- عضویت
- 12/9/20
- ارسال ها
- 204
- امتیاز واکنش
- 273
- امتیاز
- 148
- زمان حضور
- 2 روز 4 ساعت 56 دقیقه
مرز بین دو هنر
معماری، معادل با مجسمه سازی نیست و چیزی بیش از ایجاد یک شکل بصری است.
با این حال، ساختمان های معاصر و طرح های معماری فوق مدرن ممکن است مرز بین این دو نوع هنر را کمتر و باریک تر کرده باشند.
بر خلاف مجسمه سازی، معماری یک هنر عملی است.
به این معنی که تحت گروهی از هنرهای مختلف از جمله مجسمه سازی، نقاشی، شعر یا رقص انجام می شود.
تقریبا تمام کارشناسان معماری طی دو قرن گذشته بیان کرده اند که فضای داخلی، عاملی تعیین کننده در معماری است.
ساختمان ها باید موجب تسهیل فعالیت هایی که در داخل آنها انجام می شوند، شوند؛
از قبیل امور اداری، آموزشی، سرگرمی یا دولتی و در عین حال راحتی و ایمنی مردم را فراهم نمایند
و دارای مقاومت و سازگاری با شرایط مختلف آب و هوایی باشند و به محیط طبیعی و ساختمانی آسیبی نرسانند.
با این حال، با توجه به طراحی برخی از ساختمان مدرن، سخت است بدانیم که آیا معماران کارکردها و فرم ها را اولویت بندی می کنند یا خیر؟
بسیاری از پروژه ها با انتقادهای شدید مواجه هستند، مثلا ساختمان دانشگاه فن آوری دکتر چائو چانک وینگ که اکنون توسط فرانک گری در سیدنی در حال ساخت است.
معماران متهم به ایجاد یک “چشم انداز” کلی هستند که هیچ کس نمی تواند آن را درک کند.
برای ساخت این طرح های منحصر به فرد و نوآورانه، نیاز به مهندسی عظیم پیچیدگی ها و هزینه های اضافی است.
بعضی از مردم معتقدند که این نوع ساختمان ها باید به عنوان نوعی مجسمه تلقی شوند نه یک ساختمان ساخته شده بر مبنای معماری.
موزه گوگنهایم فرانک گری در بیلبائو، اسپانیا (1997) ساختمان نقره ای فرانک گری در دوسلدورف
درک مردم از انواع مختلف معماری، ممکن است متفاوت باشد
و اغلب تمایز قائل شدن بین معماری و ساخت و ساز، آسان است.
به عنوان مثال، هیچ کس شک ندارد که یک کلیسای گوتیک یا کاخ ونیزی، یک نمونه عالی و غیرقابل انکار از هنر معماری هستند
و در عین حال، یک مخزن بزرگ بنزین با ابعاد مشابه را نمی توان حاصل هنر معماری دانست.
به همین ترتیب، باید معیاری را انتخاب کنیم که به ما امکان دهد بین معماری و ساخت مجسمه های بزرگ، تمایز قائل شویم.
معماری و مجسمه سازی هر دو نوعی هنر سه بعدی هستند،
اما مجسمه سازی دارای ویژگی های بسیاری است که در معماری وجود ندارد.
به طور سنتی، مجسمه سازی فقط ساخت یک قطعه هنری است؛
قطعه ای که انسان ها در آن سکونت ندارند و هیچ فعالیتی در داخل آن صورت نمی گیرد.
علاوه بر این، در مجسمه سازی و هنگامی که قرار باشد چند مجسمه همانند چند ساختمان مجاور در کنار هم قرار بگیرند،
هیچ الزامات ایمنی برای انسان وجود ندارد.
علاوه بر این، در مجسمه سازی، به هیچ سیستمی برای کنترل آب، هوا، نور، برق و مخابرات نیاز نیست.
مجسمه ها معمولا از انرژی استفاده نمی کنند
و کارایی ابتکار بکار رفته در ساخت یک مجسمه را نمی توان از روی شکل آن تعریف کرد
برونو زوی
برونو زوی، معمار ایتالیایی، یکی از کارشناسان مهم معماری در قرن بیستم است که در کتاب خود تحت عنوان Introduzione all’architettura به تفاوت بین مجسمه سازی و معماری اشاره کرده است.
او در کتاب خود نوشته است:
«کسانی که معبد یونان را از لحاظ معماری مورد بررسی قرار می دهند،
فقط به دنبال یک مفهوم مربوط به فضای معبد هستند، اما نتیجه ای نمی گیرند
و در نهایت این بنا را یک نمونه از آثار غیر معماری به شمار می آورند (به معماری مربوط نیست).
اما کسانی که معبد پارتنون را به عنوان یک مجسمه بزرگ تلقی می کنند،
آن را از بهترین کارهایی می دانند که توسط نبوغ انسان ایجاد شده است.»
همانطور که بسیاری از افراد تصور می کنند، معبد پارتنون ارتباطی با هنر معماری ندارد
اما بسیاری از افراد دیگر آن را مطابق با سازه های برجسته امروز می دانند
و معتقدند که نمای بیرونی این معبد، آن را به یک معبد مدرن تبدیل کرده است.
در معماری، تاکید باید بر اهمیت طراحی فضای داخلی و خارجی و ایجاد یک تجربه مکانی عالی برای کاربر یا بازدید کننده است.
معماری ساختمان باید با محیط طبیعی و ساختمانی که در آن قرار گرفته است، سازگار باشد.
معماران می توانند همگی یک هنرمند و یا یک اندیشمند انتزاعی باشند،
اما آنچه که معماران را از هم متمایز می کند، توانایی تبدیل این مفاهیم به چیزی عملی و واقعی است.
