- عضویت
- 20/8/18
- ارسال ها
- 8,710
- امتیاز واکنش
- 29,620
- امتیاز
- 473
- سن
- 23
- محل سکونت
- کویِ دوست
- زمان حضور
- 207 روز 9 ساعت 43 دقیقه
اسناد و کتیبه های متعلق به این مقطع تاریخی مصر، عمق و گستردۀ فاجعه قحطی[۱] را به گونه ای به تصویر کشیده اند که مصریان قحطی زده به ضرورت به «آدمخواری»[۲] می پرداخته اندو زمین های مزروعی بسیاری براثر این حوادث بایر ولم یزرع شده، درختان خشکیده، باغات جملگی بی حاصل و دامپروری بکلی از بین رفته بود. مصریان آنچه را اندوخته بودند خوردند وانبارهای غلات همه تهی گردید. قتل و غارت جای آسایش، رفاه و امنیت را گرفته بود. هم اکنون تنها راه چاره و عبور از این بحران قابل کشت کردن زمن های رها شده بود و مشکل بی آبی مسئله حاد روز مصریان شده و باید برای رهایی از این بن بست تدابیری اندیشیده می شد. طغیان نیل نیز در دورۀ انتقالی مصر از عهد باستان (۲۸۰۰ تا ۲۴۰۰ یا ۳۰۰۰ تا ۲۴۰۰ پیش از میلادمسیح) به دورۀ میانه (۲۴۰۰ تا ۱۸۰۰پیش از میلاد مسیح) کارساز و پاسخگو نبود و مشکل کم آبی منجر به خشکسالی های پی درپی کماکان یه قوت خود باقی بود.
در این مقطع زمانی بنا به محتوای اسناد و کتیبه های مصریان زمین های زیرکشت از وسعت زیادی برخوردار نبود و محصولات کشاورزی نیز امنیت لازم را نداشت. مصریان با بهره گیری از نبوغ علمی و فنی خود و با استفاده از ابزار و وسائل بالابرندۀ آب و استفاده از امکانات فنی در دسترس می بایست آب را از نواحی پست به زمین های مرتفع برسانند تا کار کشت وزرع امکان پذیر شود. رود نیل به تنهایی نمی توانست مزارع کشاورزی را سیراب کند. گفتنی است که عیلامیان نیز در آغاز روی کار آمدن شان جهت توسعۀ کشاورزی از قانون فیزیکی به اصطلاح معرف به «دریچۀ لانه کبوتری» که در رگ ها خون را از پایین بدن به قسمت های فوقانی انتقال می دهد، بهره گرفته و مشکل آبرسانی را حل کردند. بی تردید مصریان نیز به این گونه ابتکارات توسل جسته اند. این احتمال وجود دارد که مصریان در همین دورۀ انتقالی جهت کشت زمین های مرتفع گاوآهن را اختراع کرده باشند. پیشتر گفتیم که مردم مصر با اختراع «چرخ» بسیاری از مشکلات اقتصادی خود از جمله کوزه گری و سفالینه سازی را به کمک آن حل کرده بودند وهم اکنون در عرصۀ کشاورزی نیز از چرخ استفاده کردند تا آسان تر زمین های مزروعی را شخم بزنند.
در این دورۀ انتقالی بخش هایی از زمین های اشراف وبزرگ مالکان که از روی تعدی و اعمال زور وخشونت از کشاورزان گرفته و یا به سخن دیگر مصادره شده بود، از آنان بازپس گرفته شد. این امر موجب بازگشت کشاورزان آواره و بی زمین به محل زندگی شان شد و آنها به اصطلاح قشر زحمتکش یعنی «مرتو» ودر واقع مردان آزادی بودند که هم اکنون بدون زمین وشغل مانده بودند. جفای اشراف و صاحبمنصبان که موجبات رنجیدگی و آوارگی هزاران مصری را فراهم کرده بود در این زمان به تدریج به پایان می رسید و دوران شکفتگی وآرامش روحی – روانی وشکوفایی اقتصادی مصریان دیگربار فرا می رسید. اموال و املاک اشراف از حالت بی بازدهی بیرون آورده شد وزمین های مزروعی با تحمل رنج های فراوان دوباره به زیرکشت برده شدند و آوازۀ توسعۀ اقتصادی مصر یک بار دیگر در جهان از جمله در بین النهرین و میان دیگر شرقیان طنین افکند. بردگان زیادی نیز در این زمان بر روی زمین های کشاورزی به کار گرفته شدند. این بردگان در متون قدیمی مصری «سر»[۳] و در نوشته یونانی و رومی- لاتینی «سرو»[۴] نامیده شده اند. هرارباب زمین دار دارای بیست تا سی «سر» بود که بیشتر آنان را زنان تشکیل می داده اند. شماری از بردگان غیرمصری یعنی بیگانه و از جمله از اهالی سوریه بودند.
