Narín✿
سرپرست بخش کتاب
سرپرست بخش
ناظر کتاب
ویراستار انجمن
- عضویت
- 1/12/19
- ارسال ها
- 2,131
- امتیاز واکنش
- 43,890
- امتیاز
- 418
- محل سکونت
- ☁️
- زمان حضور
- 107 روز 12 ساعت 35 دقیقه
آغاز پیدایش خط و هنر خوشنویسی
هنر خوشنویسی که با واژه‌های خطاطی و مشّاقی نیز بیان می‌شود نوعی کتابت است که با رعایت اصول و موازین خط، زیباشناسی، و اسلوب‌های از پیش تعیین‌شده صورت گرفته باشد. خوشنویسان در ادوار گذشته به کاتب و خطاط نیز شهرت داشته‌اند.
زیبانویسی را نمی‌توان به‌تنهایی خوشنویسی دانست؛ زیرا خوشنویسی ایجاد نوعی هماهنگی میان اجزای خط است، بدان‌گونه که برای تمدنی خاص قابل درک و با میراث فرهنگی ویژه سازگار باشد.
به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک ، خط متداول کنونی در ایران از دو خط ابتدایی عربی، یعنی کوفی و نسخ قدیم، گرفته شده که خود در حدود یک قرن قبل از هجرت از دو الفبای نبطی و سریانی اخذ گردیده است.
هنگام ظهور اسلام، خطوط متداول در میان ملل اسلامی کوفی و نوعی نسخ اولیه بود. خط کوفی در آن زمان برای کتابت قرآن و کتیبه‌ها، و خط نسخ برای نگارش سایر مطالب به‌کار می‌رفت.
در قرن 4 ق.، از دو خط کوفی و نسخ قدیم به‌تدریج شش خط به‌وجود آمد که به "اقلام ستّه" یا خطوط اصول معروف و عبارت بودند از:
ثلث، محقق، ریحان، نسخ (جدید)، توقیع، و رقاع
شخصی به نام حسن‌بن حسین‌بن علی فارسی کاتب از خطوط نسخ، رقاع، و ثلث خط تعلیق را، که به تعلیق اصل یا تعلیق قدیم شهرت دارد، ابداع کرد.
وی بیشتر مراسلات را به این خط می‌نگاشت و دیگر منشیان و کاتبان نیز از او در این امر پیروی می‌کردند؛ به‌همین سبب، بعدها آن را خط ترسّل نامیدند. برخی تذکره‌نویسان برآنند که واضع این خط به‌درستی معلوم نیست. در قرون 5 و 6 ق.، خوشنویسی در بیشتر شهرهای ایران رشد یافت. سلاطین غزنوی و سلجوقی خوشنویسان را ارج بسیار می‌نهادند. از استادان معروف این دوره می‌توان به ابوالبرکات رازی، ابوالقاسم سعیدبن ابراهیم، عثمان‌بن حسین ورّاق، و عبدالرحمن‌بن محمد دامغانی اشاره کرد.
تا حدود اواخر قرن 7 ق.، مهم‌ترین خطوط رایج در ایران، همان اقلام شش‌گانه (ستّه) بود؛ اما هیچ‌یک از این خطوط برای کتابت تحریری (= تندنویسی)، مناسب به‌نظر نمی‌رسید. از ترکیب خطوط رقاع و توقیع، خطی به نام شکسته تعلیق وضع شد که برخی واضع آن را خواجه تاج سلمانی اصفهانی که در زمان سلطنت ابوسعید گورکانی (اواخر قرن 9 ق.) می‌زیست دانسته‌اند.
به‌احتمال زیاد، پیشینه این خط به قرون 5 و 6 ق. باز می‌گردد. برخی معتقدند که این خط در حدود یک قرن بعد، بر اثر برخی ضرورت‌ها و نیاز به تندنویسی پدید آمد و برای نگارش فرامین، مُراسلات، و جز آن به‌کار می‌رفت. از میان خوشنویسان مشهور این خط می‌توان از عبدالحی منشی استرآبادی، نجم‌الدین مسعود ساوجی، درویش عبدالله سلطانی، ملک محمد منشی، مجدالدین ابراهیم، شهاب‌الدین عبدالله مروارید، بیانی کرمانی، خواجه اختیارالدین منشی، میرعبدالله، و قاضی عبدالله خویی نام برد.
