ادبیات ژاپن

yeganeh yami · 2/2/21

سرزمین آفتاب تابان، اگرچه در اولین تصویر ذهنی بسیاری از افراد، کشور صنعت، تکنولوژی و سخت‌کوشی است، ادبیات این کشور، چه از نظر

الگوهای کیفی و چه کمی، از جمله مهم‌ترین‌های ادبیات جهانی است و از نظر غنا و قدمت، همتراز ادبیات انگلیسی است.
آنچه ما امروزه با عنوان ادبیات ژاپنی می‌شناسیم، مجموعه آثاری از قرن هفتم قبل از میلاد تاکنون را دربرمی‌گیرد. نکتۀ قابل تأمل در ادبیات این کشور، آن است که گسترۀ آثار ادبی خلق‌شده در ژاپن، محدود به فرم‌های رمان، شعر و نمایشنامه نبوده و برخی از گونه‌های دیگر همچون سفرنامه، کتاب‌های اندیشه‌های پراکنده و یادداشت‌های روزانه که در سایر کشورها در سایه‌اند و چندان به آن‌ها توجه نمی‌شود، در ادبیات این کشور جایگاه والایی دارد.
آثار خلق شده به زبان ژاپنی، از نظر سبک، از چنان تنوعی برخوردار است که صرفاً نمی‌توان از مسیر بررسی تکامل زبانی، آن‌ها را به‌طور دقیق بررسی کرد.
تعدادی از این سبک‌ها، تحت تأثیر و نفوذ فرهنگ لغات و صرف و نحو چینی بوده‌اند و برخی دیگر در پاسخ به مقتضیات درونی نسل‌های گوناگون به وجود آمده‌اند.
نخستین آثار ادبیات ژاپنی، تحت نفوذ و تأثیر ادبیات چینی نوشته شد. ژاپنی‌ها در این برهه، از نظر فرهنگی، از فرهنگ و خط چینی تأثیر بسزایی گرفته بودند.
قدیمی‌ترین نوشته‌ای که یافت شده، روی شمشیری است که به حدود سال ۴۴۰ قبل از میلاد مسیح متعلق است. در این اثر، با کمک ساختار زبان چینی، نام‌ها و تصورات ژاپنی مفهوم‌پردازی شده‌اند.
در باستانی‌ترین متون موجود، کوجی کی (کتاب موضوعات باستانی) و نی هون شوکی (وقایع‌نگاری ژاپنی)، نیز اشعاری دیده می‌شود که قدمت برخی از آن‌ها حتی به قرن پنجم قبل از میلاد می‌رسد.
بیشتر اسطوره‌های امروز ژاپن در همین دو اثر ضبط و ثبت شده است؛ آثاری که منشاء طبقۀ حاکمه و در خدمت تثبیت و تقویت آن است.

اهمیت شجره‌نامه‌ها و اسناد اسطوره‌شناسی در فرهنگ ژاپنی، چنان غنی است که این متون حداقل از ۶ قرن قبل از میلاد و احتمالاً بسی پیش‌تر از آن تهیه و نگهداری می‌شده است.
درست در عهد تمو، در قرن هفتم بود که امپراتور ژاپن تصمیم گرفت شجره‌نامۀ همۀ خانواده‌های برجسته آشکار شود تا مانند چین، برای هریک، در میان طبقات گوناگون، جایگاهی مشخص و القابی در نظر گرفته شود.
بنیان‌گذاری شهر هیان-کیو، که بعدها نامش به کیوتو تغییر یافت، سرآغاز عصر درخشانی در ادبیات بود؛ اما همچنان نخستین آثار این عصر، بیشتر به زبان چینی نوشته می‌شد.
بین سال‌های ۸۱۴ و ۸۲۷ بود که سه گلچین اشعار چینی با حمایت دستگاه عریض و طویل امپراتوری منتشر شد. تا مدت‌ها چنین به نظر می‌رسید که نوشتن به زبان ژاپنی نشانگر موقعیت فرودستانۀ نویسنده است.
در این زمان، سوگاوارا میچی زانه، شاعر بزرگ چینی‌زبان، شناخته‌شده‌ترین شاعر قرن نهم ژاپن بود. او با قریحۀ شاعری برجستۀ خود، درخشش زبان چینی در ژاپن را به غایت آن رساند.
اما آنگاه که به سمت نمایندۀ فرهنگی سفارت ژاپن در چین انتخاب شد، از رفتن به چین خودداری کرد. دلیل او این بود که چین دیگر چیزی در چنته ندارد که به ژاپن بدهد.
این نقطۀ عطفی شد تا به نوعی ژاپن، از زیر تأثیرات فرهنگی چین بیرون بیاید. در قرن دوازدهم در ژاپن، گونه‌ای ادبیات پدید آمد که به سنتی کاملاً متفاوت متعلق بود.

