- عضویت
- 6/2/20
- ارسال ها
- 7,624
- امتیاز واکنش
- 13,279
- امتیاز
- 428
- زمان حضور
- 82 روز 4 ساعت 42 دقیقه
روند تصمیم گیری در سازمان های بین المللی
تصمیم گیری، مهم ترین فعالیت سازمان های بین المللی است. جریان تصمیم گیری صرف نظر از نوع تصمیماتی که نهایتاً اتخاذ می شود، انواع محدودی دارد. در این بخش تصمیم گیری را با دیدگاهی حقوقی مورد بررسی قرار می دهیم چرا که در قالب سـ*ـیاسی تصمیم گیری گسترده تر از آن است که در روند تصمیم گیری گنجانده شود. اکستور در بیان تصمیم گیری بیان می دارد که «در پروسه تصمیم گیری خواهیم فهمید که چه وقایعی در ارکان یک سازمان بین المللی رخ می دهد، زمانی که اراده اعضای آن سازمان هماهنگ و منسجم شده که آن اراده را می توان و می بایست تحت قواعد حاکم بر سازمان مربوطه به منزله تجلی اراده سازمان دانست.»
در مطالعه پروسه تصمیم گیری در سازمان های بین المللی ما نمی توانیم خود را محدود به تصمیمات نهایی بنماییم بلکه می بایست تمامی طبقه های زنجیره تصمیم گیری را مد نظر داشته باشیم.
((پایه های حقوقی تصمیم گیری)) :
اصولاً برای اتخاذ یک تصمیم می بایست زمینه حقوقی برای آن پی ریزی نمود. قدرت و توانایی سازمان های بین المللی محدود به آن چیزی است که در اساسنامه به آن تصریح شده لذا هیچ تصمیمی نمی تواند خارج از این حیطه ی قانونی منشأ اثر باشد. این مسئله که آیا یک سازمان بین المللی برای اتخاذ تصمیمی خاص دارای صلاحیت است یا خیر امری است که بستگی به تفسیر اساسنامه ی آن سازمان دارد. در چنین مواقعی که صلاحیت ارگان برای تصمیم گیری به چالش افتاده توصیه می شود که ابتدا به تفسیر اساسنامه مبادرت گردد, تا صلاحیت سازمان یا ارگان مربوط محرز شود و بعد آن رکن مبادرت به اخذ تصمیم نماید. در سایر موارد ممکن است یک نهاد حقوقی خاص تصمیماتی فرا تر از صلاحیتش اتخاذ نماید که بعد ها باطل گردد. احتمال چنین بطلانی زمانی بر سازمان ها تأثیر گذار است که ارگان مربوطه می بایست که تصمیم بگیرد که ابتکار عمل (طرح مقدماتی) خاص لازم است یا خیر. با این وجود در مدتی که در خصوص صلاحیت یک نهاد در موضوعی خاص, دلیلی در دست نباشد این امر به معنای عدم اختیار تصمیم گیری آن نهادنیست. اصولاً هر رکن تصمیم گیرنده قبل از طرح ریزی هر تصمیم در خصوص مسأله صلاحیت, توافق حاصل شود. در مواردی که چنین توافقی وجود نداشته باشد. قدرت قانونی تصمیم ممکن است بعداً مورد مناقشه قرار گیرد, مثلاً مسأله هزینه های خاص نیروهای سازمان ملل متحد.
قانون تصمیم گیری ها با یک ابتکار (طرح مقدماتی) آغاز می شود. این ابتکار عمل عمدتاً برای یک تصمیم خاص مورد نیاز نیست بلکه شامل بحث در خصوص موضوع مربوطه می باشد. ابتکار عمل اصولاً توسط دولت ها, سازمان های دیگر, نهادهای سازمان های مربوطه, گروه های ذینفع و افراد صورت می گیرد.که به بررسی آن ها می پردازیم.
اصولاً تصمیم گیری مؤثر نباید وابسته به پیشنهاداتی اتفاقی باشد بلکه می بایست حاصل روند و پروسه ای مستمر باشد و این امر با ضمیمه شدن یک پیشنهاد در ر*اب*طه با فعالیت های آتی در متن یک تصمیم مقدم بر آن حاصل می شود.