معماری، معادل با مجسمه سازی نیست و چیزی بیش از ایجاد یک شکل بصری است.
با این حال، ساختمان های معاصر و طرح های معماری فوق مدرن ممکن است مرز بین این دو نوع هنر را کمتر و باریک تر کرده باشند.
بر خلاف مجسمه سازی، معماری یک هنر عملی است.
به این معنی که تحت گروهی از هنرهای مختلف از جمله مجسمه سازی، نقاشی، شعر یا رقص انجام می شود.
تقریبا تمام کارشناسان معماری طی دو قرن گذشته بیان کرده اند که فضای داخلی، عاملی تعیین کننده در معماری است.
ساختمان ها باید موجب تسهیل فعالیت هایی که در داخل آنها انجام می شوند، شوند؛
از قبیل امور اداری، آموزشی، سرگرمی یا دولتی و در عین حال راحتی و ایمنی مردم را فراهم نمایند
و دارای مقاومت و سازگاری با شرایط مختلف آب و هوایی باشند و به محیط طبیعی و ساختمانی آسیبی نرسانند.
با این حال، با توجه به طراحی برخی از ساختمان مدرن، سخت است بدانیم که آیا معماران کارکردها و فرم ها را اولویت بندی می کنند یا خیر؟
بسیاری از پروژه ها با انتقادهای شدید مواجه هستند، مثلا ساختمان دانشگاه فن آوری دکتر چائو چانک وینگ که اکنون توسط فرانک گری در سیدنی در حال ساخت است.
معماران متهم به ایجاد یک “چشم انداز” کلی هستند که هیچ کس نمی تواند آن را درک کند.
برای ساخت این طرح های منحصر به فرد و نوآورانه، نیاز به مهندسی عظیم پیچیدگی ها و هزینه های اضافی است.
بعضی از مردم معتقدند که این نوع ساختمان ها باید به عنوان نوعی مجسمه تلقی شوند نه یک ساختمان ساخته شده بر مبنای معماری.
موزه گوگنهایم فرانک گری در بیلبائو، اسپانیا (1997) ساختمان نقره ای فرانک گری در دوسلدورف
درک مردم از انواع مختلف معماری، ممکن است متفاوت باشد
و اغلب تمایز قائل شدن بین معماری و ساخت و ساز، آسان است.
به عنوان مثال، هیچ کس شک ندارد که یک کلیسای گوتیک یا کاخ ونیزی، یک نمونه عالی و غیرقابل انکار از هنر معماری هستند
و در عین حال، یک مخزن بزرگ بنزین با ابعاد مشابه را نمی توان حاصل هنر معماری دانست.
به همین ترتیب، باید معیاری را انتخاب کنیم که به ما امکان دهد بین معماری و ساخت مجسمه های بزرگ، تمایز قائل شویم.
معماری و مجسمه سازی هر دو نوعی هنر سه بعدی هستند،
اما مجسمه سازی دارای ویژگی های بسیاری است که در معماری وجود ندارد.
به طور سنتی، مجسمه سازی فقط ساخت یک قطعه هنری است؛
قطعه ای که انسان ها در آن سکونت ندارند و هیچ فعالیتی در داخل آن صورت نمی گیرد.
علاوه بر این، در مجسمه سازی و هنگامی که قرار باشد چند مجسمه همانند چند ساختمان مجاور در کنار هم قرار بگیرند،
هیچ الزامات ایمنی برای انسان وجود ندارد.
علاوه بر این، در مجسمه سازی، به هیچ سیستمی برای کنترل آب، هوا، نور، برق و مخابرات نیاز نیست.
مجسمه ها معمولا از انرژی استفاده نمی کنند
و کارایی ابتکار بکار رفته در ساخت یک مجسمه را نمی توان از روی شکل آن تعریف کرد
برونو زوی
برونو زوی، معمار ایتالیایی، یکی از کارشناسان مهم معماری در قرن بیستم است که در کتاب خود تحت عنوان Introduzione all’architettura به تفاوت بین مجسمه سازی و معماری اشاره کرده است.
او در کتاب خود نوشته است:
«کسانی که معبد یونان را از لحاظ معماری مورد بررسی قرار می دهند،
فقط به دنبال یک مفهوم مربوط به فضای معبد هستند، اما نتیجه ای نمی گیرند
و در نهایت این بنا را یک نمونه از آثار غیر معماری به شمار می آورند (به معماری مربوط نیست).
اما کسانی که معبد پارتنون را به عنوان یک مجسمه بزرگ تلقی می کنند،
آن را از بهترین کارهایی می دانند که توسط نبوغ انسان ایجاد شده است.»
همانطور که بسیاری از افراد تصور می کنند، معبد پارتنون ارتباطی با هنر معماری ندارد
اما بسیاری از افراد دیگر آن را مطابق با سازه های برجسته امروز می دانند
و معتقدند که نمای بیرونی این معبد، آن را به یک معبد مدرن تبدیل کرده است.
در معماری، تاکید باید بر اهمیت طراحی فضای داخلی و خارجی و ایجاد یک تجربه مکانی عالی برای کاربر یا بازدید کننده است.
معماری ساختمان باید با محیط طبیعی و ساختمانی که در آن قرار گرفته است، سازگار باشد.
معماران می توانند همگی یک هنرمند و یا یک اندیشمند انتزاعی باشند،
اما آنچه که معماران را از هم متمایز می کند، توانایی تبدیل این مفاهیم به چیزی عملی و واقعی است.
تفاوت بین معماری و مجسمه سازی
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