yeganeh yami · 2/2/21

کن جاکو مونو گاتاری (قصه‌های گاه‌گداری) مجموعۀ وسیع قصه‌های عامیانه و قصه‌های دینی بود که از نقاط گوناگون ژاپن و همچنین از منابع هندی و چینی گرفته شده بود. این داستان‌ها، با اینکه نگارش خامی دارند، این امکان را به محققان می‌دهند تا از زبان عامه مردم و رفتار آن‌ها در این دوران، اطلاعات بدست آورند.
جنگ‌های قرن دوازدهم، سبب ظهور مردانی نظامی شد که نام آن‌ها سامورایی بود. سامورایی‌ها بر نوعی انضباط نظامی تأکید می‌کردند و به فرهنگ کهن ارج می‌نهادند.
همچنین برجسته‌ترین انواع ادبی عصر میانه، گونکی مونو گاتاری (قصه‌های جنگ) است. هیلک مونوگاتاری نیز مشهورترینِ این گونۀ ادبی است که سطور آغازین آن با قلمی ادبی، فناپذیری همۀ موجودات را اعلام می‌کند.
اولین رمان‌نویس شاخص عصر جدید، ایهارا سایکاکو بود. نثر او دارای چنان کیفیتی است که برخی از منتقدان ادبی، او را در زمرۀ برترین رمان‌نویسان تاریخ ادبیات ژاپن قرار می‌دهند.
اولین رمان او، زندگی مرد عاشق‌پیشه، نوشته شده به سال ۱۶۸۲، داستان‌نویسی ژاپن را وارد مسیر متفاوتی کرد. سایکاکو در رنسانس ادبی قرن هفدهمی، چهرۀ اصلی و قابل اتکاست و در این برهه است که به نوگرایی، بیش از سنت‌های باستانی توجه می‌شود.
در سال‌های قرن بیستم و از سال ۱۹۰۶، یعنی زمان انتشار هاکای اثر شیما زاکی توسون، ناتورالیسم جریان اصلی و عمدۀ داستان‌نویسی در ژاپن می‌شود و با الهام از آثار نویسندگانی چون زولا، نویسندۀ قرن نوزدهم فرانسوی، و سایر ناتورالیست‌های اروپایی به راه می‌افتد.
با به راه افتادن جنگ جهانی دوم، ادبیات در ژاپن با ممنوعیت روبه‌رو شد. سانسور در این کشور با شدت برقرار شد و قدرت مرکزی از نویسندگان انتظار داشت که به جبهه‌های جنگ بپیوندد؛ اما با پایان جنگ، عصر شکوفایی نویسندگان قدیم و جدید نیز بار دیگر آغاز می‌شود که این امر تا امروزه نیز ادامه داشته است.
شینجی آئویاما، کوبو آبه، ادوگاوا رانپو، شینتارو ایشیهارا، موراساکی شیکیبو، یاسوناری کاواباتا، تسوجی کونیو، هاروکی موراکامی، موری اوگای، کنجی میازاوا، یوکیو میشیما، ناتسومه سوسه‌کی، یامائوکا سوهاچی و ایجی یوشیکاوا ازجمله مهم‌ترین نویسندگان ادوار گوناگون ادبیات ژاپن در مقاطع گوناگون‌اند.