در این مقطع زمانی بنا به محتوای اسناد و کتیبه های مصریان زمین های زیرکشت از وسعت زیادی برخوردار نبود و محصولات کشاورزی نیز امنیت لازم را نداشت. مصریان با بهره گیری از نبوغ علمی و فنی خود و با استفاده از ابزار و وسائل بالابرندۀ آب و استفاده از امکانات فنی در دسترس می بایست آب را از نواحی پست به زمین های مرتفع برسانند تا کار کشت وزرع امکان پذیر شود. رود نیل به تنهایی نمی توانست مزارع کشاورزی را سیراب کند. گفتنی است که عیلامیان نیز در آغاز روی کار آمدن شان جهت توسعۀ کشاورزی از قانون فیزیکی به اصطلاح معرف به «دریچۀ لانه کبوتری» که در رگ ها خون را از پایین بدن به قسمت های فوقانی انتقال می دهد، بهره گرفته و مشکل آبرسانی را حل کردند. بی تردید مصریان نیز به این گونه ابتکارات توسل جسته اند. این احتمال وجود دارد که مصریان در همین دورۀ انتقالی جهت کشت زمین های مرتفع گاوآهن را اختراع کرده باشند. پیشتر گفتیم که مردم مصر با اختراع «چرخ» بسیاری از مشکلات اقتصادی خود از جمله کوزه گری و سفالینه سازی را به کمک آن حل کرده بودند وهم اکنون در عرصۀ کشاورزی نیز از چرخ استفاده کردند تا آسان تر زمین های مزروعی را شخم بزنند.
در این دورۀ انتقالی بخش هایی از زمین های اشراف وبزرگ مالکان که از روی تعدی و اعمال زور وخشونت از کشاورزان گرفته و یا به سخن دیگر مصادره شده بود، از آنان بازپس گرفته شد. این امر موجب بازگشت کشاورزان آواره و بی زمین به محل زندگی شان شد و آنها به اصطلاح قشر زحمتکش یعنی «مرتو» ودر واقع مردان آزادی بودند که هم اکنون بدون زمین وشغل مانده بودند. جفای اشراف و صاحبمنصبان که موجبات رنجیدگی و آوارگی هزاران مصری را فراهم کرده بود در این زمان به تدریج به پایان می رسید و دوران شکفتگی وآرامش روحی – روانی وشکوفایی اقتصادی مصریان دیگربار فرا می رسید. اموال و املاک اشراف از حالت بی بازدهی بیرون آورده شد وزمین های مزروعی با تحمل رنج های فراوان دوباره به زیرکشت برده شدند و آوازۀ توسعۀ اقتصادی مصر یک بار دیگر در جهان از جمله در بین النهرین و میان دیگر شرقیان طنین افکند. بردگان زیادی نیز در این زمان بر روی زمین های کشاورزی به کار گرفته شدند. این بردگان در متون قدیمی مصری «سر»[۳] و در نوشته یونانی و رومی- لاتینی «سرو»[۴] نامیده شده اند. هرارباب زمین دار دارای بیست تا سی «سر» بود که بیشتر آنان را زنان تشکیل می داده اند. شماری از بردگان غیرمصری یعنی بیگانه و از جمله از اهالی سوریه بودند.
تلاش برای ایجاد وحدت دوباره در عهد میانۀ مصر
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
