسبت به اثر بگذارد. ولی متاسفانه این اتفاق به جز در بعضی از مراحل پایانی و محدود رخ نمی‌دهد و در اکثر مواقع، بازیکن باید در محیط‌هایی کم‌وبیش ساکت یا در بهترین حالت همزمان با شنیدن آهنگ‌هایی عادی و برخی افکت‌های صوتی اندک، گیم‌پلی را جلو ببرد. نکته‌ای که در ذوق مخاطب می‌زند و می‌توانست با برطرف شدن، اجازه‌ی تبدیل شدن Donut County به محصولی حتی بهتر از اثر خوب فعلی را صادر کند.
هر بازی عرضه‌شده با هر سبک، موظف است که ارزش تجربه شدن روی پلتفرم مقصدش را به همگان اثبات کند و نسخه‌ی موبایل Donut County، از پس انجام این کار، برآمده است. بازی بر پایه‌ی فرم ظاهرا ساده اما فکرشده‌ای از مراحل پیش می‌رود، لـ*ـذت کم ولی قابل لمس و شیرینی از مواجهه‌ی مخاطب با داستان بامزه‌ی شخصیت‌هایش را به او می‌بخشد، گرافیک هنری رضایت‌بخشی دارد و اگر مراحل بیشتر و گیم‌پلی طولانی‌تری هم داشت، شاید می‌توانست به جای عالی، فوق‌العاده لقب بگیرد. اما در وضعیت فعلی هم برای هرکدام از دارندگان گوشی‌های متناسب با بازی، Donut County احتمالا پس از به پایان رسیدن، تبدیل به یکی از بهترین تجربه‌های موبایلی‌شان در ماه‌های اخیر می‌شود. تا حدی که شاید بازی کردن آن روی این پلتفرم، جذاب‌تر از جلو بردنش در همه‌ی پلتفرم‌های دیگر نیز، باشد.
منبع:زومجی
بازی Donut County
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