yeganeh yami · 2/2/21

ادبیات ژاپن از دیرباز شهرت و اهمیتی جهانی داشته و ژاپنی ها در بین سایر کشورهای شرقی، گوی موفقیت را در خلق آثار مهم ادبی از دیگر مدعیان ربوده اند. آنچه ما امروزه با عنوان ادبیات ژاپنی می‌شناسیم، مجموعه آثاری از قرن هفتم قبل از میلاد تاکنون را دربرمی‌گیرد.
ادبیات ژاپن، از تعاملات فرهنگی با چین تأثیرات بسیاری پذیرفت و ادبیات هند نیز با انتقال بودیسم به ژاپن، بر آثار هنری این کشور تأثیر گذاشت. نویسندگان ژاپنی با شروع نوشتن آثاری با سبک و سیاق منحصر به فرد و مربوط به فرهنگ ژاپن، این کشور را دارای ادبیاتی متمایز و دارای هویت مخصوص به خود کردند. با فراهم شدن دوباره‌ی امکان تجارت با غرب در قرن نوزدهم، ادبیات ژاپن، گستردگی و گوناگونی بیشتری به دست آورد. ادبیات این کشور، چه از نظر الگوهای کیفی و چه کمی، از جمله مهم‌ترین‌های ادبیات جهانی است. از نظر غنا و قدمت، همتراز ادبیات انگلیسی است.
آثار خلق شده به زبان ژاپنی، از نظر سبک، از چنان تنوعی برخوردار است که صرفاً نمی‌توان از مسیر بررسی تکامل زبانی، آن‌ها را به‌طور دقیق بررسی کرد.
نمونه‌های ادبیات ژاپن عبارتند از:
مان یوشو: اشعار
داستان بامبوشکن: ادبیات داستانی
داستان هیکه: حماسی
مانگا: کتاب مصور یا رمان های تصویری ژاپنی

این روزها وقتی از «ادبیات ژاپن» می گوییم شاید نخستین نامی که به ذهن می رسد «هاروکی موراکامی» باشد. اما ادبیات این سرزمین بسیار وسیع، نمایانگر وجوه مختلفی از زندگی مردم ژاپن، ابزاری برای قدردانی از سنت ها و همدلی آن ها با طبیعت است. با این حال، ادبیات این کشور تا دهه ی 1900 در خارج از ژاپن شناخته شده نبود.
به هنگام پیدایش ادبیات ژاپن، نوع اصلی شعرها «هایکو» و شیوه ی محبوب داستان نویسی، نوشتن داستان های خیال پردازانه بود؛ مثلاً «داستان بامبوشکن» نوشته ی «یوشیکو اوچیدا» یک داستان عامیانه است که مانند اکثر داستان های عامه، از تخیل نیرومند نویسنده بهره می گیرد تا به افسانه ای محبوب تبدیل شود. در روند تاریخی ادبیات ژاپن، فراز و نشیب های بسیاری وجود دارد. با ما همراه شوید تا درباره ی تاریخ ادبیات سرزمین شکوفه های گیلاس بیشتر بدانیم.

yeganeh yami · 6/2/21

«سرآغاز ادبیات»
پس از به وجود آمدن نظام نوشتاری، آفتاب تابان ادبیات ژاپن طلوع کرد. «هایکو» به عنوان یکی از کوتاه ترین گونه های شعری در جهان، به مدتی طولانی محبوب ترین فرم ادبی در این سرزمین به شمار می آمد.

ببین چگونه عشق می ورزند

اگر دیگر بار زاده شوم
خوشا که پروانه ای باشم در کشتزاری
هایکو از «کوبایاشی ایسا»