در حدود نیمه دوم قرن 8 ق.، از ترکیب خطوط نسخ و تعلیق، خط نستعلیق پدید آمد که یکی از مشکل‌ترین و در عین حال زیباترین خطوط است و به عروس خطوط اسلامی شهرت دارد. واضع این خط را میرعلی تبریزی می‌دانند.
در آغاز ظهور خط نستعلیق، دو سبک متفاوت آن در شهرهای ایران ظاهر شد؛ یکی سبک جعفر تبریزی و اظهر تبریزی بود که بعدها سلطانعلی مشهدی آن را کامل‌تر کرد و بدین ترتیب در ناحیه خراسان و اطراف آن متداول شد؛ دیگری سبک عبدالرحمن خوارزمی، خوشنویس دربار سلطان یعقوب آق قویونلو (884-894 ق.) است که در بخش‌های غربی و جنوبی ایران معمول گردید و بعدها فرزندان وی عبدالرحیم و عبدالکریم و پیروانشان، آن را رواج دادند.
خط‌شناسان بر این باورند که از آغاز پیدایش خط نستعلیق تا مدت یک قرن‌ونیم، ستاره درخشان آسمان خوشنویسی نستعلیق، میرعلی هروی بود؛ اما در نیمه دوم قرن 10 ق.، میرعماد فرزند ابراهیم حسنی سیفی (961-1024 ق.) فصلی درخشان را در تاریخ خوشنویسی باز گشود و آثار گذشتگان، حتی میرعلی هروی، را تحت‌الشعاع قدرت و صلابت قلم خود قرار داد (2: 709). پس از وضع این خط، تقریباً عموم کتاب‌های فارسی با آن نگارش می‌یافت.
معتبرترین نستعلیق‌نویسان قرن 11 ق. عبارت بودند از: محمدحسین تبریزی، معزالدین محمد کاشی، ابراهیم‌بن میرعماد، محمد یحیی، نورالدین محمد لاهیجی، عبدالجبار، میرخلیل قلندر، بدیع‌الزمان‌بن علی‌رضا، محمدعلی قمی، محمدصالح، عبدالرشید دیلمی، حسن شاملو، شاه محمد اشرفی، و میراحمد حسینی.
در حدود نیمه اول قرن 11 ق.، زمانی‌که دشواری‌های نوشتن و خواندن خط شکسته تعلیق بیشتر آشکار گردید، خط نستعلیق را به‌شکل شکسته، به‌جای شکسته تعلیق، به‌کار می‌بردند که برای تندنویسی نیز بسیار مناسب می‌نمود.
هنر خوشنویسی که با واژه‌های خطاطی و مشّاقی نیز بیان می‌شود نوعی کتابت است که با رعایت اصول و موازین خط، زیباشناسی، و اسلوب‌های از پیش تعیین‌شده صورت گرفته باشد. خوشنویسان در ادوار گذشته به کاتب و خطاط نیز شهرت داشته‌اند.
زیبانویسی را نمی‌توان به‌تنهایی خوشنویسی دانست؛ زیرا خوشنویسی ایجاد نوعی هماهنگی میان اجزای خط است، بدان‌گونه که برای تمدنی خاص قابل درک و با میراث فرهنگی ویژه سازگار باشد.
به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک ، خط متداول کنونی در ایران از دو خط ابتدایی عربی، یعنی کوفی و نسخ قدیم، گرفته شده که خود در حدود یک قرن قبل از هجرت از دو الفبای نبطی و سریانی اخذ گردیده است.
هنگام ظهور اسلام، خطوط متداول در میان ملل اسلامی کوفی و نوعی نسخ اولیه بود. خط کوفی در آن زمان برای کتابت قرآن و کتیبه‌ها، و خط نسخ برای نگارش سایر مطالب به‌کار می‌رفت.
در قرن 4 ق.، از دو خط کوفی و نسخ قدیم به‌تدریج شش خط به‌وجود آمد که به "اقلام ستّه" یا خطوط اصول معروف و عبارت بودند از:
ثلث، محقق، ریحان، نسخ (جدید)، توقیع، و رقاع
شخصی به نام حسن‌بن حسین‌بن علی فارسی کاتب از خطوط نسخ، رقاع، و ثلث خط تعلیق را، که به تعلیق اصل یا تعلیق قدیم شهرت دارد، ابداع کرد.
