تعریف تکواندو

~XFateMeHX~ · 14/5/21

تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته اوکیناوایی کاراته و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای همچون تکیون و سوباک پایه‌گذاری شد. به تکواندو، کاراته کره‌ای نیز گفته می‌شد. استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر و در اکثر اوقات با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تأکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود در دنیا متمایز می‌کند. البته در این هنر رزمی از اعضای دیگر بدن مانند دست برای ضربه مشت و دفاع و هل دادن حریف و… نیز استفاده می‌شود. رده‌بندی کمربندهای تکواندو «سفید»، «زرد»، «سبز»، «آبی»، «قرمز»، «مشکی دان۱ الی مشکی دان۱۰» می‌باشد.

معنی کلمه تکواندو:

«تِ» به معنی تخریب کردن و شکست با پا؛

«کوان» به معنی شکست و تخریب کردن با دست؛

«دو» به معنی راه و روش؛

خلاصه:

کلمه تکواندو به معنی راه و روش شکستن اجسام با دست و پا است.

ورزش رزمی تکواندو دارای دو سبک «ITF» و «WTF» می‌باشد که در قوانین و تجهیزات مبارزه، فرم‌ها، نوع پوشش، جزئیاتی در نوع دفاع‌ها و نام برخی حرکات (مانند حرکات دست) با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند و هر کدام دارای چهار بخش می‌باشند:

کیورگی: مبارزه؛
پومسه یا فرم: حرکات نمایشی؛
هانمادانگ: حرکات رکوردی و نمایشی و شکستن اجسام؛
دفاع شخصی در تکواندو: البته برخی‌ها این را به رسمیت نمی‌شناسند؛

«هان‌مادانگ» یک اصطلاح کره‌ای و به معنای گردهمایی خانوادگی است که در قالب آن هر یک از اعضای خانواده دستاوردها و نوآوری‌های خود را در معرض دید و قضاوت دیگران قرار می‌دهد. پومسه تکواندو نیز یک فرم یا یک الگوی تعریف شده از حرکات دفاع و حمله بوده و از مهم‌ترین جنبه‌های آموزشی هنرهای رزمی است.[۱]

تکواندو بیشتر برای آرامش روح و روان است و جنبهٔ خشنی ندارد ولی ضربات مرگباری در تکواندو وجود دارد که باعث مرگ فرد می‌شود.

تکواندو ۶۰ درصد با پا و ۴۰ درصد با دست می‌باشد پس این رشته ضرباتش بیشتر با پا انجام می‌شود. تکواندو دو شاخه اصلی کیورگی و پومسه تشکیل می‌شود. و هانمادانگ هم یک شاخه از تکواندو می‌باشد. در تکواندو افرادی که زیر ۱۶ سال باشند و به سطح کمربند مشکی برسند کمربندشان به رنگ قرمز و مشکی یا همان پن تغییر می‌کند. سنگ نوشته‌ها و آثار تاریخی موجود، قدمت و پیدایش تکواندو را به دوران باستان و جنوب شرق شبه جزیره کره می‌رساند. وجود تندیس دو راهب بودایی در معبد «سوکورام» در شهر کیونگ جو کره که در حال اجرای تکنیک “کوم گانگ ماکی” می‌باشد سند محکمی بر وجود هنرهای رزمی در آن زمان است. مبارزین تکواندو معمولاً یک لباس به رنگ سفید و یا سیاه با نام دوبوک (도복) به همراه یک کمربند می‌پوشند. حداقل سه سبک اصلی در دوبوک وجود دارد، که مشهودترین تفاوت آن ها در شکل ژاکت است:1- ژاکت متقاطع جلویی که شبیه لباس های سنتی آسیایی است؛ 2- ژاکت یقه ۷ (که متقاطع نیست) معمولاً توسط افراد WTF پوشیده می شود)، و ژاکتی که از جلو به صورت عمودی بسته می شود (متقاطع نیست) که معمولاً توسط افراد ITF استفاده می‌شود. رنگ کمربند، رتبه دانش آموز را نشان می‌دهد. به طور کلی، هر چه رنگ تیره‌تر باشد، رتبه بالاتر است. مدرسه و یا مکانی که در آن آموزش داده می‌شود، دوجانگ (도장) نامیده می‌شود. استاد بزرگ دوجانگ، گوان-جانگ-نیم (관장님)، استاد دوجانگ، سا-بوم-نیم (사범님)، فرد تمرین دهنده، گیو-سا-نیم (교사님) و تعلیم دهنده کمکی، جو-گیو-نیم (조교님) نامیده می‌شود.

زمین مبارزه تکواندو فضای مربع شکلی به ابعاد 8*8 متر است که در داخل تشکی به ابعاد 12*12 متر قرار دارد. به همین منوال، یک محوطه به عرض 2 متر در اطراف منطقه مبارزه به وجود خواهد آمد که به آن منطقه قرمز تشک یا منطقه خطر گفته می شود. در صورت نیاز، ممکن است که محوطه مسابقه را بر روی سکویی به ارتفاع 50 تا 60 سانتی متر مستقر کرد و جهت جلوگیری از آسیب مبارزین باید لبه خارجی محوطه مسابقه را با شیب کمتر از 30 درجه به کف سالن متصل کرد. تجهیزات ایمنی شامل این موارد می باشد: هوگو (محافظی شبیه به جلیقه ضد گلوله)، باده و ساباده (ساق بند و ساعد بند) و تنها در این رشته مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای سایر ورزش‌های رزمی چینی وسایل ایمنی وجود دارد.