به هنگام طلوع ادبیات داستانی، تصویرسازی برای نشان دادن نقاط اوج داستان به کار می رفت؛ نوشته های داستانی بیشتر جنبه ی سرگرمی داشت و از طرف نخبگان جدی گرفته نمی شد.
«گزارش رویدادهای کهن» (سال 712 میلادی) و «وقایع‌نامه‌های ژاپن» (سال 720 میلادی) قدیمی ترین آثاری هستند که از ادبیات ژاپن به جای مانده اند. اما همان طور که پیش تر اشاره کردیم، گونه های ادبی دیگری نیز در ادبیات ژاپن اهمیت دارند. به طور مثال «مان یوشو» یا «مجموعه ی ده هزار برگ»، قدیمی ترین مجموعه شعر ژاپنی است که در آن بیش از 4000 شعر توسط شعرای گوناگون جمع آوری شده است. «مان یوشو» از اشعار 31 هجایی تشکیل شده که به آن ها «تانکا» (یا شعر کوتاه) می گویند. «تانکا» از دوستی، عشق و مفاهیم عمیق انسانی می گوید. در شعر ژاپنی تمایلی به قافیه وجود ندارد و اشعار صرفاً مضامین و احساسات را بیان می کنند.
«از دوران باستان تا اوایل دوران مدرن»
در دوره ی «هِی‌آن» (سال 794 تا 1185) تنها کسانی که می خواندند و می نوشتند از طبقه ی اشراف بودند. به عبارت دیگر، ادبیات ژاپن تنها در اختیار اشراف بود و مردم عادی به آن دسترسی نداشتند چرا که مردم عادی پیش از قرن 17 میلادی سواد نداشتند و فقیرتر از آن بودند که بتوانند از ادبیات بهره ببرند. از این رو، ژاپنی ها خودشان به خلق ادبیات نمی پرداختند و در این میان، «داستان بامبوشکن» اولین اثر داستانی ژاپنی است. این داستان درباره ی بامبوشکنی است که فرزنددار نشده و شاهزاده ای زیبا را در میان ساقه های بامبو پیدا می کند.

yeganeh yami · 6/2/21

در دوره ی «هِی‌آن» مهم ترین گونه های ادبی شامل خاطره نویسی و مقالات بود و با مطرح شدن اندیشه های بودایی، شعر ژاپنی روز به روز غنی تر شد. قرون وسطی (سال های 1185 تا 1587) دوره ی روی آوردن طبقه ی جنگجو و تحصیل کرده به خواندن و نوشتن بود. از این پس، ادبیات دیگر به طبقه ی اشراف محدود نمی شد و طیف وسیع تری از مردم لـ*ـذت آن را چشیدند. در قرون وسطی، نه تنها تعداد علاقه مندان به ادبیات به طرز چشمگیری افزایش پیدا کرد، بکه نمایش ژاپنی نیز در این زمان اجرا می شد.
در دوره ی «اِدو» یا «توکوگاوا» (سال های 1603 تا 1867) شناخته شده ترین قالب شعری ژاپنی یعنی «هایکو» پا به عرصه ی وجود گذاشت. در این هنگام گونه های مختلف نمایش نیز ایجاد شد که نمایش های «کابوکی» و تئاتر عروسکی از آن جمله بودند.
شهرت دوره ی «ادو» به سبب افزایش جمعیت، ثبات و امنیت است. در این زمان، به دلیل بالا رفتن تعداد مردم باسواد در ژاپن، عصر طلایی شکوفایی هنر و ادبیات رقم خورد. مخاطبین تحصیل کرده نیاز روزافزون به مطالعه داشتند و به دلیل افزایش تقاضای مخاطب، موج عظیمی از شعر، سفرنامه های ژاپنی و رمان های محبوب برخاست. بی دلیل نیست که در دوره ی «ادو» بسیاری از هنرمندان مشهور پدیدار شدند و «موج عظیم کاناگاوا» که می توان آن را نمادی از هنر ژاپن دانست، در این دوره خلق شد.
«دوران پس از جنگ»
جنگ جهانی دوم و شکست ژاپن به طور عمیقی ژاپن را تحت تأثیر قرار داد. در جریان جنگ جهانی دوم، ادبیات ژاپن رو به زوال رفت. اما از آن جا که پس از هر زوال، تولدی نو شکل می گیرد، دوره ی بعد از جنگ (سال های 1945 تا امروز) را می توان درخشان ترین دوره ی ادبیات ژاپن نامید.
بلافاصله پس از پایان جنگ، نویسندگان زیادی در داستان هایشان از بی معنایی، بی هدفی و نیاز به قبول شکست نوشتند.

yeganeh yami · 6/2/21

رمان «شایو» نوشته ی «اوسامو دازای» داستان تأثیرات جنگ بر یک خانواده است. «شوهی اوکا» نیز برای نوشتن رمان «آتش در دشت» برنده ی جایزه ی «یومیوری» شد. این رمان، داستان سربازی فراری از جنگ را روایت می کند که در جنگل های فیلیپین مجنون می شود.