وی بیشتر مراسلات را به این خط می‌نگاشت و دیگر منشیان و کاتبان نیز از او در این امر پیروی می‌کردند؛ به‌همین سبب، بعدها آن را خط ترسّل نامیدند. برخی تذکره‌نویسان برآنند که واضع این خط به‌درستی معلوم نیست. در قرون 5 و 6 ق.، خوشنویسی در بیشتر شهرهای ایران رشد یافت. سلاطین غزنوی و سلجوقی خوشنویسان را ارج بسیار می‌نهادند. از استادان معروف این دوره می‌توان به ابوالبرکات رازی، ابوالقاسم سعیدبن ابراهیم، عثمان‌بن حسین ورّاق، و عبدالرحمن‌بن محمد دامغانی اشاره کرد.
تا حدود اواخر قرن 7 ق.، مهم‌ترین خطوط رایج در ایران، همان اقلام شش‌گانه (ستّه) بود؛ اما هیچ‌یک از این خطوط برای کتابت تحریری (= تندنویسی)، مناسب به‌نظر نمی‌رسید. از ترکیب خطوط رقاع و توقیع، خطی به نام شکسته تعلیق وضع شد که برخی واضع آن را خواجه تاج سلمانی اصفهانی که در زمان سلطنت ابوسعید گورکانی (اواخر قرن 9 ق.) می‌زیست دانسته‌اند.
به‌احتمال زیاد، پیشینه این خط به قرون 5 و 6 ق. باز می‌گردد. برخی معتقدند که این خط در حدود یک قرن بعد، بر اثر برخی ضرورت‌ها و نیاز به تندنویسی پدید آمد و برای نگارش فرامین، مُراسلات، و جز آن به‌کار می‌رفت. از میان خوشنویسان مشهور این خط می‌توان از عبدالحی منشی استرآبادی، نجم‌الدین مسعود ساوجی، درویش عبدالله سلطانی، ملک محمد منشی، مجدالدین ابراهیم، شهاب‌الدین عبدالله مروارید، بیانی کرمانی، خواجه اختیارالدین منشی، میرعبدالله، و قاضی عبدالله خویی نام برد.
در حدود نیمه دوم قرن 8 ق.، از ترکیب خطوط نسخ و تعلیق، خط نستعلیق پدید آمد که یکی از مشکل‌ترین و در عین حال زیباترین خطوط است و به عروس خطوط اسلامی شهرت دارد. واضع این خط را میرعلی تبریزی می‌دانند.
در آغاز ظهور خط نستعلیق، دو سبک متفاوت آن در شهرهای ایران ظاهر شد؛ یکی سبک جعفر تبریزی و اظهر تبریزی بود که بعدها سلطانعلی مشهدی آن را کامل‌تر کرد و بدین ترتیب در ناحیه خراسان و اطراف آن متداول شد؛ دیگری سبک عبدالرحمن خوارزمی، خوشنویس دربار سلطان یعقوب آق قویونلو (884-894 ق.) است که در بخش‌های غربی و جنوبی ایران معمول گردید و بعدها فرزندان وی عبدالرحیم و عبدالکریم و پیروانشان، آن را رواج دادند.
خط‌شناسان بر این باورند که از آغاز پیدایش خط نستعلیق تا مدت یک قرن‌ونیم، ستاره درخشان آسمان خوشنویسی نستعلیق، میرعلی هروی بود؛ اما در نیمه دوم قرن 10 ق.، میرعماد فرزند ابراهیم حسنی سیفی (961-1024 ق.) فصلی درخشان را در تاریخ خوشنویسی باز گشود و آثار گذشتگان، حتی میرعلی هروی، را تحت‌الشعاع قدرت و صلابت قلم خود قرار داد (2: 709). پس از وضع این خط، تقریباً عموم کتاب‌های فارسی با آن نگارش می‌یافت.
معتبرترین نستعلیق‌نویسان قرن 11 ق. عبارت بودند از: محمدحسین تبریزی، معزالدین محمد کاشی، ابراهیم‌بن میرعماد، محمد یحیی، نورالدین محمد لاهیجی، عبدالجبار، میرخلیل قلندر، بدیع‌الزمان‌بن علی‌رضا، محمدعلی قمی، محمدصالح، عبدالرشید دیلمی، حسن شاملو، شاه محمد اشرفی، و میراحمد حسینی.
در حدود نیمه اول قرن 11 ق.، زمانی‌که دشواری‌های نوشتن و خواندن خط شکسته تعلیق بیشتر آشکار گردید، خط نستعلیق را به‌شکل شکسته، به‌جای شکسته تعلیق، به‌کار می‌بردند که برای تندنویسی نیز بسیار مناسب می‌نمود.
آغاز پیدایش خط و هنر خوشنویسی
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
آخرین ویرایش توسط مدیر:
