سیارک عامل نابودی دایناسورها به تولد جنگل‌های استوایی کمک کرد

ASaLi_Nh8ay · 12/4/21

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد سیارکی که ۶۶ میلیون سال پیش منجر به نابودی دایناسورها شد، احتمالا موجب شکل‌گیری جنگل‌های استوایی شده است.

محققان از فسیل گرده و برگ گیاهان در کلمبیا برای تحقیق درباره عواقب آن برخورد برای جنگل‌های بارانی استوایی در آمریکای جنوبی استفاده کردند. مطالعه جدید می‌گوید که بعد از برخورد سنگ ۱۲ کیلومتری، نوع پوشش گیاهی جنگل‌های منطقه به طور چشمگیری تغییر کردند.

جنگل‌های باران‌خیز استوایی یا جنگل‌های بارانی حاره‌ای جنگل‌های سرسبز و غنی از حیات و تنوع زیستی هستند. این جنگل‌ها در ۲۸ درجه شمالی و جنوبی استوا میان مدارهای رأس‌السرطان و رأس‌الجدی در آسیا، استرالیا، آفریقا در پایین صحرای بزرگ، آمریکای جنوبی، آمریکای مرکزی، و بسیاری از جزایر اقیانوس آرام، اقیانوس هند و کارائیب قرار دارند. اکنون یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این جنگل‌های زیبا احتمالا از برخورد بزرگی که باعث انقراض دایناسورها شد، نشات گرفته باشند.

دکتر “مونیکا کاروالو” از سرپرستان این مطالعه از موسسه تحقیقات استوایی اسمیتسونیَن در پاناما گفت: «تیم ما بیش از ۵۰ هزار فسیل گرده و بیش از شش هزار فسیل برگ به جا مانده از قبل و بعد از آن برخورد را بررسی و تحلیل کرد.» آنها دریافتند که تا پیش از برخورد آن سنگ عظیم در جایی که حالا شبیه جزیره یوکاتان در مکزیک است، گیاهانی با میوه مخروطی و سرخس‌ها غالب بودند. اما بعد از آن حادثه ویرانگر، تنوع گیاهی ۴۵ درصد افت کرد و انقراضی در سطح گسترده اتفاق افتاد، به خصوص در میان گیاهان دانه‌دار.

هرچند جنگل‌ها در شش میلیون سال بعد دوباره رشد کردند، اما گیاهان گلدار این بار غالب شدند. ساختمان جنگل‌های بارانی استوایی هم در این دگرگونی تغییر کرد. در اواخر دورۀ کرتاسه زمانی که دایناسورها هنوز زنده بودند درختان با فاصله زیاد از یکدیگر رشد می‌کردند. تاج درختان همپوشانی نداشت به طوری که اجازه می‌داد نور به سطح جنگل برسد.

جنگل‌های حاره‌ای امروز برخلاف آنچه در زمان دایناسورها وجود داشت بسیار انبوه هستند

اما بعد از برخورد، جنگل‌ها انبوه شدند به طوری که راه ورود نور به سطح جنگل تا حدود زیادی بسته شد. اما محققان با توجه به تحلیل گرده و برگ آن گیاهان سه توضیح احتمالی را برای این تغییرات پیشنهاد کردند:

در درجه اول ممکن است حضور دایناسورها مانع تشکیل جنگلی انبوه شده باشد، چون به شدت از آن تغذیه و گیاهان سطح جنگل را لگدکوب می‌کردند.

توضیح دوم این است که ریختن خاکستر در اثر آتش‌سوزی وسیع ناشی از برخورد سیارک باعث تقویت خاک شد و گیاهان گلدار را در موقعیتی برتر قرار داد.

توضیح سوم این است که نابودی گسترده‌تر درختان سوزنی‌برگ به گیاهان گلدار فرصت داد غالب شوند.

محققان معتقدند این شرایط ممکن است به طور جداگانه یا همزمان با هم برای ایجاد جنگل‌های زیبای امروزی به وجود آمده باشند. با این حال، چیزی که مشخص است این است که این تغییرات فوری نبوده‌اند و ۶ میلیون سال طول کشیده تا جنگل‌های باران‌خیز استوایی به شکل امروزی در آیند. جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله Science منتشر شده است.