«یوکیو میشیما» از دیگر نویسندگان ژاپنی است که به سبب نثر نهیلیستی (پوچ گرا) و خودکشی جنجال برانگیزش معروف است. او با روش هاراکیری یا «سپّوکو» (نوعی خودکشی شرافتمندانه ی ژاپنی با روش دَریدن شکم که بیشتر در میان سامورایی های ژاپن رواج داشت) به زندگی خود پایان داد. «میشیما» نوشتن را در دوران پس از جنگ آغاز کرد و آثار او از جمله «بانو آئویی»،«حراج»، «آفتاب و فولاد» و «آوای امواج» نمونه های مهمی از ادبیات پساجنگ ژاپن هستند.
چند نمونه از آثار یوکیو میشیمیا:

دهه ی 1960 میلادی در تاریخ ادبیات ژاپن اهمیت ویژه ای دارد، چرا که در این دهه و در سال 1968 اولین نویسنده ی ژاپنی به نام «یاسوناری کاواباتا» برنده ی «جایزه ی نوبل ادبیات» شد. از برجسته ترین آثار این نویسنده می توان به «کیوتو (پایتخت قدیم)» و «خانه خوبرویان خفته» اشاره کرد.

yeganeh yami · 6/2/21

در دهه های 1970 و 1980 نویسندگان برجسته ی ژاپنی آثار عمیق و درخور توجهی را برای بالا بردن آگاهی سـ*ـیاسی و اجتماعی خلق کردند. یکی از آن ها «کنزابورو اوئه» نویسنده ی کتاب «روزی که او خود اشکهای مرا پاک خواهد کرد» است که به سبب خلق آثار بی نظیرش موفق شد نام خود را به عنوان دومین نویسنده ی ژاپنی برنده ی «جایزه ی نوبل ادبیات» در تاریخ ادبیات ژاپن ثبت کند. اهمیت «اوئه» باعث شد «جایزه ی کنزابورو اوئه» به منظور بزرگداشت پنجاهمین سالگرد آغاز زندگی حرفه ای این نویسنده بنیان گذاشته شود.
اگر چه نویسندگان ژاپنی مدرن در آثار خود طیف وسیعی از موضوعات را پوشش می دهند، یک رویکرد خاص ژاپنی در نوشته های آن ها به چشم می خورد. این رویکرد ویژه عبارت است از تأکید بر زندگی شخصی و درونی سوژه ها که باعث می شود بخش اصلی رمان دربردارنده ی ذهنیات راوی باشد. به همین سبب، در ادبیات داستانی ژاپن، طرح داستانی و اعمال شخصیت ها در مرتبه ی دوم اهمیت قرار می گیرد و تأکید اصلی بر مسائل عاطفی است.
در دهه ی 1980 «ادبیات عامه پسند»، «ادبیات غیرداستانی» و «ادبیات کودک و نوجوان» در فضای شهری ژاپن شکوفا شد. آثار محبوب زیادی مرز میان ادبیات ناب و فاخر و رمان عامه پسند را شکستند. این داستان ها، ژانرهای گوناگونی را در بر می گیرند: از «داستان تاریخی»، «داستان عاشقانه» و «داستان علمی-تخیلی» گرفته تا «داستان معمایی»، «داستان کارآگاهی»، «داستان جنگی» و بسیاری از انواع دیگر داستان.
«مانگا» که می توان آن را معادل «کمیک بوک» یا کتاب مصور دانست، در بازار کتاب اهمیت خارق العاده ای پیدا کرده است. مانگا با تصویرهای بی نظیرش در کتابفروشی های سراسر دنیا به محبوبیت زیادی رسیده و هر موضوعی که فکرش را بکنید در آن پیدا می شود؛ از داستان های دبیرستانی که برای نوجوانان جذاب تر است تا موضوعات تاریخی و اقتصادی برای بزرگسالان. در اواخر دهه ی 1980 مانگا حدود 20 تا 30 درصد انتشارات سالانه را در بر گرفت و سود 400 میلیارد ین برای بازار کتاب به ارمغان آورد.
در دوران معاصر به منظور تجدید میثاق با سنت های ملی، بسیاری از نویسندگان ژاپن آگاهانه به گذشته روی آورده و موضوعات قدیمی، بار دیگر در ادبیات این سرزمین خود را نشان دادند. نگرش های بودیستی درباره ی اهمیت شناخت خود و گذرا بودن همه چیز، نقد اجتماعی گزنده ای به دنیادوستی و نگرش های ماتریالیستی وارد می کرد. در عصر دیجیتال، موضوعاتی چون تأکید بر نقش زنان، شخصیت ژاپن در دنیای مدرن امروزی و احساس گمگشتگی در فرهنگ پیچیده ی شهری در مرکز توجه قرار گرفتند.