منبع: ویکی پدیا
تصمیم گیری، مهم ترین فعالیت سازمان های بین المللی است. جریان تصمیم گیری صرف نظر از نوع تصمیماتی که نهایتاً اتخاذ می شود، انواع محدودی دارد. در این بخش تصمیم گیری را با دیدگاهی حقوقی مورد بررسی قرار می دهیم چرا که در قالب سـ*ـیاسی تصمیم گیری گسترده تر از آن است که در روند تصمیم گیری گنجانده شود. اکستور در بیان تصمیم گیری بیان می دارد که «در پروسه تصمیم گیری خواهیم فهمید که چه وقایعی در ارکان یک سازمان بین المللی رخ می دهد، زمانی که اراده اعضای آن سازمان هماهنگ و منسجم شده که آن اراده را می توان و می بایست تحت قواعد حاکم بر سازمان مربوطه به منزله تجلی اراده سازمان دانست.»
در مطالعه پروسه تصمیم گیری در سازمان های بین المللی ما نمی توانیم خود را محدود به تصمیمات نهایی بنماییم بلکه می بایست تمامی طبقه های زنجیره تصمیم گیری را مد نظر داشته باشیم.
((پایه های حقوقی تصمیم گیری)) :
اصولاً برای اتخاذ یک تصمیم می بایست زمینه حقوقی برای آن پی ریزی نمود. قدرت و توانایی سازمان های بین المللی محدود به آن چیزی است که در اساسنامه به آن تصریح شده لذا هیچ تصمیمی نمی تواند خارج از این حیطه ی قانونی منشأ اثر باشد. این مسئله که آیا یک سازمان بین المللی برای اتخاذ تصمیمی خاص دارای صلاحیت است یا خیر امری است که بستگی به تفسیر اساسنامه ی آن سازمان دارد. در چنین مواقعی که صلاحیت ارگان برای تصمیم گیری به چالش افتاده توصیه می شود که ابتدا به تفسیر اساسنامه مبادرت گردد, تا صلاحیت سازمان یا ارگان مربوط محرز شود و بعد آن رکن مبادرت به اخذ تصمیم نماید. در سایر موارد ممکن است یک نهاد حقوقی خاص تصمیماتی فرا تر از صلاحیتش اتخاذ نماید که بعد ها باطل گردد. احتمال چنین بطلانی زمانی بر سازمان ها تأثیر گذار است که ارگان مربوطه می بایست که تصمیم بگیرد که ابتکار عمل (طرح مقدماتی) خاص لازم است یا خیر. با این وجود در مدتی که در خصوص صلاحیت یک نهاد در موضوعی خاص, دلیلی در دست نباشد این امر به معنای عدم اختیار تصمیم گیری آن نهادنیست. اصولاً هر رکن تصمیم گیرنده قبل از طرح ریزی هر تصمیم در خصوص مسأله صلاحیت, توافق حاصل شود. در مواردی که چنین توافقی وجود نداشته باشد. قدرت قانونی تصمیم ممکن است بعداً مورد مناقشه قرار گیرد, مثلاً مسأله هزینه های خاص نیروهای سازمان ملل متحد.
قانون تصمیم گیری ها با یک ابتکار (طرح مقدماتی) آغاز می شود. این ابتکار عمل عمدتاً برای یک تصمیم خاص مورد نیاز نیست بلکه شامل بحث در خصوص موضوع مربوطه می باشد. ابتکار عمل اصولاً توسط دولت ها, سازمان های دیگر, نهادهای سازمان های مربوطه, گروه های ذینفع و افراد صورت می گیرد.که به بررسی آن ها می پردازیم.
اصولاً تصمیم گیری مؤثر نباید وابسته به پیشنهاداتی اتفاقی باشد بلکه می بایست حاصل روند و پروسه ای مستمر باشد و این امر با ضمیمه شدن یک پیشنهاد در ر*اب*طه با فعالیت های آتی در متن یک تصمیم مقدم بر آن حاصل می شود.
منبع: ویکی پدیا
روند تصمیم گیری در سازمان های بین المللی
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