yeganeh yami · 6/2/21

«10 رمان برتر ادبیات ژاپن که نباید از دست داد»
ادبیات ژاپن دارای تاریخی غنی و پربار است. «داستان گِنجی» یکی از نخستین نمونه های کلاسیک داستان ژاپنی است که قدمت آن به قرن یازدهم باز می گردد. ادبیات این سرزمین غالباً تاریک اما پر از شوخ طبعی است و از فرهنگی زیبا حکایت می کند. در این جا 10 رمان بی نظیر ژاپنی را معرفی می کنیم که می توانید مطمئن باشید از خواندنشان راضی خواهید بود.

«من یک گربه هستم» یکی از عجیب ترین رمان های ژاپنی با این جمله شروع می شود: «من یک گربه هستم. و هنوز نامی ندارم.» راوی این کتاب گربه ای است که خانه ی یک معلم مدرسه به نام «آقای اسنیز» را به عنوان محل اقامتش انتخاب کرده و زندگی صاحبش و دوستان او را روایت می کند. «ناتسومه سوسه کی» در این رمان، زندگی طبقه ی متوسط جامعه ی ژاپن در دهه ی 1920 و مشکلات روزمره ی آن ها را هدف گرفته است.
«گل ها را بچین کودکان را بکش» ادبیات پس از جنگ ژاپن، تحت تأثیر شکست این کشور در جنگ بود. «کنزابورو اوئه» در زمان جنگ جهانی دوم در ژاپن بزرگ شد. او در رمان اولش که آن را در 23 سالگی نوشت، از نوجوان هایی می گوید که در آخرین روزهای جنگ به روستایی متروک برده شده اند. «گل ها را بچین کودکان را بکش» که معمولاً با رمان «سالار مگس ها» اثر جاودان «ویلیام گلدینگ» مقایسه می شود، سرآغاز مسیر حرفه ای «اوئه» در نوشتن بود که در سال 1994 با بردن جایزه ی نوبل به اوج خود رسید.
«منظر پریده رنگ تپه ها» شهرت داستان های «کازوئو ایشی گورو» به سبب ابهامات، نثر زیبا و عمق عاطفی آن هاست. «منظر پریده رنگ تپه ها» که در سال 1982 منتشر شده است، اولین رمان این نویسنده و داستانی در مورد از دست دادن، خاطرات، تلفیق فرهنگ های گوناگون و تغییر و تحولات خانوادگی است. برای آشنایی بیشتر با نویسنده ی این کتاب که برنده ی «جایزه نوبل ادبیات» سال 2017 بوده است.
«خدمتکار و پروفسور» این داستان دلنشین نوشته ی «یوکو اوگاوا» در مورد ریاضیات، حافظه، بیس بال و روش های عجیبی است که از طریق آن ها می توانیم حتی غریبه ترین افراد را به خانواده ی خود تبدیل کنیم. خدمتکاری خانه دار و مادر پسری ده ساله برای مراقبت از یک پروفسور استخدام می شود. پروفسور، یک ریاضیدان نابغه بوده که به شرایط عجیبی دچار است. او فقط 80 دقیقه حافظه ی کوتاه مدت دارد. هر روز صبح، خدمتکار باید خود را به پروفسور معرفی کند و گرچه استاد هر 80 دقیقه یک بار او را فراموش می کند، اما آن ها رابـ*ـطه ای عجیب و زیبا را می پرورند. از دیگر آثار نویسنده ی این کتاب می توان به «انتقام» و «هتل آیریس» اشاره کرد.

yeganeh yami · 6/2/21

«حال و هوای عجیب در توکیو» کتاب «حال و هوای عجیب در توکیو» اثر «هیرومی کاواکامی» درباره ی تغییر فصول زندگی، گذر زمان و احساسات مالیخولیایی است. این رمان، درباره ی «اِتسکیکو» کارمندی 38 ساله است که به معلم قدیمی اش بر می خورد و او را «سنسه» (به معنای معلم) صدا می کند. «سنسه» سی سال از او بزرگ تر است اما این اختلاف سنی، آن ها را از شکل گیری ارتباطی پرمعنا باز نمی دارد. اگر به آشپزی ژاپنی علاقه مندید، حتماً از این رمان خوشتان می آید.
«کافکا در کرانه» اگر می خواهید با دنیای فوق العاده ی «هاروکی موراکامی» آشنا شوید، رمان «کافکا در کرانه» بهترین انتخاب است. «موراکامی» که یکی از مشهورترین نویسندگان ژاپن با مخاطبین بین المللی در سراسر دنیاست برای خلق این رمان، به یکی از مدعیان اصلی «جایزه ی نوبل ادبیات» درسال 2014 تبدیل شد. این رمان همه ی آن چه یک شاهکار ادبی نیاز دارد را در خود گنجانده است: گربه هایی که بیشتر از انسان ها می دانند؛ موسیقی کلاسیک و ارجاعات زیبا به فرهنگ عامه، پرسه زنی شخصیت اصلی و رفتن از لایه های سطحی واقعیت به لایه های دست نیافتنی فراواقعیت.
«هزار درنا» «یاسوناری کاواباتا» در کتاب «هزار درنا» شاهکاری زیبا و شاعرانه خلق کرده است. داستان این رمان در ژاپن پس از جنگ می گذرد و نویسنده از والاترین نوع نمادپردازی بهره می گیرد تا داستانی عمیق را روایت کند. «کاواباتا» در این رمان از اهمیت عشق، احترام، تحسین، بخشش و انتخاب می گوید و جزئیاتی را نشان می دهد که می توانند در درک کل جهان به ما کمک کنند.
«زن در ریگ روان» «کوبو آبه» در این کتاب در یک کلام، شاهکار خلق کرده است. «زن در ریگ روان» داستان حشره شناسی تازه کار را پی می گیرد که به دنبال کشف گونه ای سوسک منحصر به فرد است و در روستایی دورافتاده به دام می افتد. تعجبی ندارد که این رمان را «داستانی اگزیستانسیال» نامیده اند، چرا که نویسندگان مورد علاقه ی «آبه»، «فرانتس کافکا»، «فردریش نیچه» و «ادگار آلن پو» هستند.
«فداکاری مظنون X» اگر به داستان های معمایی و شرلوک هولمزی علاقه مندید، رمان «فداکاری مظنون X» مخصوص شماست. این کتاب نوشته ی «کیگو هیگاشینو» داستان مادری مجرد به نام «یاسوکو هانائوکا» را روایت می کند که در یک درگیری در آشپزخانه، شوهر سابقش را به قتل می رساند. در این جا با رمانی عمیق و تفکربرانگیز طرفیم که باعث می شود درباره ی مسائلی که دوست نداریم درباره شان حرف بزنیم، بیشتر فکر کنیم.

منابع:
وب سایت ایران کتاب
وبلاگ نوار

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین